Του καθηγητή Χρίστου Γούδη
Μην παρασύρεστε από την
δημοσιογραφική και τηλεοπτική κάλυψη των όσων συμβαίνουν στον ρωσικό εμφύλιο.
Ένα είδος gonzo journalism, αυτού του
αμερικανικού νεολογισμού για την υποκειμενική, αβαθή, συναισθηματική, εμπαθή,
επιλεκτική δημοσιογραφία, της οποίας το οπτικό πεδίο (εάν υπάρχει) περιορίζεται
σε περιστασιακά δρώμενα, με την επί πλέον παρατήρηση ότι η λέξη gonzo έχει και άλλες πιο εκχυδαϊσμένες χρήσεις
και δυστοπικές αρμονικές (οποία δυσαρμονία!). Κακός, κάκιστος ο πόλεμος, αλλά
μην σας διαφεύγει ότι είναι ένας εμφύλιος πόλεμος. Η Ουκρανία ως λέξη είναι
νεολογισμός. Μέχρι τον 19ο αιώνα, το όνομά της ήταν Μικρή Ρωσία. Και
ο νοών νοείτω.
Δυνάμεις της (άγριας) Δύσης, με
προεξάρχουσες τις ΗΠΑ, για τις δικές τους μετα-αποκιοκρατικές και νυν κοσμοκρατορικές
αντιλήψεις ή καλύτερα ιδεοληψίες, προσπαθούν μετά την διάλυση της Σοβιετικής
Ένωσης, με δόλωμα επί της ουσίας τον χρηματισμό και την καλλιέργεια προσδοκιών χολυγουντιανής
ευμάρειας (virtual reality), να υφαρπάξουν κράτη, έθνη, κρατίδια, φυλετικά γκρουπούσκουλα,
και πάσης φύσεως υβριδικούς λαούς και περιοχές που βρίσκονταν στην πάλαι ποτέ
Σοβιετική αυτοκρατορία, επιδιώκοντας να τις εντάξουν (να τις σύρουν επί το
ακριβέστερον) στις δικές τους αυλές, ως δορυφόρους, κρατίδια περιορισμένης
υπόστασης ή κυριαρχίας, υπηρέτες, βαγόνια, όπως θέλετε πείτε τα. Μέχρις εδώ όλα
καλά, και εν τινι μέτρω αποδεκτά, στο πλαίσιο της εθελοδουλίας των ηγεμονίσκων αυτών
των μετεωριζόμενων, περιπλανώμενων, και ευκόλως πλανώμενων εθνικών, φυλετικών
και λαϊκών οντοτήτων. Άλλωστε πάντα είχαμε, έχουμε, και πολύ φοβούμαι πως θα
έχουμε και στο μέλλον, και ημείς εμπειρία από «τοιούτης φύσεως» ταγούς κατά την
διάρκεια του ιστορικού μας βηματισμού. Συμβαίνουν και εις Παρισίους.
Όμως, στους κοσμοκράτορες του
σκότους του κόσμου τούτου δεν έφταναν αυτά, και, εν τη πλεονεξία και παμφαγία
τους, προσπάθησαν επιπλέον να αφαιρέσουν και ένα κομμάτι της ίδιας της μείζονος
Ρωσίας, ενθαρρύνοντας και εξοπλίζοντας ένα μέρος του πληθυσμού της για τον
σκοπό αυτό, και προωθώντας στην εξουσία έναν κωμικό θεατρίνο, αγνοώντας την
θυμόσοφη γερμανική ρήση: «Wahle einen Clown,
erwarte einen
Zirkus», όπερ πρακτικά μεθερμηνεύομενο σημαίνει: «διάλεξε
έναν θεατρίνο, και το αποτέλεσμα θα είναι ένα τσίρκο». Αυτό το αποτέλεσμα το
ζούμε σήμερα, μόνο που το τσίρκο είναι δυσανάλογα αιματηρό, καταστροφικό και εν
δυνάμει ολέθριο για όλους μας.
Τα μέτρα, οι κυρώσεις, και οι
οικονομικής πάντα φύσεως τιμωρίες που επιβάλλονται από τους «οσποδάρους» του
σύγχρονου αυτού κόσμου, θα καταστρέψουν εμάς τους ίδιους «μετά των αλλοφύλων».
Εμάς, τους λαούς, τα έθνη, και τους πολίτες της Ευρώπης. Όχι τους άρχοντες
ημών, αυτοί θα συνεχίζουν να ζουν καλά, και ίσως καλύτερα. Και είναι απορίας
άξιο το πόσο η τηλε-διαχείριση των μαζών ευνούχισε τη λογική των λαών της
Ευρώπης στο να μην αντιδρούν άμεσα και λυσσαλέα στην επιβολή αυτών των
δολοφονικών για τους ίδιους μέτρων, μέτρων που θα έπρεπε να τους είχαν ήδη βγάλει
μαζικά στους δρόμους απαιτώντας την ανατροπή των ανάλγητων ηγετών τους, που
ελαφρά τη καρδία αναμειγνύονται σε έναν εμφύλιο που δεν τους αφορά, και
ανακατώνονται εκεί που δεν τους σπέρνουν, οδηγώντας μας στην (οικονομική
τουλάχιστον) καταστροφή. Όταν το συνειδητοποιήσουν θα είναι πολύ-πολύ αργά.
Ταπεινοί και καταφρονεμένοι θα διαδηλώνουν στους δρόμους και θα αποχωρούν
δαρμένοι από τις δυνάμεις της «καθεστηκυίας τάξεως». Εκτός και αν ο διάβολος,
που τελευταία παρεπιδημεί επί γης, σπάσει το ποδάρι του, και ζήσουμε
κοσμοϊστορικές κοινωνικές ανατροπές. Κοντός ψαλμός «αλληλούϊα» (ο εβραϊσμός, ως
λεκτικός κυματαγωγός, πάντα στο προσκήνιο).
Όσο για μας, όχι τους ευρωπαίους
γενικά, αλλά τους Έλληνες (υπάρχουν ακόμη Έλληνες εν Ελλάδι), ας κρατήσουμε στο
μυαλό μας τις δραματικές εικόνες των αθώων προσφύγων αυτής της εμφύλιας
σύρραξης (που, προσοχή εδώ, άλλοι υποκίνησαν), και ας σκεφτούμε τον τρόπο για
να μην τις βιώσουμε στη χώρα μας. Rebus sic stantibus, o μόνος τρόπος γι’
αυτό, κατά την ταπεινή μου πάντα γνώμη, είναι η μείζων αλλαγή στρατηγικού
δόγματος, αντιδιαμετρικού της κατάποσης των απειλών και των ιταμών προκλήσεων
που, αν συνεχίσουμε να τις καταπίνουμε, διόλου απίθανο να εξελιχθούν σε
εισβολή. Για να δουλέψει όμως (επί του πεδίου και όχι επί χάρτου) θα πρέπει να
περάσει στο μεδούλι του λαού και του στρατού μας. Γιατί το δόγμα αυτό θέλει
καρδιά και όχι πολλά λόγια. Το «λακωνίζειν» θα πρέπει να είναι για μία ακόμη
φορά οδηγός μας: «Μπορεί η Κύπρος να
κείται μακράν, η Κωνσταντινούπολη όμως κείται εγγύς».
ΠΗΓΗ:
ΑΡΧΕΙΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ, 10.3.2022.
ΣΧΟΛΙΑ
ΣΧΟΛΙΑ ΜΕΣΩ Facebook