Του καθηγητή Χρίστου Γούδη
Δεν πρόκειται για την γνωστή ταινία του 1988, του
ταλαντούχου Ισπανού σκηνοθέτη Πέδρο Αλμοντόβαρ (Mujeres
al
borde de un ataque
de
nervios),
αλλά για τους ατάλαντους
πολιτικούς παλιάτσους της εποχής μας, αλλότριους και ημέτερους. Για όσους
παρακολουθούν τα άρθρα μου, τους θυμίζω ότι εννέα (9) μέρες πριν να ξεσπάσει η
ρωσική στρατιωτική επιχείρηση στην Ουκρανία (24 Φεβρουαρίου 2022), σε άρθρο μου
με τίτλο HOMO STULTUS EUROPEUS (Ο ΕΥΡΩΒΛΑΞ ΑΝΘΡΩΠΟΣ) ανέφερα μεταξύ άλλων και τα ακόλουθα:
«Στις μέρες μας
απίθανα πράγματα βλέπουν τα μάτια μας κι ακούν τ’ αυτιά μας. Ανοίγουμε την τηλεόραση
για να πληροφορηθούμε τί στο διάβολο τελικά γίνεται στην μείζονα Σλαβονία (μια
εθνοτικά εμφύλια διένεξη, σαν να λέμε - mutatis mutandis - μεταξύ Ελλάδας και
Κύπρου), και βάζουμε ξαφνικά στο σπίτι μας μια χορεία αμερικάνων με πρωτοστάτη
τον πρόεδρό τους, που δίνει την εντύπωση ενός πάσχοντος τουλάχιστον από
προϊούσα μορφή αλτσχάϊμερ, υποβασταζόμενο, λεκτικά και πνευματικά, από μια
πλειάδα επισήμων εκπροσώπων της άνοιάς του, αναλυτών μιας όζουσας διεθνούς
κρίσεως, διαλυτών πάσης λογικής και φρόνησης, και επιτετραμμένων να εκστομίζουν
ανεπίτρεπτα πράγματα σε ένα κοινό ευρωχαχόλων, συμπεριλαμβανομένων των
λιλιπούτειων ηγετών της γηραιάς κυρίας, που αν είχε λίγη συναίσθηση του εαυτού
της, και μια στοιχειώδη ντροπή επάνω της για την κατάντια της, θα έπρεπε να
αυτοαποκαλείται πλέον, όχι Ευρώπη, αλλά Εντρόπη. Καλά, τόσο κρετίνοι είναι όλοι
αυτοί οι τύποι, οι Μικρόν, Μακρόν, Σολτς, Μολτς, Χολτς, Τσόνσον, Μόνσον και το
κακό συναπάντημα, ώστε να παπαγαλίζουν και αυτοί σαν καθυστερημένα παιδάκια τις
αναίσχυντες ψευτιές των αμερικανών τσαρλατάνων (πρέπει κανείς να είναι
φυσιογνωμιστής για να κόψει τη μούρη τους;) που θέλουν να μας σπρώξουν στον
οικονομικό και κοινωνικό όλεθρο με το «ου-κρανικό» παραλήρημά τους;»
Έτσι, και εν
όψει του ήδη αρχομένου οικονομικού και κοινωνικού ολέθρου στον οποίο σπρώχνουν
τις χώρες της Ευρώπης (και όχι μόνον) με τα επαίσχυντα και ληστρικά μέτρα που
προσπάθησαν να επιβάλουν δίκην κυρώσεων στην Ρωσία, και τα οποία, ως προέβλεψα,
ήταν μαθηματικά βέβαιο ότι θα έπεφταν στα κεφάλια μας (δεν χρειάζονταν να είναι
κανείς μάγος για να το προβλέψει, ήταν ηλίου φαεινότερο), οι παλιάτσοι ηγέτες της
ψοφοδεούς Ευρώπης άρχισαν προσερχόμενοι ως «τηλε-ικέτιδες» στον Ρώσο πρόεδρο
(τον μόνο σοβαρό, συγκροτημένο, και αξιοπρεπή ηγέτη της λευκής φυλής στον
πλανήτη, από απόψεως ύφους, λιτότητας λόγου, σκέψεως, και εθνικού χαρακτήρα: народность εις την ρωσική), αιτούμενοι ευσεβώς
το ψωμί-ψωμάκι, για τους λαούς που οι ίδιοι καταδίκασαν στην επερχόμενη πείνα
και φτώχεια.
Εν τω μεταξύ,
και ενώ τα ποντίκια τα κρυμμένα στα λαγούμια του Αζόφσταλ παραδόθηκαν μόλις
είδαν τα σκούρα μετά από λιγότερο από τρεις μήνες πολιορκία – αντί να κάνουν
έξοδο όπως οι δικοί μας ηρωικοί πολεμιστές στο Μεσολόγγι οι οποίοι αντέξανε επί
έναν ολόκληρο χρόνο (!) περικυκλωμένοι από υπερπολλαπλάσιους, σε σχέση με τους
Ρώσους πολιορκητές, αγαρηνούς – ο «Πήτερ Σέλερς» της Ουκρανίας, παρά το ξύλο
της αρκούδας, πρωταγωνιστεί σε θρασύτατες απειλές κατά πάντων, μιμούμενος την
δόξα του αυθεντικού πρωταγωνιστή της ταινίας του 1959 «Το ποντίκι που βρυχάται»
(The
Mouse That Roared).
Όσο για τους
δικούς μας «Μαϊμουτάκηδες», έδρεψαν τα χειροκροτήματα του Κογκρέσου, αφού
πρώτα, υπακούοντας στην «Φωνή του Κυρίου του(ς)» (His
Master's Voice), αποψίλωσαν «εν κρυπτώ και
παραβύστω» τις Ένοπλες Δυνάμεις μας από εκτοξευτές ρουκετών, τις οποίες
απέστειλαν στην «Γέενα του Πυρός» της Ουκρανίας, προς υψίστη αγαλλίαση των
φιλειρηνικών Τούρκων που διακαώς επιθυμούν την αποστρατικοποίησή μας, για να
μην νιώθουν οι καημένοι ότι απειλούνται. Ενώ στη συνέχεια, και για να μην
υπερκαλυφθεί ο ήχος των αμερικανικών χειροκροτημάτων από τις ταυτόχρονες
υπερπτήσεις της «τουρκικής πολεμικής αεροπορίας» (Türk Hava Kuvvetleri) κατά
Αλεξανδρούπολη μεριά (άραγε «Ζει ο βασιλιάς Αλέξανδρος;») απέκρυψαν το
γεγονός επί διήμερο.
Και δεν μας έφταναν αυτά, αρπάξαμε και το ιρανικό
πετρέλαιο από το πλοίο τους στην Κάρυστο, και το μεταφορτώσαμε στους
Αμερικανούς, για να μην έχουν οι καημένοι ελλείψεις και κρυώσουν τον χειμώνα,
και τώρα μετά την δικαιολογημένη αγανάκτηση των Ιρανών, που αντέδρασαν
κατάσχοντας δύο (επί του παρόντος) ελληνικά τάνκερ, ψελλίζουμε τα περί
«πειρατείας» και τρέχουμε και δεν φτάνουμε. Κακό πράγμα να βλέπει κανείς την
σκιά του στον πρωινό ήλιο και να νομίζει ότι είναι μακρύς, ψηλός κι ωραίος (και
κολοκυθοκέφαλος συνάμα). Όμως το μπόι του πρέπει να το μετρά το καταμεσήμερο, για
ν’ αντικρύζει την αλήθεια που πάντα είναι «σκληρή υπό τον ήλιον» (Arduus ad
Solem).
Και κάτι
τελευταίο (last but not least, που λένε και στα χωριά). Κάπου
πήρε το μάτι μου ένα σχόλιο σχετικά με την πρότασή μου να τα βρούμε με τους
Τούρκους, η οποία εμπεριέχεται στο πρόσφατο (26.5.2022) άρθρο μου: «Τα τύμπανα
του πολέμου» («το 20% του κυπριακού εδάφους να ενσωματωθεί στην Τουρκία και το
80% στην Ελλάδα. Όσοι μουσουλμάνοι της Θράκης θεωρούν τους εαυτούς τους
τουρκογενείς να απορροφηθούν από την Τουρκία, και να λήξει εκεί οριστικά το
θέμα της τουρκικής μειονότητας στην Θράκη. Εάν αυτά γίνουν αποδεκτά από την
γείτονα χώρα, η συνεκμετάλλευση του θαλάσσιου πλούτου του Αιγαίου θα αποτελέσει
την οφειλόμενη γέφυρα για οριστική μας συμφιλίωση και συνεργασία σε μία
πολλαπλότητα επιπέδων, επωφελή και για τις δύο χώρες μας»).
Το σχόλιο έκανε
λόγο για προδοσία (λες και είναι προδοσία να επεκτείνεις την ελληνική
επικράτεια, και δεν είναι προδοσία η επί πενήντα χρόνια οριστική εγκατάλειψη
της Κύπρου, ή μήπως όλα αυτά τα χρόνια εξοπλιζόμαστε και ετοιμαζόμαστε – με την
εννεάμηνη θητεία των κληρωτών μας; – να την ανακαταλάβουμε και δεν το έχουμε
καταλάβει;) Ρίξτε λίγο κρύο νερό στα μούτρα σας ρε παιδιά, μπας και συνέλθετε.
Υπερπατριώτες της φακής. Ή μήπως περιμένετε κάποια μαγική «ελληνική λύση» να
αλείψουμε τα όπλα και τους φαντάρους μας με θαυματουργά τηλε-μαντζούνια για να
γίνουν οι «αόρατοι εκδικητές;» Αυτές οι αλοιφές τηλεπώλησης, ακόμα και οι
μοναστηριακά ευλογημένες, απ’ ότι ακούω, είναι μόνο για αρθρίτιδες,
ρευματισμούς, πόνους στη μέση, και λοιπές νοητικές διαταραχές γενικότερα.
Εν πάση
περιπτώσει για να συνεννοηθούμε, τα δικά μου άρθρα γράφονται για νοήμονες
εγκεφάλους, με κριτική αντίληψη και βαθύτερη γνώση των πραγματικών δεδομένων,
επί χάρτου και επί του πεδίου. Σίγουρα δεν γράφονται για παιδία, κρετίνους και
ηλιθίους.
Σκληρές είναι οι
λέξεις που χρησιμοποιώ, όμως αυτή είναι η αποστολή τους, να αποτυπώνουν με
ενάργεια την πραγματικότητα. Αυτός είναι ο ρόλος των λέξεων, να αποκαλύπτουν
και να μην συγκαλύπτουν την (πικρή-πικρή) πραγματικότητα.
ΠΗΓΗ: ΑΡΧΕΙΟΝ
ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ, 29.5.2022.
ΣΧΟΛΙΑ
ΣΧΟΛΙΑ ΜΕΣΩ Facebook