Του συγγραφέα Σωκράτη Β. Σίσκου, sokr.siskos@gmail.com
Αυτό που είδαμε, από τον περασμένο Οκτώβριο
(2023), να εξελίσσεται στις συγκρούσεις μεταξύ Παλαιστινίων και Ισραηλινών,
υπερβαίνει σε βαρβαρότητα και την πιο αρρωστημένη φαντασία. Για πρώτη φορά
εμφανίζονται, σε τέτοια ένταση και έκταση, οι «ηρωισμοί και οι νίκες» των
αντιμαχομένων, να πανηγυρίζονται ανάλογα με τον αριθμό των αθώων εφήβων που
διασκέδαζαν αμέριμνοι ή των νεκρών εγκύων γυναικών, των ασθενών και των
γερόντων. Ο απόλυτος θρίαμβος του φανατισμού και της εξαλλοσύνης, με τα
γυναικόπαιδα ανάμεσα στα διασταυρούμενα πυρά. Για να εξοντωθεί ένας
αξιωματούχος του εχθρού, θεωρείται έντιμη πράξη πολέμου η θυσία εκατό νεογέννητων
ή διακοσίων τραυματιών. Και όλα αυτά με την επίκληση ενός διχοτομημένου Θεού, ο
οποίος αγκομαχά για να ευλογεί, άλλοτε τα όπλα των πιστών του κορανίου και
άλλοτε των πιστών της βίβλου. Οι θεωρούμενοι ως «θρησκευόμενοι πιστοί», έβαλαν
και το δικό τους Θεό να συμμετέχει στις δολοφονίες αθώων.
Τίθεται το ερώτημα! Αυτές οι άγριες και
βάρβαρες συγκρούσεις, δεν είναι δυνατόν να προληφθούν με διάλογο και ειρηνικές
συμφωνίες; Ασφαλώς μπορούν, αλλά τα συμφέροντα των Μεγάλων Δυνάμεων, έχουν ήδη
δημιουργήσει νέες πολιτιστικές, κοινωνικές και οικονομικές καταστάσεις, οι
οποίες είναι δύσκολο πλέον να ανατραπούν και να δοθούν σύντομα λογικές και
ειρηνικές λύσεις. Η υπερτροφική ανάπτυξη του ισλαμικού ριζοσπαστισμού, για την
οποία ευθύνεται η «πολιτισμένη Δύση», έχει δύσκολα αναστρέψιμες συνέπειες. Η
μοίρα του Ισραήλ ταυτίζεται πλέον, με τη διατήρηση της παγκόσμιας ηγεμονίας των
ΗΠΑ. Η Ιστορία μας διδάσκει ότι, καμιά αυτοκρατορία δεν επιζεί αιώνια. Το
μέλλον του Ισραήλ, ενός μικρού θάμνου μέσα σε ένα απέραντο μουσουλμανικό δάσος,
εξαρτάται από τις μελλοντικές νέες υπερδυνάμεις και τα στρατηγικά τους
συμφέροντα στη Μέση Ανατολή, οι οποίες θα αναδειχθούν, με πρώτη, όπως δείχνουν
οι εξελίξεις, την ταχύτατα αναπτυσσόμενη Κίνα.
Η
Ευρώπη, αναπότρεπτα, βρίσκεται στο κέντρο αυτού του κυκλώνα, από σοβαρά
σφάλματα των ηγητόρων της.
Κάποιος που δεν παρακολουθεί συστηματικά την
εξέλιξη των παγκόσμιων πολιτικών γεγονότων, απορεί δικαιολογημένα όταν ακούει
ότι, την ισλαμική τρομοκρατία τη δημιούργησε η Δύση (ΗΠΑ και Ε.Ε.). Είναι
ακατανόητο κι’ όμως αληθινό!
Μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης,
υπήρχε το ενδεχόμενο, οι ως τότε θρησκευτικά αδιάφοροι πολίτες της και κυρίως
οι Σέρβοι, να προσεγγίσουν πολιτικά την παραπαίουσα Ρωσία. Επιδιώχθηκε η
επανισλαμοποίηση των μουσουλμάνων, με τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας και την
ίδρυση δυο μουσουλμανικών κρατών. Ακολούθησε η σταδιακή ισλαμοποίηση της
αθεϊστικής, ως τότε, Αλβανίας. Στους σχεδιασμούς συμπεριλαμβάνονταν και οι
μειονότητες των μουσουλμάνων του Κοσσυφοπεδίου και των Σκοπίων.
Ταυτόχρονα, ενισχύθηκαν με τελευταίου τύπου
αμερικανικά όπλα οι Μουτζαχεντίν του Αφγανιστάν και αργότερα «η δημοκρατική
αντιπολίτευση» της Συρίας, για να στραφούν εναντίον της Ρωσίας.
Το
παιχνίδι όμως άλλαξε πολύ γρήγορα. Τα αμερικανικά όπλα στράφηκαν εναντίον «των
απίστων της Δύσης» και ιδρύθηκαν η Αλ Κάιντα και το ακόμα σκληρότερο ISIS. Η μουσουλμανική
Βοσνία-Ερζεγοβίνη, αποτέλεσε τον σκληρότερο πυρήνα «των ιερών μαχητών του
Αλλάχ» και το μεγαλύτερο τροφοδότη τρομοκρατών της Αλ Κάιντα και των άλλων
ομάδων του «ιερού Τζιχάντ».
Η δημιουργία του πρώτου μουσουλμανικού
κράτους της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης, δεν ήταν ένα απλό πολιτικό λάθος της Δύσης,
αλλά μια βλακώδεις στρατηγική επιλογή. Ο πρώτος πρόεδρος που επέλεξαν για το
νεοϊδρυθέν κράτος, ήταν ο ακραίος και σκληρός υμνητής του ριζοσπαστικού
ισλαμισμού, ο Ελίγια Ιζετμπέκοβιτς. Το βιβλίο του «Ισλαμική Διακήρυξη»,
αποτελεί το πρότυπο θεωρητικής θεμελίωσης του μαχητικού Ισλάμ. Με τη βοήθειά
του, πλημμύρισαν από φανατικούς ιμάμηδες της Σαουδικής Αραβίας και της Τουρκίας,
τα σημερινά μουσουλμανικά, αλλά και άλλα κράτη των Βαλκανίων. Μάλιστα, ο
Ιζετμπέκοβιτς, υποδεικνύει και τρόπους πειθαρχημένης συμπεριφοράς προς τους
ευρωπαϊκούς κανόνες, μιας συμπεριφοράς της δήθεν ψόφιας γάτας, ώσπου να έρθει η
κατάλληλη στιγμή, ώστε να εκπληρωθούν τα όνειρα των αληθινών μουσουλμάνων και,
επιτέλους, «να δουν την Ευρώπη να γίνεται ισλαμική».
Φαίνεται ότι ακόμα δεν ήρθε η κατάλληλη
στιγμή, αλλά όλα δείχνουν ότι πλησιάζει.
Η παράνοια της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ,
με τη σύμπραξη της Ε.Ε., συνεχίστηκε με τη φαεινή ιδέα της «Αραβικής Άνοιξης».
Για ν’ αποκτήσουν οι μουσουλμάνοι τη, δυτικού τύπου, Δημοκρατία, έπρεπε να
εξοντωθούν οι δικτάτορες, που καταπίεζαν τους μουσουλμανικούς λαούς. Αλλά αυτοί
οι δικτάτορες, κυρίως ο Καντάφι και ο Σαντάμ Χουσεΐν, ήταν θανάσιμοι εχθροί των
φανατικών ισλαμιστών. Ιδιαίτερα ο δεύτερος, με τον χριστιανό υπουργό του των
εξωτερικών, ήταν μεγάλος εχθρός των Αγιατολάχ του Ιράν και συνεπώς ένας
χρήσιμος και αφανής προστάτης του Ισραήλ. Τον ανέτρεψαν και τον δολοφόνησαν με
την ψεύτικη δικαιολογία ότι είχε πυρηνικά όπλα.
Η Αραβική Άνοιξη εκτυλίχθηκε σε τραγική
φάρσα. Στις δημοκρατικές εκλογές κυριαρχούσαν οι φανατικοί Αδελφοί
Μουσουλμάνοι. Αντί για δημοκρατίες δυτικού τύπου, τώρα τους ανέτρεπαν με
πραξικοπήματα και «δικτατορίες δυτικού τύπου». Κάποια μουσουλμανικά κράτη της
Αφρικής και της Ασίας είχαν εντελώς διαλυθεί.
Για την Ευρώπη, ο τρόμος των φανατικών
ισλαμιστών και η ανεξέλεγκτη πλημμυρίδα προσφύγων και μεταναστών, υπήρξαν οι
παράγοντες που ανέτρεψαν τον, μέχρι τότε, φυσιολογικό και παραδοσιακό τρόπο
ζωής. Ήταν επόμενο να αλλοιωθεί η πολιτιστική σύνθεση των κοινωνιών και να
γίνουν οι δημοκρατικές προσαρμογές στις μουσουλμανικές θρησκευτικές και
κοινωνικές απαιτήσεις των μειοψηφιών. Όπως μας διδάσκει η Ιστορία, σε μια
πολυεθνική κοινωνία, τελικά θα επικρατήσει ο πιο δυναμικός και ο πολιτιστικά
ισχυρότερος. Αρκεί, όπως έγραψε και ο Ιζετμπέκοβιτς, να έρθει η κατάλληλη
στιγμή.
Εκτός
των άλλων, ένα ασήμαντο περιστατικό στην τηλεόραση, μου έδειξε ότι ο απλός
κόσμος, άρχισε να αντιλαμβάνεται τον σταδιακό πολιτιστικό μετασχηματισμό της
ευρωπαϊκής κοινωνίας. Ο φόβος και η ανασφάλεια είναι πλέον βασικά στοιχεία της
καθημερινότητας.
Σε τηλεοπτικό πάνελ κάποιος από τους συμμετέχοντες
και με εμφανή απουσία ρατσιστικών ή αντι-ισλαμικών πεποιθήσεων, εξέφρασε την
άποψη ότι, «με τα σημερινά δεδομένα, ως το τέλος αυτού του αιώνα, όλη η Ευρώπη
θα πρέπει να είναι ισλαμική». Εμείς θα του απαντούσαμε με τη γνωστή φράση των παππούδων
μας για «καλά ξυπνητούρια !».
Όσοι ασχοληθήκαμε, με ειδικές έρευνες για τις
παγκόσμιες μελλοντικές εξελίξεις και με βάση τα παρελθόντα γεγονότα της
Ιστορίας, γνωρίζαμε ότι, η multi-culti, η
πολυπολιτισμική παγκόσμια και χωρίς σύνορα κοινωνία, θα οδηγούσε στην τελική
επικράτηση του ισχυρότερου, του δυναμικότερου και του πιο επεκτατικού
πολιτισμού. Οφθαλμοφανώς, με την ταχύτατη επέκτασή του στην Ασία και την Αφρική
και τη σημερινή μαζική διείσδυσή του στη γερασμένη και εκφυλισμένη, πολιτιστικά,
κοινωνικά και δημογραφικά, Ευρώπη, το Ισλάμ αποδεικνύει, έστω και ως μειοψηφία,
ότι μπορεί να διατηρήσει και σταδιακά, με την πειθώ η τη βία, να επιβάλλει τους
δικούς του θρησκευτικούς ή κοινωνικούς κανόνες στην Ευρώπη. Διότι, το Ισλάμ δεν
είναι μόνο θρησκεία. Είναι ταυτόχρονα και πολιτικό καθεστώς. Με το κοράνι και
τη σαρία επιβάλλει κανόνες δικαίου και ελέγχει βασικούς αρμούς της κρατικής
εξουσίας.
Αυτή τη ζωτικότητα και δυναμική του Ισλάμ, τη
διαπίστωσε και τη μνημονεύει ο Ουίνστον Τσώρτσιλ στο βιβλίο του «The War of the River», που
κυκλοφόρησε πριν από 120 χρόνια και αναφερόταν στον πόλεμο του Σουδάν, στον
οποίο συμμετείχε και ο ίδιος, ως νεαρός τότε αξιωματικός.
Μνημονεύει τους κινδύνους για την Ευρώπη,
αλλά εφησυχάζει στην ιδέα της δυνατότητας της Ευρώπης (για εκείνη την εποχή!),
να αντιμετωπίσει αυτούς τους κινδύνους «με τα όπλα της επιστήμης» που διέθετε
κατ’ αποκλειστικότητα. Σήμερα, αυτά τα φοβερά όπλα της επιστήμης, μπορεί να τα
χρησιμοποιήσει αποτελεσματικά και μια μικρή εξτρεμιστική εγκληματική οργάνωση.
Πιο πρόσφατα, πριν από λίγες δεκαετίες, στα
συμπεράσματα σχετικής έρευνας του Βατικανού, την οποία πραγματοποίησε ο
καρδινάλιος της Γκάνα, αναφερόταν ότι η πρώτη μεγάλη ευρωπαϊκή χώρα που θα
μετατρεπόταν σε ισλαμική, θα ήταν η Γαλλία. Θυμάμαι τότε που διάβασα ένα πύρινο
άρθρο της «Le Monde» εναντίον
του καρδιναλίου, τον οποίο σχεδόν κατηγορούσε για διασπορά ψευδών ειδήσεων, οι
οποίες προκαλούσαν αδικαιολόγητη αναστάτωση και ανησυχία στους ευρωπαίους
πολίτες.
Πριν από 30 χρόνια (το 1993), είχα εκδώσει
τον Α’ τόμο του ιστορικοθρησκευτικού μου πεζογραφήματος με τίτλο «ΟΡΑΜΑΤΑ». Το
βιβλίο επανεκδόθηκε άλλες δυο φορές (με τελευταία την έκδοση του 2016) και
κυκλοφόρησε στα βιβλιοπωλεία από γνωστό εκδοτικό οίκο.
Σ’ αυτό το βιβλίο, ο ήρωας του έργου, ο νεαρός
Ούγγρος Λαντισλάς Μπάρτσικ, καταλαμβάνεται ξαφνικά από μια ιδιόμορφη κατάσταση
επιληπτικής ενόρασης και αρχίζει να παθαίνει κρίσεις και να βλέπει οράματα. Σε
ένα από αυτά, τρομοκρατημένος διαπιστώνει ότι, στο Βατικανό, στο θρόνο του
Πάπα, κάθεται ένας Αγιατολάχ και υμνεί το Μωάμεθ και τον Αλλάχ.
Όταν γραφόταν το έργο, λίγο πριν από το 1993,
είχαν ήδη αρχίσει οι διεργασίες από τη Δύση για τη δημιουργία, στην Ευρώπη, των
δυο πρώτων ισλαμικών κρατών. Αργότερα, και πάλι με τη βοήθεια της Δύσης και τη
δραστηριοποίηση της Σαουδικής Αραβίας, κατέκλυσαν και την Αλβανία ιμάμηδες του
ριζοσπαστικού ισλαμισμού και δημιουργήθηκε, σταδιακά, το τρίτο μουσουλμανικό
κράτος.
Η Ε.Ε. αυτοκτονούσε πολιτιστικά αλλά και από
πλευράς κοινωνικής συνοχής. Όσοι (οι μικροί και απλοί πολίτες), καταλαβαίναμε
που θα κατέληγε αυτή η «χαβούζα» της πολυπολιτισμικότητας, μιλούσαμε ψιθυριστά για
τις αναπότρεπτες εξελίξεις ή γράφαμε αλήθειες, σε βιβλία και σε άρθρα, σαν
αυτές που περιγράφονται στα «ΟΡΑΜΑΤΑ», τις οποίες σχεδόν κανένας δεν διάβαζε. Τα
λέγαμε, αλλά κάποιοι από αυτούς που έχουν τη δύναμη να αλλάξουν την Ιστορία,
μας θεωρούσαν φαντασιόπληκτους και γραφικούς. Μόλις τώρα ξύπνησαν και κατάλαβαν
ότι οι συνέπειες θα είναι οδυνηρές. Το μέγεθος αυτών των συνεπειών θα φανεί
πολύ γρήγορα, στα αμέσως επόμενα χρόνια. Ήδη, οι εμφανιζόμενες πολιτικές
εξελίξεις στην Κεντρική Ευρώπη και κυρίως στη Γαλλία, Γερμανία και Ιταλία,
προϊδεάζουν για τελικές λύσεις, είτε ειρηνικά και δια της πειθούς, είτε δια
πυρός και σιδήρου. Ο νοών νοείτω!
Παραθέτω αυτούσιο το κείμενο του σχετικού
οράματος, το οποίο ένας αναστατωμένος ευρωπαίος πολίτης, είδε πριν από τρεις
δεκαετίες.
«…Κι'
ενώ η διάφανη, ξεχρωμισμένη μορφή, φαινόταν να διαλύεται, δημιουργήθηκε ξάφνου
μια δίνη που όλο και προσέγγιζε παίρνοντας ανθρώπινο σχήμα. Ένας γηραλέος Πάπας,
ντυμένος με τα επίσημα λευκά του άμφια, καθόταν σ' έναν σκαλιστό ξύλινο θρόνο,
διακοσμημένο με ασημόχρωμες ημισέληνους. Στο κεφάλι του, αντί για την παπική
τιάρα με την τριπλή κορόνα, φορούσε κόκκινο ισλαμικό φακιόλι. Πύρινες
ερυθρογάλαζες γλώσσες έγλειφαν τη βάση του θρόνου. Απ' το βάθος ακούγονταν αλαλαγμοί
θριάμβου.
- Ποιός είσαι 'συ; ρώτησε ο Μπάρτσικ.
Ο λαιμός του Ούγγρου είχε ξεραθεί, σαν να τον
ξέπλυνε με καυστικό υγρό. Η άυλη μορφή είχε μια σαρκαστική έκφραση. Στα μάτια
της διακρινόταν μια λάμψη θριάμβου αλλά και σκληρής αποφασιστικότητας.
- Μα δεν βλέπεις τέκνο μου! Βρίσκεσαι στο
Βατικανό κι' απέναντί σου έχεις τον ποντίφικα... Είμαι ο πάπας Αμπντουλάχ...
Σηκώθηκε απ' το θρόνο του και γονάτισε
στραμμένος προς την ανατολή. Καθώς έσκυβε προς τη γη για να προσκυνήσει, σήκωσε
τα χέρια του προς τον ουρανό κι' αναφώνησε, συνεπαρμένος από πίστη κι' έκδηλο
θρησκευτικό φανατισμό.
- Ένας είναι ο Αλλάχ και προφήτης αυτού ο
Μωάμεθ...
- Ήμαρτον Κύριε! ξεφώνισε έντρομος ο Μπάρτσικ.
Ξαφνικά ξαναδημιουργήθηκε η φοβερή δίνη, σαν
τροπικός ανεμοστρόβιλος, κι' ο μωαμεθανός Πάπας άρχισε να ξεμακραίνει. Σε λίγο
η οπτασία χανόταν πάνω απ' τις κορφές των δέντρων, που πρόβαλλαν πίσω απ' το
παράθυρο.
Ο Μπάρτσικ τρεμόπαιξε τα μάτια του. Του
φάνηκε σαν να ξύπνησε από εφιαλτικό όνειρο. Στεκόταν μπροστά στο παράθυρο κι
έτρεμε σύγκορμος. Το πρόσωπο, ο λαιμός, το σώμα, τα χέρια του, ήταν μουσκεμένα
απ' τον ιδρώτα. Τα μηνίγγιά του χτυπούσαν δυνατά.
- Τι ήταν αυτό Θεέ μου! Όνειρο!.. Όραμα!...
Τί ήταν; ψέλλισε με τρεμάμενη φωνή».
ΠΗΓΗ:
ΑΡΧΕΙΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ, 6.11.2023.
ΣΧΟΛΙΑ
ΣΧΟΛΙΑ ΜΕΣΩ Facebook