Του καθηγητή Χρίστου Γούδη, cgoudis@otenet.gr
Η σοβαρότητα
της κατάστασης, τόσο αναφορικά με τον πόλεμο στην Ουκρανία όσο και με έναν
πιθανολογούμενο Ελληνοτουρκικό πόλεμο, με αναγκάζει να προβώ σε μία κατά το
δυνατόν ψύχραιμη και «αντικειμενική» εκτίμηση των γεγονότων, μακράν της
συνήθους χιουμοριστικής διάστασης με την οποία εμπλουτίζω τα άρθρα μου για να
απαλύνω τον ζόφο των δρώμενων, έξω από και μέσα στην πατρίδα μας.
Στην μεγάλη
εικόνα, η Ρωσία σε σύντομο χρονικό διάστημα, και παρά την στρεβλωτική
προπαγάνδα των δυτικών, θα καταστεί κυρίαρχη του Ντονμπάς. Όπως όμως
εξελίχθηκαν τα πράγματα, το πρόβλημά της είναι ότι μέχρι στιγμής δεν δίνει την
εικόνα μιας πραγματικά μεγάλης δύναμης στο διεθνές σκηνικό. Αυτή η ιστορία αν
τελειώσει μόνο με την ρωσική ενσωμάτωση του Ντονμπάς, θα πλήξει καίρια την
εικόνα της ως κυρίαρχης δύναμης στον πλανήτη. Εκτίμησή μου είναι ότι δεν θα
σταματήσει εκεί, αλλά θα επιδιώξει την πλήρη κατοχή όλης της Ανατολικής και
Νότιας Ουκρανίας, συμπεριλαμβανομένου του Χαρκόβου, της Οδησσού και της
Μολδαβίας, και τότε, και μόνον τότε, θα θέσει τους δυτικούς προ των ευθυνών
τους ή να άρουν τις κυρώσεις τους αποδεχόμενοι την Νέα Ρωσία ή να δουν ολόκληρη
την Ουκρανία να διαλύεται πλήρως κάτω από την συνέχεια των πολεμικών της
επιχειρήσεων, με ότι αυτό συνεπάγεται για το δικό τους διεθνές προφίλ ή την
δική τους αντίδραση. Κάτι λιγότερο από αυτά θα αφήσει την Ρωσία βαριά λαβωμένη
και σε ήσσονα μοίρα στην παγκόσμια κατάταξη των ισχυρών του πλανήτη και από την
Κίνα και φυσικά και από τις ΗΠΑ-ΝΑΤΟ (αλήθεια τι έγινε εκείνο το «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ
το ίδιο συνδικάτο» για τους σημερινούς πασοκογενείς λάτρεις της
αμερικανο-νατοϊκής επέμβασης στην Ουκρανία;). Όπως και να έχει το πράγμα, η
δική μου εκτίμηση είναι ότι η Ρωσία θα το πάει μέχρι το τέλος (του κόσμου;) με
την λογική του «αποθανέτω η ψυχή μου μετά των αλλοφύλων».
Στα καθ’ ημάς
τώρα, στην μικρή εικόνα για όλους τους άλλους, και στην ιδιαίτερα γιγαντιαία
και δυσοίωνη δι’ ημάς. Η Τουρκία είναι πλέον έτοιμη να εισβάλει στα νησιά μας.
Τώρα και όχι αργότερα, όταν ενδεχομένως θα έχουμε ενδυναμωθεί στρατιωτικά με
τις στο απώτερο μέλλον αναμενόμενες προμήθειές μας φρεγατών και αεροπλάνων
πάσης φύσεως. Επί του παρόντος, και πολύ φοβούμαι και μελλοντικά, οι «σύμμαχοί»
μας σφυρίζουν αδιάφορα και νίπτουν τις ρυπαρές χείρες τους. Αντιλαμβάνονται
άραγε οι πολιτειακοί μας παράγοντες την κρισιμότητα της καταστάσεως και την
βαρύτητα των ευθυνών τους; Πως σκοπεύουν να την αντιμετωπίσουν;
Ο ένας τρόπος
είναι φυσικά ο στρατιωτικός, στο πεδίο της μάχης. Σε αυτή την περίπτωση δεν
αρκεί να μείνουμε στην ηρωική αντίσταση της αποτροπής. Τα νησιά μας βρίσκονται
σε απόσταση αναπνοής από την Τουρκία και η απώλεια έστω και ενός εξ αυτών θα
σημάνει βαριά ήττα για εμάς, εάν εν τω μεταξύ δεν έχουμε κατορθώσει να
προελάσουμε στην Ανατολική Θράκη με (διαπραγματευτικό) στόχο την
Κωνσταντινούπολη. Απαιτείται ενδελεχής εκτίμηση της καταστάσεως, του εφικτού
της επιτυχούς αντιπαράθεσης, και φυσικά προϋποθέτει και την πλήρη ανάληψη των
ευθυνών τους τόσο από τους πολιτικούς όσο και από τους στρατιωτικούς ηγήτορες,
με ότι αυτό συνεπάγεται για την τύχη τους.
Ο άλλος τρόπος,
έστω και την ύστατη αυτή στιγμή της κρημνοβασίας, είναι αυτός που εισηγούμαι
δημόσια, ήδη από το 2013. Επίθεση φιλίας προς την Τουρκία για μια οριστική λύση
όλων των μεταξύ μας προβλημάτων με στόχο την μακροπρόθεσμη ειρηνική μας
συνύπαρξη. Επαναλαμβάνω εν ολίγοις την πρότασή μου: το 20% του κυπριακού
εδάφους να ενσωματωθεί στην Τουρκία και το 80% στην Ελλάδα. Όσοι μουσουλμάνοι
της Θράκης θεωρούν τους εαυτούς τους τουρκογενείς να απορροφηθούν από την Τουρκία,
και να λήξει εκεί οριστικά το θέμα της τουρκικής μειονότητας στην Θράκη. Εάν
αυτά γίνουν αποδεκτά από την γείτονα χώρα, η συνεκμετάλλευση του θαλάσσιου
πλούτου του Αιγαίου θα αποτελέσει την οφειλόμενη γέφυρα για οριστική μας
συμφιλίωση και συνεργασία σε μία πολλαπλότητα επιπέδων, επωφελή και για τις δύο
χώρες μας.
«Εγώ», ως είπε
και ο Ηρόδοτος, «οφείλω λέγειν τα λεγόμενα, πείθεσθαι γε μεν ου παντάπασιν
οφείλω». Τα λεκτικά βεγγαλικά οσονούπω τελειώνουν οριστικά. Finito la musica, passato la fiesta. Ο καθείς
οφείλει να αναλάβει τις ευθύνες που του αναλογούν, hic et nunc: εδώ και τώρα.
ΠΗΓΗ: ΑΡΧΕΙΟΝ
ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ, 26.5.2022.
ΣΧΟΛΙΑ
ΣΧΟΛΙΑ ΜΕΣΩ Facebook