Η ιστορία
της πανώλης
Ο Yersinia pestis, ο
αιτιολογικός παράγοντας της πανώλης, είναι ένα βακτήριο που συνδέεται με τα
άγρια τρωκτικά και τους ψύλλους τους.
Ιστορικά ήταν υπεύθυνος για
τρεις πανδημίες:
- Την πανούκλα επί Ιουστινιανού
(6ος αι. μ.Χ.), η οποία συνεχίσθηκε μέχρι τον 8ο αιώνα,
- τον γνωστό «Μαύρο Θάνατο» του
14ου αι., με επαναλαμβανόμενα κρούσματα μέχρι τον 18ο
αιώνα, και
- την πιο πρόσφατη πανδημία του
19ου αι., στην οποία ο Y. pestis εξαπλώθηκε παγκοσμίως και έγινε ενδημικός
σε αρκετές περιοχές.
Η ανακάλυψη μοριακών
υπογραφών του Y. pestis σε προϊστορικά ευρασιατικά άτομα και δύο γονιδιώματα
από την Νότια Σιβηρία υποδεικνύει ότι ο Y. pestis προκάλεσε κάποια μορφή της νόσου
στους ανθρώπους πριν από την πρώτη ιστορικώς τεκμηριωμένη πανδημία. Έξι νέα
γονιδιώματα του ευρωπαϊκού Y. pestis έχουν επιβεβαιωθεί από την Ύστερη
Νεολιθική έως την Εποχή του Χαλκού (LNBA, 4.800 έως 3.700 χρόνια πριν).
Yersinia pestis, the etiologic agent of plague, is a bacterium
associated with wild rodents and their fleas. Historically it was responsible
for three pandemics: the Plague of Justinian in the 6th century AD, which
persisted until the 8th century [ 1 ]; the renowned Black Death of the 14th
century [ 2, 3 ], with recurrent outbreaks until the 18th century [ 4 ]; and
the most recent 19th century pandemic, in which Y. pestis spread worldwide [ 5
] and became endemic in several regions [ 6 ]. The discovery of molecular
signatures of Y. pestis in prehistoric Eurasian individuals and two genomes
from Southern Siberia suggest that Y. pestis caused some form of disease in humans
prior to the first historically documented pandemic [ 7 ]. Here, we present six
new European Y. pestis genomes spanning the Late Neolithic to the Bronze Age
(LNBA; 4,800 to 3,700 calibrated years before present). This time period is
characterized by major transformative cultural and social changes that led to
cross-European networks of contact and exchange [ 8, 9 ]. We show that all
known LNBA strains form a single putatively extinct clade in the Y. pestis
phylogeny. Interpreting our data within the context of recent ancient human
genomic evidence that suggests an increase in human mobility during the LNBA,
we propose a possible scenario for the early spread of Y. pestis: the pathogen
may have entered Europe from Central Eurasia following an expansion of people
from the steppe, persisted within Europe until the mid-Bronze Age, and moved
back toward Central Eurasia in parallel with human populations.
Η μελέτη δημοσιεύθηκε στο Current Biology.
ΠΑΝΩΛΗ, ΠΑΝΩΛΙΣ, ΠΑΝΟΥΚΛΑ, ΜΑΥΡΟΣ ΘΑΝΑΤΟΣ, ΕΠΙΔΗΜΙΑ, ΙΟΥΣΤΙΝΙΑΝΟΣ, ΧΟΛΕΡΑ, ΣΙΒΗΡΙΑ, ΤΡΩΚΤΙΚΑ, ΨΥΛΛΟΙ 1963 ινδια ινδικο κρατιδιο ορισα μολυνση ποσιμο νερο υδωρ φρεαρ φρεατιο υδατος κρουσμα βεγγαλη
ΣΧΟΛΙΑ
ΣΧΟΛΙΑ ΜΕΣΩ Facebook