Της καθηγήτριας Γαλλικής Φιλολογίας, Στίλβης Μαρίας Μαυρίδου
«ΤΟΙΣ ΘΕΟΙΣ ΑΣΙΑΣ, ΕΥΡΩΠΗΣ ΚΑΙ ΑΦΡΙΚΗΣ,
ΘΕΟΙΣ ΑΓΝΩΣΤΟΙΣ ΚΑΙ ΞΕΝΟΙΣ»
Στην Αθήνα, αλλά και σε άλλες
πόλεις της κλασσικής εποχής, υπήρχαν πολλοί βωμοί με την ανωτέρω επιγραφή και
ήταν αφιερωμένοι στους θεούς ξένων χωρών, τους οποίους οι Έλληνες, αν και δεν
τους γνώριζαν, εν τούτοις τους τιμούσαν.[1]
Πρόκειται για εκδήλωση
ύψιστου πολιτισμού και απαύγασμα φιλικής στάσης απέναντι στις θρησκευτικές
πεποιθήσεις των ξένων λαών, αποδεικνύοντας ότι οι Ελληνες αναγνώριζαν ως
αναφαίρετο δικαίωμα κάθε λαού την ελεύθερη έκφραση της θρησκευτικής του
επιλογής και παράδοσης. Η συγκεκριμένη επιγραφή ήταν τρανή απόδειξη ότι οι
πρόγονοί μας ήταν υπέρμαχοι της ανεξιθρησκείας!
Όμως, όταν ο Παύλος ήρθε στην Αθήνα για να διαδώσει τον «έναν και μοναδικό θεό», τότε:
[...] διαβάζοντας τυχαία την
επιγραφή ενός μνημείου στην Αθήνα, την άλλαξε για να έρχεται πιο καλά με όσα
εκείνος έλεγε για την χριστιανική πίστη [...]
Έκτοτε επικράτησε η
παραποίηση του Παύλου που αναφερόταν σε (δήθεν) επιγραφή, απευθυνόμενη σε ΕΝΑΝ
άγνωστο θεό: "ΤΩ ΑΓΝΩΣΤΩ ΘΕΩ", υπονοώντας ότι οι Αθηναίοι γνώριζαν
ότι ο θεός ήταν ένας και μοναδικός, ενώ κατά βάθος πίστευαν ότι οι θεοί τους
οποίους λάτρευαν ήταν ψεύτικοι (!!!)
Με την πάροδο των αιώνων αυτή
η ψευδεπίγραφη ρήση διαδόθηκε ευρύτατα.
Ακούστηκε στις εκκλησίες,
διδάχθηκε στα ελληνικά σχολεία, πέρασε σε βιβλία, μέχρι και σε γραμματόσημο
αποτυπώθηκε, ώστε να ταξιδέψει στα πέρατα της γης!
Και τελικά, η παραχάραξη του
Παύλου έφτασε μέχρι τις ημέρες μας, παρουσιάζοντας τους προγόνους μας να
"εξυμνούν και να τιμούν" τον ΕΝΑ και ΜΟΝΑΔΙΚΟ, αλλά ΑΓΝΩΣΤΟ έως τότε
ΘΕΟ...!!!
Δεν είναι το μοναδικό
στοιχείο της εθνικής μας παράδοσης και ιστορίας που έχει αλλοιωθεί, μολύνοντας
την συλλογική μνήμη των Ελλήνων με το δηλητήριο του ψεύδους και της αμφισβήτησης.
Όμως σήμερα, μετά από 17 αιώνες σκληρής επιβολής αλλότριων πεποιθήσεων, είναι
πλέον χρέος μας να αγωνιστούμε, ώστε η Αλήθεια να επανέλθει στην μνήμη, στην
ιστορία και στη ζωή μας.
Ο Ελληνισμός σκυλεύθηκε και
διώχθηκε απάνθρωπα, όμως οι Έλληνες εξακολουθούμε να υπάρχουμε, γιατί το ψυχικό
μας κύτταρο, δεν μας αφήνει να χαθούμε.
Μέσα απ' τα συντρίμμια,
πέτρα-πέτρα, αναστηλώνουμε τα ιδανικά που μας γκρέμισαν, έχοντας χαραγμένο στην
ψυχή μας το μεγαλείο των προγόνων μας, οι οποίοι σέβονταν και τιμούσαν όλους
τους λαούς, τους ανθρώπους και τις πεποιθήσεις τους, σμιλεύοντας τον σεβασμό
τους επάνω στο μάρμαρο:
«ΤΟΙΣ ΘΕΟΙΣ ΑΣΙΑΣ, ΕΥΡΩΠΗΣ ΚΑΙ ΑΦΡΙΚΗΣ,
ΘΕΟΙΣ ΑΓΝΩΣΤΟΙΣ ΚΑΙ ΞΕΝΟΙΣ»
ΠΡΟΤΑΣΗ του ΑΡΧΕΙΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ: Να ξαναστηθεί κάπου στο Φάληρο, στην πολυσύχναστη παραλιακή, ένας βωμός με την πλήρη αρχαία επιγραφή: «ΤΟΙΣ ΘΕΟΙΣ ΑΣΙΑΣ, ΕΥΡΩΠΗΣ ΚΑΙ ΑΦΡΙΚΗΣ, ΘΕΟΙΣ ΑΓΝΩΣΤΟΙΣ ΚΑΙ ΞΕΝΟΙΣ». Ποιος δεν το θέλει; Ποιος θα ενοχληθεί, εν καιρώ... πολυπολιτισμικότητος;
ΠΗΓΗ: ΑΡΧΕΙΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ,
17.8.2023.
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ:
[1] Παυσανίας, Αττικά Α΄, 1, 4.
Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΠΕΡΙΦΗΜΟ «ΤΩ ΑΓΝΩΣΤΩ ΘΕΩ»
«Τω αγνώστω θεώ». Η ιστορία αυτή φαντάζει αθώα. Πολύ απλή. Κατανοητή και ευκολοχώνευτη, ακόμα κι από παιδιά. Μας λέει πως όταν ο Απόστολος Παύλος πήγε να διδάξει στην Αθήνα τον λόγο του ενός «αληθινού» και μοναδικού θεού (ο οποίος όμως ήταν ταυτοχρόνως και τρεις σ’ έναν: ο Χριστός, ο πατέρας του και το άγιο πνεύμα), είδε μνημείο με επιγραφή που έλεγε «τω αγνώστω θεώ».
Σύμφωνα δε με την χριστιανική αντίληψη, από την πληροφορία αυτή συνεπάγονται τα εξής συμπεράσματα:
- Πρώτον, οι Αθηναίοι γνώριζαν κατά βάθος ότι οι θεοί στους οποίους πίστευαν ήταν ψεύτικοι. Κοντολογίς ότι ήσαν ειδωλολάτρες.
- Δεύτερον, επειδή μάλλον υπολόγιζαν ότι ο θεός ήταν ένας και μοναδικός, καλού κακού, του ανήγειραν μνημείο, για να τον τιμούν, παρ’ όλο που δεν τον είχαν ανακαλύψει ακόμα. Δηλαδή ήσαν μεν στραμμένοι προς την αλήθεια του μοναδικού και αληθινού θεού των Ιουδαίων αλλά με κλειστά τα μάτια. Έπρεπε λοιπόν κάποιος να τους τα ανοίξει. Και να που ήρθε το πλήρωμα του χρόνου! Το δε όνομα του οφθαλμίατρου; Απόστολος των εθνών Παύλος.
Όταν ο πρώην διώκτης αυτός του αληθινού θεού πίστεψε και άνοιξαν τα μάτια του, πόσο μάλλον θα πίστευαν αυτοί οι οποίοι τον αναζητούσαν και δεν τον έβρισκαν. Για να καταπιεί κανείς το «ιστορικό» αυτό χάπι, το νερό μέσα στο ποτήρι του έπρεπε να λέγεται άγνοια και απάτη. Όταν δε η ιστορία ρίχνεται στην πυρά ή διαστρεβλώνεται, τότε το χάπι καταπίνεται άνευ υποβοηθήματος, Έτσι με ξερό λαρύγγι.
Κανένα άλλο ψεύδος ίσως δεν δηλητηρίασε τόσο θανάσιμα τις ψυχές των Ελλήνων όσο αυτό περί της δήθεν ειδωλολατρίας των προγόνων τους, σε συνδυασμό με το ψεύδος για τα όσα αφορούν στο μνημείο το αφιερωμένο στον άγνωστο θεό. Στις εγκύκλιες σπουδές του Νεοελληνικού κρατιδίου το δηλητήριο αυτό παρέχεται σε άφθονες ποσότητες από το δημοτικό σχολείο ακόμα.
Ποια όμως είναι η αλήθεια; Ας την πληροφορηθούμε από δύο επιφανείς χριστιανούς.
Ο Έρασμος λοιπόν στο απολαυστικό βιβλίο του «Μωρίας Εγκώμιον», εκδ. ΗΡΙΔΑΝΟΣ 1972 Κεφ. 64 σελ. 145, αναφέρει μεταξύ άλλων: «… Αν πρέπει να πιστέψουμε τον άγιο Ιερώνυμο … ο άγιος Παύλος, διαβάζοντας τυχαία την επιγραφή ενός μνημείου στην Αθήνα, την άλλαξε για να έρχεται πιο καλά με όσα εκείνος έλεγε για την χριστιανική πίστη», σχόλ. στις πράξεις των Αποστόλων (17,23).
Προσέξτε παρακαλώ περί τι είδους αλλαγής πρόκειται: «Παράλειψε τις λέξεις που μπορεί να έβλαπταν την υπόθεσή του και κράτησε μόνο τις δύο τελευταίες – αγνώστω θεώ – και πάλι τις άλλαξε κομμάτι, γιατί ολόκληρη η επιγραφή έλεγε: ΤΟΙΣ ΘΕΟΙΣ ΑΣΙΑΣ ΕΥΡΩΠΗΣ ΚΑΙ ΑΦΡΙΚΗΣ ΘΕΟΙΣ ΑΓΝΩΣΤΟΙΣ ΚΑΙ ΞΕΝΟΙΣ».
Και συνεχίζει: «Φαίνεται πως αυτό το παράδειγμα πιάσανε ν’ ακολουθούν τα παιδιά οι θεολόγοι. Ψαρεύουν απ’ εδώ κι απ’ εκεί τέσσερις-πέντε λέξεις, στην ανάγκη τις αλλάζουν το νόημα και το ταιριάζουν όπως τους βολεύει και στα κομμάτια αν αυτό που έρχεται πριν ή μετά δεν έχει καμμιά σχέση με το θέμα ή πάει κι αντίθετα. Και το κάνουν αυτό με τόσο πετυχημένη ξεδιαντροπιά που τους ζηλεύουν ακόμη κι οι νομικοί» μετάφρ. Στρατή Τσίρκα.
Εάν ο Έρασμος κύτταζε τους σημερινούς απόγονους των θεολόγων της εποχής του θα καταλάβαινε ότι η περιγραφή του αυτή καθόλου πλέον δεν επαρκεί, για να περιγράψει ούτε καν την μισή αλήθεια, για την επίδοσή τους στην απάτη (βλ. Θεολογία ή καλύτερα το χρέος της ανθρωπότητας προς τους Θεολόγους).
Ποια αλήθεια λοιπόν καταδιαστρέβλωσαν «τα παιδιά οι θεολόγοι»:
Οι Αθηναίοι τιμούν τους θεούς τους, τιμούν του θεούς των γειτόνων τους, όσους φυσικά γνωρίζουν, αλλά δεν τους αρκεί αυτό. Στήνουν μνημείο ακόμα και για όλους τους θεούς των τριών ηπείρων τους οποίους ούτε καν γνωρίζουν, για να δείξουν τον σεβασμό τους προς την παγκόσμια κοινότητα.
Τον υπερευγενικό αυτόν σεβασμό προς τους αλλότριους θεούς, γνωστών και αγνώστων, έρχεται ο ξεδιάντροπος (τουλάχιστον κατ’ Έρασμο) Παύλος και τον αποκαλεί «τω αγνώστω θεώ» = Γιαχβέ (έτσι αποκαλείται ο θεός των Ιουδαίων στα ιερά βιβλία τους).
Μ’ αυτό το ελεεινό ψέμα διαπαιδαγωγούνται μέχρι την σήμερον, ποιος ξέρει και μέχρι πότε, όλα τα Ελληνόπουλα, σε συνδυασμό με το δίδυμο αδελφάκι του την δήθεν ειδωλολατρία.
Γι’ αυτό το τελευταίο αυτό αδελφάκι είναι καιρός ν’ ακούσουμε έναν άλλο τίμιο χριστιανό, τον Νικόλαο Τωμαδάκη, καθηγητή της Βυζαντινής Φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Στο έργο του «Εισαγωγή εις την Βυζαντινήν Φιλολογίαν» τόμ. Α΄τεύχ. Α΄ έκδ. Β΄ Αθήναι 1956, μας λέει τα εξής: «Ο χριστιανισμός υπήρξε πολέμιος κατά κύριον λόγον του Ελληνισμού, ως ζωής και σκέψεως… Η μεγαλυτέρα διαβολή την οποίαν ενήργησε κατά του κλασσικού κόσμου είναι η εμφάνισις αυτού ως ειδωλολατρικού. Λατρείαν των ειδώλων, δι’ ήν κατηγορούν τα συναξάρια τους μη χριστιανούς συχνότατα, δεν εγνώρισαν οι Έλληνες, εν τούτοις το όνομα Έλλην ταχύτατα συνέπεσε με την έννοια του ειδωλολάτρης».
Ας δούμε δε στο σημείο αυτό τα παθήματα των «ειδωλολατρών», κατά χριστιανούς, Ελλήνων, μέσα από το βιβλίο «Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΒΥΖΑΝΤΙΝΗΣ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑΣ» εκδ. «Ψυχογιός» 1988, της Πρυτάνεως στο Πανεπιστήμιο της Σορβόνης, Ελένης Γλύκατζη – Αρβελέρ, η οποία θεωρείται ένα από τα ιερά τέρατα της βυζαντινολογίας. Από την σελ. 17 διαβάζουμε: «… Εναντίον των ειδωλολατρών (διάβαζε Ελλήνων) εφαρμόσθηκαν μέτρα, που συχνά πήραν το χαρακτήρα πραγματικών διώξεων. Το μαντείο των Δελφών υποχρεώθηκε να σιγήσει, οι Ολυμπιακοί αγώνες και τα Ελευσίνια μυστήρια απαγορεύθηκαν. Τα ιερά λεηλατήθηκαν από τους χριστιανούς… οι ιερείς υποχρεώθηκαν – να σιγήσουν ή να αποθάνουν – όπως γράφει ο Λιβάνιος…»
Και παρ’όλο που η αλήθεια είναι ότι κατά πολύ περισσότερο καταστράφηκαν οι Έλληνες και ο Ελληνισμός από τους χριστιανούς, οι τελευταίοι αυτοί έχουν το θράσος να ομιλούν ακόμα ανενόχλητοι περί Ελληνοχριστιανισμού. Ας μη απορεί όμως κανείς και τόσο για την κατάσταση αυτή.
Ο ίδιος αυτός ξεδιάντροπος Παύλος, μας περιγράφει με εντυπωσιακή γλαφυρότητα ποιους κάλεσε ο θεός του για εκλεκτό ποίμνιό του:
«Παρατηρήσατε αδελφοί, ποιοι είσθε σεις που ο θεός κάλεσε. Δεν υπάρχουν μεταξύ σας πολλοί σοφοί κατ’ άνθρωπο, ούτε πολλοί δυνατοί, ούτε πολλοί ευγενείς την καταγωγήν (κανένας άνθρωπος ποτέ στην οικουμένη των ανθρώπων δεν αποπειράθηκε να διαβάλλει την ευγένεια, του οποιουδήποτε είδους, με θρησκευτικό τρόπο, πλην του ανάγωγου αυτού Παύλου), αλλά εκείνους που ο κόσμος θεωρεί μωρούς εδιάλεξε ο θεός δια να καταισχύνη τους σοφούς, και τους αδύνατους κατά κόσμον αδιάλεξε ο θεός, δια να καταισχύνη του δυνατούς, και ανθρώπους που έχουν ταπεινή καταγωγή κατά κόσμον και τους περιφρονημένους εδιάλεξε ο θεός, ακόμη και πράγματα που δεν υπάρχουν δια να καταργήσει εκείνα που υπάρχουν».
«Ακόμη και πράγματα που δεν υπάρχουν δια να καταργήσει εκείνα που υπάρχουν».
Ιδού η πεμπτουσία του χριστιανικού δόγματος. Του ξέφυγε του αθεόφοβου ολόκληρη η αλήθεια του. Ο σκοπός του ήταν να καταργήσει οτιδήποτε υπαρκτό, χάριν ανύπαρκτων (Γιαχβέ) πραγμάτων, όπως ομολογεί τουλάχιστον ευθέως ο ίδιος.
Ίσως στην τελευταία αυτή ομολογία να κρύβεται το μεγαλύτερο μυστικό της επιτυχίας του χριστιανισμού του Παύλου. Οι απελπισμένοι δούλοι της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας μόνο σε ανύπαρκτα πράγματα μπορούσαν να ελπίζουν, αφού τα υπαρκτά γι’ αυτούς ήσαν μαύρα κι άραχνα.
Κι όταν στα μυαλά και τις ψυχές απελπισμένων ανθρώπων φωλιάσουν για τα καλά πράγματα ανύπαρκτα, τα οποία τους τρέφουν ανέφικτες ελπίδες, τότε είναι αδύνατο να τα αποσπάσει κανείς όσο κι αν προσπαθήσει.
Ο αγώνας αυτός απαιτεί υπεράνθρωπες προσπάθειες για ελάχιστα αποτελέσματα. Σε μια χώρα δε με Υπουργείο Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων (ανεξίτηλο αίσχος απέναντι στην ανθρωπότητα) η Ελληνική επανάσταση φαντάζει σαν όνειρο θερινής νυκτός.
ΠΗΓΗ: Στ. Ν. Βασδέκης, ΠΡΩΤΗ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ "ΔΑΥΛΟΣ".
ΣΧΟΛΙΑ
ΣΧΟΛΙΑ ΜΕΣΩ Facebook