Του Γιάννη Χ. Κουριαννίδη,
δημοτικού Συμβούλου Θεσσαλονίκης «Θεσσαλονίκη Πόλη Ελληνική»
Στην προχθεσινή του συνεδρίαση το
Δημοτικό Συμβούλιο Θεσσαλονίκης αποφάσισε να τιμήσει τον Μανώλη Γλέζο και τον
Απόστολο Σάντα, δίνοντας τα ονόματά τους σε ανώνυμη οδό της πόλης.
Αντιλαμβάνομαι ότι η ενέργεια
αυτή έγινε για να τιμηθεί στο πρόσωπο και των δύο η υποστολή της γερμανικής
σημαίας από τον ιερό βράχο της Ακροπόλεως, που συνιστά μία θαρραλέα και
συμβολική αντιστασιακή πράξη. Για τον λόγο αυτό, η πρωτοβουλία της Δήμου, υπό
το πρίσμα αυτό, είναι αποδεκτή.
Υπάρχει, όμως, και μία άλλη
οπτική, που έχει να κάνει με το πρόσωπο τού Μανώλη Γλέζου. Ο άνθρωπος αυτός, το
1985, είχε επισκεφτεί την Αλβανία, προκειμένου να τιμήσει τον φίλο του Ενβέρ
Χότζα, συνοδεύοντάς τον στο τελευταίο του ταξίδι σ᾽ αυτήν τη γη. Η είσοδός του,
μάλιστα, στη γειτονική χώρα επιτράπηκε ακριβώς διότι είχε προσκληθεί επισήμως
σε αυτήν από την αλβανική κυβέρνηση, όπως ακριβώς συνέβη και με μερικούς άλλους
ιδεολογικούς και προσωπικούς φίλους του κομμουνιστή δικτάτορα.
Αξίζει
να σημειωθεί ότι η χρονιά εκείνη ανήκε σε αυτές της παντοδυναμίας του ΠΑΣΟΚ και
ο Μανώλης Γλέζος ήταν τότε βουλευτής του κόμματος του Ανδρέα Παπανδρέου. Για
τον Ελληνισμό της Βορείου Ηπείρου, η έλευση Γλέζου στην Αλβανία εκλήφθηκε ως
επίσημη έλευση ενός εκπροσώπου της Ελλάδος και περίμενε πιθανώς κάποια λόγια,
έστω και διακριτικά, ως συμπαράσταση στο δράμα που βίωνε.
Δυστυχώς, προς μεγάλη απογοήτευση
των Ελλήνων της Βορείου Ηπείρου, ο Μανώλης Γλέζος όχι μόνο τίμησε τον δικτάτορα
με τη γροθιά του υψωμένη πάνω από το φέρετρό του, αλλά σε δηλώσεις του μετά την
επιστροφή του στην Ελλάδα, σε εφημερίδες των Ιωαννίνων, είπε απερίφραστα ότι οι
Έλληνες της Αλβανίας τρώνε με χρυσά κουτάλια!
Δεν είναι λίγοι αυτοί που ισχυρίζονται
ότι ο Γλέζος «δεν ήξερε». Ότι, δηλαδή, κατά την επίσκεψή του περιηγήθηκε στην
όποια «βιτρίνα» του καθεστώτος και του παρουσιάστηκε μία ωραιοποιημένη
κατάσταση. Πόση βάση, όμως, έχει όλο αυτό;
Μόλις λίγες ημέρες πριν την
επίσκεψή του, στα χωριά της ελληνικής μειονότητας στη Δρόπολη, είχε περιφερθεί πάνω
σε ένα τρακτέρ (!) το σώμα του εκτελεσμένου Έλληνα Βορειοηπειρώτη Οδυσσέα
Κόκολη, προς… παραδειγματισμό και συμμόρφωση. Η βαρβαρότητα αυτή,
χαρακτηριστική του καθεστώτος, όπως εξάλλου και πολλές άλλες, είχε ήδη γίνει
γνωστή και στον ελλαδικό χώρο. Εξ άλλου, ο αείμνηστος μητροπολίτης Πωγωνιανής
και Κονίτσης, Σεβαστιανός, κατ᾽ επανάληψιν είχε αναφερθεί στα δεινά των
ομογενών μας στη Βόρειο Ήπειρο.
Δεν υπέφεραν, όμως, μόνον οι
ομογενείς μας. Μαζί τους υπέφεραν και εκατοντάδες χιλιάδες Αλβανοί δημοκρατικής
συνείδησης. Σε παραπάνω από 700.000 αριθμούνται τα θύματα του κομμουνιστικού
καθεστώτος (εκτελεσμένοι, φυλακισμένοι, εξόριστοι, βασανισθέντες κ.λπ.). Και αν
γι᾽ αυτούς δεν είχε μάθει τίποτα ο Μανώλης Γλέζος, τότε σίγουρα κάτι θα είχε
ακούσει για τα έργα του Σολτζενίτσιν, που είχαν συμβάλει και αυτά στη
μεταστροφή πολλών πλανεμένων σε όλο τον κόσμο από τα κομμουνιστικά
ιδεολογήματα. Κι όμως, ο Μ. Γλέζος όχι μόνο δεν επηρεάστηκε, αλλά την ίδια
εποχή παραλάμβανε υπερήφανος το βραβείο Λένιν από τους εκπροσώπους του
σοβιετικού καθεστώτος.
Δυστυχώς για τον ίδιο, αλλά και
για τους θαυμαστές του που ξεχνούν αυτή τη διάσταση της προσωπικότητάς του, ο
Γλέζος δεν ένοιωσε ποτέ την ανάγκη να ζητήσει μία συγγνώμη ή να κάνει την
αυτοκριτική του για τη στάση του αυτή. Ακόμη και τα χρόνια που ακολούθησαν μετά
την πτώση του δικτατορικού καθεστώτος της Αλβανίας, όταν και αποκαλύφθηκαν όλα
τα κομμουνιστικά εγκλήματα δεκαετιών, το εμβληματικό αυτό στέλεχος της
Αριστεράς κράτησε την ίδια στάση. Και αυτό είναι κάτι που δεν τιμά ούτε την
ιστορία του, αλλά ούτε και όσους τον τιμούν παραβλέποντάς την.
ΠΗΓΗ: εφημερίδα "Δημοκρατία", 5.4.2023. ΑΡΧΕΙΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ, 6.4.2023.
ΣΧΟΛΙΑ
ΣΧΟΛΙΑ ΜΕΣΩ Facebook