Του συγγραφέα Σωκράτη Β. Σίσκου, sokr.siskos@gmail.com
Το παρόν κείμενο θα πρέπει να θεωρηθεί ως συνέχεια και συμπλήρωμα του προηγούμενου άρθρου, με τίτλο «Η ΣΚΟΤΕΙΝΗ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΥ ΣΥΚΟΦΑΝΤΗ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ» - ΔΙΑΒΑΣΤΕ το ΕΔΩ, το οποίο δημοσιεύτηκε στις αρχές του προηγούμενου μήνα (Νοέμβριος 2023). Σ’ αυτό, είχαν τεθεί, στο τέλος, δυο ερωτήματα, για την δυσχέρεια πρόσβασης σε κάποια σκοτεινά μυστικά της προσωπικότητας του συκοφάντη. Σε όλα σχεδόν τα δημοσιεύματα για τον Φαλμεράιερ, δίνονται παιδαριώδεις ερμηνείες στο θέμα της ποινής της ραφανίδωσης και της «δήθεν αγνής φιλίας του», με ανώτατους Ρώσους αξιωματούχους, ώστε να απαιτείται η παράθεση γραπτών και τεκμηριωμένων στοιχείων, για να αποκαλυφθεί η συγκάλυψη, με σκοπό την διάσωση του κύρους του, ως μεγάλου και αξιοπρεπή Ευρωπαίου διανοούμενου. Αυτή η γενικότερη δυτικοευρωπαϊκή αντίληψη, όπως εμφανίζεται και σήμερα, με τον Φαλμεραϊρεράσμειο ή μεττερνίχειο διαχωρισμό της Ευρώπης σε Δύση και Ανατολή (ή Ρώμης και Κωνσταντινούπολης), αποτελεί το αφανές αίτιο της συγκάλυψης των σκοτεινών σημείων της προσωπικότητας του Φαλμεράιερ.
Η ρήση του Αντρέ Μπρετόν (André Breton), για
«απαλλαγή, επί τέλους, της Ευρώπης από την ελληνική πολιτιστική κατοχή»,
αποτελεί πολιτιστικό αξίωμα για σημαντική και ισχυρή ηγετική ομάδα διανοουμένων
και πολιτικών, μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Ενδεικτική είναι η αποτυχημένη
προσπάθεια, για πανευρωπαϊκή διδασκαλία του βιβλίου του Ντυροζέλ (Jean-Baptiste Duroselle),
με έναρξη της «Ευρωπαϊκής Ιστορίας» από την εποχή του Καρλομάγνου (τέλος 8ου
μ.Χ. αιώνα). Όμως, η «Ιστορία της Νοτιοανατολικής Ευρώπης» (Βαλκάνια), γραμμένη
από ομάδα αναθεωρητών ιστορικών, αρχίζει από την δημιουργία του τουρκικού έθνους
και της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας (από τους Οσμανλήδες), τον 13ο μ.Χ.
αιώνα. Τα δυο βιβλία ιστορίας που εκδόθηκαν, με δαπάνες εκατομμυρίων ευρώ, από
την Ε.Ε. και άλλους χρηματοδότες (μεταξύ των οποίων και ο πανταχού παρών Τζ.
Σόρος), πολτοποιήθηκαν ή μουχλιάζουν σε αποθήκες, λόγω άρνησης όλων σχεδόν των ευρωπαϊκών
κρατών, να εντάξουν αυτές τις διχαστικές για την Ευρώπη «Ιστορίες», στα
εκπαιδευτικά τους προγράμματα.
Χαρακτηριστικό
παράδειγμα της έντονης αυτής δυτικοευρωπαϊκής πολιτικής και πολιτιστικής τάσης
και στην, μετά τον Μέττερνιχ, εποχή, ήταν η αντιπαράθεση στην εφημερίδα «Αλγκεμάινε Τσάιτουνγκ» , του Φαλμεράιερ με το γνωστό φιλέλληνα Γερμανό φιλόλογο καθηγητή
Φρίντριχ
Τίερς (το γνωστό στην Ελλάδα με το εξελληνισμένο όνομα «Ειρηναίος Θείρσιος»).
Ο πρώτος, θεωρούσε ότι η κυριαρχική παρουσία των Οθωμανών στα Βαλκάνια,
αποτελούσε φράχτη για την ασφάλεια της Ευρώπης (δηλαδή μόνον της Δυτικής
Ευρώπης) από το ρωσικό κίνδυνο. Αντίθετα, ο Τίερς (Friedrich
Wilhelm von Thiersch ) υποστήριζε ότι, με τη διάλυση της Οθωμανικής
Αυτοκρατορίας, η δημιουργία σλαβικών εθνικών κρατών, κατά το πρότυπο της
Ελλάδας, θα συντελούσε στην ανάσχεση της ρωσικής επιρροής στα Βαλκάνια, εάν τοποθετούνταν
σ’ αυτά δυτικοευρωπαίοι βασιλείς. Έτσι, θα εξουδετερώνονταν ο ρωσικός κίνδυνος,
αλλά και η δημιουργία, υπό την κηδεμονία της Ρωσίας, «μιας Νέας Βυζαντινο-Ελληνικής
Παγκόσμιας Αυτοκρατορίας». Χαρακτηριστικό δείγμα αυτού του διαλόγου, είναι το σχετικό απόσπασμα, που δημοσιεύτηκε στην αγγλική έκδοση της ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑΣ: «Thiersch
once more replied to these polemics in an article, also published in the AZ (Αλγκεμάινε Τσάιτουνγκ), arguing
that the placement of western-European rulers on the thrones of the new Slavic
states in the Balkans would be sufficient to prevent the rise of a "new
Byzantine-Hellenic world empire». Ήταν ήδη γνωστό, από την εποχή της
Μεγάλης Αικατερίνης, ότι στους στρατηγικούς σχεδιασμούς της ρωσικής εξωτερικής
πολιτικής, ήταν η κατάληψη της Κωνσταντινούπολης και η ίδρυση μιας Νέας
Ελληνοσλαβικής Αυτοκρατορίας. Άλλωστε, στη θεωρία της ασυνέχειας του ελληνικού
έθνους, για την οποία οι Ρώσοι έδειξαν ένα τεράστιο ενδιαφέρον (το οποίο θα
αναλύσουμε σε άλλο άρθρο), οι Έλληνες θεωρούνταν ως «ελληνόφωνοι Σλάβοι». - ΔΙΑΒΑΣΤΕ επίσης: Γ. Λεκάκης "Κωνσταντινούπολη και Αγία Πετρούπολη".
Ο Φαλμεράιερ, από το φόβο τέτοιων εξελίξεων, δεν δίστασε, κατά τη διάρκεια του Κριμαϊκού
Πολέμου του 1853 / 1856, με πύρινο άρθρο του, να ζητήσει, με διπλωματική διατύπωση,
την αποστολή, εναντίον της «σλαβικής Ελλάδας», δυτικοευρωπαϊκών στρατιωτικών
δυνάμεων, οι οποίες συμμετείχαν στον πόλεμο, στο πλευρό της Οθωμανικής
Αυτοκρατορίας. Ήταν μια πρόταση, παρόμοια με αυτή του Μέττερνιχ στο Συνέδριο
της Βερόνας του 1822, με σκοπό την ενίσχυση του Σουλτάνου για την καταστολή της
Ελληνικής Επανάστασης του 1821.
Το εντυπωσιακό τρικ του Αυστροβαυαρού μάγου, ο οποίος
ανακάλυψε ότι στην Πελοπόννησο υπήρχαν μόνον «ελληνόφωνοι Σλάβοι», το βελτίωσαν
οι επίγονοι. Το 2015, οι κρυφοναζιστές μάγοι της Bild και της Die Welt, με ενορχηστρωτή τον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, είχαν ανακαλύψει
ότι και οι πρόσφυγες του 1923 από τη Μικρά Ασία, ήταν «Βυζαντινοί» και συνεπώς
«γηγενείς ελληνόφωνοι». Δηλαδή, με απλά ελληνικά, οι ξεριζωμένοι Έλληνες που
γλίτωσαν από το τουρκικό μαχαίρι κατά τη μικρασιατική καταστροφή, ήταν
«ελληνόφωνοι Τούρκοι». Τέτοιον ισχυρισμό δεν πρόβαλε ούτε ο Φαλμεράιερ,
γράφοντας για τις εντυπώσεις του «από τους έλληνες μοναχούς της Παναγίας
Σουμελά», όταν επισκέφθηκε την Μονή, συλλέγοντας στοιχεία για την Αυτοκρατορία
της Τραπεζούντας.
Στη δεκαετία του 1850 και ως το θάνατό του (Απρίλης
1861), το μίσος του Φαλμεράιερ για την Ελλάδα, άγγιξε τα όρια της παράνοιας.
Είχε πλέον αρχίσει ο κατήφορος. Η θεωρία του απορρίφθηκε ως υποκειμενική,
αντιεπιστημονική και ρατσιστική, από τους σημαντικότερους ευρωπαίους ιστορικούς
και από όλες τις Ακαδημίες Κλασσικών Επιστημών. Μεγάλο ήταν και το πλήγμα, από
την ανάκληση (ακύρωση) του διορισμού του ως καθηγητή στο πανεπιστήμιο του
Μονάχου, στο οποίο δεν δίδαξε ούτε μια ώρα. Επίσης, οι φήμες για την καταδίκη
του για σεξουαλικό ποινικό αδίκημα και η άρνηση της εφημερίδας του να δημοσιεύσει
άρθρο του, στο οποίο ισχυριζόταν ότι, η Επανάσταση του 1821 δεν ήταν Ελληνική,
αλλά Αλβανική, τον οδήγησαν στο έσχατο σημείο του διασυρμού και της
αναξιοπιστίας. Υπήρχαν όμως και τότε, αλλά μέχρι και σήμερα, οι θαυμαστές του, τα
κλωνοποιημένα παιδιά του. Τέτοιοι «διανοούμενοι» αναθεωρητές της Ιστορίας,
εμφανίστηκαν και στην Ελλάδα, στα μέσα της δεκαετίας του 1990. Όμως, προπομπός
και σημαιοφόρος, αμέσως μετά τη μεταπολίτευση του 1975, υπήρξε ο διαφημιστής
και συγγραφέας, ο οποίος διαπίστωσε ότι, είναι μεγάλη «Δυστυχία του να είσαι
Έλληνας». Στο ίδιο προαναφερόμενο αγγλικό κείμενο, εμφανίζεται να διερευνά τα
παιδικά του ακούσματα, για το αδικαιολόγητο μίσος των Ελλήνων, εναντίον του Φαλμεράιερ. Ο συγγραφέας, στην παιδική του ηλικία, τον φαντάζονταν (προφανώς
λόγω προπαγανδιστικών αφηγημάτων) ως «blood-dripping Greek-eater" (αιμοσταγή ελληνοφάγο)». Διαβάστε το σχετικό
κείμενο: Fallmerayer's name eventually became "a symbol
for hatred of the Greeks".
Μετά από αυτή την κατατοπιστική
εισαγωγική ανάλυση, ας αναζητήσουμε απαντήσεις στα δυο ερωτήματα που θέσαμε
στην αρχή. Ας αρχίσουμε λοιπόν με την αναζήτηση εξηγήσεων για την καταδίκη του Φαλμεράιερ, για την οποία κανένας δεν μας λέει, για το είδος της κατηγορίας,
για το θύμα ή τα θύματα, τις λεπτομέρειες του αδικήματος, τις σχετικές συζητήσεις
στην Ακαδημία Επιστημών της Βαυαρίας, η οποία καταδίκασε την πράξη και τιμώρησε
με επίπληξη τον κατηγορούμενο κ.ά.
Ο κόσμος ενημερώθηκε για πρώτη φορά, όταν η
εφημερίδα «Tiroler Ζeitung» έγραψε, χωρίς πολλές λεπτομέρειες, ότι, ο
Fallmerayer τιμωρήθηκε με την ποινή της «ραφανίδωσης» εξ αιτίας
«απροσδιόριστων παραβάσεων», οι οποίες διαπράχθηκαν στην Αθήνα όταν, όπως ήδη γράψαμε
στο προηγούμενο άρθρο, επισκέφθηκε την Ελλάδα το 1847. Το θέμα κρατήθηκε
μυστικό λόγω, προφανώς, της παρέμβασης ισχυρών προστατών του, αλλά από το είδος
της ποινικής τιμωρίας, συνάγεται ότι η κατηγορία αφορούσε κακούργημα
σεξουαλικής μορφής.
Μετά την, άγνωστη σε λεπτομέρειες, καταδίκη,
υποβλήθηκε, από μέλος της Βαυαρικής Ακαδημίας Επιστημών, πρόταση για τη
διαγραφή του από τον κατάλογο των μελών της. Το αίτημα απορρίφθηκε, με διαφορά
δυο ψήφων, από την Επιτροπή που συστάθηκε γι’ αυτό το σκοπό. Για να τηρηθούν
όμως τα προσχήματα, η Επιτροπή τον τιμώρησε (10 ψήφοι θετικές και 2 αρνητικές) «με
επίσημη επίπληξη», χωρίς διευκρινιστικές λεπτομέρειες της αιτίας. Η είδηση
δημοσιεύτηκε και στην εφημερίδα που εργαζόταν ο Φαλμεράιερ, στην «Allgemeine
Zeitung».
Μια άλλη εκδοχή, αποδίδει «τη
συκοφαντική φήμη της καταδίκης», στις ιδεολογικές και θρησκευτικές διαφορές δυο
διανοουμένων. Σύμφωνα με αυτή, το Νοέμβριο του 1850, ο καθηγητής του
πανεπιστημίου του Μονάχου Johann Nepomuk von Ringseis, κατέθεσε έγγραφη καταγγελία στην Ακαδημία
της Βαυαρίας, «where he denounced the arrival in Bavaria of a "philosophical Left", marked by liberalism and irreligiosity» (όπου κατήγγειλε
την άφιξη στη Βαυαρία μιας «φιλοσοφικής Αριστεράς», που χαρακτηρίζεται από
φιλελευθερισμό και αντι-θρησκευτικότητα). Ο Φαλμεράιερ είδε αυτή την περίπτωση
ως ευκαιρία (viewed it as an opportunity to reenter the public sphere), προβαλλόμενος και
πάλι ως φιλελεύθερος ιδεαλιστής, για να ξαναεπιστρέψει και να επηρεάσει, όπως
πριν από το 1850, τις δημόσιες πολιτικές εξελίξεις. Αξιοσημείωτο είναι ότι,
αυτός ο φιλελεύθερος και υμνητής της «philosophical Left», υπήρξε υμνητής
βασιλέων και αυτοκρατόρων και εισηγούνταν την κατάπνιξη, πλην της ελληνικής,
και όλων των εθνικών επαναστάσεων των χωρών των Βαλκανίων.
Με
άρθρο του που δεν δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα του, αλλά σε εφημερίδα της
Λειψίας, κατακεραύνωνε, όχι μόνον τις απόψεις του καθηγητή Von Ringseis, αλλά
διατύπωσε και ρατσιστικούς χαρακτηρισμούς για την εξωτερική του εμφάνιση. Από
εδώ και πέρα αρχίζουν τα υποθετικά επιχειρήματα και τα φανταστικά σενάρια. Χολωμένος
από εκδικητική μανία ο καθηγητής Johann von Ringseis,
ενημέρωσε την εφημερίδα «Tiroler
Zeitung» (υπονοείται ψευδώς!), ότι ο Φαλμεράιερ, εξ αιτίας
«απροσδιόριστων παραβάσεων που διαπράχθηκαν στην Αθήνα» (as a result of unspecified transgressions committed in Athens), τιμωρήθηκε (φυσικά
από ποινικό δικαστήριο) με την ποινή της ραφανίδωσης.
Στις 25 Ιανουαρίου 1851, ο καθηγητής Peter Ernst von Lasaulx, πρότεινε να συσταθεί μια επιτροπή, για να εξετάσει τη
διαγραφή, την εκδίωξη (expulsion)
του Φαλμεράιερ από την Ακαδημία της Βαυαρίας. Γενικά, οργανώθηκε μια επιθετική
ατμόσφαιρα στα μέσα ενημέρωσης και στους επίσημους κύκλους, για να τον
δυσφημήσουν (organized offensive, in both the press and in official circles, to discredit Fallmerayer).
Εμείς, ως καλόπιστοι αναγνώστες,
πιστεύουμε αυτά που διαβάζουμε, αλλά έχουμε και κάποιες απορίες. Είναι τόσο
δύσκολο, από τους δυτικοευρωπαίους ερευνητές, να βρουν, να αποκαλύψουν τις «απροσδιόριστες
παραβάσεις» (unspecified transgressions); Ποια είναι αυτά τα
αναπάντητα ερωτήματα;
Α.- Γιατί ο
συκοφαντούμενος δεν υπέβαλε μήνυση, για συκοφαντία και δυσφήμηση, στους
καθηγητές Johann von Ringseis και Peter Ernst von Lasaulx, αλλά
και στην εφημερίδα Tiroler Zeitung;
Β.- Η εφημερίδα του, η «Allgemeine Zeitung», είχε δημοσιεύσει την
ποινή της επίπληξης, η οποία του επιβλήθηκε από την Ακαδημία. Γιατί δεν έγραψε
ένα άρθρο για να διαψεύσει, μια μια, τις κατηγορίες, με τεκμηριωμένα στοιχεία;
Όλοι γνωρίζουν ότι ήταν ένας φημισμένος αρθρογράφος.
Γ.- Γιατί δεν αμφισβήτησε την
(υποτίθεται ψεύτικη!) καταδίκη του, για την επιβολή μιας τόσο ταπεινωτικής και,
σωματικά, επώδυνης τιμωρίας; Η σιωπή του ήταν εκκωφαντική. Εδώ έχει εφαρμογή το
ρωμαϊκό αξίωμα: «Qui tacet consentire videtur» (όποιος σιωπά δείχνει ότι συμφωνεί).
Δ.- Γιατί δεν επικαλέστηκε τη
μαρτυρία του βασιλιά Όθωνα και της βαυαρικής Αντιβασιλείας, αφού τη χρονιά
διάπραξης της παράνομης πράξης στην Αθήνα (1847), τα ανάκτορα του επιφύλαξαν
«βασιλική υποδοχή»; Ένα απλό έγγραφο με σφραγίδα της Αντιβασιλείας, ήταν η
μεγαλύτερη απόδειξη ότι, δεν διέπραξε κανένα ποινικό αδίκημα στην Ελλάδα.
Όταν στα νειάτα μας ήμασταν στο Γυμνάσιο και, στα μαθηματικά, λυνόταν
ένα πρόβλημα, ο καθηγητής τελείωνε με τη φράση: «Όπερ έδει δείξαι».
Η θεωρία του Φαλμεράιερ για την ασυνέχεια (εξαφάνιση) της ελληνικής φυλής
είναι, από επιστημονικής πλευράς, ρατσιστική, αναξιόπιστη και ανύπαρκτη. Από
πολιτικής όμως πλευράς, όπως ήδη έχουμε αναλύσει, αποτελεί σημαντικό εργαλείο
στα χέρια άλλων κρατών, όταν στοχεύουν στην εξουδετέρωση ζωτικών πολιτιστικών,
οικονομικών και γεωστρατηγικών συμφερόντων της Ελλάδας.
Για τους ευρωπαίους αλλά και
τους έλληνες αναθεωρητές, η ευρωπαϊκή Ιστορία αρχίζει από τον 8ο
μ.Χ. αιώνα και τα σύνορα της Ευρώπης εκτείνονται, από τη Βιέννη ως τον
Ατλαντικό Ωκεανό. Επίσης, η Ελληνική Ιστορία αρχίζει (μαζί με την ελληνική
εθνική ταυτότητα), μετά την ίδρυση του Νέου Ελληνικού Κράτους, το 1830. Όπως
είπε ο Χίτλερ για τους Γερμανούς και οι Έλληνες δεν έχουν προγόνους, αλλά
πάσχουν από την ασθένεια της προγονολατρείας. Όπως διαπιστώνουμε, τα
κλωνοποιημένα παιδιά του Φαλμεράιερ, ζουν και βασιλεύουν.
Στο επόμενο τρίτο άρθρο της ίδιας θεματολογίας, θα διερευνηθούν οι
επιδράσεις της θεωρίας του Φαλμεράιερ, στη διαμόρφωση της ρωσικής εξωτερικής πολιτικής
του τσάρου Νικολάου Α’, για τα Βαλκάνια, το Αιγαίο και τα Στενά του Βοσπόρου.
ΠΗΓΗ: ΑΡΧΕΙΟΝ
ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ, 1.12.2023.
ΣΧΟΛΙΑ
ΣΧΟΛΙΑ ΜΕΣΩ Facebook