Η αναξιόπιστη Ιταλία,
η παράνομη
Τουρκία
και στην μέση η Ελλάδα
να πελαγοδρομεί
δειλά
Του Κρεσέντσιο Σαντζίλιο,
ελληνιστή,
συγγραφέα
Στην ευτυχισμένη και χαρωπή οικογένεια
της ευρωπαϊκής κοινότητας υπάρχουν δυο χώρες οι οποίες από πάντοτε, από τα ύψη
του δήθεν «μεγαλείου» και υπεροψίας τους κοιτάζουν την Ελλάδα να «κείται» τόσο
χαμηλά που σχεδόν δεν την βλέπουν, είναι σχεδόν σαν να μην υπάρχει και σχεδόν
την αγνοούν.
Αυτές οι δυο χώρες είναι φυσικά η Γερμανία και
η Ιταλία, όπως όλοι όσοι ασχολούνται με τα πολιτικά υποθέτω πως γνωρίζουν και.
ειλικρινά, προ πολλού θα το έχουν καταλάβει.
Βεβαίως στην δημιουργία αυτής της θλιβερής και
φαινομενικά αδιέξοδης κατάστασης συνετέλεσαν κατά ένα μεγάλο ποσοστό και όλοι
σχεδόν οι Έλληνες κυβερνώντες και σχεδόν όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις με την
συνεχώς υποβαθμισμένη, ξεθωριασμένη., ξεδοντιασμένη, υποτονική και λανθασμένη
πολιτική τους, όχι μόνο με το και στο εξωτερικό, αλλά και στις εσωτερικές
δράσεις και διεργασίες, ακριβής άλλωστε καθρέφτης των εξωτερικών
ενεργειών/παραλήψεων/αδυναμιών.
Ποτέ η Ελλάδα δεν έδρασε έτσι ώστε άλλα κράτη στη
περιοχή της να «νιώσουν» το βάρος της, να «νιώσουν» μια άξια ύπαρξης παρουσία
της, να «έχουν να κάνουν» μαζί της.
Υπάρχει όμως και μια άλλη χώρα «με τη μύτη
ψηλά», η Γαλλία, η οποία ωστόσο ξέρει να παίζει με την Ελλάδα ένα παιχνίδι
αρκετά πιο «λεπτεπίλεπτο», πιο υπόγειο, που δεν «χτυπάει στο μάτι» και λιγότερο
φαίνεται βλαβερό και άμεσο.
Επιστρέφοντας πάντως στις πιο πάνω αρχικές
διατυπώσεις, συνεχίζω να είμαι της γνώμης πως οι σημερινές διεθνείς σχέσεις μεταξύ
Ελλάδας και Γερμανίας/Ιταλίας, ακόμη και μετά από 75 χρόνια που τελείωσε ο
πόλεμος (1940-1945), δεν έπαψαν, από γερμανικής και ιταλικής πλευράς, να
επηρεάζονται υποσυνείδητα και θα έλεγα γονιδιακά από όλα όσα είχαν γίνει τότε
στις μεταξύ τους πολεμικές και μη συγκρούσεις.
Το ότι η Ελλάδα, οι Έλληνες, υπήρξαν εκείνη
την εποχή οι μόνοι που επέφεραν μεγάλα πλήγματα στους δυο στρατούς
εισβολής, τα οποία τους κόστισαν πολλές γερμανικές και ιταλικές ζωές και
καταστροφές, φρονώ πως παραμένει ανεξίτηλο μέσα στην ιστορική μνήμη αυτών των
δυο χωρών (που «δεν μπορούν να το χωνέψουν», ειδικά οι Γερμανοί) και ειδικά στις
άρχουσες τάξεις τους οι οποίες σίγουρα μελέτησαν και εμβάθυναν τα, εκείνου του
καιρού, ιστορικά γεγονότα τα ίχνη των οποίων παρέμειναν, ακούσια ή εκούσια, βαθιά
στο μνημονικό και θυμικό των γενιών που ακολούθησαν.
Μπορεί αυτό να φαίνεται παρακινδυνευμένο και
υπερβολικό, ίσως και παράλογο Αλλά είναι κάτι που πιστεύω πως συμβαίνει σε
αυτές τις δυο χώρες, και μόνο σε αυτές, που αφορά την Ελλάδα, σαν κάτι το θολό,
το σκοτεινό μέσα στο μυαλό, το αυτόματο, που δεν υπακούει σε κάποια λογική,
αλλά ενεργεί με συνέπειες και αποτελέσματα που μας κάνουν να διερωτηθούμε: μα
γιατί αυτοί να συμπεριφέρονται έτσι με εμάς; τί τους κάναμε εμείς και δεν μας
υπολογίζουν; πού τους φταίξαμε;
Δεν μπορεί να εξηγηθεί αλλιώς γιατί, απ΄ τη
μεριά της Γερμανίας και των Γερμανών πολιτικών να υπάρχει αυτό το, που πολύ
δύσκολα καμουφλάρεται, πολιτικό μένος ενάντια στους Έλληνες πολιτικούς στο πρόσωπο
των οποίων βλέπουν ολόκληρο τον ελληνικό λαό που θέλουν να τιμωρήσουν και οι
ίδιοι κάπως να ικανοποιηθούν, όπως και δεν μπορεί να εξηγηθεί αλλιώς γιατί,
από τη μεριά της Ιταλίας και των Ιταλών πολιτικών εμφανίζεται σαν μια διάχυτη
τάση ένδειξης «ανωτερότητας», έλλειψης ειλικρίνειας και υποκριτικής αδιαφορίας
εναντίον των Ελλήνων πολιτικών, σαν να τους κοιτάζουν αφ’ υψηλού (θυμάμαι το
ύφος του Ρέντσι στις δημόσιες εμφανίσεις του με τον Τσίπρα, τότε).
Υπάρχει όμως και κάτι άλλο ακόμα πολύ
σημαντικό που ενώνει Γερμανία και Ιταλία κατά της Ελλάδας: και οι δυο αυτές
οι χώρες έχουν υπέρ του δεόντως φιλικές σχέσεις με την Τουρκία και,
προπαντός, σχέσεις που γίνονται βασικά και αντιστοίχως επιζήμιες για την
Ελλάδα! Κάτι που δεν πρέπει να το ξεχνάμε και να δίνουμε εύκολα
συγχωροχάρτια!
Ιταλία και Γερμανία φανερά ευνοούν την Τουρκία
εις βάρος της Ελλάδας, κοιτάζουν πώς να (θα) βοηθήσουν καλύτερα την Τουρκία
έστω κι αν, ή μολονότι, αυτό μετατρέπεται σε ανθελληνική ενέργεια και απαξίωση
της Ελλάδας.
Το ότι Ελλάδα, Ιταλία και Γερμανία είναι
«μέλη» μιας ίδιας κοινοτικής ένωσης δεν σημαίνει απολύτως τίποτα για την Ιταλία
και την Γερμανία, οι οποίες, θα έλεγα ξεδιάντροπα δείχνουν την προτίμησή τους
προς την εκτός ΕΕ Τουρκία εις βάρος της εντός ΕΕ δήθεν «φίλης και συμμάχου»
Ελλάδας.
Αλλά ας «εξειδικεύσουμε» λίγο το θέμα μας, ας
ασχοληθούμε αποκλειστικά με την Ιταλία και με τα πολύ πρόσφατα «παράξενα» που
την αφορούν με προεκτάσεις πιθανόν ή, καλύτερα, μάλλον δυσμενείς για την
Ελλάδα, παραμερίζοντας προς στιγμή τη συζήτηση για τις βαριές «εκκρεμότητες»
που χωρίζουν Ελλάδα και Γερμανία, τις οποίες οι Έλληνες πολιτικοί κάλλιστα
γνωρίζουν και βεβαίως είναι κακό του κεφαλιού τους – και δυστυχώς κακό του
κεφαλιού και της Ελλάδας – αν είναι τόσο δειλοί που τις αφήνουν να «ξεχαστούν»
αντί να τις διεκδικήσουν με όλα τα ατού που διαθέτουν.
Δυο είναι σήμερα τα κομβικά γεγονότα (και αλίμονό
τους αν οι Έλληνες τα υποβαθμίσουν!) που μας εμφανίζουν μια Ιταλία που «μπάζει
νερά» από παντού: ο αγωγός East Μed και η
ψευδο-συμφωνία Τουρκίας-Λιβύης.
Προκαταρκτικά, όμως, και για να ξέρουμε πού
βαδίζουμε και με τί πρέπει να πορευόμαστε, είναι ανάγκη να τονίσουμε ότι η
Ιταλία, όπως και η Ελλάδα υπέγραψε τον UNCLOS, τον μοναδικό για όλον τον πλανήτη νόμο
σχετικά με το Δίκαιο της Θάλασσας.
Επομένως το μόνο και κυριότερο που θα έπρεπε
και θα μπορούσαμε να περιμένουμε απ’ αυτήν (την Ιταλία) είναι οι ενέργειές της
να συνάδουν και να συμπίπτουν με εκείνες των άλλων χωρών που «βρίσκονται μέσα»
στη Σύμβαση, δηλαδή της Ελλάδας, και όχι να «μασάει τα λόγια της» και να κάνει
μυστικές «συνεννοήσεις» με μια χώρα εκτός UNCLOS και ζημιώνοντας επιπλέον μια
«συνάδελφη» χώρα μέσα στην ίδια Σύμβαση!
Τώρα, το ότι η Ιταλία παίρνει κανονικά μέρος
στις «ιδρυτικές» συνεδρίες του αγωγού East Med εμφανίζοντας τον εαυτό της απόλυτα υπέρ αυτού
του έργου και στη συνέχεια, στο «δια ταύτα», έρχεται και μας λέει πως
«αργότερα» θα υπογράψει τη σχετική συμφωνία, και όσο περνάει ο καιρός τόσο αυτή
δεν υπογράφει προβάλλοντας ανόητες δικαιολογίες για ένα κράτος που
σέβεται τον εαυτό του, αυτό όχι μόνο είναι πολύ ύποπτο, υπό το πρίσμα
της επίσκεψης του Ιταλού πρωθυπουργού στον Ερντογάν (δεν ξέρω, αλλά πολύ μου
μοιάζει, σαν υποτέλεια, με επίσκεψη του παιδιού στον μπαμπά, όπως εκείνη του
Έλληνα πρωθυπουργού στον Τραμπ), αλλά και χλευαστικό όχι μόνο για την Ελλάδα,
αλλά και για τη Κύπρο και το Ισραήλ, πράξη απαράδεκτη και καραγκιοζλίδικη,
ανάξια μιας χώρας που λέει πως θέλει να την υπολογίζουν οι «μεγάλοι» της
Ευρώπης, αυτοί τουλάχιστον!
Βέβαια πώς να συμβεί όμως αυτό με τις
σημερινές συμπεριφορές της; Και τί θλιβερό θέαμα για έναν πολιτικό ηγέτη
(Κόντε) που σέβεται τον εαυτό του(!) να «ψάχνει» εναγωνίως τη θέση του στη πρώτη
σειρά των ηγετών στη Διάσκεψη για τη Λιβύη στο Βερολίνο και να μην τη
βρίσκει(!) πολύ απλά γιατί οι Γερμανοί τον έβαλαν πίσω, στη δεύτερη
σειρά μαζί με τους, σίγουρα υποδεέστερους, υπουργούς εξωτερικών!
Φαίνεται πως η σημερινή ιταλική κυβέρνηση και
ο πρωθυπουργός της έχουν τόσο ξεπέσει στην αξιοπιστία τους που δέχονται ακόμη
ευχαρίστως τους υποβιβασμούς και τις υπαγωγές που τους επιβάλλουν οι «άρχοντες»
των Βρυξελλών και του Βερολίνου.
Και έτσι, αυτός είναι λοιπόν ο Ιταλός ηγέτης
που κάνει τον καμπόσο με την Ελλάδα; Αυτόν αφελώς εμπιστεύτηκαν οι τρεις άλλες
χώρες για το «μεγαλειώδες έργο» του αγωγού East Med; και ακόμη
περιμένουν την υπογραφή του ή μήπως όλα ήταν προσχεδιασμένα, για το θεαθήναι,
και όλοι – και οι τέσσερις – ήξεραν προς τα πού θα πηγαίνανε τα
πράγματα;
Καταλαβαίνουμε. πως η Γερμανία δεν συμφωνεί με
το East
Med
διότι την «κόβει έξω» από το ευρωπαϊκό ενεργειακό κύκλωμα το οποίο η ίδια δεν
μπορεί να ελέγξει και να επηρεάσει όπως διακαώς θα ήθελε παγιώνοντας την
παρουσία της στη Μεσόγειο.
Αλλά τόση πια ιταλική υποτέλεια στα «θέλω» της
Μέρκελ και της φιλοτουρκικής πολιτικής της!
Αλλά, θα μου πείτε, τί δεν κάνει το
εμπορο-οικονομικό συμφέρον! Και μια πόρνη, που λέει ο λόγος, δεν παραδίδει το
κορμί της για να «βγάλει» λεφτά; Το οικονομικό συμφέρον της! Μια χώρα είναι
κάτι το διαφορετικό αν το αποφασίσουν οι κυβερνώντες της;
Η Ιταλία, λ.χ., - με την σημερινή κυβέρνηση
των Δημοκρατικών (δήθεν «αριστερών», τρομάρα τους) και των μπαλαντέρ Πέντε Αστέρων (που σήμερα
αν τους έχει μείνει ένα αστέρι είναι πάλι πολύ!) που αύξησαν ως την απόλυτη
υπακοή την ιταλική υπαγωγή – σωστό τσιράκι – στη γερμανική εξουσία – δεν θα
μπορούσε παρά να αυξήσει έτι περισσότερο την οικονομική αλληλεξάρτησή της απ’
τη Τουρκία, γιατί αυτό συμφέρει και στη Γερμανία της οποίας η Τουρκία είναι
πολύτιμος εταίρος.
Μέσα στο ασφυκτικό πλαίσιο εμπορικού
ιταλο-τουρκικού σφιχταγκαλιάσματος που προέκυψε κιόλας απ’ την εποχή του Ρέντσι
πρωθυπουργού (2024-2016) και εντατικοποιήθηκε με πρωθυπουργό τον Τζεντιλόνι
(2016-2018) – δεν κράτησε πολύ (2018-2019) ο «απογαλακτισμός»
που προσπάθησε η πρώτη κυβέρνηση Κόντε με την βασική αντι-τουρκική επιρροή του
Σαλβίνι της Λέγκα του Βορρά την οποία Βερολίνο/Βρυξέλλες και 5η
ιταλική Φάλαγγα μετά απ’ ένα χρόνο ανάγκασαν σε παραίτηση - πάλι με τη δεύτερη κυβέρνηση Κόντε
(Δημοκρατικοί/Πέντε Αστέρες) η Ιταλία τόσο πολύ πλέον έφτασε να βασίζεται
οικονομικά απ’ τις συναλλαγές με τη Τουρκία ώστε, σε περίπτωση ακύρωσης των
σημερινών σχέσεων, η δημοσιονομική ζημιά της Ιταλίας κινδυνεύει να είναι αρκετά
σημαντική.
Μόνο και μόνο στην εμπορία οπλικών συστημάτων
μια έκθεση του 2018, που δημοσίευσε η εφημερίδα La Repubblica, μας πληροφορεί
ότι η ιταλική πολεμική βιομηχανία εξήγαγε στη Τουρκία στα τέσσερα χρόνια από το
2014 ως το 2017 όπλα για 890.000.000 ευρώ, ενώ μόνο για το 2018 ο τζίρος ήταν
360.000.000 ευρώ.
Έτσι η Τουρκία είναι για την Ιταλία ο πρώτος
(και απ’ ό, τι φαίνεται αναντικατάστατος) διεθνής πελάτης στην αγορά όπλων!
Εταιρείες όπως η Alenia,
η Aermacchi,
η Beretta,
η Leonardo
χωρίς τη Τουρκία θα είχαν κατά πολύ μικρότερους προϋπολογισμούς με ό, τι αυτό
σημαίνει σε κέρδη για την Ιταλία.
Και όχι μόνο, γιατί η Τουρκία είναι γενικώς
η πρώτη αγορά του ιταλικού export σε όλη τη Μέση Ανατολή και Βόρεια Αφρική!
Οπότε, πώς λοιπόν αυτή η Ιταλία θα μπορούσε να
παραβλέψει τόσα κέρδη και να τα χάσει για το χατήρι της «συναδέλφισσας»
κοινοτικής Ελλάδας;! Αδύνατον.
Γι’ αυτό και η Ελλάδα πρέπει να πάψει να είναι
τόσο «διαλεκτική» με την Ιταλία και δεν θα πρέπει να έχει κανέναν ενδοιασμό να
της πάει κόντρα, μη και τη πληγώσει(!).
Απ' εναντίας, όσο η Ιταλία για το συμφέρον της
καταπατά (μαζί με την Τουρκία) τα συμφέροντα της Ελλάδας., τα οποία τελείως
αγνοεί, άλλο τόσο η Ελλάδα για το συμφέρον της θα πρέπει και να ορίσει
τα 12 μίλια θαλάσσια ύδατα στο Ιόνιο, αλλά ακόμη περισσότερο να ορίσει και την
τον οικονομικό της χώρο στο Ιόνιο βάση του UNCLOS – και να τρέχει η Ιταλία από πίσω της
για την διευθέτηση.
Βέβαια, δεν είναι μόνο η Ιταλία που δεν θέλει
να βλάψει την Τουρκία για λόγους οικονομικούς. Και η ίδια η ΕΕ είναι η πρώτη
αγορά πώλησης τουρκικών προϊόντων μπροστά από τη Ρωσία, τη Κίνα και τις ΗΠΑ! Το
2018 το 42% των εμπορικών συναλλαγών της Τουρκίας ήταν με την ΕΕ, κι όλα αυτά
βέβαια εξηγούν καθαρά το γιατί η ΕΕ όλο κυρώσεις «αποφασίζει» ενάντια στη
Τουρκία και όλο κυρώσεις δεν βλέπουμε να εφαρμόζονται!
Τώρα, για όσο αφορά το τελευταίο «κρούσμα»,
τον αγωγό East Med,
αν η μη υπογραφή της Ιταλίας υπήρξε εξαρχής η μη ομολογούμενη έκβαση, ποιο το
κέρδος από όλο το θέατρο που έπαιξαν οι χώρες αυτής της «φανταστικής»
σύμπραξης, Γαλλία, Ελλάδα, Ισραήλ και Κύπρος; Κάτι δεν πάει καλά, κάτι
«μαγειρεύεται» ή «έχει μαγειρευτεί».
Διότι γίνεται εμφανές πως η συνάντηση
Κόντε-Ερντογάν άλλαξε τα ιταλικά σχέδια (οι άλλοι τρεις όμως το ήξεραν; εδώ
είναι το «θέμα») και ως εκ τούτου ακυρώνει παντελώς το γενικό πλάνο κατασκευής
του αγωγού, που πηγαίνει έτσι στις ελληνικές καλένδες.
Το άκρον άωτον της πολιτικής υποκρισίας, βεβαίως,
και μένει να δούμε αν η Ελλάδα είχε γνώση των εξελίξεων ή δεν είχε, ή είχαν οι
άλλοι τρεις και της το έκρυψαν. Θα μας το πει η ελληνική κυβέρνηση ή κάποια
άλλη κυβέρνηση εκ των τεσσάρων;
Πάντως, για να μην αλλάξουμε «τροπάριο», την
ίδια υποκρισία συναντάμε και στην ιταλική συμπεριφορά σε σχέση με την παράνομη
συμφωνία και τα παρανοϊκά «θαλάσσια σύνορα» της Τουρκίας με τη Λιβύη (βέβαια,
με ποια Λιβύη; με την «Λιβύη-Τρίπολη», διότι η «Λιβύη» του ας-Σαράτζ είναι μόνο
μια γελοία «πόλη-κράτος», δηλαδή ένα σκέτο μηδέν).
Αλήθεια, ποιος ξέρει για ποιο (μυστικό ή
μυστήριο) λόγο το ιταλικό ΥΠΕΞ θεώρησε πως έπρεπε να απαντήσει όχι σε επίσημες
δηλώσεις ανωτέρων ξένων κυβερνητικών παραγόντων, αλλά πολύ απλά σε ανεπίσημες
«φήμες» που κυκλοφόρησαν και οι οποίες μπορεί να ήταν κιόλας και fake news;
Έτσι πιστεύω πως συμπεριφέρεται κάποιος που
«έχει τη φωλιά του λερωμένη», δηλαδή να καταδέχεται να πέσει τόσο χαμηλά ώστε
να «διαψεύσει» «ακούσματα» ανεξέλεγκτα, αόριστες «φήμες». Και έτσι πιστεύω
συμπεριφέρεται κάποιος που κάτι έπραξε σχετικά με της αόριστες «φήμες»
και μετά, «διαψεύδοντάς» τες, είναι σαν να θέλει να κρυφτεί πίσω από ένα «όχι,
δεν το έκανα εγώ» που κανείς δεν του το έχει ζητήσει, αλλά του χρειάζεται μόνο
και μόνο για να ρίξει στάχτη στα μάτια των άλλων.
Είναι σαν να θέλει κάποιος πίσω από μια
διάψευση να κρύψει μιαν αλήθεια που ενοχλεί τον ίδιο και τους τρίτους!
Και έρχεται στο τέλος πάλι το ιταλικό ΥΠΕΞ να
μας κάνει μάθημα σοφιστικής λέγοντας πως «η οριοθέτηση των θαλάσσιων περιοχών
πραγματοποιείται μέσω διαπραγματεύσεων μεταξύ των ενδιαφερόμενων μερών», μάλλον
υπονοώντας δυο πράγματα, όχι και τόσο αγαθά για την Ελλάδα:
1) ότι μεταξύ Ελλάδας και Λιβύης δεν
έχει υπάρξει καμία οριοθέτηση ΑΟΖ,
και
2) ότι μεταξύ Τουρκίας και Λιβύης
έγινε μια διαπραγμάτευση και με αυτήν οριοθετήθηκαν τα «θαλάσσια σύνορα» τους,
όπως εμφανίζονται στους χάρτες που οι Τούρκοι μερίμνησαν αμέσως να
δημοσιεύσουν!
Οπότε η Ιταλία, εμμέσως πλην σαφώς, στα
πλαίσια «της συνεργασίας όλων των παράκτιων κρατών» τώρα, μετά από τη
«οριοθέτηση» Τουρκίας-Λιβύης (όσο γεωγραφικά τρελό μπορεί να είναι και όσο
νομικά/νομολογικά εκτός πάσης λογικής) μπορεί και θεωρεί «ευκαιρία» το «ζήτημα
της εκμετάλλευσης των ενεργειακών πόρων στη Μεσόγειο» - γενικά στη Μεσόγειο»,
αλλά βεβαίως υπονοώντας μια «συνεκμετάλλευση των υδρογονανθράκων» στα
τουρκο-λιβυκά νερά που οριοθετήθηκαν όπως είναι πολύ πιθανό να έχουν
συζητηθεί (και αποφασιστεί) στη συνάντηση Κόντε-Ερντογάν.
Τότε όλη αυτή η «ιστορία αγρίων», που οδηγεί
την Ελλάδα σε αδιέξοδο, σημαίνει πως:
1) εάν η Ελλάδα δεν κινηθεί γρήγορα
και δεν ανακηρύξει και οριοθετήσει την ΑΟΖ με Αίγυπτο και Κύπρο (ή έστω και
μόνο με Κύπρο) που μπλοκάρουν με νόμιμο τρόπο την έκνομη κίνηση
της Τουρκίας,
2) και κανείς στον κόσμο δεν έχει
επίσημα καταστήσει άκυρη και παράνομη τη συμφωνία Τουρκίας-Λιβύης (ούτε και ο
ΟΗΕ!),
3) και αυτή η Συμφωνία «παραμένει
όρθια» με την διεθνή επήρεια της εξωφρενικής και παρανοϊκής λοξής
«οριοθέτησης» ΑΟΖ Τουρκίας-Λιβύης, μολονότι παραβιάζει τελείως όλα τα ενδιάμεσα
ελληνικά νησιά με τις ΑΟΖ τους επειδή εγκληματικά η Ελλάδα δεν μερίμνησε να
θωρακίσει με ανακήρυξη/οριοθέτηση εθνικής ΑΟΖ,
4) και παγιώνει ένα δήθεν
«αποκτηθέν» δικαίωμα της Τουρκίας, εφόσον κανείς δεν θα το έχει εμποδίσει
πολιτικά, νομικά ή και στρατιωτικά,
5) τότε, ελλείψει επιτυχών
αντιδράσεων τρίτων, μεταξύ των οποίων και της Ελλάδας, άμεσα θιγόμενης
στα κυριαρχικά της δικαιώματα και θαλάσσια εδάφη της υπό έννοια ΑΟΖ,
6) δεν είναι διόλου απίθανο η Ιταλία -
μιας και η περιοχή θα συνεχίσει να είναι ή διεθνή ύδατα ή ΑΟΖ
Τουρκίας-Λιβύης, αφού η Ελλάδα δεν θα έχει ανακηρύξει/οριοθετήσει καμία ΑΟΖ
της στην περιοχή και επομένως δεν μπορεί να διεκδικήσει τίποτα σε
διεθνή ύδατα – η Ιταλία λοιπόν να πραγματοποιήσει μια συνεργασία
συνεκμετάλλευσης φυσικών πόρων σε διεθνή ύδατα ή στη «λοξή» δήθεν ΑΟΖ Τουρκίας-Λιβύης (Σαράτζ), όσο παράλογο κι αν είναι και επιζήμιο για την Ελλάδα,
7) και ταυτόχρονα η Τουρκία με την
παγίωση αυτής της παράνομης «λοξής» της ΑΟΖ θα μπορεί να απαγορεύσει να περνά
από εκείνον τον θαλάσσιο χώρο, που θα είναι δικός της χώρος, ο αγωγός East Med όσο
κι αν το επιτρέπει ο UNCLOS
που όμως αυτή (η Τουρκία) δεν αναγνωρίζει, ακυρώνοντας έτσι πολύ απλά τον αγωγό
τον οποίο, αν οι άλλοι τρεις θέλουν να πραγματοποιήσουν, θα πρέπει να τον
υπερασπιστεί μόνο μ στόλο και αεροπλάνα, δηλαδή με πολεμικά μέσα, κάτι που
μάλλον ουδείς φαίνεται να θέλει (και μάλλον ούτε και θα το επιτρέψει η «μαμά»
ΗΠΑ,
8) ενώ η Ιταλία, τελικά, μη έχοντας
υπογράψει τίποτα για τον αγωγό, θα μπορεί να ψάξει φυσικό αέριο στα «διεθνή
ύδατα» Τουρκίας-Λιβύης, στη «λοξή» ΑΟΖ και να το μοιραστεί με την Τουρκία,
έχοντας με το μέρος της την αδιαφορία της ΕΕ να επιβάλλει κυρώσεις στην Τουρκία
για τις παρανομίες της εις βάρος, να το τονίσουμε αυτό, των νομίμων ελληνικών
δικαιωμάτων που η Ελλάδα δυστυχώς, πουλώντας συνέχεια τον εαυτό της, ποτέ δεν
έχει διασφαλίσει με ανακηρύξεις και οριοθετήσεις!
Σήμερα αναμφισβήτητα η γενική κατάσταση είναι πολύ
δύσκολη, αλλά και πολύ επικίνδυνη για την Ελλάδα η οποία διατρέχει τον ορατό
κίνδυνο να χάσει τεράστιες θαλάσσιες περιοχές οι οποίες, βάση των
προβλέψεων της Σύμβασης για το Δίκαιο της Θάλασσας, της ανήκουν καθ’
ολοκληρίαν.
Και δεν είναι μόνο αυτό., γιατί ταυτόχρονα θα
γίνει αδύνατη πια και η σύνδεση ΑΟΖ Ελλάδας και Αιγύπτου όπως και
Ελλάδας και Κύπρου, κάτι που ασφαλώς θέλει να κατορθώσει η Τουρκία με τη «λοξή»
παρανοϊκή δήθεν ΑΟΖ της η οποία κόβει στα δυο, σαν σφήνα, τον ελληνικό θαλάσσιο
χώρο!!
Ναι, είναι πολύ δύσκολη για την Ελλάδα, όχι
γιατί οι πράξεις που θα πρέπει να κάνει είναι δύσκολες, αλλά – κι εδώ είναι το
πιο άσχημο – είναι δύσκολη γιατί θα πρέπει οι κυβερνώντες της να υψώσουν
απέναντι στους πάντες ένα ανάστημα που θα πρέπει να το βρουν αμέσως, γιατί ως
τώρα απέδειξαν πως δεν το διαθέτουν, πολύ δυστυχώς!
Επειδή λοιπόν πλέον η Ελλάδα είναι άγρια
στριμωγμένη, όχι μόνο απ΄ τον εχθρό-Τουρκία, αλλά και απ΄ τον
φίλο-Ιταλία, και δεν έχει πολλά περιθώρια κινήσεων,
εάν θέλει να επιζήσει στη Μεσόγειο
και εάν δεν θέλει να ακυρωθούν οι μεγάλες της
ΑΟΖ που δικαιούται, οι επιλογές της είναι μόνο δυο, δηλαδή:
ή,
1α) υπερβαίνοντας υπερεπειγόντως τις ανόητες
φοβίες της, να ανακηρύξει και οριοθετήσει μονομερώς τις ΑΟΖ με Αίγυπτο και
Κύπρο, οι οποίες, εάν όντως συμφωνούν και θέλουν να θέσουν φράγμα στην
τουρκική επέκταση που πάει να τις εγκλωβίσει και πνίξει και τις δυο,
θα πρέπει να σπεύσουν με γρήγορους ρυθμούς να οριστικοποιήσουν τις ΑΟΖ
τους με την Ελλάδα με άμεσες και τελειωτικές συνομιλίες μαζί της,
1β) να ανακηρύξει και οριοθετήσει
μονομερώς την ΑΟΖ με την Ιταλία, με την οποία ήδη, αν δεν κάνω λάθος, υπάρχει
μια συμφωνία για τη μέση γραμμή στην υφαλοκρηπίδα και εάν η Ιταλία – με την
οποία δεν μπορεί να έχει πολλή εμπιστοσύνη – διαφωνήσει σχετικά με μέση γραμμή
της ΑΟΖ που θα έχει επίσημα οριοθετήσει η Ελλάδα, τότε ή θα πρέπει να πάει στη
Χάγη ή να καθίσει να συζητήσει με την Ελλάδα,
ή
2) να μην κάνει τίποτα απ’ όλα αυτά
και να αφήσει ελεύθερο το πεδίο στην Τουρκία ώστε αυτή να εδραιώσει την απίστευτα
σχιζοφρενική ΑΟΖ με την Λιβύη, με ό, τι καταστροφικό για την Ελλάδα αυτό
συνεπάγεται, ακυρώνοντας οικειοθελώς και εις βάρος του εαυτού της τις
δυο ΑΟΖ της με Κύπρο και Αίγυπτο, με ό, τι ακόμη χειρότερο αυτό σημαίνει.
Στο τέλος όλης της «ιστορίας» η Ελλάδα μόνο
παύοντας να φέρεται σαν ένας δούλος υποτελής των ΗΠΑ, ΕΕ ως και Τουρκία, θα
μπορέσει να αποφύγει και άλλες «νίλες», εδαφικούς ακρωτηριασμούς και εθνικά
τραύματα – όλα «κακά» τα οποία σίγουρα δεν θα τα πληρώσουν προσωπικά οι Έλληνες
κυβερνώντες, αλλά μόνο ο ελληνικός λαός, βραχυπρόθεσμα και
μακροπρόθεσμα, ένα βάρος που θα περνάει από πατέρα σε γιο για μεγάλο διάστημα
χωρίς όλοι οι επόμενοι «γιοί» να φταίνε σε τίποτα.
Ο πρωθυπουργός της Ελλάδας Κυριάκος Μητσοτάκης
και η κυβέρνησή του βρίσκονται μπροστά σε ένα σταυροδρόμι και προπαντός είναι υπόλογοι
στον ελληνικό λαό, γι’ αυτό
1) ή θα σώσει την πατρίδα πηγαίνοντας κόντρα
σε όλους, ενημερώνοντας τον λαό και ζητώντας του να τον υποστηρίξει στις άμεσες
διαδικασίες ελληνικής ΑΟΖ και προάσπισής της (και όταν ένας ηγέτης έχει μαζί
του όλο τον λαό του, δεν μπορεί να φοβάται κανέναν)
2) ή θα προδώσει τα συμφέροντα της πατρίδας και
του λαού επιτρέποντας να υπερισχύσουν εις βάρος της τα συμφέροντα της Τουρκίας
και οι ανθελληνικές επιταγές άλλων τρίτων (ΗΠΑ, Ιταλία, Γερμανία, ΕΕ) που μόνο
τα δικά τους συμφέροντα κοιτάζουν.
Στη πρώτη περίπτωση θα είναι ήρωας και η
Ιστορία θα του εξασφαλίσει καλό όνομα εις το διηνεκές, στη δεύτερη, εκούσια
παραμένοντας όμηρος ξένου αφέντη, θα είναι εφιάλτης με ό, τι η Ιστορία συνδέει
με αυτή τη λέξη.
ΠΗΓΗ: ΑΡΧΕΙΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ, 28.1.2020.
ΛΕΞΕΙΣ: Ιταλια, Ελλαδα, Τουρκια, Λιβυη, ΑΟΖ
ΣΧΟΛΙΑ
ΣΧΟΛΙΑ ΜΕΣΩ Facebook