Η Ελλάδα είναι
μια μικρή σε έκταση και σε πληθυσμό χώρα, γεγονός που μας επιτρέπει πρακτικά να
γνωριζόμαστε όλοι μας. Όσοι ενδιαφέρονται για να μάθουν το τι πράγματι
συμβαίνει σε ένα πεδίο, έχουν τον τρόπο και τις γνωριμίες να το μάθουν. Από
αυτή την άποψη, όλοι όσοι έχουν γνώση της εσωτερικής δυναμικής των Ενόπλων μας
Δυνάμεων είναι απολύτως βέβαιοι ότι μια πολεμική σύγκρουση σήμερα με την
Τουρκία θα αποβεί νικηφόρα και θα μας γεμίσει με εθνική υπερηφάνεια.
Όμως, και εδώ
υπάρχει ένα μεγάλο «όμως». Και δεν αναφέρομαι στο αίμα που θα χυθεί, ούτε στις
υλικές καταστροφές, ούτε στην οικονομική δυσπραγία που θα ακολουθήσει, ούτε και
στο ότι θα αποτελέσει την απαρχή ενός μακροπρόθεσμου φαύλου κύκλου πολεμικών
περιπετειών. Αναφέρομαι στο γεγονός ότι η περίπλοκη διεθνής εξάρτηση από
υπέρτερες δυνάμεις του κόσμου τούτου μπορεί να καταστήσει την όποια νίκη μας
άσφαιρη. Να σας θυμίσω ότι οι ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις επανειλημμένα κατά τον
20ο αιώνα υπήρξαν νικηφόρες, και πολλές φορές εισήλθαν, κατέλαβαν,
και απελευθέρωσαν την Βόρειο Ήπειρο, και παρ’ όλα αυτά η Βόρειος Ήπειρος
παραμένει εγκλωβισμένη στην σημερινή Αλβανία.
Για να γίνω πιο
συγκεκριμένος, εκείνο που φοβάμαι είναι μήπως οι μεγάλοι μας «σύμμαχοι» αφήσουν
την κατάσταση να εξελιχθεί σε σύγκρουση, και, εκμεταλλευόμενοι μια νίκη μας,
επιτύχουν την άμεση ανατροπή των ισλαμιστών του Ερντογάν (και φυσικά και του
ιδίου του Ερντογάν), με συνέπεια την αντικατάσταση του καθεστώτος της Τουρκίας
με φιλοδυτικούς ευρωπαϊστές Τούρκους, οι οποίοι, ως φιλειρηνιστές πλέον, δεμένοι
στο άρμα των ΗΠΑ (που επ’ ουδενί λόγω θα επέτρεπε ποτέ στην Τουρκία να
«λακίσει»), ενταγμένοι ξανά στα νατοϊκά κελεύσματα, και «φίλα προσκείμενοι»
στην Ελλάδα (βλέπε Ιμάμογλου), θα συζητήσουν μαζί μας όλες μας τις διαφορές,
και τελικά θα βρούμε τη λύση σύμφωνα με τις επιδιώξεις και τα συμφέροντα της μεγάλης
αμερικανικής Μητρόπολης και των συν αυτής δυτικών ακολούθων της. Ας μην
αυταπατώμεθα, η βαθιά οικονομική εξάρτηση από τους δανειστές μας, καθιστά τα
περιθώρια ελιγμών μας στις απαιτήσεις τους, όχι απλά περιορισμένα, αλλά ασφυκτικά.
Με άλλα λόγια, μπορούν να μας «βουλιάξουν» ανά πάσα στιγμή, τη στιγμή μάλιστα
που εμείς οι ίδιοι έχουμε φροντίσει να μην έχουμε εναλλακτικό διεθνή πόλο
στήριξης.
Η Ανατολική
Μεσόγειος αποτελεί σήμερα τον ομφάλιο λώρο της ενεργειακής επιβίωσης του
δυτικού κόσμου. Η Ελλάδα, όπως και οι λοιπές μεσογειακές χώρες, δεν είναι παρά
αναλώσιμα πιόνια στη διεθνή σκακιέρα. Ενεργειακοί αγωγοί και ενεργειακές
διαδρομές θα πρέπει σύντομα να εγκαθιδρυθούν και να την διασχίζουν, με τις
όμορες χώρες υποχρεωμένες να συναινέσουν, είτε τους αρέσει είτε όχι. Ο δε
υποθαλάσσιος πλούτος τους θα αξιοποιηθεί από ένα δίκτυο δυτικών πολυεθνικών
εταιρειών, έναντι κάποιου τιμήματος που θα δοθεί στις χώρες που τύποις τον
κατέχουν. Το λέω αυτό για να γίνει αντιληπτό ότι οι όποιες απολαβές μας, όλων
μας, όχι μόνο της Ελλάδος, θα είναι μηδαμινές σε σχέση με τον υπάρχοντα πλούτο,
και αυτό υπό την προϋπόθεση ότι θα συναινέσουμε, γιατί αλλιώς… Αλλιώς, το είχε
με ενάργεια εκφράσει, αμέσως μετά τον αραβοϊσραηλινό πόλεμο του «Γιομ Κιπούρ»
τον Οκτώβριο του 1973, ο τότε υπουργός των Εξωτερικών των ΗΠΑ Χένρυ Κίσινγκερ,
όταν οι Άραβες προσπάθησαν να κάνουν χρήση του πετρελαϊκού όπλου τους, με
αποτέλεσμα την αιφνίδια άνοδο των τιμών των καυσίμων στις χώρες της Δύσης.
Ζώντας τότε στην Αγγλία, είχα παρακολουθήσει ζωντανά συνέντευξη-διάγγελμα του
εν λόγω υπουργού στην τηλεόραση του βρετανικού BBC με την οποία μας καθησύχαζε.
Δεν θυμάμαι τις ακριβείς του εκφράσεις, αλλά το νόημά τους ήταν: «μην πανικοβάλλεστε,
η όποια άνοδος των τιμών του πετρελαίου θα φροντίσουμε να είναι παροδική. Το
πετρέλαιο είναι παγκόσμιο αγαθό. Το ότι βρέθηκε στις ερήμους της Αραβίας δεν
σημαίνει ότι είναι και δικό τους» !!! Και ο νοών νοείτω. … Γι’ αυτό άλλωστε
υπάρχουν στη Μεσόγειο τα αεροπλανοφόρα των ΗΠΑ «Κύπρος», «Κρήτη», και τα συναφή
(USS Cyprus, USS Crete, USS Israel, κλπ.)
Για όλους
αυτούς τους λόγους (και για πολλούς άλλους, συμπληρώστε εσείς τα κενά), και
επειδή στον πόλεμο (ή και λίγο πριν από αυτόν) οι ευκαιρίες δεν περιμένουν («του
δε πολέμου οι καιροί ου μενετοί», Θουκυδίδης, Ιστοριών, Α, 142) επανέρχομαι,
πρακτικά επί λέξει, σε όσα και κατά το πρόσφατο παρελθόν δημοσιοποίησα:
«Το ερώτημα που θα πρέπει να απαντηθεί είναι, εάν υπάρχει κάποια “ολιστική” πρόταση που μπορεί να γίνει προς την Τουρκία, η οποία, αν γίνονταν αποδεκτή από αυτήν, θα μπορούσε να διασφαλίσει την οριστική και δια παντός αποφυγή ενός πολέμου με την γείτονα, και να οδηγήσει την χώρα μας σε ήσυχα νερά, όπου οι δημιουργικοί Έλληνες θα μπορούσαν να συνεχίζουν τις προσπάθειές τους για ένα καλύτερο μέλλον της πατρίδας, ακόμη και αν ήταν υποχρεωμένοι να επωμισθούν ενσυνείδητα και όλο το βάρος του κάρου που θα πρέπει να σέρνουν, του γεμάτου με τα λογής-λογής κοινωνικά σκύβαλα και παράσιτα;
»Από τη δική μου σκοπιά, υπάρχει, και την έχω καταθέσει ήδη σε άρθρα μου από το 2013 και μετά. Θα επαναλάβω τους κύριους άξονές της κατά τρόπο λιτό, για μία ακόμη φορά, λόγω της κρισιμότητας των καταστάσεων που διάγουμε. Να καλέσουμε τους Τούρκους να συνειδητοποιήσουν ότι οι καλοί γείτονες θεωρούν ως προϋπόθεση την παρουσία σταθερών τοίχων στις αυλές τους, για να είναι αμοιβαία αποδεκτοί ως φίλοι-επισκέπτες στα σπίτια τους, ο ένας του άλλου. Και όταν λέμε τοίχους εννοούμε στερεά υλικά και όχι ρευστά, χώμα και όχι νερό, γη και όχι ύδωρ.
»Στα πλαίσια
αυτά, η ταπεινή μου γνώμη, ως σκεπτόμενου πολίτη και καλώς νοούμενου εθνικιστή,
είναι ότι:
Α. Ένα κομμάτι της Κύπρου ανάλογο σε έκταση με την προ της κατοχής πληθυσμιακή τουρκοκυπριακή σύνθεση (20%) να περιέλθει στην Τουρκία και το υπόλοιπο (80%) στην Ελλάδα, στην οποία δικαιωματικά ανήκει. Και μην με ρωτάτε αν πρώτα ρώτησα τους Κυπρίους αν επιθυμούν κάτι τέτοιο. Είναι σαν να μου λέτε αν πρέπει να ρωτήσουμε τους Κρήτες ή τους Πελοποννήσιους αν είναι Έλληνες.
Β. Όσοι εκ των μουσουλμάνων της Θράκης νιώθουν Τούρκοι να εγκατασταθούν οριστικά στην Τουρκία και να κλείσει οριστικά η παρουσία του τουρκικού προξενείου στην Θράκη, ως μη έχοντος λόγο ύπαρξης εκεί.
Γ. Τα χωρικά μας ύδατα και ο εναέριος χώρος μας στο Αιγαίο να παραμείνουν εσαεί ως έχουν και να περατωθεί κάθε είδους αμφισβήτηση ή πρόθεση επέκτασής τους, ένθεν κακείθεν των δύο χωρών.
Δ. Στα πλαίσια μιας τέτοιας οικοδόμησης φιλίας, η οικονομική συνεκμετάλλευση της θάλασσας του Αιγαίου και της Κύπρου θα αποτελέσει την επισφράγιση μιας νέας προοπτικής ειρηνικής ανάπτυξης με αμοιβαία κέρδη σε όλους τους τομείς (οικονομικούς, πολιτικούς και πολιτιστικούς).
»Η ευόδωση μιας τέτοιας προσπάθειας, δεν θα πρέπει επ’ ουδενί λόγω να θεωρηθεί ως προμήνυμα χαλάρωσης
των εξοπλισμών και της σφυρηλάτησης πνεύματος ανδρείας, τουλάχιστον
στις τάξεις του στρατού μας. Η Ελλάδα δεν στερείται εχθρών και επίβουλων του
εδάφους της, φανερών και αφανών, κοντινών και μακρινών, που ενδεχομένως να
είναι εν δυνάμει και πολύ πιο επικίνδυνοι από την Τουρκία. Για όσους δεν
αντιλαμβάνονται, ας τους πούμε πως είναι οι εξωγήινοι, που ζουν και ανάμεσά
μας. Είναι σίγουρο ότι τότε θα το καταλάβουν…»
ΠΗΓΗ: ΑΡΧΕΙΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ, 17.6.2022.
ΣΧΟΛΙΑ
ΣΧΟΛΙΑ ΜΕΣΩ Facebook