Του
παραδοσιακού μουσικού Βαγγέλη Κονιτόπουλου
Μετά την δημοσίευση του αρχαίου ειδωλίου Κυπρίας που παίζει είδος λαούτου, και ζητούσε ειδικότερε διευκρινίσεις - ΔΙΑΒΑΣΤΕ το ΕΔΩ - από τον σπουδαίο παραδοσιακό μουσικό, Βαγγέλη Κονιτόπουλο, έλαβα και δημοσιεύω την εξής επιστολή:
«Γιώργο,
αισθάνομαι την ανάγκη να σου εκφράσω τα θερμά μου συγχαρητήρια για την προσφορά
σου στο πολιτισμό μας, και να σε ευχαριστήσω για τις κοινοποιήσεις σου οι
οποίες έρχονται και σε εμένα. Σήμερα όμως με την αρχαία Κυπρία λαουτιέρισσα όπως
την ονομάζεις, το αρχαίο ελληνικό εδώλιο δηλαδή που μου έστειλες, μου
δημιούργησες την μεγάλη την επιθυμία να ασχοληθώ και να παρατηρήσω όσο πιο
προσεκτικά μπορώ. Αυτό το εδώλιο που με έκανε για άλλη μια φορά υπερήφανο για
την καταγωγή μας. Παρατηρώ λοιπόν ότι έχουμε να κάνουμε με έναν απόγονο της ταμβορίδας, ή ταμβορίδως (> ταμπουράς), με μικρότερο αχλαδόσχημο σκάφος, με
στρογγυλή τρύπα στο καπάκι και με κοντύτερο μπράτσο από τον ταμπουρά και το
σάζι.
Το δε αριστερό χέρι μου δίνει την εντύπωση ότι η συγκεκριμένη αρχαία μουσικός στο εδώλιο δεν κρατάει συγχορδία (ακόρντο), αλλά παίζει μελωδία, σόλο. Παρατηρώ ακόμα ότι η θέση του δεξιού χεριού έχει τον βραχίονα κάτω από το σκάφος, ούτως ώστε να στηρίζει το όργανο, λόγω του ότι η μουσικός είναι όρθια. Έτσι σε αυτή την φυσιολογική θέση, το σώμα με το όργανο δημιουργεί το σχήμα του σταυρού. Έτσι ακριβώς όπως κρατούσαμε όλοι εμείς οι παλαιοί μουσικοί το λαούτο, το μπουζούκι, κλπ. όταν παίζαμε όρθιοι στις πατινάδες. Και πριν ο Μανώλης Χιώτης πρώτος κρεμάσει το μπουζούκι από τον λαιμό του, με εκείνο το ειδικό κορδόνι το οποίο ονομάσθηκε “κρεμαστάρι”, και πριν εγώ μιμούμενος τους ξένους κιθαρίστες χρησιμοποιήσω ζώνη στήριξης του οργάνου για ορθούς, το 1975. Ακόμη παρατηρώ ότι ο καρπός του δεξιού χεριού δεν είναι σε ευθεία γραμμή με τον βραχίονα, αλλά σπάει σε αμβλεία γωνία, ακριβώς όπως παίζονται σήμερα όλα τα λαούτα – πολίτικο, νησιώτικο, κρητικό, στεριανό, και το ούτι.
Υ.Γ.:
Θέλω εδώ να κάνω μια υπόθεση. Εάν οι
επτά χορδές που διακρίνονται στο εδώλιο δεν ήταν τρία ζεύγη – σημεία, αλλά κάθε
χορδή αντιστοιχούσε σε μια διαφορετική νότα, τότε θα μπορούσαμε να έχουμε τις
επτά γνωστές νότες (ντο, ρε, μι, φα, σολ, λα, σι), αρχίζοντας από την μι αλλά
σε κατιούσα, διότι οι πρόγονοί μας και εφευρέτες της μουσικής, των
υποδιαιρέσεων και των κλιμάκων - τρόπων αυτής, χρησιμοποιούσαν αυτές σε
κατιούσα κίνηση (μι, ρε, ντο, σι, λα, σολ, φα). Έτσι θα είχαμε αμέσως και τους
αρχαίους τρόπους – κλίμακες, οι οποίοι είναι οι:
- Δώριος, που
αρχίζει από μι και τελειώνει σε μι,
- Φρύγιος από
ρε σε ρε,
- Λύδιος από
ντο σε ντο,
- Υποδώριος ή
Αιόλιος από λα έως λα πέμπτο,
- Υποφρύγιος
ή Ιώνιος από σολ έως σολ, έκτο,
- Υπολύδιος
από φα έως φα, και
- Μιξολύδιος από σι έως σι.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ επίσης: Γ. Λεκάκης "Μουσικής Μύησις".
Άλλο ένα
στοιχείο που διακρίνω είναι ότι η κεφαλή της κοπέλλας μουσικού είναι γερμένη
προς τα δεξιά που σημαίνει ότι το βλέμμα είναι στραμμένο προς τα αριστερά και
τα μάτια, τα βλέφαρα δηλαδή φαίνονται κάτω. Άρα αυτή την θέση (του κεφαλιού
εννοώ), την παίρνει ο μουσικός, όταν σολάρει, επειδή θέλει να ελέγχει το
τρέξιμο των δακτύλων του.
Συνήθως, αυτοί που παίζουν ακόρντα έχουν μάθει και τα παίζουν χωρίς να κοιτάζουν το μπράτσο το αριστερό, γιατί εννοείται ότι ένας επαγγελματίας δεν χρειάζεται, για τα ακόρντα τουλάχιστον, να κοιτάζει το μπράτσο του οργάνου του. Ενώ ο σολίστας (δες τους μπουζουκτσήδες, ας πούμε) κοιτάζει το αριστερό του χέρι, όταν παίζει και σολάρει, και οι κιθαρίστες πάλι, όταν σολάρουν, κοιτάζουν το αριστερό χέρι, άρα είναι ακόμα ένα στοιχείο ότι η συγκεκριμένη μουσικός στο εδώλιο σολάρει, και όχι ας πούμε ότι παίζει ρυθμό – ακόρντα – συγχορδίες».
ΠΗΓΗ:
ΑΡΧΕΙΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ, 4.3.2019.
ΣΧΟΛΙΑ
ΣΧΟΛΙΑ ΜΕΣΩ Facebook