Η ΕΛΛΗΝΙΔΑ ΓΥΝΑΙΚΑ
ΚΑΙ Η "ΥΣΤΕΡΙΚΗ"
ΤΗΣ ΜΕΤΑΛΛΑΞΗ
Μία νόσος γένους θηλυκού...
Μαρούσι, 1939.
Αργότερα εκείνο το βράδυ, είχα την ευχαρίστηση
να γνωρίσω μερικές Ελληνίδες, φίλες της αδελφής του Σεφεριάδη. Εδώ πάλι
εντυπωσιάστηκα από την απουσία αυτών των κραυγαλέων ελαττωμάτων που κάνουν
ακόμα και τις πιο όμορφες Αμερικανίδες ή Αγγλίδες να φαίνονται αναμφίβολα
άσχημες σε σύγκριση. Η Ελληνίδα, ακόμη κι αν είναι καλλιεργημένη, είναι πάνω
απ' όλα γυναίκα. Από αυτήν απορρέει ένα διαφορετικό άρωμα. Σε ζεσταίνει και σε
συναρπάζει.... Η κοινή Ελληνοπούλα που βλέπει κανείς στον δρόμο υπερτερεί
έναντι της αντίστοιχης Αμερικανίδας σε όλα τα σημεία. Πάνω από όλα έχει
χαρακτήρα και ανατροφή, ένας ακτύπητος συνδυασμός που παράγει αθάνατη ομορφιά
και που πάντα θα κάνει τους απογόνους αρχαίων λαών να ξεχωρίζουν από τα
μπάσταρδα ξεφυτρώματα του Νέου Κόσμου.
Απόσπασμα του Αμερικανού συγγραφέως - Χένρυ
Μίλλερ,
με τίτλον: Ο Κολοσσός του Μαρουσίου, 1941.
Αλλά προτού εκλάβουμε τα προαναφερθέντα ως
τροφή για κάποια εθνική έπαρση, αξίζει να σημειώσουμε ότι ο μεγάλος Αμερικανός
συγγραφέας αναφέρεται στις Ελληνίδες που γνώρισε κατά την επίσκεψή του στην
Ελλάδα προπολεμικά. Τότε που η Ελληνική κοινωνία ακόμα δεν είχε περάσει μέσα
από τα γρανάζια της τηλεοπτικής αλλοίωσης που της έμελλε με την στενότερη επαφή
με τα εκ δυσμών μέσα μαζικής ενημέρωσης της μεταπολεμικής περιόδου.
Όχι βέβαια πως τα πράγματα ήταν όλα ρόδινα για
την Ελληνίδα της υπαίθρου, που πέρα από τον κάματο στα χωράφια, τις ευθύνες των
παιδιών και του νοικοκυριού, συνήθως επωμιζόταν έναν αυταρχικό σύζυγο και
ασφυκτικούς κοινωνικούς θεσμούς. Η ζωή ήταν κάθε άλλο παρά εύκολη. Εν τούτοις
όμως, η ίδια αποτελούσε τον ακρογωνιαίο λίθο της οικογένειας, αλλά και έναν
αγωγό πολιτισμικής μνήμης καθώς κληροδοτούσε στα παιδιά της με κάθε της κίνηση
την Ελληνική ανθρωπιά, είτε επρόκειτο για το εργόχειρο που φιλοτεχνούσε για την
προίκα της κόρης, είτε για την συχνά υπερβάλλουσα αγάπη για τον κανακάρη γιο
της και ό, τι αυτή συνεπάγετο.
Ο Ελληνισμός επιβίωσε των χαλεπών καιρών ως
αξιοζήλευτος για όλους τους επισκέπτες στην χώρα ακριβώς επειδή η οικογένεια
κρατούσε καλά και γερά γύρω από την Ελληνίδα μάνα και σύζυγο. Από τις
Σπαρτιάτισσες που εμφυσούσαν στα τέκνα τους την αξία του «υπέρ πάτριων
μάχεσθαι», τις Μακεδονίτισσες που ρίχθηκαν στην μάχη για να βοηθήσουν τους
άνδρες τους και ως ανταμοιβή τους επέτρεψε ο Μέγας Αλέξανδρος να φορούν στο
κεφάλι τους πηλήκιο που θυμίζει περικεφαλαία, τις Σουλιώτισες που προτίμησαν
τον θάνατο από την ατίμωση, έως και τις Ηπειρώτισσες που κουβαλούσαν στις
πλάτες τους τρόφιμα και οβίδες για να εφοδιάσουν τα παιδιά τους στο μέτωπο, η
γυναίκα του Ελληνικού χώρου ανέκαθεν στεκόταν ανώτερη των περιστάσεων ενάντια
σε όλες τις κακουχίες που σημάδεψαν την χώρα και πάντα θα αποτελεί σημείο
αναφοράς αυτοθυσίας, αυταπάρνησης αλλά και ανεξάντλητης αγάπης και στοργής.
Έως εδώ καλά, αλλά στις μέρες μας όλα τα σημεία
αναφοράς ξεριζώνονται όπως ξεριζώθηκε και ο άνθρωπος από την φύση και τον
πολιτισμό του και ξεχύθηκε στις μεγαλουπόλεις όπου δεν υπάρχουν κοινωνικές
εστίες σε ανθρώπινα μέτρα εντός των οποίων θα μπορούσε να ξεχωρίσει ο καθένας
ανάλογα με τις αρετές του φύλου του και της φύσης του. Σε αυτές τις πόλεις
διαμελίζεται και η γυναίκα, η οποία σφαδάζει μέσα σε μία σύγχυση ταυτοτήτων
πέραν αυτών της συζύγου και της μάνας, όπως αυτών της εργαζόμενης, του
επαγγελματικού στελέχους, αλλά και αυτής που σε όλες τις εκφάνσεις του βίου της
θα πρέπει ασίγαστα να επιδιώκει την πλαστική ομορφιά και τρόπους ζωής που της
υπαγορεύουν τα απατηλά μέσα της μαζικής ενημέρωσης. Μέσα από την κοροϊδία της
«ισότητος», η γυναίκα ισοπεδώθηκε και έχασε την ουσιαστικότατη υπόσταση που κατείχε,
αυτήν του πυρήνα μιας ανθρώπινης κοινωνίας.
Τα τελευταία χρόνια όλο και περισσότερες
γυναίκες ακούγονται να λέγουν ότι «τους άνδρες τους πάτησε το τραίνο» και
άνδρες να παραπονιούνται ότι δεν υπάρχουν γυναίκες για σπίτι πια. Αυτές οι
διαπιστώσεις δένουν με την όλο και αυξανόμενη εικόνα πολλών μοναχικών
συνανθρώπων μας που επιλέγουν κάποιο σκυλάκι για συντροφιά, αλλά και όλο
περισσότερες μοναχικές γυναικοπαρέες και ανδροπαρέες σε καφετέριες. Όταν
ανακοίνωσα την παρούσα μου ομιλία, μία φίλη μου, ονόματι Ιφιγένεια σχολίασε το
θλιβερό φαινόμενο στις πόλεις μας, όπου οι νέοι άνθρωποι πλέον δεν σμίγουν,
λέγοντας:
"Έξω από τις άδειες παιδικές χαρές.....
στο πάρκο...νεαρές κοπέλες σαν τα κρύα νερά βολτάρουν με το σκυλάκι τους.
Πανέμορφες, ερωτεύσιμες, και ακριβώς πιό δίπλα περνάνε παλληκάρια γεμάτα
νεανικό σφρίγος κι ομορφιά με δυό τρείς σκύλαρους.........να τα
σέρνουν......και ούτε ένα βλέμμα δεν ανταλλάσουν μεταξύ των........δεν βλέπεις
ούτε την ελάχιστη έλξη........Και μετά....ξανά και ξανά όσο περνάει η ώρα κι
άλλα κορίτσια με σκυλιά, κι άλλα σκυλιά.....σε ηλικίες που θα μπορούσαν να
έβγαζαν βόλτα παιδάκια..............Και η παιδική χαρά άδεια με ένα δύο μωρά
μόνο ορφανά......που τα φυλάνε νταντάδες και στην καλύτερη περίπτωση μιά
γιαγιά.............."
Αναπόφευκτη, λοιπόν, είναι και η ατεκνία, με
όλο και περισσότερα ζευγάρια ή μοναχικά άτομα να ισχυρίζονται ότι δεν υπάρχει
όφελος στο να φέρει κάποιος ένα παιδί σε έναν τοξικό κόσμο της οικονομικής
ανασφάλειας και της τρέχουσας κρίσεως.
Κι όμως, φίλοι μου, ο πολιτισμός μας έγινε
τοξικός επειδή τα ψευδεπίγραφα πρότυπα της τηλεθεάσεως, δηλαδή των «ελεύθερων
και ωραίων» (Τύπου Singles, Friends κλπ.) αποπροσανατόλισαν τρεις ολόκληρες
γενιές πολύ πριν από την οικονομική μας κρίση από την αδιαμφισβήτητη και πρωταρχική
αξία της φύσεως και κάθε ζωντανού οργανισμού, αυτήν της υγιούς αναπαραγωγής του
κάθε είδους, η οποία στο ανθρώπινο είδος απαντάται στην «οικογένεια».
Εξ άλλου, το δομικό υλικό του δικού μας
Ελληνικού πολιτισμού δεσπόζει στις δύο λέξεις Οίκος και Γένος αίτινες συνέθεσαν
την λέξη ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ, η οποία, για χιλιετίες αψηφούσε πολέμους και κρίσεις
αείποτε αναπαραγόμενη με πολλά παιδιά, έστω και ξυπόλητα, τα περισσότερα εκ των
οποίων αργότερα θα διέπρεπαν ως άξιοι οικογενειάρχες και βιοπαλαιστές.Φυσικά, η
αναπαραγωγή του κάθε είδους εναπόκειται στην ερωτική σύζευξη δύο αντιθέτων,
κάτι που απηχεί η ρήση «τα ετερώνυμα έλκονται». Το βλέπουμε ακόμη και στον μύθο
της Αρμονίας, η οποία προέκυψε από την σύζευξη των δύο απόλυτων αντιθέτων, τον
πόλεμο στο πρόσωπο του θεού Άρεως και τον Έρωτα στο πρόσωπο της θεάς
Αφροδίτης.Όμως, τα τελευταία σαράντα και βάλε χρόνια η φαντασιοπληξία των Μέσων
Μαζικής Ενημερώσεως συνεπικουρούμενη από μία στρεβλή και επιβαλλόμενη πολιτική
ορθότητα τεχνηέντως διατάραξε τους ρόλους των δύο φύλων σε βαθμό κακουργήματος,
μετατρέποντας την μοναδική ισότητά των, δηλαδή το ότι ο άνδρας και η γυναίκα
ήσαν ίσοι μόνο ως προς την διαφορετικότητά των, στην ισοπέδωσή των. Αυτό που
προέκυψε ήταν το unisex. Και δια αυτής της ανέραστης ταυτότητος, αντί να
πατήσει κάποιους κάποιο τραίνο, τα δύο φύλα αλληλο-τσαλαπατήθηκαν.
Αφαιρουμένης της αρρενωπότητος, πολλοί άνδρες
υιοθέτησαν παθητικούς ρόλους και αφαιρουμένης της θηλυκότητος οι γυναίκες το
αντίθετο. Η αρχαιοελληνική ρήση ΓΥΝΑΙΞΙ ΚΟΣΜΟΝ Η ΣΙΓΗ ΦΕΡΕΙ (Η σιωπηλότητα
είναι κόσμημα στην γυναίκα) σήμερον θεωρείται σεξιστικό, καθώς ακόμη και κάθε
νύξη στην διαφορετικότητα μεταξύ των δύο φύλων έχει ποινικοποιηθεί.
Επομένως, άνευ της φυσικής έλξεως των
αντιθέτων ασθένησε ο Ελληνικός ερωτισμός με ολέθρια για την χώρα μας
επακόλουθα.
Το ότι η λέξις κοινωνία είναι θηλυκού γένους
ουδόλως τυχαίον είναι, επειδή μόνον γύρω από την γυναίκα στήνεται ένα σπιτικό
με παιδιά, γειτονιές με παιδικές φωνές, σχολεία που θα ετοιμάσουν τους πολίτες
του μέλλοντος και άνδρες που θα φροντίσουν για την ασφάλεια του θεσμού της
οικογένειας, ο οποίος είναι ο ακρογωνιαίος λίθος ενός υγιούς πολιτισμού. Σε
απόσπασμα από τον Σοφοκλή βρίσκουμε το εξής χωρίον όπου η γυναίκα θεωρείται
απαραίτητη για να ευτυχήσει μία οικογένεια:
«τίς δ' οἶκος ἐν βροτοῖσιν ὠλβίσθη ποτὲ χωρίς
γυναικὸς»
(Ποία οικία ευτύχησε ποτέ χωρίς γυναίκα;)
Κατά τον Πλάτωνα, στον Τίμαιο, όταν το θηλυκό
δεν εκπλήρωνε το βιολογικό του ρόλο, δηλαδή αυτό της γέννας, και το «ύστερον»
(η μήτρα) έμενε άκαρπο για πολύ χρόνο, αυτό επέφερε μεγάλη αγανάκτηση,
επηρεάζοντας το πνεύμα και το σώμα κατά τέτοιον τρόπον που προκαλούσε
πνευματικές και σωματικές νόσους. Εξ ου και η λέξις «υστερία».
Αν και η επιστήμη αργότερα διέψευσε τις
παθογενείς περιπλανήσεις της υστέρας μέσα στο σώμα, δύο χιλιάδες χρόνια
αργότερα ο Φρόιντ επαλήθευσε τις παθολογικές συνέπειες της καταπίεσης του
λίμπιντο.
Ας μου επιτραπεί, λοιπόν, ο παραλληλισμός
αυτός με την νοσούσα Ελληνική κοινωνία η οποία, ανέραστη πλέον, δεν γεννάει.
Έχοντας μείνει άκαρπη η μήτρα της κοινωνίας μας, δηλαδή το ύστερόν της, αυτή
υποφέρει από όλες τις παθογένειες ενός υστερικού οργανισμού, με όλες τις
νευρώσεις που εκδηλώνονται, όπως η κρίση ταυτότητος των δύο φύλων, οι
αλλοπρόσαλλες συμπεριφορές και ειδικά η σωματική υπερεκφραστικότητα (με
γυναίκες να ρίχνουν αρρενωπές ζεϊμπεκιές εκθέτοντας διάφορα ερωτογενή σημεία
του σώματος μέσω προκλητικών επιλογών ντυσίματος, νέους να επιδιώκουν μία
«γκρουβαλοποιημένη» ασχήμια και άνδρες να εκδηλώνουν την παρουσία αυτής της
διαταραχής επιδιώκοντας υπερβολικό ανδρισμό, μετατρέποντάς τους σε καρικατούρες
αρρενωπότητος.)
Ωστόσο, η εκτόνωση της υστερίας είναι η
«διασκέδαση» αντί της «ψυχαγωγίας».
Η αρχική σημασία της λέξεως «διασκέδασις» ήταν
«διασκορπίζω» όπως στο περιεχόμενο «διασκεδάζω τις ανησυχίες μου, την θλίψη
μου», και ως εκ τούτου, θα έλεγα είναι πολύ ταιριαστή η σημερινή της χρήση με
την αρχαία έννοια της λέξεως, καθώς αντί να συγκροτείται ο άνθρωπος το ρίχνει
έξω διασκορπίζοντας την ουσία του με εφήμερες απολαύσεις καταλήγοντας ανούσιος.
Και όλα αυτά τα τραγελαφικά τα έχει επιφέρει η
βεβιασμένη μετάλλαξη του κοινωνικού μας πυλώνα. Και τονίζω «βεβιασμένη» επειδή
ο φεμινισμός που κατέστρεψε το θηλυκό του είδους μας δεν ήταν τίποτα άλλο από
το δημιούργημα του ίδιου συστήματος που ευθύνεται για την θεσμικώς ισοπεδωτική
παγκοσμιοποίηση, των μεγαλοτραπεζιτών, όπως αποκάλυψε και ο ίδιος ο Ροκφέλερ
προτού αποβιώσει, ομολογώντας ότι το μεγαλύτερό του επίτευγμα ήταν ο φεμινισμός
και η χειραφέτηση της γυναίκας. Και αυτό όχι επειδή το θεωρούσε ηθικό του χρέος
προς την ανθρωπότητα, αλλά επειδή στην σπιτονοικοκυρά οι τραπεζίτες απέβλεπαν
υπερδιπλασιασμό του κέρδους του συστήματος εάν κατάφερναν να την βγάλουν από
τον παραδοσιακό της οικιακό ρόλο, και να την τοποθετούσαν στην αγορά εργασίας
όπου θα αποκτούσε την ικανότητα να δανείζεται και να καταναλώνει επί ίσοις
όροις με τους άνδρες. Έτσι και έγινε. Και όπως είναι γνωστόν, πρότυπα
καταναλωτικών γονέων παράγουν καταναλωτικούς νέους. Επόμενο, λοιπόν, αυτοί οι
νέοι να μην είχαν πρότυπα διαφορετικών ρόλων και φύλων για να ισορροπήσουν οι
ίδιοι, πόσο μάλλον πρότυπα αξιών πέραν μίας ηθικής τάξεως οικονομικού κέρδους
και υλικής κατανάλωσης.
Η φαινομενικώς πατριαρχική μας κοινωνία στην
πραγματικότητα ανέκαθεν υπήρξε μητριαρχική. Όπως γράφει και ο Παναγής Λεκατσάς
στο έργο του με τίτλο «Η Μητριαρχία».
«Ο άνθρωπος είναι από φυσικού του
μητριαρχικός, γιατί μητριαρχικός είναι ο πρόγονός του, το Ζώο. Ο πατέρας είναι
ξένος για το παιδί, όσο και τ' αρσενικό μέσα στα ζώα για τα μικρά του. Η
διαδικασία της αναπαραγωγής είναι ολότελα άγνωστη και τα πατρικά αισθήματα πολύ
υστερότερη μίμηση των μητρικών αισθημάτων. ... Αξιοσημείωτο είναι πως για την
πιο πατριαρχική νομοθεσία, την Ρωμαϊκή, η σχέση της μάνας με το παιδί είναι
'φυσικό περιστατικό', ενώ του πατρός με το παιδί πλάσμα δικαίου.»
Αυτό το βλέπουμε και στην ιστορία του Θησέως,
τον οποίον ανέθρεψε η μητέρα του Αίθρα έως τα 17 του, όταν ήταν αρκετά δυνατός
να σηκώσει τον βράχο κάτω από τον οποίο βρισκόντουσαν τα σανδάλια και το σπαθί
του πατρός του, του Αιγέα, και φέροντάς τα ως τεκμήρια να παρουσιαστεί στον
πατέρα του για να διεκδικήσει τον θρόνο των Αθηνών.
Η σπουδαιότητα που έδινε στην μητρότητα ο
λαμπρότερος πολιτισμός στην υφήλιο ανακλάται σε ένα από τα ομορφότερα χωρία του
Ελληνικού λόγου από την Δανάη του Ευριπίδου, όπου η Δανάη λέγει:
Γυναίκες, ωραίο πράγμα να πέφτει το φως του
ηλίου επάνω σου, ωραίο να βλέπεις τον όμορφο αγέρα να κινεί την θάλασσα, την
ανοιξιάτικη άνθηση της γης, αλλά τίποτε δεν είναι τόσο λαμπρό και τόσο όμορφο,
όσο το άκουσμα νεογέννητων από τα σπίτια όπως πέφτει στ' αυτιά εκείνων που δεν
είναι πλέον παιδιά.
Ωστόσο, η ατεκνία θεωρείτο μεγάλο κακό για τον
άνθρωπο. Στα χωριά της Κρήτης, υπάρχει ακόμη η ρήση «από άτεκνο, μην περιμένεις
ούτε νερό», που δηλώνει ότι το να κάνει κάποιος παιδιά τον εξανθρωπίζει και τον
εξευγενίζει.
Η εποχή μας, όμως, φόνευσε την Αίθρα, σκότωσε
την μήτρα... Με τον παραπλανητικό στόχο για αιώνιες σπουδές και καριέρες, το
θηλυκό του είδους όχι μόνον έχει πάψει να είναι ερωτεύσιμο (πέραν ενός εφήμερου
σκεύους ηδονής στα μάτια εξ ίσου ανολοκλήρωτων ανδρών, που τελευταία
αντικαθίσταται και αυτό με θηλυκά ρομπότ) αλλά και έχει πάψει να εξασκεί την
πραγματική εξουσία ως θεσμοφύλαξ αξιών και προτύπων που θα παρήγαγαν έναν
ανθρωποκεντρικό πολιτισμό. Πως αλλιώς; Ο άνθρωπος εξανθρωπίζεται πρωτίστως από
την μητρική αγάπη και στοργή που λαμβάνει στα πρώιμά του χρόνια. Και όταν η
Φιλιππινέζα και τα τερατώδη κινούμενα σχέδια αντικαθιστούν την Ελληνίδα μητέρα,
επόμενο είναι να φωτίζεται το σύνταγμα όλο και πιο συχνά με «Ουράνια Τόξα» και
όλο και περισσότεροι στερημένοι κάποιας μητρικής στοργής να ασελγούν μπροστά
από μνημεία όπως αυτό του Αγνώστου Στρατιώτου...
Ένας φίλος, προπονητής πυγμαχίας, μου είπε τις
προάλλες ότι προπονεί πολλά παιδιά Αλβανικής καταγωγής, τα οποία επιδεικνύουν
παρασάγγες περισσότερη μαχητικότητα και «τσαγανό» από τα Ελληνόπουλα κατά τα
αγωνίσματα. Όταν τον ρώτησα που οφείλεται αυτό, εκείνος αποκαλυπτικά απήντησε
ότι στα σπίτια τους, αυτά τα παιδιά είχαν τα πρότυπα γονέων που κάποτε είχαμε
εμείς την δεκαετία 70. Δηλαδή έναν πατέρα βιοπαλαιστή με τα ηνία της
οικογενείας δυνατά στα χέρια του και μία μητέρα που συντηρούσε το νοικοκυριό
και ανέτρεφε τα παιδιά της.
Ανακεφαλαιώνοντας, λοιπόν, η φθίνουσά μας
κατάσταση έχει όνομα και αιτία, και ίσως, όπως πάρα πολλοί απαισιόδοξοι
διατείνονται, οι ανθρωποκεντρικές κοινωνίες του χθες έχουν παρέλθει
ανεπιστρεπτί, επειδή οι νέες γενιές δεν διαθέτουν πλέον την εμπειρία και
συνεπώς την μνήμη με τα μέτρα σύγκρισης που ένας στην ηλικία μου διαθέτει για
να καταλάβει την νοσηρότητα προς την οποίαν οδεύει η ανθρωπότητα.Όμως, όσοι
γέροντες διαθέτουν την μνήμη και την πυγμή, οφείλουν να φωτίσουν τους νέους,
ώστε να ξαναλάμψει ο Έλληνας άνθρωπος και ο κατεξοχήν ανθρωποκεντρικός
πολιτισμός στον τόπο μας, ως μία ουσιώδεις αντιπρόταση κατά της ανέραστης και
ισοπεδωτικής παγκοσμιοποίησης.
Η αντιπρόταση είναι απλή, και η λύση μπορεί
κάλλιστα να παραλληλισθεί με έναν υπολογιστή που έχει κολλήσει. Μπορούμε να την
ονομάσουμε Επανεκκίνηση Ελληνισμού. Όπως επανεκκινήθη ο Ελληνισμός κατά την
Αναγέννηση προ 700 χρόνια, αλλά με την διαφορά ότι τώρα μπορεί να συμβεί αυτό
στην γενέτειρά του, και όχι στην Ιταλία. Και γι αυτό επιμένω, φίλοι μου. Και
μάλιστα, η επικείμενη κρίση που αποκάλυψε τις κάλπικες αξίες των προηγούμενων
δεκαετιών μας προσφέρει μία μοναδική ευκαιρία. Να επαναφέρουμε τις αξίες των
προγόνων μας και να κτίσουμε πάνω σε αυτές.
Διαθέτουμε μία γλώσσα και έχουμε πρόσβαση σε
μία γραμματεία ανυπέρβλητης καθοδηγήσεως και σοφίας αντιστοίχως.
Και αν επαναφέρουμε την κατάλληλη κοινωνική
δομή που θα μονιάζει ανθρώπους γύρω από το υπερόπλο της Ελληνικής νοήσεως, όχι
κρίση δεν θα έχουμε, αλλά και η παιδεία μας θα εκτοξευθεί σε τέτοιον βαθμό που
αναπόφευκτα θα καταστήσει την Ελλάδα ως αξιοζήλευτο φάρο της ανθρωπότητος. Και
όπως φαίνεται, η σωστή χρήση του διαδυκτίου ήδη αποφέρει καρπούς.
Έχω χειροπιαστό παράδειγμα το παρεάκι που
διαμορφώθηκε γύρω από τον λόγο μου τόσο σε πανελλήνιο, όσο και σε τοπικό
επίπεδο. Αυτό όμως που έχει σημασία, είναι το κάθε τοπικό παρεάκι, επειδή τα
προβλήματα της χώρας μας δεν θα λυθούν από ένα Αθηναιοκεντρικό μόρφωμα που
λέγεται Ελληνική Βουλή, αλλά την βουλή κάθε γειτονιάς. Αρκεί να υπάρξει η «βούληση»
των κατοίκων. Από αυτά τα κύτταρα θα προκύψει ένας υγιής οργανισμός. Κατόπιν
των πρώτων μου ανακοινώσεων, με πλησίασαν πολλοί νέοι άνθρωποι ζητώντας να
βρεθούμε για καφέ και συζήτηση γύρω από την γλώσσα και την Ελληνική θεώρηση των
πραγμάτων, κάτι το οποίον δέχτηκα με ευχαρίστηση. Έκτοτε, το παρεάκι μεγαλώνει
και παρατηρώ μία ζύμωση ενθουσιασμού και αισιοδοξίας στα μάτια των νέων
ανθρώπων που το συγκροτούν.
Τις προάλλες, μάλιστα, δέχτηκα ένα τηλεφώνημα
από έναν σαρανταενάχρονο που με ευχαρίστησε, λέγοντάς μου ότι τον κέντρισε μία
μου παλαιότερη παρουσίαση όπου μέμφομαι όσους δεν έχουν κάνει τουλάχιστον δύο
παιδιά μέχρι τα σαράντα τους, και ότι ήταν το έναυσμα να παντρευτεί την κοπελιά
του και να τεκνοποιήσει έστω και καθυστερημένα.
Και ναι, είμαι αισιόδοξος ότι επειδή έχουν
πέσει οι μάσκες αυτών που δια της πολιτικής ορθότητος θέλουν να μετατρέψουν την
ανθρωπότητα σε μία ανούσια, χειραγωγίσημη μάζα, αρκετές ελληνοπούλες θα
συνειδητοποιήσουν ότι αντί να αχρηστεύονται ως γυναίκες μέσα στην υστερεκτομική
διαδικασία των αιώνιων σπουδών και της καριέρας, η μεγαλύτερη πρόκληση που θα
μπορούσε να δεχτεί το θηλυκό του είδους μας είναι να επανδρώσει τον τόπο μας με
ενάρετους Έλληνες και Ελληνίδες. Θα συνειδητοποιήσουν ότι τελικά αυτές κατέχουν
την μεγαλύτερη δύναμη και εξουσία του πολιτισμού μας, και ότι εμείς οι άνδρες
μπορούμε να είμαστε τόσο άνδρες όσο αυτές είναι γυναίκες.Και για να γίνει αυτό,
πρέπει να αποκεντρωθούμε από τις πόλεις. Το έχω πει πολλάκις. Δεν υπάρχει
έλλειψη εργασίας στην χώρα μας, υπάρχει έλλειψη φαντασίας και οράματος. Οι
αλλοδαποί που νέμονται τον πλούτο της Ελληνικής υπαίθρου και κατοικούν στα
εγκαταλελειμμένα μας χωριά μας δείχνουν τον δρόμο.
Αν δεν αλλάξουμε μυαλά φίλοι μου, σε λίγα
χρόνια στις πάλαι ποτέ Ελληνικές παιδικές χαρές θα ακούμε αλλόγλωσσα παιδιά να
παίζουν, ενώ τα μόνα Ελληνικά θα ακούγονται από τις τρεμουλιαστές φωνές γραίων
και γερόντων με ζαρωμένα τατουάζ που θα μουρμουρίζουν για τις περικοπές στις
συντάξεις των...
30.6.2018
ΛΕΞΕΙΣ-ΚΛΕΙΔΙΑ: ΕΛΛΗΝΙΔΑ, ΓΥΝΑΙΚΑ, ΥΣΤΕΡΙΑ, ΜΕΤΑΛΛΑΞΗ, νοσος, θηλυκο, Τερπανδρου Ζαχαριου
ΣΧΟΛΙΑ
ΣΧΟΛΙΑ ΜΕΣΩ Facebook