Του καθηγητή αγγλικών, Παναγιώτη Τερπάνδρου Ζαχαρίου
Παράγωγον τοῦ «ἄγω», ἤτοι, "καθοδηγῶ» ἵσταται ἡ «ἀξία»
καὶ αὐτὴ γεννᾶ τὸν «ἄξονα», ὡς λόγου ἀνταξία.
Ὁ τοῦ ἄξονος ἀγόμενος νοεῖται δὲ ὡς «ἄξιος»,
κι ὁ παρεκκλίνων τ' ἄξονος νοεῖται ὡς «ἀνάξιος».
Ὁ ἄξων εἶναι δίπολος, καὶ πέριξ τοῦ γυρίζει
τοῦ κάθε ἔθνους ὁ τροχὸς καὶ ὅ,τι τοῦ ἀξίζει.
Τὸν τῶν Ἑλλήνων ἄξονα στηρίζουν δύο πόλοι:
Ἐκεῖνος γὰρ τῆς Φύσεως καὶ ὁ Λόγος ἐν τῇ πόλει.
Ἡ φύσις γὰρ καθοδηγεῖ, ἡ πόλις ἐκπαιδεύει
κι ἡ γλῶσσα π' ἀναδύεται ὅλες τὶς ἔννοιες δεύει.
Αἱ ἔννοιαι ἀποτίθενται τῷ νῷ τῆς Μνημοσύνης
καὶ ἦθος, ὕφος διαμορφώνουν – τέκνα Σωφροσύνης.
Ἀξία ἀδιαμφισβήτητη ἡ τῶν Ἑλλήνων γλῶσσα,
«ἔννοιαποσαφηνίζουσα», «τρισχιλιετιοζώσα».
Κατόπιν αυτού, ας εξηγήσωμεν
τι εννοεί ο ποιητής…
Το ρήμα «άγω», που σημαίνει
«κατευθύνω», σχηματοποιείται μετοχικώς ως «άξων», που περιγράφει αυτόν που θα
«κατευθύνει». Ως παράγωγα του «άξονος» προκύπτουν τα λήμματα αξία και το
επίθετο άξιος, το οποίον χαρακτηρίζει τον άνθρωπο που ενσωματώνεται στον εθνικό του άξονα με κοινές αξίες, τουτέστιν,
εκείνον που διέπεται από τους θεσμούς και αξίες καθιστώντες αυτόν ως ένα υγιώς
ενεργό μέλος της κοινωνίας του. Εν αντιθέσει, οι παρεκκλίνοντες αυτών των
θεσμικών αξιών χαρακτηρίζονται ως
ανάξιοι.
Είτε νοητός, είτε φυσικός, ο
κάθε άξονας διέπεται από την λογική της Φύσεως, η οποία απαιτεί δύο αντίρροπες
δυνάμεις δια την στερέωσή του, ακριβώς όπως ο πλανήτης μας αξίως ισορροπεί
περιστρεφόμενος μεταξύ των αντιθέτων νοητών στερεωμάτων ενός Βορείου Πόλου και
ενός Νοτίου Πόλου. Κατά τον ίδιον τρόπον,
η ισορροπημένη «στρέψις» κάθε φυσικού, αλλά και κοινωνικού θεσμού (εφ’ όσον
η φύσις διδάσκει), επιτυγχάνεται μεταξύ ετερωνύμων πόλων, όπως εκείνους του
πατρός και της μητρός, οι οποίοι συγκροτούν την οικογένεια (από τον οίκο και το
γένος που γεννά η συνέργεια των ετερώνυμων πόλων – εκείνον του αρσενικού και
του θηλυκού). Φυσικά, η σωστή ανατροφή
ενός άξιου τέκνου προϋποθέτει και την
αξιοσύνη και των γονέων.
Συνελόντι ειπείν, οι δύο
πόλοι οίτινες στερεώνουν τον άξονα ενός υγιούς πολιτισμού εισίν αυτός της
ΦΥΣΕΩΣ και εκείνος του ΛΟΓΟΥ. Τουτέστιν,
το φυσιολογικόν.
Όμως, όταν ανάξιοι ενός
εθνικού άξονος θεσμοθετούν κατά του φυσιολογικού, αυτό επιφέρει την στρέβλωση
του άξονος και συνεπώς το καίριο πλήγμα εις την συνοχή μίας κοινωνίας ανταξία
ενός έθνους.
Και επειδή η Ελληνική γλώσσα
φέρει όλες τις αξίες ενός υγιούς πολιτισμού, εκείνη είναι το πρώτο θύμα της
καταρρεύσεως. Και τίποτα δεν είναι ενδεικτικώτερον αυτής της καταρρεύσεως όπως
η τρέχουσα στρέβλωση του λήμματος «ομόφυλος», το οποίον ενώ κάνει λόγο για
όσους ανήκουν στην ίδια φυλή, παίρνει την θέση του λήμματος «ομοφυλόφιλος» το
οποίον λήμμα αναφέρεται στην διαστροφή της ένωσης των ιδίων φύλων. Και τονίζω
«διαστροφή», επειδή δια ομοφυλοφιλικών ενώσεων προσβάλλεται ο φυσιολογικός
κανών που θέλει «τα ετερώνυμα να έλκονται και τα ομώνυμα να απωθούνται». Πως
αλλιώς; Η φύσις ορίζει ότι μόνο τα ετερώνυμα δύνανται να γεννήσουν.
ΠΗΓΗ: ΑΡΧΕΙΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ, 19.1.2024.
ΣΧΟΛΙΑ
ΣΧΟΛΙΑ ΜΕΣΩ Facebook