Ἡ Ἑλληνικὴ γλῶσσα ὁμιλεῖται ἀδιαλείπτως
ἐδῶ καὶ χιλιάδες ἔτη.
Οὐδέποτε ὑπῆρξε διακοπὴ ποὺ θὰ
δικαιολογοῦσε τὴν πλήρη ἠχητική της παραμόρφωσι καὶ μετάλλαξι σὲ κάτι
διαφορετικό. Ἴσως ἡ προφορὰ νὰ ἄλλαξε σὲ κάποια σημεῖα, ὄχι ὅμως σὲ βαθμὸ ποὺ νὰ
εἶναι ἀγνώριστη.
Ὅταν ὁ Μέγας Ἀλέξανδρος ἔφερε
τὴν Ἑλληνίδα φωνὴ στὰ πέρατα τῆς οἰκουμένης, προκειμένου νὰ τὴν διδαχθοῦν οἱ
βάρβαροι (βαρ-βαρ, κατὰ τὸ τραχὺ τῆς λαλιᾶς τους), ἐθεσπίσθη ἕνα σύστημα
γραμματικῆς μὲ πνεύματα καὶ τόνους, διὰ τοῦ ὁποίου ἐγράφησαν τὰ ἐκκλησιαστικὰ
κείμενα, τὸ ὁποῖον σύστημα ἐδιδαχθήκαμε κι ἐμεῖς, καὶ ποὺ ἐχρησιμοποιεῖτο μέχρι
τὴν κατάργησι τοῦ πολυτονικοῦ συστήματος. Ἔκτοτε οἱ μαθητὲς ἀδυνατοῦν νὰ
κατανοήσουν τὸν Παπαδιαμάντη, δυστυχῶς...
Διάφοροι γραμματικοὶ τῆς ἀρχαιότητος, ὅπως
- ὁ Διονύσιος ὁ Θρᾶξ, ποὺ ἔζησε τὸν 2ο π.Χ. αἰῶνα, και
- ὁ Διονύσιος ὁ Ἁλικαρνασσεὺς στὸ «Περὶ γραμματικῆς» σύγγραμμά του λίγο μετά,
μᾶς διασώζουν τοὺς κανόνες διὰ
τῶν ὁποίων ἐγράφετο, ἐτονίζετο κι ἄρα προεφέρετο ἀπὸ τότε ἡ γλῶσσα μας.
Βέβαια, πουθενὰ δὲν θὰ
διαβάσετε ὅτι ὁ ἴδιος ὁμολόγησε πρὶν πεθάνει τὸ λάθος του μετανοημένος. Ἀντ’αὐτοῦ
διδάσκεται ἀπὸ τὶς ἕδρες τῶν Πανεπιστημίων παγκοσμίως ὅτι οἱ Ἀρχαῖοι Ἕλληνες
μιλοῦσαν σὰν νὰ εἶχαν χαλίκια στὸ στόμα...
ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΙΣΧΥΕΙ Η ΘΕΩΡΙΑ ΤΟΥ
ΕΡΑΣΜΟΥ;
Ἁπλούστατα διότι ἂν
καταργήσουμε τοὺς διφθόγγους προφέροντας χωριστὰ τὰ φωνήεντα, καὶ ἀντὶ «χαῖρε»
λέμε χάϊρε
1) καταργοῦμε αὐτομάτως τὴν
σωστὴ ὀρθογραφία, ποὺ μᾶς ἔχει παραδοθῆ ἀπὸ τοὺς Ἑλληνιστικοὺς χρόνους,
2) καταργοῦμε τὸν κανόνα ὅτι ἡ
Ἑλληνικὴ γλῶσσα δὲν σηκώνει τονισμὸ πάνω ἀπὸ τὴν προπαραλήγουσα. Δηλαδὴ ΠΩΣ ΘΑ
ΠΟΥΜΕ «ὅμοϊος»;;; Εἰλικρινά, ΠΩΣ ΘΑ ΠΟΥΜΕ παιδεύομαι;;; παϊδεϋομαϊ;;;
Καὶ
3) καταργοῦμε τὴν προσωδία, τὴν
μελωδικότητα, τὸν ρυθμὸ καὶ τὴν ἁρμονία της διότι δημιουργοῦνται φωνητικὰ κενά,
χασμωδίες ποὺ πάντοτε οἱ ἀρχαῖοι ἀντιμετώπιζαν μὲ μουσικοὺς κανόνες ἀκριβῶς ἐπειδὴ
τὶς θεωροῦσαν κακόηχες.
Τὰ δὲ διαλυτικά, ἀπὸ τοὺς ἑλληνιστικοὺς
χρόνους ἐχρησιμοποιοῦντο μὲ σκοπὸ νὰ χωρίζουν τὰ δύο συνεχόμενα φωνήεντα, δηλαδὴ
νὰ καταργῆται ὁ δίφθογγος.
Ἁπλούστατα, τοὺς ξένους τοὺς
διευκολύνει νὰ προφέρουν τὸ κάθε φωνῆεν χωριστά.
Ὅσο γιὰ τὸν μεγάλο ἀριθμὸ τῶν
ι,η,υ,ει,οι, βεβαίως ὑπάρχουν μικρὲς διαφορὲς ποὺ ὅμως τὶς προφέρουμε
διακριτικά, δίχως νὰ προσπαθοῦμε. Θαυμάσια μελέτη ἐπὶ τοῦ ζητήματος μὲ ὄργανα ἀκριβείας
ποὺ τὸ ἀποδεικνύουν, ἔχει κάνει ὁ μουσικοσυνθέτης Δ. Σαββόπουλος. Χωρὶς νὰ
σκεφτόμαστε, ὅταν μιλᾶμε χρησιμοποιοῦμε τὴν ὀξεία, τὴν βαρεία, τὴν δασεία
κ.λ.π. Ἀλλιῶς λέμε ὕλη, ἀλλιῶς λέμε θήκη, ἀλλιῶς οἶκος κι ἀλλιῶς ἵππος.
Ἐπίσης ἡ διαφορετικὴ χρῆσι τοῦ
κάθε ι,η,υ, ει, οι, ἀφορᾶ τὴν ἐτυμολογία τῆς κάθε λέξεως, κάτι ποὺ ἦταν πολὺ
σημαντικὸ γιὰ τοὺς προγόνους μας.
Παρακαλῶ σας λοιπόν, ὅταν ἀκοῦμε
κάτι ποὺ δὲν ἀντιλαμβανόμαστε, καλὸν εἶναι νὰ τὸ ψάχνουμε καὶ νὰ μὴ δεχόμαστε
γιὰ «φωστῆρα» τὸν κάθε ἀδιάβαστο ποὺ δέχεται ἀμάσητο ὅ,τι τοῦ πλασάρουν.
ΓΙΑΤΙ ΕΙΤΕ ΕΙΝΑΙ ΑΔΙΑΒΑΣΤΟΣ,
ΕΙΤΕ ΕΙΝΑΙ ΒΑΛΤΟΣ.
ΚΑΙ Η ΓΛΩΣΣΑ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΙΕΡΗ.
ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΗ ΠΟΥ ΜΑΣ ΕΦΕΡΕ ΩΣ ΕΔΩ. ΚΑΙ ΔΕΝ ΠΑΙΖΟΥΜΕ ΜΕ ΤΑ ΙΕΡΑ ΚΑΙ ΟΣΙΑ ΜΑΣ.
Γιὰ ὅποιον θέλει νὰ μελετήσῃ τὸ ζήτημα αὐτό, παραθέτω τὸ ἔργο τοῦ 1829 «Περὶ τῆς γνησίας προφορᾶς τῆς Ἑλληνικῆς γλώσσης» τοῦ Κωνσταντίνου Οἰκονόμου ἐξ Οἰκονόμων. 800 σελίδες ποὺ ἀποδεικνύουν τὰ αὐτονόητα, κόντρα σὲ ὅλους αὐτοὺς ποὺ ἔχουν καημὸ νὰ μᾶς παρουσιάζουν ὡς μπάσταρδο συνονθύλευμα ἀλλοφύλων, ποὺ κακοποιεῖ τὴν ἑλληνικὴ γλῶσσα.
Ὅπως πολὺ σωστὰ γράφει ὁ Κ. Οἰκονόμου «ἡ ἐρασμιακὴ προφορά μᾶς φαίνεται ὀχληρὰ κι ἀηδιεστάτη, μᾶς ξεσχίζει τὴν ἀκοή, μᾶς στρέφει τὰ σπλάγχνα. Μᾶς προσπίπτει τόσο σκληρόστομος καὶ τραχεία καὶ κακόηχος, ὥστε, ἂν τοιαύτης μελωδίας ἤθελε νὰ θέλξῃ τοὺς λίθους ὁ Ὀρφεύς, ἀντὶ νὰ κηληθῶσιν (μαγευτοῦν), ἤθελαν ἀγανακτήσει, νομίζομεν, οἱ λίθοι κατ΄αὐτοῦ συντρίβοντες τὴν λύραν του... δὲν εἶναι μητρικὴ καὶ πατρική τους γλῶσσα ἡ Ἑλληνική».
ΣΧΟΛΙΟ Γ. Λεκάκη:
(*) Ο Δεσιδέριος Έρασμος Ροτεροδάμος (Desiderius Erasmus Roterodamus, 1466 –1536), γνωστός απλώς ως Έρασμος, ήταν Ολλανδός ρωμαιοκαθολικός ιερέας, δάσκαλος και θεολόγος, κλασσικός λόγιος που έγραφε στην λατινική γλώσσα, και δίδαξε ελληνικά για ένα διάστημα και στο Κουίνς του Καίμπριτζ της Αγγλίας Εγεννήθη στο Ρότερνταμ, από ανύπαντρους γονείς, πατέρα καθολικό ιερέα και μητέρα κόρη ιατρού. Ανάμεσα στους δασκάλους τους και ο Πελοποννήσιος Γεώργιος Ερμώνυμος, μαθητής του Γεωργίου Πλήθωνος Γεμιστού. Το 1509 στην Βενετία εργάσθηκε ως διορθωτής για τον εκδότη Άλδο Μανούτιο. Εκεί εγνώρισε και τον Κρητικό λόγιο Μάρκο Μουσούρο, για τον οποίο έγραψε ότι είναι: «...άνδρας πολυμαθέστατος και πανεπιστήμων, κλειδοκράτωρ της ελληνικής γλώσσας και θαυμάσιος ειδήμων της λατινικής φωνής...». Μετέφρασε την Καινή Διαθήκη από το ελληνικό κείμενο στα λατινικά και το 1500 εξέδωσε ένα απο τα πρώτα του έργα, το «Adagia», μια συλλογή παροιμιών στα ελληνικά και λατινικά.
ΠΗΓΗ: ΑΡΧΕΙΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ, 29.7.2022.
ΣΧΟΛΙΑ
ΣΧΟΛΙΑ ΜΕΣΩ Facebook