Η Χιλιανή ποιήτρια Gabriela Mistral
Gabriela Mistral (7 Απριλίου 1889 – 10 Ιανουαρίου 1957) ήταν
το ψευδώνυμο της Lucila Godoy y Alcayaga, της
Χιλιανής ποιήτριας (βασκικής καταγωγής), διπλωμάτη, εκπαιδευτικού και
ανθρωπίστριας, η οποία ήταν η πρώτη Νοτιο-Αμερικανίδα συγγραφεύς, που ετιμήθη
με το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας (1945) για την λυρική της ποίησή της.
Εμπνευσμένη από ισχυρά συναισθήματα, η ποίησή της έγινε αιτία να αναδειχθεί το
όνομα της Μιστράλ σε σύμβολο υψηλών ιδανικών όχι μόνο για την Χιλή, αλλά για ολόκληρο τον κόσμο της Νοτίου
Αμερικής. Μερικά από τα κύρια κεντρικά θέματα της ποιήσεώς της είναι η φύση, η
προδοσία, η αγάπη, η μητρική αγάπη, η θλίψη, η ανόρθωση απ’ αυτή, τα ταξίδια
και η Λατινική Αμερική.
Από την ποίησή της σταχυολογούμε:
Η προσευχή της δασκάλας
Κύριε! Εσύ, που δίδαξες, συγχώρα με που διδάσκω,
που φέρω το όνομα της δασκάλας, που Εσύ έφερες όταν ήσουν
στη Γη.
Δώσε μου την μοναδική αγάπη για το σχολειό μου,
που ούτε το κάψιμο της ομορφιάς να είναι ικανό
να κλέψει την τρυφεράδα μου απ’ όλες τις στιγμές.
Δάσκαλε, κάνε ακατάπαυστο τον ενθουσιασμό μου
και περαστική την απογοήτευση.
Βγάλε από μέσα μου αυτό τον ακάθαρτο πόθο
για δικαιοσύνη που εξακολουθεί να με ταράζει,
το γελοίο απομεινάρι της διαμαρτυρίας
που βγαίνει από μέσα μου όταν με πληγώνουν.
Να μην πονάει η αγνόηση και να μην θλίβομαι
για την λήθη αυτών που μας δίδαξαν.
Κάνε με να είμαι πιο μάνα από τις μάνες,
για να μπορέσω ν’ αγαπήσω
και να υπερασπίσω όπως αυτές,
αυτό που δεν είναι σάρκα της σάρκας μου.
Βοήθα με να πετύχω, να κάνω για καθένα
απ’ τα παιδιά μου την διδαχή μου τέλεια
και να του αφήσω αυτή την άφωνη,
την πιο δυνατή μου μελωδία,
για όταν τα χείλη μου δεν θα τραγουδούν πια.
Δείξε μου τη δύναμη του Ευαγγελίου Σου έγκαιρα,
για να μην εγκαταλείψω τη μάχη της κάθε μέρας
και της κάθε ώρας γι’ αυτό.
Βάλε στο δημοκρατικό σχολειό μου,
τη λάμψη που σκορπίζεται
από το τρέξιμο των ξυπόλυτων παιδιών.
Κάνε με δυνατή,
ακόμα και στη γυναικεία αδυναμία μου
και στη γυναικεία φτώχεια μου,
κάνε με αδιάφορη για ό,τι μπορεί
να μην είναι αγνό,
για κάθε πίεση που δεν είναι
της θερμής θέλησής Σου στη ζωή μου.
Φίλε, συντρόφεψέ με!
Στήριξέ με!
Πολλές φορές δεν θα έχω άλλον
από Σένα στο πλευρό μου.
Όταν το δίδαγμά μου θα είναι πιο αγνό
και πιο θερμή η αλήθεια μου,
θα παραμείνω χωρίς τα εγκόσμια,
αλλά Εσύ τότε θα με κυβερνήσεις
ενάντια στην καρδιά Σου,
που γνώρισε αρκετά
τη μοναξιά και την αδυναμία.
Δεν θ’ αναζητήσω παρά
στη ματιά Σου τη γλυκύτητα της αποδοχής.
Δώσε μου απλότητα και βάθος,
λύτρωσέ με απ’ το να είμαι
περίπλοκη ή κοινότοπη στο καθημερινό μου μάθημα.
Δώσε μου δύναμη να υψώσω τα μάτια
πάνω από το στήθος μου με τις πληγές,
μπαίνοντας κάθε πρωί στο σχολειό μου.
Να μη φέρνω στην έδρα μου τις υλικές μου ανησυχίες,
τις καθημερινές μικροαστικές θλίψεις μου.
Ελάφρυνε το χέρι μου στην τιμωρία
κι απάλυνέ το, ακόμα πιο πολύ στο χάδι.
Να μαλώνω με πόνο,
να ξέρω ότι έχω διορθώσει αγαπώντας!
Κάνε να γεμίσει με πνεύμα
το χτισμένο με τούβλα σχολειό μου.
Να τυλιχτεί με τη λάμψη του ενθουσιασμού μου
η φτωχή του αυλή, η γυμνή του αίθουσα.
Η καρδιά μου να είναι η κολώνα του
και η αγνή μου θέληση πιο δυνατή
από τις κολώνες και το χρυσάφι
των πλούσιων σχολείων.
Και, τέλος, θύμιζέ μου
από την ωχρότητα τού καμβά του Velazquez,
ότι το να διδάσκεις
και ν’ αγαπάς παράφωρα στη Γη
είναι να φτάνεις με τη λόγχη του Λογγίνου
στην καυτή πλευρά του έρωτα.
Δώσ’ μου το χέρι σου
(Dame la mano)
Δώσ’ μου το χέρι σου και θα χορέψουμε
Δώσ’ μου το χέρι και θα μ’ αγαπάς.
Σαν ένα λουλούδι μόνο θα είμαστε
Σαν ένα λουλούδι – κι άλλο τίποτα πια.
Την ίδια στροφή θα τραγουδάμε,
Στο ίδιο βήμα χορό θα πατάς.
Σαν ένα στάχυ θα κυματίζουμε,
Σαν ένα στάχυ – κι άλλο τίποτα πια.
Σε λένε Ρόσα κι εμένα Ελπίδα,
Όμως το ίδιο σου τ’ όνομα θα το ξεχνάς
Γιατί σαν ένας χορός πάνω στο λόφο θα είμαστε
Σαν ένας χορός – κι άλλο τίποτα πια...
Μετάφραση: Δημήτρης Αγγελής
Η εργογραφία της:
1914: Sonetos de la muerte ("Σονέτα του
Θανάτου").
1922: Desolación ("Απελπισία"), περιλαμβάνει το
"Decalogo del artista", ("Ο δεκάλογος του καλλιτέχνη") Νέα
Υόρκη: Instituto de las Españas.
1923: Lecturas para Mujeres ("Αναγνώσματα για γυναίκες").
1924:
Ternura: canciones de niños, Μαδρίτη: Saturnino Calleja.
1934: Nubes
Blancas y Breve Descripción de Chile (1934).
1938: Tala ("Θερισμός"[11]), Μπουένος Άιρες:
Sur.
1941: Antología: Selección de Gabriela Mistral,
"Ανθολογία" Σαντιάγο, Χιλή: Zig Zag.
1952: Los sonetos de la muerte y otros poemas elegíacos,
("Τα σονέτα του θανάτου και άλλα ελεγειακά ποιήματα") Σαντιάγο, Χιλή:
Philobiblion.
1954:
Lagar, Σαντιάγο, Χιλή.
1957:
Recados: Contando a Chile, Σαντιάγο, Χιλή:
Editorial del Pacífico
Croquis
mexicanos; Gabriela Mistral en México, Πόλη του Μεξικού: Costa-Amic.
1958:
Poesías completas, Madrid : Aguilar.
1967: Poema
de Chile ("Ποίημα της Χιλής").
1992: Lagar II, μετά θάνατον έκδοση, Σαντιάγο, Χιλή: Εθνική
Βιβλιοθήκη.
ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:
ΣΧΟΛΙΑ
ΣΧΟΛΙΑ ΜΕΣΩ Facebook