Του Γιώργου Λεκάκη
Υπάρχει ένα… υπόγειο βασίλειο, κάτω από τον κόσμο μας - το έχω ξαναπεί…
Αλλά τα περάσματα του σπηλαίου του Λιμανιού / Limanu παραμένουν ακόμη μυστικά και ανεξερεύνητα… Υπόγειοι λαβύρινθοι που δεν έχουν ακόμη εξερευνηθεί πλήρως. Ευρίσκεται περίπου 52 χιλιόμετρα από την Κωνστάντζα, την αρχαία Τόμιδα (ή Τομείς ή Τόμοι Μαύρης Θάλασσας), την αρχαιότερη συνεχώς κατοικημένη πόλη στην νυν έκταση της Ρουμανίας…
 |
| Ίδια αρχιτεκτονική λογική με τις υπόγειες πόλεις της Καππαδοκίας... |
Πρόκειται για τεράστιο λαβύρινθο 12 εκταρίων, κάτω από το οροπέδιο του Λιμανιού.
Οι ερευνητές άρχισαν να
ερευνούν το μέρος μόλις το 1916. Ανακάλυψαν λαξευμένους τοίχους και οροφές,
αρχαία κεραμικά θραύσματα, σχέδια και επιγραφές σε ρωμαϊκό και κυριλλικό
αλφάβητο, κλπ. που αποδεικνύουν ότι το σπήλαιο κατοικήθηκε τουλάχιστον από τον
1ο αιώνα π.Χ. και σίγουρα έως τον 10ο αιώνα μ.Χ.
Ο λαβύρινθος έχει συνολικό
μήκος περασμάτων περίπου 3,5 χλμ. Οι Δάκες Θράκες τον χρησιμοποιούσαν για να
κρυφτούν από τον Ρωμαίο ανθύπατο Μάρκο Λικίνιο Κράσσο (περίπου 115 π.Χ. —53
π.Χ.), ο οποίος έπαιξε ζωτικό ρόλο στην μετατροπή της Ρωμαϊκής Δημοκρατίας σε
Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία – βλ. Δίωνα Κάσιο. Οι πρώτοι κάτοικοι του σπηλαίου
χρησιμοποιούσαν ένα σύστημα σήμανσης για να μην χαθούν.
Με μήκος περίπου 4.000 μέτρα,
το σπήλαιο Λιμανιού είναι το μεγαλύτερο στην Δοβρογαία / Dobrogea[1]. Μερικές
από τις στοές είναι τεχνικές, σκάφτηκαν δηλ. εξ ολοκλήρου από ανθρώπους. Υπάρχουν
σημάδια εργαλείων στους τοίχους. Σημαντικό ανθρώπινο καταφύγιο!
Μερικές από τις αίθουσες
έχουν χαρακτικά, σμίλευση και προκειμένου να αποφευχθεί η κατάρρευση των
οροφών, κατασκευάστηκαν τοίχοι στήριξης και πεσσοί σε ασβεστολιθικές πλάκες.
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον
παρουσιάζουν τα σχέδια των αλόγων που καλπάζουν, ενώ οι ιππείς τους, ομοιάζουν
εντυπωσιακά με εκείνους των Δακών Θρακών αναβατών ιππέων, που απεικονίζονται σε
αγγεία που ανακαλύφθηκαν σε πολλούς οικισμούς στην περιοχή, όπου κατοικούσαν οι
Θρακοδάκες, αλλά και φυσικά σε όλην την Θράκη.
Τα αρχαιότερα σχέδια είναι
πολύ πιθανόν να έγιναν κατά την ακμάζουσα εποχή του γετο-δακικού θρακικού
πολιτισμού.
Οι τοπικές ιστορίες αναφέρουν
περίεργους και τρομακτικούς θρήνους, σαν μια παρατεταμένη κραυγή θλίψης, πόνου
ή θυμού που προέρχονται από τα βάθη της γης, όπως συμβαίνει σε πολλά παρόμοια
σπηλαιοσυστήματα. Αυτός ο θόρυβος, όμως, επηρεάζει την ανθρώπινη ψυχή.
Το σπήλαιο έχει ένα μοναδικό
χαρακτηριστικό: Αν και βρίσκεται επάνω σε ένα σύμπλεγμα λιμνών, και κοντά στην
Μαύρη Θάλασσα, είναι τόσο αδιαπέραστο, που δεν περνάει ούτε νερό!
Το σπήλαιο είναι επίσης
γνωστό ως Caracicula (το παλαιό όνομα του οικισμού Limanu).
Το σπήλαιο Limanu είναι ένας
από τους τρεις βιότοπους στην Ρουμανία για τις νυχτερίδες Rhinolophus Mehelyi.
Το είδος μειώθηκε από πάνω από 5.000 σε περίπου 300 άτομα. Οι οικολόγοι
προειδοποίησαν για την ευπάθεια του σπηλαίου, που αποτελεί πόλο έλξης για τους
κυνηγούς θησαυρών, οι οποίοι καταστρέψουν την πανίδα.
Τέλος, ευρισκόμενο κοντά στα σύνορα με την Βουλγαρία, το σπήλαιο έχει την φήμη μιας σήραγγας, που μετέφερε φυγάδες, πέρα από τα σύνορα, ιδιαίτερα κατά την κομμουνιστική εποχή…
ΠΗΓΗ: Ramona Ciortescu «The Underground Labyrinth In Dobrogea, The Very Place Romanians Got Away From The Communists», Romania Journal, 12.10.2015. Γ. Λεκάκης «Σύγχρονης Ελλάδος περιήγησις». ΑΡΧΕΙΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ, 15.10.2015.
- Boroneant, Ph.D. «Labirintul subterrane de la Limanu».
- Rădulescu A. - I. Bitoleanu «Istoria Dobrogei».
[1] Δοβροτίκεων χώρα, Δοβροδιτία > Dobrotitsa >
Dobrucia / Dobruccia, Dobrutcha / Dobruca / Dobrudscha / Dobrudzha, Dobrudža / Δοβρουτσά,
Dobrus, Dobroudja / Dobruja / Dobrudja, Dobrogea, κλπ. - ο κάτοικος, Δοβρος, Δομβρος - βλ. Λαώνικος
Χαλκοκονδύλης.
Κατοικείται από
ανθρώπους τουλάχιστον από την Μέση και Ανώτερη Παλαιολιθική - βλ. αρχαία
λείψανα σε Babadag, Slava Rusă και Enisala. Οι παλαιολιθικοί άνθρωποι
κατασκεύαζαν εργαλεία από silex και έτρωγαν φρούτα, ψάρια και άλλα κυνηγημένα
ζώα. Την περίοδο αυτή στην περιοχή έκαναν χρήση φωτιάς, τόξου με βέλη, βάρκας από
κορμό δένδρου. Βρέθηκαν εργαλεία σε σπηλιές (λ.χ. στην Gura Dobrogei). Στη
Νεολιθική, η περιοχή καταλήφθηκε από μέλη του «πολιτισμού Hamangia» (επήρε το
όνομά του από ένα χωριό στην ακτή Dobrujan), του «πολιτισμού Boian» και του «πολιτισμού
Karanovo V». Ενδείξεις ελληνικών φύλων από το Αιγαίο και την Θράκη υπάρχουν από
τα τέλη της 5ης χιλιετίας π.Χ. («πολιτισμός» Gumelniţa, Cernavodă I Kurgan
II, Cernavodă II, Ezero, Cernavodă III, όλα παρακλάδια του θρακικού πολιτισμού).
Η περιοχή είχε εμπορική επαφή με τον κόσμο της Μεσογείου από τον 14ο
αιώνα π.Χ., όπως αποδεικνύεται, από ένα μυκηναϊκό ξίφος, που ανακαλύφθηκε στην
Medgidia. Κατά την πρώιμη Εποχή του Σιδήρου (8ος–6ος αι. π.Χ.), υπερτερούσαν οι
εντόπιες φυλές Γετών και των λοιπών Θρακών. Στον 8ο αιώνα π.Χ., οι
εμπορικές σχέσεις μεταξύ του γηγενούς πληθυσμού και των Ελλήνων, ήταν εμφανείς στην
ακτή του κόλπου της Αλμυρής (νυν λίμνη Σινόη – δηλ. των Σινών Θρακών). Το
657/656 π.Χ. αρχαίοι Έλληνες άποικοι από την Μίλητο ίδρυσαν μια αποικία στην
περιοχή: την Ιστρία. Τον 7ο και 6ο αιώνα π.Χ., περισσότερες ελληνικές αποικίες
ιδρύθηκαν: Κάλλατις, Τόμοι, Μεσημβρία, Διονυσόπολις, Παρθενόπολις, Αφροδισιάς, Ευμενια, Οργάμη, κλπ.). Τον 5ο αιώνα π.Χ. αυτές οι
αποικίες ήταν υπό την επιρροή της Δηλιακής Συμμαχίας, περνώντας την περίοδο
αυτή από την ολιγαρχία στην δημοκρατία. Βλ. Εκαταίος Μιλήσιος, κ.ά.
ΣΧΟΛΙΑ
ΣΧΟΛΙΑ ΜΕΣΩ Facebook