Η δυστυχία του να είσαι Έλλην Πομάκος!

Η δυστυχία του να είσαι Έλλην Πομάκος!

Του συγγραφέα, ελληνιστή, Κρεσέντσιο Σαντζίλιο, sa.crescenzio@gmail.com


Δυστυχώς, η δυστυχία του να είσαι Έλλην Πομάκος πρέπει να ομολογήσουμε ότι βαρύνει εξ ολοκλήρου όλες τις ελληνικές κυβερνήσεις, τις κατά τόπους στην Θράκη ελληνικές Αρχές, που υπάγονται ή όχι σε αυτές τις κυβερνήσεις (αλήθεια, υπάρχουν ελληνικές Αρχές στην Θράκη, που υπερασπίζονται και προωθούν τα ελληνικά συμφέροντα ενάντια στις τούρκικες προκλήσεις;) και όλα τα ελληνικά Κοινοβούλια σε όλες τις κομματικές τους συνθέσεις. Είναι μια διαπίστωση αντικειμενικά αδιαμφισβήτητη, όποιος και να την διατυπώσει.
Δεν είναι άμοιρος ευθυνών επίσης και ο καθαρά ελληνικός πληθυσμός της Θράκης, ο οποίος δεν φαίνεται να ενδιαφέρεται εάν οι «άλλοι» Έλληνες, οι Πομάκοι, που θέλουν κι αυτοί να είναι Έλληνες, απειλούνται να χαθούν μέσα στα δίκτυα των Τούρκων, επειδή η ελληνική «μητέρα πατρίδα» δεν τους υπολογίζει και δεν κάνει τίποτε για να τους προστατέψει. Και αυτά τα δίκτυα των Τούρκων ενάντια στους Πομάκους, μήπως υπάρχουν και Έλληνες δήμαρχοι, που δέχονται να τα υπηρετήσουν;
Δεν μπορούμε να μη σημειώσουμε πως ανέκαθεν η επίσημη συμπεριφορά των ελληνικών κυβερνήσεων, αναφορικά με τους Πομάκους, υπήρξε άκρως αρνητική και με πολλές, οδυνηρές διακρίσεις εις βάρος τους, χωρίς ποτέ να έχουν εκφρασθεί ανοικτά οι (προσχηματικές) αιτίες που να δικαιολογούν αυτήν την συμπεριφορά, όχι μόνον στις σχέσεις με τους ίδιους τους Πομάκους, αλλά και στις σχέσεις μεταξύ Πομάκων και τουρκόφωνων Ελλήνων.
Έτσι τα πάντα δείχνουν πως η πλάστιγγα της ευνοίας των ελληνικών κυβερνήσεων γέρνει, κιόλας από το 1950, και θα λέγαμε και «παρά φύσιν» και κόντρα σε κάθε λογική, προς την τουρκική πλευρά, αφήνοντας την πομακική (και όμως μην ξεχνάμε, πάντα ελληνική) μονίμως πολιτικά, πολιτισμικά, κοινωνικά έκθετη και σχεδόν σε κατάσταση ανυπαρξίας! Πάντως σίγουρα σε κατάσταση ανυπόφορης ανυποληψίας.
Είναι εμφανής η (αδήλωτη) βούλησις όχι μόνον εγκαταλείψεως του πομακικού λαού, αλλά και όλο και μεγαλύτερης «διευκολύνσεως» της πτώσεώς του στην πνιγερή, αφομοιωτική αγκαλιά της Τουρκίας – και όλα αυτά εντός της ίδιας της εθνικής ελληνικής επικρατείας, όσο απίστευτο και παράφρον θα μπορούσε αυτό να φανεί – η οποία έτσι εμφανίζεται, τελείως συμφεροντολογικά, να είναι ο «φυσικός προστάτης» των μουσουλμάνων, οπουδήποτε κι αν ευρίσκονται και κατά μείζονα λόγο στην Ελλάδα, έστω και εάν αυτοί δεν είναι καθόλου τουρκόφωνοι, αλλά καθαρά διαφορετικά εθνικά και γλωσσικά συγκροτήματα.
Εντός αυτής της προοπτικής, ιδιαίτερα σημαντική για τις συνέπειές της υπήρξε η απόφασις της ελληνικής κυβερνήσεως, το 1954, να αλλάξει την ονομασία των σχολείων από μουσουλμανικά σε τουρκικά(!), με την δικαιολογία, προδήλως παραλογιστική, πως με αυτόν τον τρόπο γίνεται ρητός διαχωρισμός με τα μουσουλμανικά σχολεία στην Βουλγαρία!
Και έναν χρόνο αργότερα, το 1955, αποπερατώνοντας την ελληνική πρόθεση τυποποιήσεως μιας «συνάφειας» (άσχετο κι αν πλασματικής και παραποιημένης) μεταξύ του πομακικού και του τουρκικού αλφαβήτου, δυο γλωσσικές οντότητες διαφορετικές, όπως η ημέρα με την νύχτα, οργανώθηκε από ελληνικής πλευράς, ούτε λίγο, ούτε πολύ, ένα πρόγραμμα διαλέξεων για Πομάκους διδάσκαλους Δημοτικού Σχολείου, με σκοπό να υιοθετήσουν, στο πομακικό αλφάβητο, τους λατινικούς γραφικούς χαρακτήρες, που χρησιμοποιούνται σήμερα στο τουρκικό αλφάβητο! Η εκ μέρους του ελληνικού κράτους απόλυτη απαξίωσις των Πομάκων και συνάμα η απόλυτη (με ποια δικαιολογία, παρακαλώ;) ιδανίκευση της Τουρκίας ως παράδειγμα προς αποδοχή!
Και επειδή τότε (αλλά και τώρα!) οι Πομάκοι ήταν συνώνυμο των Βουλγάρων και οι Βούλγαροι ήταν κομμουνιστές, άσπονδοι ιδεολογικοί αντίπαλοι, καμμία ελληνική κυβέρνησις δεν θα μπορούσε να ενεργήσει διαφορετικά, έχοντας υπ’ όψιν ότι όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις από το τέλος του εμφυλίου πολέμου (1949) και μετά και έως το 1982, υπήρξαν άκρως πιστές οπαδοί της πλέον αυστηρής συντηρητικής ιδεολογίας της Δεξιάς, ως και δικτατορικής, αγγλο-αμερικανικής βεβαίως εμπνεύσεως και ωθήσεως, δογματικά αντίθετες στο σοβιετικό μπλοκ, στο οποίο άκριτα τοποθετούσαν και την εθνότητα των Πομάκων, απλώς γιατί «η γλώσσα τους είναι βουλγαρικής καταγωγής»!..
Αντιθέτως η Τουρκία, σύμμαχος στον ΝΑΤΟϊκό συνασπισμό, παρουσίαζε τα περισσότερα «ατού», ώστε να αναλάβει την «διαχείριση», ιδίως των Πομάκων μουσουλμάνων, βαρίδιο για την Ελλάδα μέσα στην Ελλάδα.
Το 1995, πάλι βάσει μια άλλης ελληνο-τουρκικής συμφωνίας, και επειδή, παρ’ όλες τις ελληνικές πιέσεις, η πομακική γλώσσα δεν είχε εκλατινισθεί στον επιθυμητό βαθμό, το ελληνικό υπουργείο Παιδείας διέταξε να οργανωθούν πάλι κατάλληλες διαλέξεις στην Δυτική Θράκη, με την εντολή, αυτήν την φορά, οι Πομάκοι διδάσκαλοι να χρησιμοποιήσουν την ίδια λατινική γραφή που ακολουθεί η τούρκικη γλώσσα! Η επίσημη αναβάθμιση της τουρκικής γλώσσης μέσα στην ίδια την Ελλάδα!
Και ένας άλλος έκδηλος δείκτης της ευνοίας που οι ανώτατες (αλλά γενικά όλες!) οι παιδαγωγικές, και όχι μόνον, ελληνικές Αρχές συνεχίζουν να επιδεικνύουν προς την τουρκική γλώσσα στην λατινική μορφή της, όπως είχε θεσπίσει ο Μουσταφά Κεμάλ καταφανώς ζημιώνοντας την αυτόχθωνα γλώσσα των Πομάκων, και όχι μόνον.

Η σχολική διδασκαλία
Ένας τομέας, στις ελληνο-πομάκικες σχέσεις, όπου η συμπεριφορά των ελληνικών Αρχών – υπουργικών, νομαρχιακών, δημοτικών και αστυνομικών – φανερώνει, θα λέγαμε, αξεδιάλυτες και απαράδεκτες προκαταλήψεις απέναντι στους Πομάκους, οι οποίοι θεωρούνται ακόμη και πάντοτε, όσο κι αν φαίνεται παράξενο και παράλογο, ναι μεν Έλληνες πολίτες, για την είσπραξη των φόρων, αλλά ξένοι προς το εθνικό ελληνικό σώμα, με βάση αναπόδεικτους (και ουδέποτε τοποθετημένους σε συζήτηση) πολιτικούς και γλωσσικούς προβληματισμούς και εν μέρει θρησκευτικούς, είναι το δίχως άλλο και ο τομέας της σχολικής διδασκαλίας, ένα μεγάλο punctum dolens, που αφήνει παντού ουλές.
Προδικαστικά θα πρέπει να τεθούν οι εξής ερωτήσεις, οι οποίες επίμονα έχουν προταθεί και έως τώρα «πολύ» κανονικά αγνοήθηκαν από όλους τους αρμόδιους φορείς στην Ελλάδα:
1) έως πότε οι Πομάκοι μαθητές θα αναγκάζονται να πηγαίνουν σε μειονοτικά τουρκόφωνα δημοτικά και άλλα σχολεία, όταν οι ίδιοι δεν έχουν καμμία σχέση με την τούρκικη κουλτούρα;
2) έως πότε το ελληνικό κράτος θα τους υποχρεώνει να μαθαίνουν, όντας Έλληνες πολίτες, διαφορετική γλώσσα (τουρκική) από εκείνη της πατρίδος τους (Ελλάδος) και από εκείνη της μητρικής τους γλώσσας (πομακική);
3) έως πότε ο υπουργός Παιδείας θα συνεχίσει να αγνοεί τις αιτήσεις των Ελλήνων Πομάκων, ώστε να δημιουργηθούν στις πομακικές πόλεις δημόσια ελληνικά σχολεία, στα οποία να διδάσκονται τα παιδιά των Ελλήνων Πομάκων και να πάψουν να αναγκάζονται να πηγαίνουν στα τελείως άχρηστα δίγλωσσα (και τρίγλωσσα, και τετράγλωσσα!) μειονοτικά σχολεία και να καταδικάζονται στην αμάθεια;
Σ’ αυτό το σημείο ενδιαφέροντα και αποκαλυπτικά είναι όσα είπε ο γνωστός Πομάκος δημοσιογράφος, Σεμπαϊδήν Καραχότζα, στην Θεσσαλονίκη, στις 21.3.2015 σχετικά με την παιδεία που προσφέρεται στους Έλληνες μουσουλμάνους της Θράκης. Εκτός από το ότι τα τέσσερα ελληνόφωνα Δημοτικά Σχολεία, σε ισάριθμα πομακοχώρια, που ιδρύθηκαν, αλλά μέχρι τώρα δεν ελειτούργησαν, επειδή «σκόνταψαν πάνω στους τοπικούς φορείς» (αλήθεια: Δεν πρέπει κάποιος να ασχοληθεί επί τέλους με αυτούς τους ύποπτους «φορείς», που παίζουν το παιγνίδι του σαμποτάζ;), πολύ σημαντική είναι επίσης και η διαπίστωσή του ότι «τα τελευταία χρόνια δεκαπλασιάσθηκαν οι μουσουλμάνοι που απορρίπτουν την μειονοτική εκπαίδευση και επιλέγουν τα ελληνόφωνα σχολεία για την μόρφωση των παιδιών τους».
Δεν υπάρχει αμφιβολία πως η γενική κατάστασις σχετικώς με το δημόσιο Δημοτικό Σχολείο γεννήθηκε και μάλλον συνεχίζει να υπάρχει σαν συνέπεια του Ψυχρού Πολέμου μετά το 1950. Μη ξεχνάμε πως εκείνα τα χρόνια, που στα Βαλκάνια αγριοκοιτάζονταν οι λαοί μεταξύ τους, και ό,τι ήταν σλάβικο ήταν επίσης tout court και κομμουνιστικό, οι Πομάκοι, έστω και με φιλελληνικά αισθήματα, αλλά με σλαβική γλώσσα, δεν μπορούσαν βέβαια να εξαιρεθούν από τον ανυπέρβλητο κανόνα που κυριαρχούσε στην περιοχή.
Η υποχρέωση της «ΝΑΤΟϊκής συνοχής» είχε ακόμη επιβάλει στην Ελλάδα την υποχρέωση να καλλιεργεί, ως και μονομερώς (!), ένα καλό κλίμα στις σχέσεις της με την Τουρκία, να μη την ενοχλεί για «μηδαμινές πομακικές υποθέσεις», αν και στην πραγματικότητα αυτή η «πολιτική» δεν δυσαρεστούσε ούτε και την ίδια Ελλάδα, για την οποία οι Πομάκοι ήταν «παρείσακτοι σλάβοι μουσουλμάνοι κομμουνιστές», εν δυνάμει εχθροί και ενδεχόμενη longa manus της Βουλγαρίας, μια διάλεκτο της οποίας και μιλούσαν.
Έτσι η ίδια η Ελλάς, θέλοντας να απομονώσει τους Πομάκους από τους άλλους Έλληνες και να τους κρατάει μακριά, θεώρησε σωστή λύση την «ανάθεση» του «πομακικού προβλήματος» στην τουρκική δικαιοδοσία, διότι με αυτόν τον τρόπο η Τουρκία μπορούσε και μπόρεσε να δράσει, και ακόμη δρα, ανενόχλητα μέσα στην ίδια την ελληνική χώρα «αποσπώντας» σιγά-σιγά από μια ελληνική επιρροή όλο και περισσότερο φθίνουσα, όλες τις υπάρχουσες στην περιοχή μουσουλμανικές μειονότητες, στα «χαρτιά» όμως Έλληνες, φθάνοντας στο ακραίο σημείο να ταυτίσει προς όφελός της ό,τι είναι μουσουλμανικό με τουρκικό.
Άλλωστε σε ετούτη την κατεύθυνση κινείται το 1954 η απίθανη διαταγή του Έλληνος Πρωθυπουργού, στρατάρχη Παπάγου, να χρησιμοποιείται σε όλα τα επίπεδα, δημόσια και ιδιωτικά, από τότε και ύστερα και σε κάθε περίπτωση, ο όρος Τούρκος στην θέση του όρου μουσουλμάνος και να αντικατασταθούν σε όλες τις περιοχές οι διάφορες ονομασίες, όπως Μουσουλμανική Κοινότητα, Μουσουλμανικό Σχολείο, κλπ. με τις ονομασίες Τουρκική Κοινότητα, Τουρκικό Σχολείο, κλπ.! Το άκρον άωτον της ενδοτικότητος!
Στην ουσία, από τότε κιόλας, πριν από 60 χρόνια, η Ελλάς οικειοθελώς και εγκληματικώς, κατά την γνώμη μου, υπέκυψε στις επιδιώξεις της Τουρκίας και παραιτήθηκε από όλα τα δικαιώματα κυριαρχίας πάνω στον αλλόθρησκο πληθυσμό (Πομάκοι, Ρομά) της Δυτικής Θράκης, εγκαταλείποντάς τον στην «ευθύνη» της Τουρκίας.
Βέβαια, ήδη μερικά χρόνια πριν, όμως, στις 20.4.1951, με την Μορφωτική Συμφωνία και μολονότι αυτή δεν προέβλεπε η τούρκικη γλώσσα να γίνει η επίσημη γλώσσα της μουσουλμανικής μειονότητος στην Θράκη, είχε δεχθεί την επέκταση της τουρκικής γλώσσης στα μειονοτικά σχολεία, όχι μόνον, αλλά ακόμη και το σχετικό διδακτικό πρόγραμμα να προέρχεται από το τουρκικό υπουργείο Παιδείας!
Μια περαιτέρω διεύρυνση υπέρ της τουρκικής πλευράς έγινε εν συνεχεία με το άλλο Μορφωτικό Πρωτόκολλο μεταξύ Ελλάδος και Τουρκίας, στις 21.12.1968, με το οποίο «επιτεύχθηκε» ο πλήρης εκτουρκισμός της μειονοτικής παιδείας στην Θράκη, ένας εκτουρκισμός που περιέλαβε ναι μεν το τουρκόφωνο 50% της μειονότητας, αλλά – όσο παράλογο και άδικο κι αν είναι – και το υπόλοιπο 50% εντελώς ξένο και αλλοεθνές, όπως είναι το 35% των Πομάκων και το άλλο 15% των Ρομά.
Όλα αυτά χωρίς ποτέ να ζητηθεί από αυτό το δεύτερο 50% εάν επιθυμούσε ή ένοιωθε πως ανήκει στον τουρκικό κόσμο ή όχι.
Έτσι λοιπόν εισήχθη η τουρκική γλώσσα υπό την έννοια της μοναδικής μειονοτικής γλώσσας (!), μολονότι αποτελεί την μητέρα γλώσσα ΜΟΝΟΝ του 50% της μειονότητος και ολοσδιόλου παραγνωρίζοντας την ύπαρξη και τα δικαιώματα των άλλων δυο μειονοτικών γλωσσών, οι οποίες με την τουρκική δεν έχουν απολύτως καμμία σχέση και οι οποίες αυθαίρετα και ολοσχερώς συνθλίβονται με τον εμφανή σκοπό την εξόντωσή τους, χαρίζοντας το «μονοπώλιο» στην τουρκική γλωσσική μειονότητα.
Πιστεύω πως στα παγκόσμια χρονικά δεν υπάρχει καμμία χώρα που να έχει απεμπολήσει τόση κυριαρχία σε άλλη χώρα, και πόσο μάλλον όταν επί πλέον είναι και εχθρική! Και να συνεχίζει την ίδια καταστροφική «πολιτική» μετά από 60 χρόνια, δίχως να έχει κατανοήσει το θανάσιμο λάθος της και να προσπαθήσει να το διορθώσει!

Το μειονοτικό σχολείο
Το μεγάλο μειονέκτημα αυτού του σχολείου ευρίσκεται στο ότι, εκ μέρους προ παντός της Ελλάδος, έχει ορισθεί και εφαρμόζεται, όπως είπαμε παραπάνω, η τουρκική γλώσσα σαν να είναι για τους πάντες – τουρκόφωνους, Πομάκους, Ρομά – η μοναδική μειονοτική γλώσσα, η οποία και διδάσκεται μαζί με μια μπαλωμένη ελληνική γλώσσα. Γι’ αυτό ονομάζεται και δίγλωσσο (τρομάρα τους!).
Πρόκειται σαφώς για μια διδακτική μέθοδο και κατεύθυνση, που είναι τελείως ελλιπής, και συν τοις άλλοις επικίνδυνη, μιας και δημιουργεί στους τουρκόφωνους τάσεις περιχαρακώσεως μέσα σε μια ακατάληκτη απαίτηση εθνικιστικής «απελευθερώσεως», ενώ οι Πομάκοι και οι Ρομά παραπαίουν εντός ανυπέρβλητων δυσκολιών διδακτικού χαρακτήρος, που σε καμμία περίπτωση δεν τους επιτρέπουν μια επιτυχή συνέχεια σπουδών σε ανώτερο και ανώτατο επίπεδο.
Το ονομαζόμενο πρόγραμμα «Φραγκουδάκη-Δραγώνα», που παρουσιάσθηκε το 1992 αύξησε ακόμη περισσότερο τον παραλογισμό στην γλωσσική διδακτική ύλη, ακολουθώντας μια μεθοδολογία απολύτως αντι-επιστημονική και ανθελληνική, με την σιωπηρή συναίνεση του ελληνικού κράτους ώστε ο εκτουρκισμός των «ελληνικών» σχολείων στην Θράκη να είναι πλέον δεδομένος. Τέτοιου είδους «προγράμματα» δεν μπορεί παρά να χρεωκοπήσουν στην πράξη. Όταν όμως γίνει αυτό, τα συντρίμμια που αφήνουν είναι οδυνηρά και μακροχρόνια. Επομένως η πιο συνετή απόφαση εκ μέρους της Ελλάδος πρέπει να προβλέπει οπωσδήποτε:
1) την άμεση, επείγουσα ίδρυση σε όλη την περιοχή της πομακικής παρουσίας δημοσίων (ελληνικών) Δημοτικών Σχολείων στα οποία θα φοιτούν οι Πομάκοι, που νοιώθουν ότι είναι Έλληνες (και είναι πολλοί!).
2) την οργάνωση, στα πλαίσια αυτών των σχολείων, της εκμαθήσεως της μητρικής γλώσσης στους Πομάκους και Ρομά μαθητές.
3) η εκμάθηση της τουρκικής γλώσσης να γίνεται μόνον στους μουσουλμάνους τουρκόφωνους και μόνον σαν γλώσσα συμπληρωματική, όντας η ελληνική γλώσσα η πρώτη παντού και για τους πάντες στην Ελλάδα, συμπεριλαμβανομένων και των τουρκόφωνων μουσουλμάνων, οι οποίοι δεν παύουν να είναι πάντα Έλληνες πολίτες μη ορθόδοξοι.
4) σε κανένα σχολικό επίπεδο δεν πρέπει να διδάσκεται η τουρκική γλώσσα στους Έλληνες Πομάκους με μητρική γλώσσα την πομακική, που απορρίπτουν την τουρκική γλώσσα.
5) την ίδρυση και οργάνωση σε όλη την πομακική περιοχή μιας προσχολικής παιδείας στην ελληνική γλώσσα.
6) την άμεση λειτουργία των τεσσάρων δημοσίων ελληνικών σχολείων, που ήδη ιδρύθηκαν το 2007 και ακόμη δεν λειτουργούν.
7) την εξάλειψη της τουρκικής γλώσσης σε επίπεδο Δημοτικού Σχολείου για τους Έλληνες Πομάκους μη τουρκόφωνους και την ίδρυση διδασκαλίας της πομακικής γλώσσης (βλ. αριθ. 2 και 3).
8) τον σεβασμό και την εφαρμογή των προβλέψεων της Σύμβασης της Λωζάννης, σχετικώς με τον μουσουλμανικό χαρακτήρα και ουδόλως τούρκικο χαρακτήρα της πομακικής μειονότητος στην Ελλάδα.
9) την διδασκαλία της πομακικής γλώσσης με βάση ένα ειδικό ελληνικό αλφάβητο, που θα χρησιμοποιηθεί και στις διοικητικές υπηρεσίες όλης της πομακικής περιοχής (όπως γίνεται με τα ιταλικά-γαλλικά στην Κοιλάδα της Αόστα και τα ιταλικά-γερμανικά στον Άνω Αδίγη, στην Ιταλία, αλλά και με άλλες γλώσσες αλλού στην Ευρώπη).
10) την κατάργηση με νόμο όλων των νόμων και κανονισμών, που εμποδίζουν και υπονομεύουν όλες τις ως άνω προβλέψεις.
Στην ουσία εδώ πρόκειται κατ’ αρχήν για την εφαρμογή της σύστασης της International Convention on the Elimination of all Forms of Racial Discrimination του ΟΗΕ στις 28.8.2009, σύμφωνα με την οποία «η Επιτροπή σημειώνει ότι η μουσουλμανική κοινότητα της Δυτικής Θράκης συμπεριλαμβάνει τις εθνοτικές ομάδες των Τούρκων, των Πομάκων και των Ρομά και η (ελληνική) κυβέρνηση πρέπει να εξασφαλίσει σε αυτές το δικαίωμα χρήσης των γλωσσών τους», επιβεβαιώνοντας έτσι το άρθρο 41 της ίδιας της Σύμβασης της Λωζάννης.
Βέβαια, εκεί που λέει «Τούρκους» δεν μπορεί παρά να εννοεί «τουρκόφωνους», αναλογικά με ό,τι γίνεται στην Τουρκία, όπου και οι εντόπιοι κάτοικοι ελληνικής καταγωγής (ελληνόφωνοι) είναι μόνον «Τούρκοι υπήκοοι» και καθόλου Έλληνες.
Επ’ αυτού, λοιπόν, εάν σχετικά με τους τουρκόφωνους μουσουλμάνους nulla quaestio, δοθέντος του ότι η τουρκική γλώσσα διδάσκεται σίγουρα περισσότερο απ’ όσο θα έπρεπε, το ίδιο δεν συμβαίνει και με τους μουσουλμάνους πομακόφωνους και ρομά οι γλώσσες των οποίων δεν υπάρχουν σε κανένα σχολείο!
Στην παράγραφο 28, τέλος, της άνω συστάσεως, ζητείται από την ελληνική κυβέρνηση να την εφαρμόσει εντός της 18ης Ιουλίου 2013.
Απ’ ό,τι ξέρουμε, τίποτε δεν εφαρμόσθηκε. Και οι Έλληνες Πομάκους και Ρομά, χωρίς καμμία ελληνική προστασία, αφήνονται έρμαιοι της τουρκικής δράσεως.
Λέει ο διευθυντής της πομακικής εφημερίδος «Ζαγάλισα», Ιμάμ Αχμέτ: «Ο Πομάκος απ’ το Διάσπαρτο μέχρι την Ρούσα δεν βρίσκει κανέναν που θ’ ακούσει το πρόβλημά του, γιατί δεν έχει πού ν’ απευθυνθεί. Και εάν κάποιος αντιδράσει, τότε οι πληρωμένοι πράκτορες τον κατηγορούν ότι είναι πληρωμένος του ελληνικού κράτους!». Και αλλού, πάλι σχετικά με την εγκατάλειψη των Ελλήνων Πομάκων από την Ελλάδα, συνεχίζει: «Σε αντίθεση με τους Έλληνες πολιτικούς, δεν υπάρχει υπουργός ή πολιτικός αρχηγός της τουρκικής κυβερνήσεως να μην έχει περάσει απ’ την Θράκη και τα Πομακοχώρια. Στις γιορτές των Πομάκων οι Τούρκοι πολιτικοί μετατρέπουν τα χωριά, και ιδίως τον Έχινο, σε μικρή Άγκυρα».[1]
Εν πάση περιπτώσει είναι ηλίου φαεινότερον, πως στα μειονοτικά σχολεία, έτσι όπως αυτά είναι δομημένα, «κτίζεται» μια πραγματική τουρκική ταυτότητα προς όφελος και για λογαριασμό της κυβερνήσεως της Άγκυρας.
Και είναι αλήθεια πως σε αυτά τα σχολεία διεξάγονται ουκ ολίγες εκδηλώσεις κεμαλικού ύφους, εμπνέοντας στους μουσουλμάνους μαθητές αισθήματα θρησκευτικού φανατισμού κατά των χριστιανών.
Μολαταύτα συνεχίζει η αντισυνταγματική λειτουργία των μειονοτικών σχολείων μέσα στα οποία το ίδιο το ελληνο-πομακικό στοιχείο εγκλωβίζεται, παραγκωνίζεται ή εκμηδενίζεται.
Εκτός αυτού, τα μειονοτικά σχολεία είναι σαφώς και παράνομα διότι, βάσει των διεθνών συμφωνιών και την ιδρυτική τους νομοθεσία, πρόκειται για σχολεία ιδιωτικού χαρακτήρος, η λειτουργία των οποίων θα πρέπει να βαρύνει οικονομικά εκείνους που στέλνουν εκεί τα παιδιά τους. Στην πραγματικότητα όμως όλα τα σχολικά έξοδα φαίνεται να πληρώνονται από το ελληνικό κράτος: Επομένως, ενώ χρεώνεται πλήρως ο Έλλην φορολογούμενος, αυτό γίνεται εντελώς υπέρ της τούρκικης πολιτικής!

Το τούρκικο προξενείο στην Κομοτηνή
Πριν τελειώσουμε την παρούσα πανοραμική παρουσίαση, με θέμα που θα μπορούσε να είναι «Οι Πομάκοι σε αναζήτηση μιας οντότητος και ταυτότητος», δηλαδή μιας νομίμου αναγνωρίσεως της ελληνο-πομακικής ιδιότητός τους, δεν είναι άκαιρη μια σύντομη «επισκόπηση» της παρουσίας του τουρκικού προξενείου στην Κομοτηνή, οι «επεμβάσεις» του οποίου συχνά πηγαίνουν πολύ πέρα των προβλεπόμενων ορίων που ορίζει ο διεθνής προξενικός κανονισμός (Σύμβαση της Βιέννης για τις προξενικές σχέσεις, 24.4.1963). Αξίζει, λοιπόν, τον κόπο να γνωρίσουμε ποια είναι η κατάσταση στα Πομακοχώρια, ακολουθώντας τους ιδίους τους Πομάκους που έρχονται σε επαφή με μια πραγματικότητα συχνά πολύ δυσάρεστη.
Πριν από μερικά χρόνια 40 διδάσκαλοι μουσουλμάνοι στην Νομαρχία Ροδόπης επαρουσίασαν εμπεριστατωμένη καταγγελία με την οποία γνωστοποιούσαν σημαντικές λεπτομέρειες των παράνομων ενεργειών του τουρκικού προξενείου στην Κομοτηνή με την ελπίδα να υπάρξει κάποια «διορθωτική» αντίδραση εκ μέρους της ελληνική πολιτείας. Η καταγγελία έμεινε «νεκρό γράμμα»!
Το 2007 η ελληνική Βουλή εψήφισε τον νόμο 3536 με τον οποίο το κράτος αναλάμβανε την μισθοδοσία 240 ιμάμηδων, που έπρεπε να διορισθούν στις 3 νόμιμες και επίσημες μουφτείες στην Θράκη. Η μισθοδοσία βέβαια προϋπόθετε την πρόσληψη βάσει του ελληνικού νόμου. Μετά από 9 χρόνια ο νόμος παραμένει ανενεργός εξ αιτίας πολλών και λυσσωδών τουρκικών αντιδράσεων, έτσι ώστε οι υποψήφιοι Έλληνες μουσουλμάνοι να περιμένουν ακόμη τον διορισμό τους. Και όχι μόνον, διότι πολλοί εξ αυτών απειλούνται προσωπικώς και οικογενειακώς από γνωστά στις ελληνικές Αρχές (!) τούρκικα κακοποιά στοιχεία προσκείμενα στο τουρκικό προξενείο.
Η μόνη αντίδραση για την απαξίωση ενός νόμου του ελληνικού κράτους υπήρξε η απόφασις αριθ. 50/2012 του Εφετείου Θράκης, με την οποία απλώς υποχρεώθηκε το ελληνικό Δημόσιο να αποζημιώσει τους υποψηφίους ιμάμηδες για τον μη διορισμό τους, αντί να υποχρεωθούν όλοι οι «αρμόδιοι» να εφαρμόσουν τον νόμο!
Έτσι σήμερα στην Θράκη δεν υπηρετεί κανένας ιμάμης διορισμένος από το ελληνικό υπουργείο, όπως θα έπρεπε. Και το πιο τρελλό; Στην ελληνική Θράκη οι ιμάμηδες «εν υπηρεσία» είναι εκείνοι που «διόρισε» το τουρκικό προξενείο, δηλαδή το τουρκικό κράτος! Στην ελληνική επικράτεια αφέντης είναι ο Τούρκος πρόξενος! Αυτό βέβαια θα μπορούσε να γίνει μόνον σε ένα ανύπαρκτο κράτος!..
Συνάμα, η δράσις των τουρκικών προξενικών Αρχών αναπτύσσεται όχι μόνον με την παραγνώριση διεθνών και ελληνικών νόμων και με πράξεις προπαγάνδας, αλλά και μέσα από απειλές και προβοκάτσιες, ενάντια σε όσους αντιτάσσονται ή και απλά δεν συντάσσονται με το μέρος των Τούρκων.
Λέει πάλι σχετικά ο Σεμπαϊδήν Καραχότζα: «Το τουρκικό προξενείο προσπαθεί με κάθε τρόπο και μέσο να εμφανίσει όλους τους μουσουλμάνους της Θράκης ως Τούρκους. Έχει ανθρώπους σε κάθε μέρος… η δουλειά των οποίων είναι να κάνουν πλύση εγκεφάλου. Μέσα στα τζαμιά… στα κηρύγματα γίνεται πολλές φορές αναφορά σε Τούρκους μουσουλμάνους στη Θράκη». Στην πραγματικότητα γίνεται ένας καθαρός προσηλυτισμός, κάτι που υπερβαίνει κατά πολύ τις προξενικές δικαιοδοσίες, χωρίς καμμία αντίδραση από ελληνικής πλευράς. Και πιο κάτω συνεχίζει: «Υπάρχουν εκατοντάδες περιπτώσεις Πομάκων, οι οποίοι, ενώ αισθάνονται Έλληνες Πομάκοι, ποτέ δεν ετόλμησαν να το πουν ανοικτά για να μην έλθουν αντιμέτωποι με το τουρκικό προξενείο και τις πρακτικές του (απειλές, φραστικές και σωματικές επιθέσεις)».
Βέβαια, μετά απ’ αυτά, η ερώτησις είναι αυθόρμητη: Οι ελληνικές Αρχές πού είναι για να σταματήσουν τις τελείως ανεπίτρεπτες συμπεριφορές τουρκικής προελεύσεως;
Στην ουσία, το τουρκικό προξενείο στην Κομοτηνή – κράτος εν κράτει! – ασκεί μια παράλληλη και παράνομη εξουσία πλάι στην νόμιμη, αλλά φαντοματική εξουσία του ελληνικού κράτους, την οποία υπερβαίνει και αντικαθιστά.
Με αυτόν τον τρόπο η Τουρκία διπλά αναβαθμίζεται: Από την μια, η πομακική μειονότητα θεωρείται και ανεμπόδιστα μεταχειρίζεται σαν εθνικά τουρκική, ενώ απ’ την άλλη τα παιδιά της ίδιας μειονότητος όχι μόνον δεν μαθαίνουν κανονικά την ελληνική γλώσσα, αλλά αποκλείονται και από την ιδική τους μητρική γλώσσα και επί πλέον υποχρεώνονται να ακολουθούν την έντονα καταλυτική τουρκική διδασκαλία.
Ναι, διότι η δράσις του τουρκικού προξενείου έφθασε στο σημείο να οργανώσει ένα ιδικό του δίκτυο μορφώσεως με την σύσταση προ και νηπιακών σταθμών δίγλωσσων, κατά παράβασιν της ελληνικής νομοθεσίας!
Είναι αυτονόητο ότι η ελευθερία δράσεως του τουρκικού προξενείου δεν θα μπορούσε να εξελιχθεί και να εδραιωθεί χωρίς την αυθόρμητη και/ή εκβιαστική συνενοχή των ελληνικών πολιτικο-διοικητικών εξουσιών, που ανήκουν στα κόμματα κυβερνήσεως από το 1950 έως σήμερα, 2016 – μια ελληνο-τουρκική συνενοχή, την οποία πληρώνουν οι Πομάκοι και η οποία, με την συνεχή ανοχή από ελληνικής πλευράς, δίνει στην τουρκική πλευρά το δικαίωμα και, υλικά, την δυνατότητα να φέρεται σαν να είναι η μόνη εξουσία στην περιοχή, που μπορεί να επιβάλει την θέλησή της στην «πομακική διαχείριση» εις βάρος της νομίμου ελληνικής νομικής και νομοθετικής αρμοδιότητος.
Διάφορα «προγράμματα» οικονομικής βοηθείας προερχόμενα από ιδιωτικές πηγές (πάμπλουτοι Τούρκοι) ή και «άγνωστες» πηγές, μάλλον όμως κεκαλυμμένες δημόσιες τουρκικές, τίθενται σε εφαρμογή στην Θράκη, ερήμην της Ελλάδος.
Έτσι, προσφέρονται:
·         500 ευρώ για την διδασκαλία σε κορανική σχολή σε κάθε παιδί Πομάκου που θα εγκαταλείψει την ελληνική μόρφωση.
·         ευρώ το χρόνο («ανεπίσημα» από το τουρκικό προξενείο) για κάθε κορίτσι ανήλικο, που θα φορέσει την μουσουλμανική μαντίλα.
·         παραβολικές κεραίες για τα προγράμματα της τουρκικής τηλεοράσεως. Και
·         για περισσότερη σιγουριά τουρκικής επιρροής, απ’ την Τουρκία μεταδίδονται προγράμματα για τους μουσουλμάνους, όπως το Ροδόπη TV, με τα οποία προβάλλεται αφειδώς ο «τουρκικός πολιτισμός».
Στο κέντρο της Κομοτηνής λειτουργεί η Ziraat Bank η οποία δανείζει μόνον σε κατοίκους Θράκης, με επιτόκιο 3%, όταν το επιτόκιο των ελληνικών τραπεζών είναι πάνω από 14%.  Ιδιαίτερη μνεία και προσοχή, λοιπόν, επιβάλλεται για την Ziraat Bank, ένας πραγματικός οικονομικός Δούρειος Ίππος με καίριες εθνικιστικές και πολιτικές προεκτάσεις. Η υπόνοια ότι το τουρκικό υπουργείο Εξωτερικών κινεί τα νήματά της είναι έντονη, όπως και η παρουσία, από μακριά ή κοντά, της μυστικής υπηρεσίας ΜΙΤ. Εκτός από την Θράκη, και – «για τα μάτια» - την Αθήνα, η Ziraat Bank «εργάζεται» και στην Ρόδο, μια άλλη ακόμη «γκρίζα» περιοχή, όπου η Άγκυρα θεωρεί πως υπάρχει «τουρκική» μειονότητα, που επομένως διαμορφώνει δικαιώματα «ιδιοκτησίας» για την Τουρκία. Είναι πάντως φανερό πως η Ζιραάτ Μπανκ, η οποία μόνο με εγγραφή υποθηκών «προσφέρει» χαμηλότοκα δάνεια σε Έλληνες χριστιανούς, σκοπό έχει να «κατακτήσει» όλο και περισσότερες ελληνικές ιδιοκτησίες, εάν αληθεύει ότι στα υποθηκοφυλακεία Ξάνθης και Κομοτηνής εκκρεμούν δεκάδες αιτήσεις κατασχέσεων περιουσιακών στοιχείων (οικοδομές, αλλά προ πάντων αγροί) Ελλήνων χριστιανών που αδυνατούν να αποπληρώσουν δάνεια που έλαβαν και η Ζιραάτ Μπανκ δεν προβαίνει σε καμμία διευκόλυνση αποπληρωμής. Τελικώς, θα πρέπει να ερευνηθεί αρμοδίως κατά πόσο η υποθήκευση ελληνικών περιουσιών σε παραμεθόρια ελληνική περιοχή από μη κοινοτική Τράπεζα συνάδει με την ελληνική νομοθεσία, που απαγορεύει αυτού του είδους δεσμεύσεις.
Να μην ξεχνάμε όμως και την Dogus, τουρκική επιχείρηση, η οποία αγοράζει στην Ελλάδα μαρίνες: Ήδη αγόρασε εκείνην του Φλοίσβου και, μαζί με άλλες εταιρείες, εκείνη του Αστέρα Βουλιαγμένης – και έπεται συνέχεια στην «κατάκτηση» ελληνικών ακτών.
Και σαν να μην αρκούσαν όλες αυτές οι «επεμβάσεις» (και άλλες ακόμα) των Τούρκων που μόνον «ανώδυνες» δεν μπορούν να χαρακτηρισθούν, έρχονται και οι ίδιοι οι Έλληνες με άλλες «επεμβάσεις» που κι αυτές μόνο «ανώδυνες» δεν είναι.
Επιστρέφοντας στο αρχικό θέμα, καμμιά δυνατότητα δεν έχει ένας Πομάκος να σπουδάσει στην μητρική του γλώσσα, όπως είδαμε παραπάνω: Ήδη απ’ την Α΄ Δημοτικού ο μικρός Πομάκος μαθαίνει ελληνικά (στραβά) και τουρκικά (καλά) στα μειονοτικά σχολεία.
Και εάν τα ελληνικά θα μπορούσαν ενδεχομένως και με όλην την καλή θέληση να του είναι κάπως χρήσιμα, εν συνεχεία στην Ελλάδα, τα τουρκικά πού θα μπορούσε να τα χρησιμοποιήσει στην Ελλάδα; Πουθενά! Μόνον στην Τουρκία. Και εκεί επάνω βεβαίως βασίζονται οι Τούρκοι με την επίμονη διδασκαλία της γλώσσης τους στα ελληνικά σχολεία!
Δεν το λέμε απλώς για να κάνουμε κριτική, αλλά όλοι θα θέλαμε να ξέρουμε πώς «βλέπει» αυτή την «ιστορία αγρίων» το ελληνικό κράτος, όταν τα διδακτικά προγράμματα τα οποία υλοποιούνται στα μειονοτικά σχολεία δεν σκοπεύουν οπωσδήποτε να μορφώσουν Έλληνες Πομάκους μαθητές, αλλά καθαρά Τούρκους μαθητές!
Κατά τα άλλα και η πρόσφατη δημοτικο-διοικητική μεταρρύθμιση εβοήθησε τα μέγιστα στην εγκατάσταση στην Θράκη φανατικών πυρήνων τουρκο-μουσουλμάνων εθνικιστών. Το αποτέλεσμα: Η μη λογική «λειτουργική αναδιοργάνωση» στους Δήμους είχε σαν αποτέλεσμα την ύπαρξη τεσσάρων Δήμων στην επαρχία Κομοτηνής εκ των οποίων οι δυο διοικούνται από Τούρκους δημάρχους στην υπηρεσία του τουρκικού προξενείου.
Αλλά και τα ίδια εγχώρια κόμματα (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ) δεν εδίστασαν και δεν διστάζουν καθόλου να τοποθετήσουν επί κεφαλής των εκλογικών καταλόγων τους τουρκόφωνους υποψήφιους, που έχουν την υποστήριξη ή έχουν προταθεί από το τουρκικό προξενείο Κομοτηνής.
Δεν μπορούμε να ξεχάσουμε ούτε τις δηλώσεις, στο πρόσφατο παρελθόν. δυο «προξενικών» βουλευτών της ελληνικής Βουλής μετά την εκλογή τους. Ο Τσετίν Μάνταζι (ΠΑΣΟΚ) δεν είχε καμμία δυσκολία να πει: «Η τούρκικη κοινότητα της Δυτικής Θράκης αποτελεί μέρος του μεγάλου τούρκικου έθνους», ενώ ο Ορχάν Χατζηιμπραήμ (ΝΔ) δεν υπήρξε υποδεέστερος δηλώνοντας πως η είσοδος στην (ελληνική) Βουλή θα είναι για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων των «Τούρκων της μειονότητος»! Κατά τα άλλα, στον νομό Ροδόπης δεν εκλέχθηκε ούτε χριστιανός βουλευτής!
Και βέβαια γι’ αυτούς τους Τούρκους βουλευτές της ελληνικής Βουλής η «τουρκική κοινότητα» στην οποία αναφέρθηκαν δεν απαρτίζεται μόνον από τους 60-70.000 τουρκόφωνους μουσουλμάνους, που με διαφόρους τρόπους τους έμαθαν να ονομάζονται «Τούρκοι», αλλά και από τους άλλους 45-50.000 μουσουλμάνους Πομάκους και 15-18.000 Ρομά μουσουλμάνους, όλοι τους «στα χαρτιά» Έλληνες πολίτες!
Εξ άλλου πρόσφατα ο ΣΥΡΙΖΑ δεν αναγνώρισε την ύπαρξη τουρκικής μειονότητος στην Θράκη; Ή μήπως δεν είναι ακριβώς έτσι;
 Και γιατί όχι, λοιπόν, το κόμμα Ειρήνης και Φιλίας (DEB) να μην προπαγανδίζει και εκπέμπει σε όλους την ύπαρξη όχι μόνο μουσουλμανικής μειονότητας, αλλά τουρκικής; Τώρα, εάν αυτή η δράσις του κόμματος ευρίσκεται σε αρμονία με την ελληνική νομοθεσία, είναι κάτι που επαφίεται στην ελληνική Δικαιοσύνη, που θα ’πρεπε να το εξακριβώσει και να αποφανθεί.
Εκτός όμως από ό,τι συμβαίνει σε κρατικό και βουλευτικό επίπεδο, και η συμπεριφορά των υποψηφίων δημάρχων και περιφερειαρχών και περιφερειακών και δημοτικών συμβούλων ελέγχεται, υπό την έννοιαν ότι θα πρέπει να ελέγχονται οι σχέσεις αυτών των υποψηφίων με το τούρκικο προξενείο.
Σε συνέντευξη στις 4.5.2014 ο Σεμπαϊδήν Καραχότζα, σίγουρα τέλειος γνώστης του θέματος, λέει ότι οι περισσότεροι απ’ αυτούς δεν θέλουν να «δυσαρεστήσουν» το τουρκικό προξενείο και προσπαθούν «να τα έχουν καλά» μαζί του. Αυτό σημαίνει πως το προξενείο όχι μόνον ελέγχει και «καθοδηγεί» αυτούς τους υποψήφιους, αλλά μέσω αυτών και τους ψηφοφόρους τους. Μέσα σ’ αυτόν τον έλεγχο εγγράφονται και οι επισκέψεις «αρκετών υποψηφίων συμβούλων διαφόρων συνδυασμών» στα γραφεία του κόμματος DEB και του ψευτομουφτή προς αναζήτησιν στηρίξεως, όπως τονίζει ο κ. Καραχότζα.
Η πλειονότης της πομακικής κοινότητος πάντα θέλησε και ζήτησε να θεωρείται ελληνική μουσουλμανική στο θρήσκευμα, πιστή στους ελληνικούς νόμους και στην πληρωμή της ελληνικής φορολογίας – και σαν ελληνική να της συμπεριφέρονται. Ζήτησε τα παιδιά της να πηγαίνουν σε αληθινά ελληνικά σχολεία, και όχι στα λεγόμενα μειονοτικά, αναμεμιγμένα με τους τουρκόφωνους Έλληνες, αλλά συνειδησιακά πεπεισμένους Τούρκους με τους οποίους δεν υπάρχει τίποτε που να μπορεί να μοιραστεί.
Και δεν είναι σπάνιες οι περιπτώσεις Πομάκων με πλαστές δηλώσεις διαμονής στις διδακτικές περιφέρειες Ξάνθης και Κομοτηνής μόνο και μόνο για να μπορέσουν τα παιδιά τους να φοιτήσουν στα ελληνικά σχολεία.
Έχοντας υπ’ όψιν αυτήν την σύνθετη και απαράδεκτη κατάσταση και μολονότι ευρίσκεται ακόμη σε ισχύ η σύστασις της Διεθνούς Επιτροπής του ΟΗΕ, που διαβάσαμε παραπάνω, καμμία ελληνική κυβέρνησις δεν δέχθηκε ποτέ – απ’ ό,τι είναι γνωστό – τα αιτήματα των Πομάκων, συνεχίζοντας σε μια υποβάθμιση αυτών όχι μόνο ακατανόητη, αλλά και πολιτικά λανθασμένη και επικίνδυνη και κοινωνικά άδικη και αναχρονιστική.
Ειλικρινώς, μια συμπεριφορά τελείως αχαρακτήριστη και αδικαιολόγητη, ενώ φαίνεται πως είναι πια καιρός να πάψουν οι ελληνικές υποχωρήσεις δήθεν για χάρι μιας «ελληνοτουρκικής φιλίας», όταν είναι πλέον υπερ-αποδεδειγμένη η έλλειψις οιασδήποτε θελήσεως ή τάσεως φιλίας της Τουρκίας προς την Ελλάδα και η έκδηλη πρόθεσις της πρώτης να «φάει» την δεύτερη σε όλες τις εκφάνσεις των διμερών, αλλά και πολυμερών σχέσεων.
Όλα αυτά πρέπει να ειπωθούν ευθαρσώς για πολλούς και βασικούς λόγους, ένας εκ των οποίων – και απ’ τον οποίο μύρια κακά εκπορεύονται - είναι η προδοτική εκχώρηση εξουσίας και κυριαρχίας στην δράση του τουρκικού προξενείου στην Κομοτηνή, με όλες τις συμπληρωματικές «παρενέργειές» της, τόσο στον νομό Ξάνθης όσο, πολύ περισσότερο και πιο βαρειά, στον νομό Ροδόπης.
Και επίσης η εξ ίσου προδοτική και διαστρεβλωτική αλληλουχία των λεγομένων «πολιτισμικών συμφωνιών και πρωτόκολλων» της Ελλάδος με την Τουρκία, οι οποίες βάναυσα και απροκάλυπτα παραβιάζουν, εις βάρος των Πομάκων και άλλων μικρότερων μειονοτήτων, το γράμμα και το πνεύμα της Σύμβασης της Λωζάννης, δωρίζοντας στην Τουρκία, ανεπίτρεπτα για μια κυρίαρχη χώρα, όπως πρέπει να είναι η Ελλάς, πλεονεκτήματα, υπεροχές, προβαδίσματα και παράνομα οφέλη παντός είδους!
Βέβαια, είναι πολύ ωραίο να καταγγέλλει ο υπουργός Εξωτερικών, κ. Κοτζιάς: «Η Τουρκία θέλει να καταστήσει την μειονότητα Θράκης σε εργαλείο εξωτερικής πολιτικής». Είναι όμως παντελώς ανεπαρκές εφ’ όσον δεν συμπληρώνει: «μουσουλμανική μειονότητα», ώστε να μην νομίζουν κάποιοι ότι μιλάμε για «τουρκική μειονότητα». Πάντως και αυτό πάλι δεν είναι αρκετό διότι ο κ. Κοτζιάς θα πρέπει όχι μόνον να μιλά, αλλά και να «πράττει», και οι πράξεις δεν μπορεί παρά να είναι εκείνες, νομοθετικές, διοικητικές και κανονιστικές, που θα καταργήσουν επί τέλους τα ως τώρα κακώς πεπραγμένα τόσων ετών υπέρ της Τουρκίας, αποκαθιστώντας στην πληρότητά της την ελληνική κυριαρχία σε όλην την Δυτική Θράκη, την Ελληνική Θράκη, όπως ακούσθηκε πολύ σωστά να λέγεται!

ΥΓ: Αναγκαστικώς πολλαπλές υπήρξαν εδώ οι αναφορές στο προσδιοριστικό «ελληνικό» ή «ελληνική», διότι αναγκαστικώς σε όλην την θεματολογία περί Πομάκων ο ελληνικός παράγων είναι (και δεν μπορεί να μην είναι) πανταχού παρών, και για τους πιο ευνόητους λόγους.

(*) Επί τη ευκαιρία αναφοράς του συγγραφέως στα άρθρα του κ. Γ. Λεκάκη για τους Πομάκους, συμπληρωματικώς αναφέρονται και τα εξής άρθρα:
Στην εφημ. «Ελευθερία» Λονδίνου:
«Από τα Κιμμέρια και τα Άσκηρα (Ξάνθης), τραγούδια και σκοποί των Πομάκων της Θράκης», 21.7.2005.
«Γιατί χαίρονται οι Τούρκοι; Λάθος του κ. Πεταλωτή ο αποκλεισμός πομακικής εφημερίδος από ημερίδα που διοργάνωσε», 15.4.2010.
«Κύπριοι και Πομάκοι έκαναν πορεία στην Ξάνθη κατά της τουρκικής Κατοχής της Βόρειας Κύπρου... και ο αλαζονικοτραγικός ΥΠΕΞ, Νίκος Κοτζιάς», 05.03.2015.

Στην εφημ. «Χρόνος» Κομοτηνής:
«Βουλγαρική Κατοχή στην Ξάνθη: Αναγκαστικός εκβουλγαρισμός των Πομάκων. Αναγκαστική αλλαγή ονομάτων», 18.1.2011.

Στην εφημ. «Κόντρα News»:
 «Καταγγελία Πομάκων Θράκης: Συγχαίρουν τον Πανούση, αλλά αριστερός με σκοταδιστικές και ακροδεξιές αντιλήψεις ο Καραγιουσούφ», 3.3.2015.
«Να λειτουργεί το... αγροτικό ιατρείο στο πομακοχώρι Κέχρος Ροδόπης της Θράκης!», 23.4.2015.
«Το 4ο Φεστιβάλ Νέων στο πομακοχώρι της Σμίνθης Ξάνθης έγινε με… τουρκική χρηματοδότηση! Πομακόπουλα χόρεψαν με τουρκικές φορεσιές!», 6.11.2015.
«Το ελληνικό Μειονοτικό Σχολείο στο πομακοχώρι της Μυρτίσκης Ροδόπης δεν κάνει μαθήματα Ελληνικών! Μόνο τουρκικών!», 3.2.2016.
«Επί τέλους! Ένα συνέδριο για τους Πομάκους στην Κομοτηνή, το… 2017! Ενώ δεν έχει γίνει καμμιά συστηματική ανασκαφική έρευνα στα Πομακοχώρια!!!», 16.2.2016.
«Στο πομακοχώρι Κέχρος Ροδόπης δεν τιμώνται οι Εθνικές Εορτές! Σουρρεαλιστικό… κενό Ηρώον στην πλατεία!», 5.5.2016.




[1] βλ. άρθρο του Γιώργου Λεκάκη(*) στην εφημερίδα «Κυριακάτικη Kontranews» (της 15.5.2016) με τίτλο «Στα πομακοχώρια της Θράκης κανείς Πομάκος δεν βρίσκει έναν Έλληνα ν’ ακούσει το πρόβλημά του!.. Ο Εχίνος έχει μετατραπεί σε “Μικρή Άγκυρα”!».
Share on Google Plus

About ΑΡΧΕΙΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ

    ΣΧΟΛΙΑ
    ΣΧΟΛΙΑ ΜΕΣΩ Facebook

ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΤΕ ΜΑΣ ΣΤΑ ΜΕΣΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΔΙΚΤΥΩΣΗΣ