Του καθηγητή Χρίστου Γούδη,
Σε άρθρο μου
της 19ης Αυγούστου 2020 (προσέξτε 2020, όχι 2021) με τίτλο ΑΓΡΑΜΜΑΤΟΙ Ή ΑΠΑΤΕΩΝΕΣ; έγραφα
αναφερόμενος στην πανδημία που είχε ξεσπάσει για πρώτη φορά λίγους μήνες πριν:
«Ο
κορωνοϊός είναι όντως εδώ, ζει ανάμεσά μας και οφείλουμε να παίρνουμε τα
απαραίτητα μέτρα, ο καθένας για τον εαυτό του, και αυτό κάνουν όλοι οι
νουνεχείς Έλληνες πολίτες ανεξαρτήτως ηλικίας. Φυσικά υπάρχουν και οι
ψεκασμένοι, οι μπούφοι, και οι αλαζονικοί αδαείς, αλλά τι να κάνουμε, έτσι
πορεύεται η ζωή (μέχρι να την εγκαταλείψουμε).
»Από την άλλη
μεριά όμως, όλοι δικαιούμεθα τη σωστή ενημέρωση για την πορεία της πανδημίας
στη χώρα μας. Από την πρώτη στιγμή παρακολουθώ ανελλιπώς την επίσημη ενημέρωση
και διαπορώ για την αφέλεια ή κάτι χειρότερο (;) των αρμοδίων σε σχέση με τα
στοιχεία που μας βομβαρδίζουν. Ο ημερήσιος ή και συνολικός αριθμός των
κρουσμάτων σε τίποτα δεν μας βοηθά να αντιληφθούμε για το τι πραγματικά
συμβαίνει. Προέρχεται από έναν αχταρμά συγκυριών και συγκυριακών ελέγχων,
τυχαίων, δειγματοληπτικών, εθελοντικών ή ότι άλλο, και σε καμία περίπτωση δεν
αντικατοπτρίζει το πώς πορεύεται η πανδημία.
»Τα ημερήσια στοιχεία που έχουν βαρύνουσα στατιστική σημασία είναι τέσσερα:
1. Ο συνολικός αριθμός των νοσηλευομένων για κορωνοϊό ασθενών σε νοσοκομειακές κλινικές.
2. Ο συνολικός αριθμός των εξ αυτών νοσηλευόμενων στις Μονάδες Εντατικής Θεραπείας (ΜΕΘ).
3. Ο συνολικός αριθμός των εξ αυτών διασωληνωμένων, και
4. Ο συνολικός αριθμός των θανάτων.
»Όλα τα άλλα
είναι για να δημιουργείται πανικός, τρομοκρατία και αποπροσανατολισμός της
κοινής γνώμης, ίσως για να μην σκέφτεται τον σημερινό εθνικό μας διασυρμό και
ποιος ξέρει τι άλλους επικείμενους διασυρμούς θα τον ακολουθήσουν».
Σήμερα, εν μηνί
Νοεμβρίω 2021, ένα χρόνο και τρεις μήνες μετά, η μη ελεγχόμενη πλέον νέα έκρηξη
της πανδημίας με κάνει να επανέλθω στο θέμα, έχοντας εν τω μεταξύ ανελλιπώς
παρακολουθήσει πλείστες όσες τηλεοπτικές και διαδικτυακές παρεμβάσεις,
παραινέσεις, αφορισμούς και εξορκισμούς, κατάρες, αρές, ύβρεις, θεολογικά
κηρύγματα επί του θέματος, και κυρίως απίθανες λογικές στρεβλώσεις και
εξόφθαλμους παραλογισμούς στην διενέργεια και χρήση στατιστικών και των εξ
αυτών συναγόμενων συμπερασμάτων από ειδικούς και ανειδίκευτους, γνωστούς και
αγνώστους, πολυμαθείς, ημιμαθείς και αμαθείς, που κατακλύζουν δίκην ακρίδων όλα
τα μέσα ενημέρωσης, σκωληκόβρωτα πλέον από την συνεχή παρουσία τους. Γιατί η
κάθε στατιστική κρύβει για τον αδαή, που νομίζει ότι είναι ειδικός, πολλές
παγίδες, όπως με επίταση για χρόνια και χρόνια συνήθιζα να επισημαίνω στους
φοιτητές μου. Τους έδινα μάλιστα πάντα ένα κραυγαλέο παράδειγμα το οποίο
αναδείκνυε τον λάκκο που μπορεί να κρύβει η κάθε φάβα, αναφερόμενος σε
δημοσκόπηση των Times του Λονδίνου, που αμέσως μετά το πέρας του Δευτέρου
Παγκοσμίου Πολέμου έθεσε προς απάντηση από το βρετανικό κοινό το εάν επιθυμούν
την επάνοδο του Βασιλέως Γεωργίου του Β΄ στην Ελλάδα. Η απάντηση ήταν ένα
εκκωφαντικό ΝΑΙ της τάξεως του 80 ή 90%, δεν έχει σημασία το ακριβές ποσοστό
των συναινούντων. Σημασία έχει η δεύτερη ερώτηση που έγινε στην ίδια δημοσκόπηση
και που όμως δημοσιεύθηκε την επόμενη μέρα. Η ερώτηση ήταν: «γνωρίζετε ποιος
είναι ο Βασιλεύς των Ελλήνων Γεώργιος ο Β΄;» Και η εξίσου εκκωφαντική απάντηση
ήταν ΟΧΙ, στο ίδιο ή και ακόμα μεγαλύτερο ποσοστό. Δηλαδή συντομογραφικά ο.ε.δ.
ή για όσους επιμένουν ακόμη να αρνούνται τις συντετμημένες λέξεις: «όπερ έδει
δείξαι» αναφορικά με την άκριτη εξαγωγή συμπερασμάτων από τις ανά την υφήλιο
δημοσκοπήσεις, «πειραγμένες» ή μη.
Επί της ουσίας
του προβλήματος τώρα, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία για τον έμφρονα άνθρωπο, όχι
τον καθένα του είδους μας που καταχρηστικώς φέρει αυτό το όνομα συλλογικά (homo
sapiens), αλλά τον νουνεχή, σώφρονα, και κριτικά σκεπτόμενο εκπρόσωπο του
είδους μας, ότι βιώνουμε μία θανατηφόρο πανδημία, την οποία η επιστήμη, όπου
αυτή ανθεί και πάντως όχι στην ημετέρα ψωροκώσταινα, αντιμετωπίζει μέχρι
στιγμής με περιορισμένη επιτυχία. Τα γεγονότα είναι γνωστά και αναμενόμενα. Η
έλευση του εμβολίου δεν θα μπορούσε να υπερβεί τα όρια του εμβολίου, αυτά δηλαδή
που χαρακτηρίζουν στην πραγματικότητα το εμβόλιο, το κάθε εμβόλιο. Στατιστικά
πολύ χαμηλού ρίσκου για όσους το κάνουν (σκεφθείτε ότι στατιστικά η πιθανότητα
ενός ανθρώπου να χάσει τη ζωή του σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα είναι 1%, που αν
και αρκετά υψηλή, κανέναν μας δεν απωθεί από το να οδηγεί ή να χρησιμοποιεί
γενικότερα το αυτοκίνητο), αλλά και περιορισμένης θωράκισης έναντι του ιού,
όπως άλλωστε συμβαίνει με όλα τα παρόμοια εμβόλια, με γνωστό και μη εξαιρετέο
παράδειγμα το καθιερωμένο και ευρύτατα αποδεκτό αντιγριπικό εμβόλιο. Με άλλα λόγια
το εμβόλιο δεν είναι επικίνδυνο να το κάνουμε, και όσοι νουνεχείς υπάρχουν εν
μέσω ημών το κάναμε, το κάνουμε, και θα το κάνουμε, απλά καλό θα είναι να
συνειδητοποιούμε ότι ως προς την προσφερόμενη προστασία του είναι ολίγον ή πολύ
«τζούφιο».
Ως εκ τούτου η
απλόχερη παροχή ελευθεριών στους εμβολιασμένους λόγω των κρατικών φαντασιώσεων
περί επίτευξης πλήρους ανοσίας των,
το μόνο που επέτυχε ήταν να αναδείξει την πλήρη
ανοησία των κρατούντων και των κολαούζων και παρακεντέδων διαφημιστών τους.
Μιας ανοησίας που ήρθε να προστεθεί στο καταλυτικό και παραλυτικό lockdown, την
καραντίνα που μετέτρεψε την χώρα μας – εξαιρουμένων φυσικά των λαθρομεταναστών
που είχαν το απόλυτο ελεύθερο εισόδου στην χώρα μας και εξόδου από τα σπίτια
που αφειδώς και εν ακρατία τους παρέχουν οι κρατούντες – σε ένα απέραντο
Λαζαρέτο. Ενώ αυτό που θα έπρεπε να είχαν κάνει, και non plus ultra, ήταν να
προσπαθήσουν μέσω αξιοσέβαστων ανθρώπων με βαρύνουσα γνώμη και αναμφισβήτητη
σοβαρότητα – και όχι με διαφημίσεις στυλ «Αντεντοκούμπο, Τσιτσιπά και λοιπά και
λοιπά» – να πείσουν τον πληθυσμό μας ότι ο μόνος τρόπος περιορισμού της
εξάπλωσης του ιού ήταν η προσωπική προστασία του καθενός μας με τη χρήση
μάσκας, αντισηπτικών, και με την κοινωνική αποστασιοποίηση, και να αφήσουν την
κοινωνία να πορευθεί στον δρόμο των επιλογών και των ευθυνών της. Διότι αυτόν
τον δρόμο, και όχι τον δρόμο των λάθος επιλογών και αντιπαραθέσεων, θα έπρεπε
να πορευόμαστε σήμερα.
Το αποτέλεσμα
του σημερινού μας αποπροσανατολισμού συνοδεύεται δυστυχώς και από ένα επιπλέον
βαρύ κόστος: την άδικη καθόλα απαξίωση συλλογικά του ιατρικού κατεστημένου,
λόγω της συνεχούς παρουσίας μιας πλειάδας τηλεοπτικών τσιρκολάνων, αρσενικών
και θηλυκών ή ότι άλλου φύλου εν πάσει περιπτώσει, αυτοαποκαλούμενων ειδημόνων,
ένθεν και ένθεν της συνοριακής γραμμής «εμβολιοφρόνων» και «αντιεμβολιαστών», η
οποία καταντά στο να λοιδορεί και να χλευάζει εν τοις πράγμασι την αγωνιώδη
προσπάθεια των μάχιμων γιατρών στο πεδίο της πανδημίας.
Δεν μένει παρά
να κλείσω θρηνητικά, με ένα ποίημά μου, που συνέθεσα τριάντα χρόνια πριν, το
1991, για μια Ελλάδα που συνεχίζει να παραμένει, αν όχι να βυθίζεται ακόμη
περισσότερο, σε πνευματικά τέλματα και βορβορώδεις υπαρξιακούς υπονόμους, από
αυτήν που τότε περιέγραφα:
DECADENCE
Θα φτιάξω
ένα ποίημα τεχνητό
Για να υμνήσω την Ελλάδα
Μία δομή επίπεδη, ηρωϊκή
Με λέξεις αερόηχες του έπους του ΄40
Θα τις κολλήσω έτσι σαν κολλάζ
Σ’ ένα χαρτόνι ξέθωρο γαλάζιο
Ενώνοντάς τες κατά την περίπτωση
Με «ούχου» και ολίγον ενθουσιασμόν
Θα είναι ποίημα έρωτα
Μωσαϊκό αγάπης ή και μίσους
Μίσους για τους μισούς τους Έλληνες
Όλους εμάς που όντες στην Ελλάδα
Άφησαν σκώληκες και ποντικούς
Και γενικώς τα ερπυστριοφόρα
Να οστρακίσουν την ποιητική
Έξω απ’ τα σύνορά της
Για να ξεμείνουμε εδώ
Τα τέλφια του καφέ
Αναίσχυντα ιζήματα
Ποικίλης φύσεως αφεψημάτων
Enfant gaté και débutant
Πεδίο δράσης μάντεων
Και γητευτών πολιτικών κομμάτων
Ελλάς, άχθος αρούρης
Αμπέλι ξέφραγο και βοσκοτόπι
Ποιμένων τρωκτικών
Ασπόνδυλων και μαλακίων
Που λιάζονται νωχελικά στον ήλιο σου
Συνάμα ψάχνοντας για θέση στο κατάστρωμα
Του πλοίου που αυτοί ονόμασαν
«Ελλάς, το Μέγα Απορριμματοφόρον»
ΠΗΓΗ: ΑΡΧΕΙΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ, 6.11.2021.
ΣΧΟΛΙΑ
ΣΧΟΛΙΑ ΜΕΣΩ Facebook