Γεώργιος Γεμιστός-Πλήθων
Του πλοιάρχου Ε.Ν., Βασιλείου Ν. Μακρή, cptmakrismm@yahoo.com
Η διαφορά μεταξύ του Ελληνισμού
και των μετέπειτα αναπτυχθεισών θρησκειών έγκειται στο γεγονός ότι ο Ελληνισμός
θεοποίησε τον Άνθρωπο, ενώ ο Ιουδαϊσμός, ο Χριστιανισμός και ο Μωαμεθανισμός
κουρέλιασαν τον Άνθρωπο και συνεπώς και τον Θεό.
Ο Ελληνισμός με την Τέχνη
και την καλλιέργεια του πνεύματος ανύψωσε τον Άνθρωπο στο κέντρο του Σύμπαντος
και τον έκανε δημιουργό του κάλλους και της Αρμονίας, φυσικής και πνευματικής.
Ο Άνθρωπος έφθασε σ’ ένα
απαράμιλλο επίπεδο που καμμιά εποχή δεν μπόρεσε να ξεπεράσει.
Αντιθέτως, οι άλλοι θεοποίησαν την αθλιότητα, την ασχήμια και καλλιέργησαν μια αρρωστημένη ψυχοσύνθεση κακομοιριάς και μοιρολατρίας, που κατέβασε τον άνθρωπο στο επίπεδο του γυμνασμένου ζώου, που απλώς κάνει μια παράσταση στο τσίρκο για να εξασφαλίσει την καθημερινή του μερίδα.
Η τέχνη διαστρεβλώθηκε και
έγινε υποχείριο του αρρωστημένου μυαλού, προσπαθώντας να ωραιοποιήσει την
ασχήμια, την βρωμιά και την κακομοιριά.
Ένας ελεεινός, συφοριασμένος,
ψειριασμένος και βρώμικος μετά από ολόκληρα χρόνια πάνω σε έναν στύλο, δίχως τις
στοιχειώδεις συνθήκες υγιεινής, ωραιοποιήθηκε σαν υπόδειγμα εσωτερικού κάλλους,
ξεφτιλίζοντας τον δημιουργό του, που τον έφτιαξε με υπόδειγμα τον εαυτό του.
Τα σαδομαζοχιστικά
μαστιγώματα και αυτομαστιγώματα των υπολοίπων, απλώς είχαν σκοπό τον εξαγνισμό
της ψυχής και την προσφορά ικανοποιήσεως στον δημιουργό, που τους έβλεπε και
καμάρωνε τα έργα του.
Η κορυφή του Νοητού Κόσμου, ο Πατρικός Νους, η Συνεχής
Ουσία, το Εν, το Ιερόν Πυρ, εκ του οποίου τα πάντα
απορρέουν, του Ερμού του Τρισμεγίστου,
του Ορφέως, του Πυθαγόρου, του Πλάτωνος
και των Χαλδαίων Λογίων κατάντησαν να
αποκτήσουν μια ανθρώπινη μορφή αμφιβόλου διανοητικότητος, που κυνηγά τον Μωυσή στο χάνι για να τον σκοτώσει – βλ.
«Έξοδος», 4-24.
Η Τριαδική υπόστασις των Ορφικών, Ελευσινίων και Ισιδο-Οσιριακών
μυστηρίων, έγιναν μια μονοδιάστατη οντότητα, δίχως συνάφεια, συνέπεια και
συνέχεια για την φυσική δημιουργία, λόγω στειρότητος.
Και ενώ το μισό της
δημιουργίας επεδίδετο σε έναν επικίνδυνο και παράλογο πνευματικό ακροβατισμό με
τις ελπίδες της ασαφούς υποσχέσεως μιας αβέβαιης αμοιβής, το άλλο μισό κατέβηκε
στο επίπεδο του σκλάβου από τον μισογυνισμό και τον φόβο των διανοητικά και
σωματικά ευνούχων, που στο αδιέξοδο της αφύσικης καταστάσεως που αυτo-οδηγήθηκαν
την καταδίκασαν σε επίπεδο χαμηλότερο και από το δικό τους.
Ό,τι δεν μπορούσε να αντιμετωπισθεί
με λογική επιχειρηματολογία, καιγόταν.
Το 391 μ.Χ. κατ’ εντολήν του
Θεοδοσίου του «Μεγάλου» καίγεται η Βιβλιοθήκη
της Αλεξανδρείας.
Η πρώτη γυναίκα μαθηματικός
και φιλόσοφος, Υπατία, διασύρεται
και δολοφονείται από τον επίσκοπο Αλεξανδρείας, Κύριλλο, το 412 μ.Χ. και ο Άρειος
πεθαίνει ξαφνικά μετά από την πειστική επιχειρηματολογία (δηλ. τις κλωτσιές)
του αγίου Αθανασίου.
Το 529 μ.Χ. απαγορεύεται και
το τελευταίο πνευματικό ίδρυμα που θα μπορούσε να συγκρατήσει τον τότε γνωστό
Κόσμο από τον κατήφορο του σκοταδισμού, η Ακαδημία
Αθηνών, την οποία ίδρυσε ο ίδιος ο Πλάτων,
το 387 π.Χ. Αυτό έγινε κατ’ εντολήν του αυτοκράτορος Ιουστινιανού Β΄, ο οποίος μοιραζόταν τον θρόνο με τον χοιροβοσκό αυτοκράτορα
και θείο του, Ιουστινιανό Α΄.
Τα τελευταία φωτισμένα μυαλά
της Ακαδημίας με επί κεφαλής τον Δαμάσκιο
αναγκάζονται να εγκαταλείψουν την χώρα, εμπρός στον απηνή διωγμό και να πάνε
στην Περσία.
Χρειάσθηκαν τέσσερα χρόνια και η επαίσχυντη συνθήκη του βασιλιά της Περσίας, Χοσρόη
Νουσιβάν, του 533 μ.Χ., για να υποχρεώσουν τον Ιουστινιανό να επιτρέψει
την επιστροφή τους στην Ελλάδα, στην οποία - καθώς και σε όλη την Αυτοκρατορία –
η κατοχή αρχαίων κειμένων και η μετάδοσις ιδεών ετιμωρείτο με θάνατο.
Η κατάστασις συνεχίζεται
μέχρι και την Άλωση, το 1453. Ο σκοταδισμός έχει πλέον αγκαλιάσει την
Αυτοκρατορία και την Ευρώπη ολόκληρη και η κοιτίς του πολιτισμού έχει φθάσει σε
τέτοιο επίπεδο, που να την λυπόνται και οι απολίτιστοι.
Τα στρατεύματα του κάθε Πάππα ήσαν έτοιμα για γενική σφαγή στην
παραμικρή υπόνοια.
Το 1209, 30.000 στρατιώτες του Πάππα Ιννοκέντιου Γ΄ υπό τον Simon de Monfort ντυμένοι σαν σταυροφόροι εξαπολύθηκαν
κατά των Καθαρών της περιοχής Languedoc της Γαλλίας και για 35
χρόνια έσφαζαν συνεχώς. Όταν κάποιος ερώτησε τον Simon de Monfort ποίους θα πρέπει να
σκοτώνουν, η απάντησις ήταν: «Όλους! Και
ο Θεός θα διαλέξει τους δικούς του»…
Φυσικά, η Ανατολική Εκκλησία
δεν μπορούσε να υστερήσει σε σφαγή. Θυμίζω την Σφαγή του Σταδίου της Θεσσαλονίκης και του Ιπποδρόμου της Κωνσταντινουπόλεως - μικρά παραδείγματα, για να μην
προχωρήσουμε στην «υψηλή προστασία» των χιλιάδων οίκων ανοχής της Βασιλεύουσας.
Η δε γενική γραμμή του Πατριαρχείου, μετά την Άλωση, ήταν: «Ευτυχώς, που ο Θεός μας έδωσε έναν μεγάλο δυνάστη, για να μας τιμωρεί
για τις αμαρτίες μας», εκφραζομένη διά στόματος Πατριάρχου. Και μετά
αναρωτιόμαστε γιατί η Τουρκοκρατία κράτησε 400 χρόνια…
Το αξιοπερίεργο είναι ότι
εξακολουθούν να μας προσφέρουν «Σωτηρία». Και το ακόμη πιο περίεργο ότι γίνεται
πιστευτή και δεκτή τέτοιου είδους «Σωτηρία»…
Ο Γεώργιος Γεμιστός-Πλήθων
Μέσα σ’ αυτές τις συνθήκες εγεννήθη, μεγάλωσε
και μεγαλούργησε ο Γεώργιος
Γεμιστός-Πλήθων. Εγεννήθη στην Κωνσταντινούπολη, το 1360, όπου μεγάλωσε και
μορφώθηκε κατά το τότε εκπαιδευτικό σύστημα. Συγχρόνως όμως μυήθηκε στην
πυθαγόρεια και πλατωνική φιλοσοφία και από τα έργα του φαίνεται ότι ήταν βαθύς
γνώστης του ερμητισμού και των Χαλδαίων Λογίων, τα οποία συγκέντρωσε προφανώς
για να τα αντικρούσει ο Μιχαήλ Ψελλός
(1018-1078).
Κατά τον Γεννάδιο Σχολάριο είχε πάει και στην (τότε
οθωμανοκρατούμενη) Ανδριανούπολη για να μαθητεύσει υπό έναν εβραίο, ονόματι Ελισαίο. Εάν κρίνουμε από την μετέπειτα
συμπεριφορά του Γενναδίου Σχολαρίου,
μάλλον το είπε για να υποτιμήσει τον Γεμιστό, του οποίου οι ιδέες, αντιλήψεις
και μόρφωση δεν χρειαζόταν αυτού του είδους τις εξωτερικές επιδράσεις.
Προφανώς ο Γεμιστός είχε προσφέρει
πολλές υπηρεσίες στην Αυτοκρατορία, γιατί το 1427 ο αυτοκράτωρ Θεόδωρος Β΄ Παλαιολόγος του εχάρισε με
αργυρόβουλο κτήματα στον Μυστρά, στα
οποία συμπεριελήφθη και το χωριό Βρύσις,
με δικαίωμα κληροδοσίας στους υιούς του, Δημήτρη
και Ανδρόνικο. Τον ίδιο χρόνο ο
Γεμιστός αποσύρεται στον Μυστρά, όπου και επιδόθηκε στην πραγματοποίηση του
ονείρου του: Την αποκατάσταση της αρχαίας ελληνικής φιλοσοφίας. Βλέποντας τον
κίνδυνο του αφανισμού επεξεργάσθηκε σχέδιο για την σωτηρία της Αυτοκρατορίας,
το οποίον ουδέποτε εφαρμόσθηκε.
Ο Γεμιστός συνέδεσε τον πλατωνισμό
με τον ερμητισμό (διδασκαλία Ερμού του Τρισμεγίστου) και τον αλεξανδρινό συγκριτισμό.
Η μεγάλη όμως προσφορά του Γεμιστού, όχι μόνον στον Ελληνισμό, αλλά και σε
ολόκληρη την Ευρώπη, και τον μετέπειτα κόσμο, έγινε το 1438-1439. Μέχρι τότε η
υποτυπώδης εκπαίδευσις ήταν στα χέρια της Εκκλησίας, η οποία την μετέδιδε με το
σταγονόμετρο και αυτή πάλι από τα κενά περιεχομένου βιβλία της, και αυτά σε όλη
την Χριστιανοσύνη, Ανατολή και Δύση.
Η έκφρασις σκέψεων πέραν του
περιορισμένου και στείρου περιεχομένου των Γραφών, αποτελούσε Αίρεση με τις
γνωστές ανθρωπιστικές και «θεόπνευστες» συνέπειες της Ιεράς Εξετάσεως και τα
διάφορα μοναχικά τάγματα φρόντιζαν να μην λείπουν οι κατηγορούμενοι.
Το 1438 ο αυτοκράτωρ Ιωάννης Η΄ Παλαιολόγος πηγαίνει στην Φεράρα συνοδευόμενος από μεγάλη
ακολουθία, σε μια απεγνωσμένη προσπάθεια σωτηρίας της Πόλεως, για
διαπραγματεύσεις βοηθείας και εν ανάγκη ένωση
των Εκκλησιών, προς αποφυγήν του κινδύνου καταρρεύσεως της Αυτοκρατορίας.
Στην συμβουλευτική επιτροπή
συμπεριλαμβάνεται ο Γεμιστός, ο μαθητής του και μετέπειτα καρδινάλιος Βησσαρίων, ο Μάρκος Ευγενικός και άλλοι. Έναν χρόνο αργότερα η επιτροπή, λόγω
επιδημίας πανώλης, εγκαταλείπει την Φεράρα
και πηγαίνει στην Φλωρεντία. Ο
Γεμιστός με την βαθύτητα της σκέψεως και την ρητορική του κατακτά τους πάντες.
Δίνει σειρά διαλέξεων στα επίλεκτα μέλη της Φλωρεντινής Δημοκρατίας, μεταξύ των
οποίων και ο μεγαλύτερος τραπεζίτης της Ευρώπης και χρηματοδότης του Πάππα, Cosimo de Medici. Η απήχησις των διαλέξεων
του Γεμιστού έχει τρομερή επίδραση στο ακροατήριό του και λίγο αργότερα ο Cosimo de Madici ιδρύει Ακαδημία πλατωνικού
τύπου, της οποίας ηγείται ο 26ετής Μαρσίλλιος
Φικίνος, ένθερμος υποστηρικτής των ιδεών του Γεμιστού και μυημένος στον
Ερμητισμό. Ο Φικίνος μεταφράζει Πλάτωνα, Αριστοτέλη, Νεοπλατωνιστές, Ερμή
Τρισμέγιστο και Χαλδαϊκά Λόγια. Πέραν των μεταφράσεων έγραψε σχόλια για το «Συμπόσιο» και τρίτομη πλατωνική θεολογία
(«Η Αθανασία των Ψυχών») εμπνευσμένος
από το έργον του Πρόκλου.
Η Ευρώπη αρχίζει, χάρι στον Γεμιστό, να
γνωρίζει την πραγματική σοφία, να ξεφεύγει από το σκοτάδι και να ξαναβρίσκει τον
δρόμο της. Η προσπάθεια του Η΄ Παλαιολόγου απέτυχε και για μία ακόμη φορά, η
στενοκεφαλιά των «πατέρων» - αν όχι η προδοσία - εστοίχισε μια ολόκληρη
Αυτοκρατορία! Ο αυτοκράτωρ επιστρέφει στην Κωνσταντινούπολη. Ο Βησσαρίων
εκδιώκεται από την Κωνσταντινούπολη και γίνεται καρδινάλιος στην Δύση, με
επισκοπική έδρα τα Τούσκλα.
Συγκεντρώνει τους κλασικούς και δημιουργεί συλλογή 746 κωδίκελων, την οποία εχάρισε
το 1468 στην Ενετία. Η βιβλιοθήκη του απετέλεσε την βάση της περίφημης Βιβλιοθήκης του Αγίου Μάρκου.
Επιστροφή
στον Μυστρά
Ο Γεμιστός γυρίζει στον Μυστρά. Η Φλωρεντινή Ακαδημία βρίσκει άμεση απήχηση και σχεδόν αμέσως ο Pomponius Laetus
ιδρύει Ακαδημία στην Ρώμη το 1450, για να ακολουθήσουν άλλες σε όλην την
Ευρώπη. Ο Ελληνισμός για μια ακόμη φορά βρήκε τον δρόμο του και ο ευρωπαϊκός σκοταδισμός
αρχίζει να διαλύεται.
Η Αναγέννησις, χάρι στον
Γεμιστό, απέκτησε πλέον τις βάσεις της και την θεωρητική υπόσταση που της
χρειαζόταν. Το 1517 ο Martin Luther καρφώνει στην πόρτα της
Εκκλησίας του Wittenberg τις 95 θέσεις του. Η αντίδρασις της Εκκλησίας ήταν αυτή που καθένας θα
περίμενε και κράτησε εκατοντάδες χρόνια. Ο Fabio Calvo, διδάσκαλος του Ραφαήλ, δολοφονείται στην Ρώμη το 1527.
Ο Giordano Bruno
καίγεται ζωντανός στις 17 Φεβρουαρίου 1600, και ο Campanella μένει 27 χρόνια στην φυλακή,
βασανιζόμενος συνεχώς από τους ψυχοσωτήριες.
Ο Γεμιστός στον Μυστρά
συνεχίζει το έργο του. Έχει δημιουργήσει έναν κλειστό κύκλο, μεταδίδει τις
γνώσεις του και γράφει. Λόγω της αίγλης που περιβάλλει το πρόσωπό του οι «λύκοι»
και τα «τσακάλια» της χριστιανοσύνης δεν τολμούν να τον ενοχλήσουν, αλλά περιμένουν
σαν ύαινες. Μένει στο «Πληθώνειον
Άντρον» το οποίο έχει διακοσμήσει σύμφωνα με τις αρχαίες παραδόσεις. Αποσύρεται
στο άδυτον για να προσευχηθεί. Μέχρι και τον θάνατόν του γράφει για να αφήσει
σαν κληρονομιά ένα μνημειώδες έργο, το οποίο κορυφώνεται με το «Περί Νόμων» σύγγραμμά του. Σ’ αυτό
συνοψίζονται οι φιλοσοφικές ιδέες του Πλάτωνος, οι ιδέες των πλατωνιστών και νεοπλατωνιστών,
καθώς και θεοσοφικές διδασκαλίες του ζωροαστρισμού, για να το συμπληρώσει με
προσωπικές του αντιλήψεις και ιδέες, οι οποίες δεν υστερούν των
προαναφερομένων. Προτιμά τον πλατωνικό ιδεαλισμό από τον αριστοτελικό ορθολογισμό,
δέχεται τον Αριστοτέλη σαν σοφό, δίχως να παύει να επικρίνει αρκετά από τα έργα
του, και ιδίως τα «Μεταφυσικά» του.
Ο Γεμιστός δεν θεωρεί τον
Χριστιανισμό και τον Ισλαμισμό σαν παραλλαγές της Απολύτου Αληθείας, αλλά σαν
διαστροφές της πραγματικής αλήθειας. Φυσικά η μετέπειτα Ιστορία τον δικαίωσε
και στις δύο περιπτώσεις. Επίστευε ότι μόνη διέξοδος είναι η επιστροφή της
Ευρώπης στην Δυτική Σκέψη.
Μετά
θάνατον
Για χρόνια η Ευρώπη ασχολείται με το έργο του
Γεμιστού. Εκδόσεις όπως του Γάλλου καθηγητού Francois Masai, του I. Hardt, ο οποίος πρώτος δημοσίευσε
αποσπάσματα διασωθέντα από τον Δημήτριο
Ράλλη το 1806-1810 στο Μόναχο, του C. Alexander το 1858 και πολλών άλλων μεταγενέστερα.
Από ελληνικής πλευράς και παρά την απόλυτη απουσία του κράτους για έναν από
τους λίγους που μας ετίμησαν, ο Αλέξανδρος
Παπαδιαμάντης στην «Γυφτοπούλα»
του, και ο Κωστής Παλαμάς στον «Δωδεκάλογο του Γύφτου», μας γνωρίζουν
τον Γεμιστό. (Για τον Κ. Ουράνη, βλ.
παράρτημα στο τέλος).
Αμέσως μετά τον θάνατο του
Γεμιστού οι «ύαινες» έτρεξαν και άρπαξαν ό,τι επρόφθασαν από το έργο του και το
έστειλαν στον Πατριάρχη Γεννάδιο
Σχολάριο, ο οποίος «αναγνώσας αυτό
και άκρως επικίνδυνον κρίνας, παρέδωκε δημοσία εις το πυρ, εξορκίζων τους
πάντας να συμβάλλουν εις τον αφανισμόν οιουδήποτε αντιγράφου». Περιττόν να τονισθεί
ότι όταν ο Πατριάρχης επεδίδετο στο θεάρεστον έργον του καψίματος των
χειρογράφων του Γεμιστού οι αντιπρόσωποί του συζητούσαν μυστικά με τον Σουλτάνο,
Μεχμέτ Β΄, την θέση τους μετά την Άλωση και την πέτυχαν: 30.000 μάχιμοι
κλεισμένοι στα μοναστήρια της Πόλεως επερίμεναν 6.000 μισθοφόρους να αντιμετωπίσουν
τις ορδές του Μεχμέτ Β΄… Τα λοιπά είναι στην Ιστορία…
Ο θάνατος του Γεμιστού έστω
και σε προχωρημένη ηλικία συγκλόνισε όχι μόνον το άμεσο περιβάλλον του, αλλά
και όλους όσοι είχαν την τύχη να τον γνωρίσουν, να τον ακούσουν και να
μαθητεύσουν μαζί του.
Δύο επιγράμματα του μαθητού
του καρδιναλίου Βησσαρίωνος είναι αρκετά για να αποδώσουν τον Γεώργιο
Γεμιστό-Πλήθωνα για ό,τι πραγματικά υπήρξε:
«Γαίαν σώματι, ψυχή δ΄ άστρα
Γεώργιος
ίσχει παντοίης σοφίης
σεμνότατον τέμενος».
Και το δεύτερο:
«Πολλούς μεν φύσεν ανέρας
θεοειδέας Ελλάς προύχοντας σοφίη,
τη τε άλλη αρετή, αλλά
Γεμιστός, όσον φαέθων άστρων παραλλάσσει,
τόσον των άλλων αμφότερον
κρατέει».
Ο Γεμιστός μετά τον θάνατόν
του ελατρεύθηκε από τους οπαδούς του σαν πραγματικά κολοσσιαία προσωπικότης που
ήταν. Δεν είναι απλός φιλόσοφος αλλά θεουργός. Εάν ο Πλάτων ήταν ο ιδρυτής μίας
νέας θρησκείας, τότε ο Γεμιστός είναι ο προφήτης της.
Η κλειστή κοινωνία την οποία ο Γεμιστός είχε δημιουργήσει
στον Μυστρά, διαλύθηκε μετά τον θάνατόν του, όχι όμως δίχως να έχει επιτελέσει
μαζί του το θαύμα της διατηρήσεως και μεταδόσεως των Αθανάτων Αληθειών.
Το 1475 ο άρχοντας του Ρίμινι, Σιγισμούνδος
Μαλατέστα, εξέθαψε τα οστά του Γεμιστού και σαν Ιερά Λείψανα τα μετέφερε
και τα έθαψε τιμητικώς στην εκκλησία του Αγίου
Φραγκίσκου στο Ρίμινι, όπου και ευρίσκονται.
Υπάρχουν πολύ λίγοι
συνοικιακοί δρόμοι αφιερωμένοι στον Μεγάλο Έλληνα. Αγάλματα και προτομές είναι
πανάκριβα.
Εάν ο Θεός ήθελε τον άνθρωπο υποχείριο των επί της Γης αντιπροσώπων
του, θα μας εγέμιζε το κεφάλι με πίττουρα και δεν θα σκοτιζόταν να φτιάξει
μερικά δισεκατομμύρια εγκεφαλικά κύτταρα…
Οι Πολύθεοι
του Κωστή Παλαμά
(αφιερωμένο στον
Πλήθωνα)
Μακαρισμένος εσύ που μελέτησες
να τον ορθώσης απάνω στους ώμους σου
το συντριμμένο ναό των Ελλήνων!
Του Νόμου τ’ άγαλμα σταίνεις κορώνα του,
στις μαρμαρένιες κολώνες του σκάλισες
τους λογισμούς των Πλωτίνων.
Είδες τον κόσμο κι ατέλειωτο κι άναρχο
ψυχών και θεών, μαζί κύριων και υπάκουων,
σφιχτοδετά κρατημένη αρμονία
και των καπνών και των ίσκιων τα είδωλα
παραμερίζοντας όλα, ίσα τράβηξες
προς την Αιτία
και σε κρυψώνα ιερό, και σωπαίνοντας
έσπειρες, έξω απ’ το μάτι του βέβηλου,
κ’ έπλασες λιόκαλη εσύ σπαρτιάτισσα
τη θυγατέρα σου την Πολιτεία.
Στους χριστιανούς τους μισόζωους ανάμεσα
ξαναζωντάνεψες Ολυμπους άγνωρους,
έθνη καινούριων αθανάτων κι άστρων
μέσα σε σένα Λυκούργοι και Πλάτωνες
απαντηθήκαν, το λόγο ξανάνιωσες
των Ζωροάστρων.
Κι αφού το τέκνο μεγάλωσες, ένιωσες
τότε μονάχα την κούραση, κ’ έγυρες
ζωή κατόχρονη ισόθεης σκέψης,
κι αλαφροπήρε σε ο θάνατος κ’ έφυγες
το μυστικό, τρισμκάριε, τον ίακχο
με τους Ολύμπιους θεούς να χορέψης.
Σοφός, κριτής και προφήτης μας μοίρασες
από το γάλα που εσένα σε πότισε
της Ουρανίας Αφροδίτης η ρώγα.
Του κόσμου αφήνεις το τέκνο, το θάμα σου
μα ο μισερός κι ο στραβός κι ο ζηλόφτονος
λυσσομανάει και το ρίχνει στη φλόγα.
Όμως ο αέρας τριγύρω στη φλόγα σου
πνοή σοφίας κι αλήθειες πνοή γίνεται,
κι από τη θράκα της φλόγας πετάχτη
στον ήλιο ολόισα ένας νους μεγαλόφτερος
τ’ αποκαίδια σου κρύβουμε γκόλφια μας,
και θησαυρός της φωτιάς σου είν’ η στάχτη!
Γεμιστος Πληθων Μακρης
ΣΧΟΛΙΑ
ΣΧΟΛΙΑ ΜΕΣΩ Facebook