Η τάξη μου
Εκεί κοντά στα γηρατειά
μου ήρθε ξάφνου μια πετριά
τους αρχαίους να διαβάζω
και το πνεύμα να θαυμάζω.
Κι έτσι δέκα χρόνια εγώ
στην Στουρνάρη τριγυρνώ
κι ούτε μια στιγμή στ’ αλήθεια,
και δεν λέω παραμύθια,
δεν εσκέφθηκα θαρρώ
από ‘κεί ν’ αποσυρθώ.
Μια φορά την εβδομάδα
όλη πάλι η ομάδα
στα θρανία σαν παιδιά
να γεμίση η καρδιά
με την γνώσι την αρχαία
που είναι πάντα τόσο νέα.
Κάθε λέξι να μετρούμε
και πού βρίσκεται να βρούμε.
Η δασκάλα μας η Άννα[1]
που ’χει αγάπη περισσή
για την γλώσσα μας αυτή
για σκοπό της έχει βάλει
ούτε εις να την προσβάλη.
Χρόνια τώρα αυτή μοχθή
για να μείνη καθαρή
κι αν τολμήσης να ψελίσης
“Μπαμπινιώτης το ’χει πει”
μαύρη μοίρα θα σε βρη.
Όλοι πάνω σου θα πέσουν
του Διός οι κεραυνοί
κι ούτε η Ήρα θα σε σώση
ούτε οι Δώδεκα Θεοί.
Έχει τόση υπομονή
όταν ψάχνη για να βρη
πόσες λέξεις έχουν βγει
απ’ την θάλασσα πι.χι.
Και αντίθετα αυτή
δεν μπορεί να ανεχθή
ένα χρατς αν ακουσθή
σε σακκούλα πλαστική.
Και η τάξη τότε όλη
την ανάσα της κρατά
να περάση η καταιγίδα
κι η σπουδή να αρχινά.
Και είναι τόση η μαγεία
σαν ακούς από παλιά
του Ομήρου την αυδή
πάλι να σου τραγουδά.
Και να ψάλλη την ανδρεία
του Αχιλλέα του Πηλείδη
και σοφία πανουργία
Οδυσσέα Λαερτίδη.
Πόσο θύμωσε ο Αχιλλέας
με τον βασιλιά Ατρείδη
και πώς γλύτωσαν οι Τρώες
των Ελλήνων το λεπίδι,
για να πέσουνε στο τέλος
από Ελλήνων πανουργία
δηλαδή, του Κεφαλλήνα
του Οδυσσέα την σοφία.
Πόσο υπέφερε εκείνος
στο ταξείδι γυρισμού
και πώς έχασε συντρόφους
μεσ’ στον δρόμο του χαμού.
Εκεί λοιπόν που χαίρεσαι
την γλώσσα των ονείρων
ο Γιώργος ξάφνου ακούγεται
το γέλιο γύρω σπείρων.
Ο Γιώργος ο συμμαθητής
εκ Κρήτης Λιλικάκης,
που πάντα έχει να σου πη
δικό του ένα στοιχάκι.
Και η Βάσω μας ακούγεται
ζιζάνιο στην τάξη
που πάντα μέσ’ στο μάθημα
αστείο θα πετάξη.
Στα πίσω τα καθίσματα
Κρίτωνας και Πετρούλα
με αγωνία μελετούν
την κάθε μας λεξούλα.
Η Νεκταρία πάντα που ξεχνά
στον πίνακα να γράψη
τον στίχο που η δασκάλα μας
πρέπει να μας διδάξη.
Η Μάρθα που αισθάνεται
το κρύο πιο πολύ
και η Ιωάννα για εκδρομή
πάντα πληροφορεί.
Ο κύριος Χαράλαμπος
γλυκά μάς προμηθεύει
και η Αριάδνη με χαρά
τον κήπο της κλαδεύει.
Η Μαρία έχει πάντοτε
κάποια πληροφορία
και η Βιολέττα αγαπά
καλή φωτογραφία.
Και άλλη Μαρία έχουμε
που ζει στην Ελευσίνα
στης Δήμητρας τα ιερά
ό,τι έμεινε από εκείνα.
Και η Φανή όπου μοχθή
από μακρυά να έλθη
και μπροστά μια συμμαθήτρια
που λες φωνή δεν έχει.
Έτσι λοιπόν σπουδάζουμε
την γλώσσα των προγόνων
απολοιφάδια και εμείς
παλιών σπουδαίων γόνων.
Λίγο να αποτινάξουμε
την τωρινή μιζέρια
μια ανάσα για να πάρουμε
ν’ ανέβουμε στ’ αστέρια.
30.6.2010
Αικ. Παν. και Ασημ. Μυλωνά
ΠΗΓΗ: ΑΡΧΕΙΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ, 31.6.2010.
ΣΗΜΕΙΩΣΙΣ:
[1] Αναφέρεται στην Άννα Τζιροπούλου-Ευσταθίου.
ΛΕΞΕΙΣ: Αννα Τζιροπουλου Ευσταθιου, ελληνικη γλωσσα, αρχαια ελληνικα
ΣΧΟΛΙΑ
ΣΧΟΛΙΑ ΜΕΣΩ Facebook