ΝΑ ΖΥΓΙΖΩΜΕΝ ΚΑΛΩΣ...

ΝΑ ΖΥΓΙΖΩΜΕΝ ΚΑΛΩΣ...

Του ιατρού Νικολάου Μπαραμπούτη

Διά νά εἴμεθα ἤ νά διακρίνομεν ποῖοι εἶναι, σώφρονες, λογικοί, συνετοί, ὀρθολογισταί, νοήμονες, νουνεχεῖς, ὀξυδερκεῖς, ἀγχίνοες, πεπνυμένοι, ἠθικοί, ἐνάρετοι, ἔντιμοι, δηλοί ἤ ἀνδρεῖοι, Ἕλληνες ἤ ἀνθέλληνες καί διά νά μήν διαπράττωμεν λάθη ἀτομικά ἤ Ἐθνικά ἀπαιτοῦνται πέντε συνιστῶσαι (μνήμη, εὐφυΐα, συνείδησις, προσοχή συναισθηματικότης) διά τόν σχηματισμόν μιᾶς συνισταμένης πού λέγεται καί εἶναι ἡ νόησις. Ἐθνικά λάθη διαπράττομεν ὅταν διά τῆς ψήφους μας ἐπιλέγομεν ὄχι μόνον ἀκαταλλήλους ἐκπροσώπους ἀλλά καί ἀνθέλληνες. Πολλάκις δέ ἔχομεν ψηφίσει μέ γνώμονα τό κακόν τοῦ πλησίον μας, τό κακόν τοῦ γείτονα, ἔχομεν ψηφίσει μέ μῖσος καί μέ φθόνον καί ἐπιδιώξαμεν τό κακόν τοῦ ἐπιτυχημένου. Τοῦτον ἔλαβεν ἰδιαιτέραν ἔκτασιν περί τό 1980 καί ἐντεῦθεν. Ἡ εὐγενεστέρα συνιστώσα τῆς νοήσεως εἶναι ἡ συναισθηματικότης, πού οἱ φαύλοι τήν ἔχουν πετάξει εἰς τά σκουπίδια

 ΝΟΗΣΙΣ

 Νόησις θά ἡδύνατο νά ὁρισθῆ ὡς μία πολυσύνθετος ἐνέργεια χαρακτηριστική τοῦ ἀνθρώπου, ἡ ὁποία ἐπιτρέπει μέ τήν ἐπικουρίαν τῶν ἀνωτέρων πνευματικῶν λειτουργιῶν συνδεδεμένων καί δ' ἄλλων ψυχικῶν λειτουργιῶν, (μνήμη, εὐφυΐα, συναισθηματικότης, συνείδησις, προσοχή), εἰς τήν διαμόρφωσιν μιᾶς ἐνδεδειγμένης ἐννοίας τῆς πραγματικότητος, μέ δυνατότητα διά μέσου τοῦ συλλογισμοῦ, τῆς κριτικῆς, καί τῆς φρονήσεως εἰς τήν ἐκπλήρωσιν ἀορίστων ἐννοιῶν ὀρθῶν εἰς τήν σύνθεσιν, τήν ἐκτίμησιν καί τήν πρόβλεψιν φθάνοντας σέ λειτουργικά προγράμματα, ἀποφασιστικούς προσανατολισμούς καί ἐπωφελεῖς ἐκμαθήσεις

 ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ

Συναίσθημα εἶναι ἡ ἐξατομικευμένη ἰκανότης ἤ διαθεσιμότης ἀπαντήσεων σέ σκέψεις ἤ γεγονότα τῆς ἐξωτερικῆς ἤ ἐσωτερικῆς πραγματικότητος (συμπεριλαμβανομένης τῆς σωματικῆς), κατά τρόπον αἰσθήματο-συγκινησιακό, εἶναι δηλ. ἡ ἰκανότης προκλήσεως συγκινήσεων τῶν ὁποίων ἡ σημασία, ἡ διάρκεια, ἡ ἔντασις, ἡ χροιά, εἶναι ποικιλόμορφες δηλ, δυνατόν νά παραχθοῦν: φόβος, πόνος, συμπάθεια, ἀγάπη, μῖσος, αἰδώς, ντροπή, θυμός, ὁργή, χαρά, λύπη, θλίψη, ἐκτίμησις, αἰδώς κ.τ.λ.

 Προφανῶς ἡ συγκινησιακή ἀπάντησις εἶναι διαφορετική ἀπό ἄτομον σέ ἄτομον καί ἐξαρτᾶται ἀπό τόν ἐρεθιστικόν παράγοντα καί κυρίως ἀπό τήν ἰδιοσυγκρασία ἤ χαρακτήρα τοῦ ἀτόμου πού εἶναι ἡ συνισταμένη γνῶσις ἑνός συνόλου ποιοτικῶν χαρακτηριστικῶν εἰς τήν κατασκευήν τοῦ ἀτόμου ἀπό τήν ἄθροισιν τῶν ἐμπειριῶν, τῆς ἐκμαθήσεως καί τῶν κεκτημένων συνηθειῶν.

ΣΥΝΕΙΔΗΣΙΣ

Συνείδησις εἶναι ἡ κατάστασις γνώσεως ἡμῶν τῶν ἰδίων, τοῦ ἰδίου σώματος μας τοῦ ἐσωτερικοῦ μας κόσμου ὡς καί τοῦ ἐξωτερικοῦ περιβάλλοντος, μέ μίαν λέξη ἡ γνῶσις τῆς ἰδίας μας ὑπάρξεως. Μάς κάμει νά άναγνωρίζωμεν στιγμή πρός στιγμήν τήν συνέχειαν τῆς πνευματικῆς μας ὑπάρξεως.

ΕΥΦΥΪΑ

Εὐφυΐα εἶναι ἡ ὀρθότερη ἀπάντησις εἰς τό συντομότερον χρονικόν διάστημα.

 I.Q ΔΕΙΚΤΗΣ ΝΟΗΣΕΩΣ

Δείκτης νοήσεως εἶναι ἡ τρέχουσα ἡλικία πού διανύομεν, το σύνολον τῶν γνώσεων πού ὁφείλομεν να ἔχωμεν εἰς τήν τρέχουσαν ἡλικίαν ἐπί 100.

 Τά εὐγενῆ καί ποιοτικά χαρακτηριστικά τοῦ χαρακτῆρος μας δυνάμεθα νά τά ἀντλήσωμεν ἀπό τήν Πολιτεία τοῦ Πλάτωνος ὁ ὁποῖος γράφει: «εἰ μή φύσει εἴη (ὁ χαρακτήρ μας θά πρέπει νά εἶναι) μνήμων, εὐμαθής, μεγαλοπρεπής, εὔχαρις, φίλος τε και συγγενής ἀληθείας, δικαιοσύνης, ἀνδρείας, σωφροσύνης».

 Μά καί τήν κριτικήν μας ἰκανότητα δυνάμεθα νά τόν ἀντλήσωμεν ἀπό μίαν ὡραιοτάτην καί λογιοτάτην φράσιν τοῦ Ἀριστοτέλους: Ἡδεῖα δέ ἐστί τοῦ μέν παρόντος ἡ ἐνέργεια τοῦ δέ μέλλοντος ἡ ἐλπίς τοῦ δέ γεγενημένου ἡ μνήμη. Δηλ. εὐχάριστον εἶναι διά τό παρόν νά ἐνεργοῦμεν διά τό μέλον νά ἐλπίζωμεν καί νά ἐθυμούμεθα ὅσα ἔχουν συντελεσθεῖ.

 Διαβάζοντας τά ἀνωτέρω διαπιστώνομεν ὅτι ὅλοι ἀναφέρονται εἰς ἕνα βασικόν συστατικόν τῆς νοήσεως πού εἶναι μνήμη. Διά νά ἀποφασίζομεν μέ φρόνησιν ὁφείλομεν νά ἐνθυμούμεθα τά γεγονότα πού ἔχουν συμβεῖ. Ἄλλωστε τί εἶναι ἡ ἱστορία; Εἶναι ἡ καταγραφή τῶν γεγονότων. Εἶναι ἡ Ἐθνική μνήμη, καί εἶναι αὐτή πού κληρονομεῖται ἀπό γενεάν εἰς γενεάν. Οὕτως λέγομεν ὅτι ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες εἴμεθα ὑπερήφανοι διά τούς προγόνους μας, τούς ὁποίους βεβαίως ἐμεῖς οἱ νεώτεροι ὄχι μόνον δέν πρέπει νά ταπεινώνομεν ἀλλά ὀφείλομεν νά σεβώμεθα καί νά τιμῶμεν, ἐπιπροσθέτως δέ καί νά εἴμεθα πάντοτε ἄριστοι. Αὐτά μᾶς ἔχει ἀφήσει καί ὡς παρακαταθήκη ὁ Ὁμηρος λέγοντας: «αἰὲν ἀριστεύειν καὶ ὑπείροχον ἔμμεναι ἄλλων, μηδὲ γένος πατέρων αἰσχυνέμεν».

 Ἀπό τά χρόνια δέ τοῦ Ὁμήρου ἕως καί σήμερον ἔχουν προστεθεῖ ἑκατοντάδες φιλόσοφοι καί ἥρωες οἱ ὁποῖοι εἶναι οἱ θεμελιωταί τῆς παγκοσμίου σκέψεως καί ἐρεύνης.

Ἡ παγκόσμιος κοινότης καί ὅλοι οἱ ἐπιστήμονες αἰσθάνονται εὐλάβειαν διά τήν προσφοράν τῶν Ἑλλήνων εἰς τάς ἐπιστήμας καί τόν πολιτισμόν. Εἰς ἔρευναν πανεπιστημίου τῆς Ἀμερικῆς διά τήν ἀξιολόγησιν τῶν 10 διασημοτέρων προσωπικοτήτων τῆς τελευταίας 6.000ετίας κατέδειξεν ὅτι ἐκ τῶν 10 πρώτων οἱ ἕξ εἶναι Ἕλληνες:

1ος Ἀριστοτέλης,

2ος Πλάτων,

4ος Σωκράτης,

5ος Μέγας Ἀλέξανδρος,

9ος Ὅμηρος,

10ος Πυθαγόρας.

Βέβαια ὁ Ἀρχιμήδης παρ΄ὅτι δέν εἶναι εἰς τούς 10 πρώτους, ὁφείλομεν νά τονίσωμεν ὅτι εἶναι ἡ μεγαλύτερη ἰδιοφυΐα ὅλων τῶν ἐποχῶν.

Διά αὐτήν τήν συνέχειαν μας ὡς Ἕλληνες ἀλλά καί τήν μεγαλοπρέπειαν μας ἀκόμη καί εἰς τά χρόνια τῆς Τουρκοκρατίας γράφει ὁ Ἄγγλος ἀνταποκριτής τοῦ 1821 τῶν Τάϊμς τοῦ Λονδίνου Τζέϊμς Ἔμερσον:

 Συναντᾶς παραδείγματα ἀρχαίων ἡθῶν. Σέ κάθε βῆμα βλέπεις κάτι πού σοῦ θυμίζει πῶς βρίσκεσαι εἰς τήν Ἑλλάδα. Ἡ γλῶσσα τά ἔθιμα, ὁ χαρακτῆρας τῶν κατοίκων εἶναι ὅλα τά ἴδια, ὅπως καί τά χρόνια τοῦ Δημεσθένη. Ἀκόμη καί ἡ ἀμφίεση τους δίνει τήν ἐντύπωσιν πῶς δέν ἔχει ἀλλάξει διόλου. Ἔχουν καί τώρα ἀκόμη μακριά κυματιστά μαλλιά, ὁπως καί οἱ καρηκομόωντες[1] τοῦ Ὁμήρου. Ἡ φουστανέλλα ἡ μάχαιρα καί οἱ ὁλοκέντητες περικνημίδες δείχνουν πῶς οἱ σημερινοί Ἕλληνες εἶναι οἱ ἴδιοι οἱ εὐκνήμιδες Ἀχαιοί.

Εἰς τήν 12.500 ἐτῶν ἱστορίαν μας ἔχομεν τάς ἀνοδικάς μας ἀλλά καί καθοδικάς μας περιόδους. Ἡ περίοδος τήν ὁποίαν διανύομεν φαίνεται νά εἶναι ἡ δυστυχεστέρα καί ὡς ἐκ τούτου ἡ δυσκολοτέρα. Καί εἶναι ἡ δυστυχεστέρα καθ΄ὅτι ὅλοι ὁμιλοῦν ὅτι εἴμεθα σέ παρακμή. Ἄπαντες ὁμιλοῦν περί παρακμῆς ἀλλά δέν τήν προσδιορίζουν. Παρακμή δυνάμεθα νά εἴπωμεν ὅτι εἶναι:« ἡ ἀποσύνθεσις τοῦ ἐγώ, ἡ διάβρωσις τοῦ εἶναι, ἡ ἀπώλεια ἀγάπης εἰς τόν ἑαυτόν μας», ἡ ἀσέβεια εἰς τούς προγόνους. Ἐπακόλουθον τῆς παρακμῆς εἶναι ἡ ἀποδυνάμωσις τῶν ἀρχῶν τῶν ἀξιῶν τῶν ἰδανικῶν. Αἱ ἀρχαί ὅμως παραμένουν ὡς ἀρχαί, δίχως νά ἔχουν γεννηθεῖ ἀλλιῶς νομοτελειακῶς θά νεκρώνονταν.

 Ἄλλο ἕνα χαρακτηριστικό τῆς ἐποχῆς τήν ὁποίαν διανύομεν εἶναι αὐτή, τῆς σχετικότητος. Ἀλλεπάλληλαι καί ἀδιέξοδαι συζητήσεις διεξάγονται ὑπό τό πρίσμα τῆς ἀβεβαιότητος καί τῆς σχετικότητος, τά ὁποία ἐμβαπτίζονται ἀποδοχή τῆς ὑποκειμενικότητος. Πολλοί λέγουν ὅτι τά πάντα εἶναι σχετικά. Ἐξ αἰτίας τῆς ἀβεβαιότητος γεννᾶται ἡ ὑποκειμενικότης καί ἐξ αὐτῆς ἄπαντες δηλώνουν, «αὐτή εἶναι ἡ γνώμη μου». Ἀλλά ὁ σοφός Ἰσοκράτης μᾶς συμβουλεύει καί λέγει πότε πρέπει νά ὁμιλοῦμεν:«Δύο καιρούς ποιοῦ τοῦ λέγειν, περί ὧν οἶσθα καί περί ὧν ἀναγκαῖόν ἐστι λέγειν». Δηλ. δύο περιπτώσεις εἶναι κατάλληλες διά νά ὁμιλῆς, δ΄ὅσα καλῶς γνωρίζεις καί ὅταν εἶναι ἀναγκαῖον νά λεχθῆ κάτι.

 Πορευόμενοι τήν ὁδόν τῆς σχετικότητος παραδεχόμεθα ὅτι ἔχομεν ἀσάφειαν καί σύγχυσιν διά πράγματα πού ἐκ τῶν πρωτέρων γνωρίζομεν ὅτι εἶναι σαφῆ, καθαρά, φωτεινά, λαμπερά. Ἐκ τῶν πρωτέρων γνωρίζομεν ποῖον εἶναι τό καλόν καί ποῖον τό κακόν, ποῖον εἶναι τό ὡραῖον καί ποῖον ἄσχημον, ποῖον εἶναι τό ὑγειές καί ποῖον ἄρρωστον. Ὁ γίγας τῆς φιλοσοφίας Ἀριστοτέλης γιά τήν σχετικότητα λέγει: «Τό καλόν καί τό κακόν εἶναι ἔννοιαι ἀπόλυται, ἡ σχετικότητα τους ἐξαρτᾶται ἀπό τήν φύση τοῦ ἀνθρώπου ἐάν ρέπει πρός τό καλόν ἤ τό κακόν». Ἐνώ γνωρίζομεν ποῖον εἶναι τό καλόν παρά ταύτα ποιοῦμεν τό κακόν, ἀντί νά πράξωμεν τό αὐτονόητον κάνομεν ἀκριβῶς τό ἀντίθετον, π.χ ἐνῶ φυσιολογικόν εἶναι νά θαυμάζομεν τήν ἐπιτυχίαν καί προκοπήν τοῦ πλησίον μας τόν φθονοῦμεν. Τοῦτο ἔχει τάς ἐξεῖς ἀρνητικάς ἐπιδράσεις,

α) γιά ἐμᾶς τούς ἴδιους εἶναι ψυχοφθόρον, μάς κάμει καταθλιπτικούς καί μοχθηρούς

β) σκεπτόμεθα πῶς νά τόν ἀνατρέψωμεν, γ) ἐάν ἐπιτύχομεν τήν ἀνατροπήν του, στερούμεθα καί ἐμεῖς οἱ ἴδιοι ἀλλά καί ἡ κοινωνία τά ὁφέλη ἀπό τήν εὐδοκιμίαν του, κ.τ.λ. Σεβαστή Κυρία καί σεβαστέ Κύριε τήν ΛΟΓΙΚΗΝ δέν τήν ἐνδιαφέρει καί δέν τήν ἀπασχολεῖ ἡ γνώμη σου, τήν ἐνδιαφέρει ὅμως ἡ γνώμη σου, πού προέρχεται ἀπό τήν γνῶσιν. Αὐτό μάς τό τονίζει ὁ Πλάτων ὁ ὁποῖος λέγει: «γνώμην δύνανται νά ἔχουν ἄπαντες γνῶσιν διά νά ἔχουν γνώμην ἔχουν».

 Ἡ παρακμή καί ἡ σχετικότης τάς ὁποίας κυοφοροῦμεν ἐγέννησαν τήν κυβέρνησιν τοῦ 2015. Μέ μίαν ἀπλήν παρατήρησιν διαπιστώνομεν ὅτι τά ὀλιγάριθμα στελέχει τῆς παρούσης κυβερνήσεως ἔχουν ἕναν ὁμοιογενήν χαρακτήραν ὡς νά τούς ἔχει γεννήσει ὁ ἴδιος πατέρας ὁ ἐξ ἀνατολῶν, μεταξύ των ἔχουν πολλά κοινά χαρακτηριστικά. Ἔχουν ἄπαντες ἕναν κοινόν παρονομαστή, ἔχουν ἱστορικήν ἀμνησίαν καθ΄ὅτι, ὄχι μόνον οὐδέποτε ἔχουν ἀναφερθεῖ εἰς τούς προγόνους μας, ἀλλά ἀντιθέτως αἰθάνονται ἀπέχθειαν δ΄αὐτούς. Ἔχουν ἀπέχθειαν διά τόν Ἑλληνικόν πολιτισμόν καί τάς ἙλληνοΧριστιανικάς μας παραδόσεις. Ἀντιθέτως ἔχουν φιλομουσουλμανική καί φιλολαθρομεταναστευτικήν ἀγάπην καί λατρείαν. Διά ἀνθελληνικοῦ νόμου χορηγοῦν ψῆφον καί ἰθαγένειαν εἰς τούς λαθρομετανάστες, καί ἀπαγορεύουν τό αὐτονόητον δικαίωμα ψήφου εἰς τούς ὁμογενεῖς Ἕλληνας. Καί ἐνῶ ἐμεῖς γνωρίζαμεν τήν ἱστορικήν τους διαδρομήν παρά ταύτα μέ τήν σχετικότητα καί κάτ΄ ἐπέκτασιν μέ τήν ἀκρισίαν πού μάς διακρίνει τούς ψηφίσαμεν, διότι μάς εἶπαν:« μέ ἕνα νόμο θά σκίσουν τά μνημόνια» κ.τ.λ. Ὁ Ἀριστοτέλης μᾶς λέγει ὅτι, μία εἶναι ἡ διαφορά μεταξύ ζώων καί ἀνθρώπων καί αὐτή εἶναι ἡ αἰδώς. Ἡ αἰδώς εἶναι ἕνα ἀνθρώπινον συναίσθημα μή δυνάμενον νά ὑπάρξη εἰς τά ζῶα. Αἰδώς εἶναι ἡ ντροπή πού αἰσθανόμεθα πρίν ἀπό μίαν κακή πράξη. Αἰσχύνη εἶναι ἡ ντροπή πού αἰσθανόμεθα μετά τήν κακή πράξη. Σοῦ εἶχον ὑποσχεθεῖ 751 εὐρώ τόν κατώτερον μισθό τόν κατέβασαν εἰς τά 350 καί ἀνερυθρίαστα χωρίς αἰδώ καί αἰσχίνη ἐμφανίζονται εἰς τάς τηλεοράσεις. Μέ μίαν ἀπλήν παρατήρησιν διαπιστώνομεν τά στελέχη τῆς παρούσης κυβερνήσεως δέν ἔχουν οὖτε αἰδώ, οὖτε αἰσχύνη, δηλ κατά Ἀριστοτέλην εἶναι ζῶα, εἶναι ἀνθρωπίσκοι. Ἕνα ἄτομο τό ὁποῖον δέν ἔχει οὔτε αἰδώ οὔτε αἰσχίνη δηλ, δέν κοκκινίζει εἶναι ἐπικίνδυνον.

 Ἐκλέξαμεν ὡς πρωθυπουργόν τόν κον Παπανδρέου μέ 44% γιατί μάς εἶπεν «λεφτά ὑπάρχουν». Καί τόν ἐκλέξαμεν ὅταν ὁ ἴδιος δέν δήλωνεν Ἕλλην ἀλλά μετανάστης, ὅταν ὡς ὑπουργός ἐξωτερικῶν εἶχεν ὑπογράψει μαζί μέ τόν Τούρκον ὑπουργόν ἐξωτερικῶν ὅτι τήν Ἑλληνικήν Ἱστορίαν πού διδάσκεται εἰς τά σχολεία μας, θά τήν γράφουν οἱ Τούρκοι.

Δηλ. εἴχαμεν ἀπεμπολήσει τόν ἐνδεδειγμένον καί ὁφειλόμενον σεβασμόν πρός τούς ἥρωας τοῦ 1821. Ψηφίζομεν πρωθυπουργούς πού ἀπεχθάνονται τάς ἙλληνοΧριστιανικάς μας παραδόσεις. Μίαν πτυχήν τῶν νοητικῶν μας λειτουργιῶν τήν ἔχομεν ἐξωστρακίσει, καί αὐτή εἶναι ἡ κληρονομικότης. Ὁ κος Παπανδρέου ἔπραξεν συμφώνως με τούς νόμους τῆς κληρονομικότητος. Δέν ἔμαθεν ἀπό μία Ἑλληνίδα μάνα τά Ἑλληνοχριστιανικά νάματα καί παραδόσεις, ἀντιθέτως οἱ κατά τό ἥμυσι πρόγονοι του ἤσαν ἐχθρικῶς διεκείμενοι ἔναντι τῆς Ἑλλάδος, ἡ δέ μητέρα του ἔχει στενάς σχέσεις μέ τούς Ἰεχωβάδες. Δ΄αὐτό καί σοῦ ἔφερεν τό νομισματικό ταμεῖο καί δημοσίως ἔλεγεν ἁπό τάς Βρυξέλεας ὅτι οἰ Ἕλληνες εἶναι διεφθαρμένοι.

 Ὁ Περικλῆς εἰς τόν μνημειώδην λόγον του ὁ «ἐπιτάφιος τοῦ Περικλέους» διά νά ἀποδώση τιμάς εἰς τούς νεκρούς πού ἔπεσαν εἰς τά πεδία τῶν μαχῶν λέγει: «Ἄρξομαι δὲ ἀπὸ τῶν προγόνων πρῶτον· δίκαιον γὰρ αὐτοῖς καὶ πρέπον δὲ ἅμα ἐν τῷ τοιῷδε τὴν τιμὴν ταύτην τῆς μνήμης δίδοσθαι. τὴν γὰρ χώραν οἱ αὐτοὶ αἰεὶ οἰκοῦντες διαδοχῇ τῶν ἐπιγιγνομένων μέχρι τοῦδε ἐλευθέραν δι’ ἀρετὴν παρέδοσαν».

 Ἡ φιλοπατρία εἶναι τό μέγιστον ἰδανικόν τῶν Ἑλλήνων καί αὐτήν ἐγκωμιάζει μέ τόν καλλίτερον τρόπον ὁ μέγιστος τῶν φιλοσόφων Σωκράτης: «Μητρός τε καί πατρός καί τῶν ἄλλων προγόνων ἁπάντων τιμιώτερον ἔστιν ἡ πατρίς καί σεμνότερον καί ἁγιώτερον καί ἐν μείζονι μοίρα καί παρά θεοῖς καί παρ’ ἀνθρώποις τοῖς ΝΟΥΝ ΕΧΟΥΣΙ».

 Δηλ. ὁ Σωκράτης λέγει αὐτό τό ὁποῖον σᾶς λέγω ἰσχύει διά τούς νοήμονες, διά τούς ἀνοήτους δέν ἰσχύει.. Νά ὑπενθημήσωμεν ὅτι ὁ Σωκράτης δέν εἶναι μόνον ὁ πανμέγιστος τῶν φιλοσόφων, ἀλλά ὑπῆρξεν καί μεγάλος πολεμιστής, εἶχεν διακριθεῖ ὡς πολεμιστής εἰς τήν μάχην τῆς Ἀμφιπόλεως, τῆς Τανάγρας καί Ποτιδαίας, ἦτο δέ ἄριστος γνώστης τοῦ δυσκολοτάτου καί σκληροτάτου παγκρατίου, ἀπό τό ὁποῖον προῆλθον καί αἱ λεγόμεναι σημεριναί <πολεμικαί τέχναι>.

 Τοῦ οἰκονομικοῦ μαρασμοῦ καί τῆς φτώχιας πού διανύομεν σήμερον εἶχεν προηγηθεῖ ἀπό ἐμᾶς, ἡ ἀπεμπόλησις τῶν πανάρχαιων καί διαχρονικῶν, ἀρχῶν, ἰδανικῶν, ἀξιῶν τῶν Ἑλλήνων.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ:

---

[1] καρηκομόωντες =χρῶμα μαλλιῶν καρύου, Ὁμηρική λέξις, κάρυον =καρύδι, κόμη = μαλλιά

Share on Google Plus

About ΑΡΧΕΙΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ