ΠΟΣΟΙ ΕΞ ΗΜΩΝ ΕΙΜΕΘΑ ΑΝΘΡΩΠΟΙ; ΠΟΣΟΙ ΕΞ ΗΜΩΝ ΔΕΝ ΕΙΜΕΘΑ ΟΥΤΕ ΚΟΤΕΣ - του Ν. Μπαραμπούτη


ΠΟΣΟΙ ΕΞ ΗΜΩΝ
ΕΙΜΕΘΑ ΑΝΘΡΩΠΟΙ;

ΠΟΣΟΙ ΕΞ ΗΜΩΝ
ΔΕΝ ΕΙΜΕΘΑ ΟΥΤΕ ΚΟΤΕΣ…


Ἀρχή σοφίας ὀνομάτων ἐπίσκεψις.
Ἀντισθένης

νθρωπος εἰς τόν Πλανήτην Γῆ εἶναι μόνον ὁ Ἕλλην καί οὐδείς ἄλλος.
Διατί; διατί αὐτό καθορίζουν οἱ ὀρισμοί.
Ὁ καθείς αὐτοπροσδιορίζεται ὅπως ἐπιθυμεῖ.



 Σχεδόν, ἡ παγκόσμιος κοινότης διά τήν ἀναμεταξύ της ἐπικοινωνίαν κάμει χρήσιν τῆς Ἑλληνικῆς γραμματείας, τοῦ Ἑλληνικοῦ λεξιλογίου, τοῦ Ἑλληνικοῦ ἀλφαβήτου. Κυρίως δέ, ἡ ἐπιστημονική ὁρολογία κατά κύριον λόγον εἶναι Ἑλληνική. Κατά περίεργον τρόπον ἡ μόνη λέξις ἡ ὁποία δέν χρησιμοποιεῖται ἀπό τήν παγκόσμιον κοινότητα εἶναι ἡ λέξις ΑΝΘΡΩΠΟΣ. Ἀντ' αὐτῆς χρησιμοποῦν καί μάλιστα ὁ Δυτικός κόσμος, τήν Λατινικήν λέξιν ΗΟΜUS, μόνον καί πού αὐτή εἶναι Ἑλληνική, εἶναι τό χῶμα. Ἡ Ἰταλική ἐτιμολογία εἶναι:

Etimologia: La parola uomo deriva dal latino hŏmō, legato a hŭmus (terra), avente senso, quindi, di "terrestre". Δηλ. λέξις uomo προέρχεται ἀπό τήν Λατινικήν hŏmō (χῶμα) συνδεδεμένον μέ τό hŭmus (Γῆ), ἐχόμενον αἴσθημα, δηλ. Γήινος. L'equivalente greco di homo è invece ἄνθρωπος (ànthrōpos). Τό Ἑλληνικόν ἰσοδύναμον τοῦ homo εἶναι ἀπ΄ἐναντίας ἄνθρωπος. Πτωχή περιεχομένου Λατινογενής ἐτυμολογία.

 Γενικῶς εἰς τόν δυτικόν κόσμον αἱ γλῶσσαι εἶναι Λατινογενεῖς, μόνον πού τό Λατινικόν ἀλφάβητον εἶναι αὐτό τό τῆς Χαλκίδος καί τῆς Κύμης δηλ. εἶναι Ἑλληνικόν. Ἴσως δέν ἔκαμαν χρήσιν διότι ὅταν Ἕλλην εἶχεν νοῦν, σκέψιν, λόγον, φιλοσοφίαν, ἐπιστήμας, οἰκίας, θέατρα, κ.τ.λ, κ.τ.λ οἱ ἄλλοι εἴτε ἦσαν ἐπάνω εἰς τά δένδρα, εἴτε ἦσαν κανίβαλοι. Μόνον ἀγαπητοί Συνέλληνες κατεβάσαμεν τούς ἄλλους ἀπό τά δένδρα, ἀλλά ἀνεβήκαμεν ἐμεῖς. Διότι πῶς ἀλλέως εἶναι δυνατόν νά ἐρμηνευθῆ ὅταν εἰς τήν πατρίδα τῆς Σοφίας τῶν Ἡρώων καί τοῦ Ἐθνικισμοῦ κάνομεν πρωθυπουργούς ἀπάτριδες, Σημιτο-Γιωργακο-Τσιπρο-Μητσοτάκης. Οὕτως σήμερον, ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες διά τούς Ἰταλούς εἴμεθα uomo, διά τούς Γάλλους homme, καί διά τούς Ἄγγλους human. Ἤτοι κάθε λαός αὐτοπροσδιορίζεται ὡς "ἄνθρωπος" ὅπως αὐτός ἐπιθυμεῖ ἀναλόγως τῶν ἡθῶν καί ἐθίμων του. Εἰς δέ τάς Μουσουλμανικάς χώρας ἡ λέξις ἄνθρωπος θά ἔχη κάποιαν ἄλλην ἔννοιαν ἀπό αὐτήν πού ἐμεῖς δίδομεν.

 Ἀλλά, πόσοι ἐξ ἡμῶν τῶν Ἑλλήνων ἔχομεν γνῶσιν τῆς προελεύσεως καί τοῦ περιεχομένου τῆς λέξεως ἄνθρωπος. Πολλοί λέγουν ὅτι εἶναι σύνθετος καί προέρχεται ἀπό τήν λέξιν ἄνω, καί τήν λέξιν θρώσκω = βλέπω, δηλ. ἄνθρωπος = ἄνω + θρώσκω, βλέπω πρός τά ἄνω, ἄλλοι ἀπό τό ἀνήρ+ὄψις, καί ἄλλοι ἔχουν ἄλλην ἐκδοχήν.

 Ἀλλά ἡ λέξις ἄνθρωπος εἶναι ἀρχαιοελληνική καί ὅπως λέγει καί ὁ Ἀντισθένης «Ἀρχή σοφίας ὀνομάτων ἐπίσκεψις» καλόν εἶναι νά ἐπιτρέψωμεν εἰς τόν Πατέρα τῆς φιλοσοφίας Πλάτωνα, νά μᾶς ὁμιλήση διά τό τί σημαίνει ἡ λέξις ἄνθρωπος. Εἰς τό βιβλίον του Κρατῦλος, διά στόματος Σωκράτους, μᾶς δίδει τήν προέλευσιν καί ἐρμηνείαν ἑκατοντάδων λέξεων, εἰς αὐτό μᾶς ὁμιλεῖ διά τήν προέλευσιν καί τό περιεχόμενον τῆς λέξεως ἄνθρωπος.

Γράφει:

«Σωκράτης: ὧδε. σημαίνει τοῦτο τὸ ὄνομα ὁ ἄνθρωπος ὅτι τὰ μὲν ἄλλα θηρία ὧν ὁρᾷ οὐδὲν ἐπισκοπεῖ οὐδὲ ἀναλογίζεται οὐδὲ ἀναθρεῖ, ὁ δὲ ἄνθρωπος ἅμα ἑώρακεν τοῦτο δ᾽ ἐστὶ [τὸ] ὄπωπε καὶ ἀναθρεῖ καὶ λογίζεται τοῦτο ὃ ὄπωπεν. ἐντεῦθεν δὴ μόνον τῶν θηρίων ὀρθῶς ὁ ἄνθρωπος ἄνθρωπος ὠνομάσθη, ἀναθρῶν ἃ ὄπωπε».
ΠΛΑΤΩΝΟΣ «ΚΡΑΤΥΛΟΣ»399b-399c

«Σωκράτης: λοιπόν, σημαίνει τοῦτο τό ὄνομα ἄνθρωπος, ὅτι τά μέν ἄλλα θηρία(τά ζῶα) καί ἔξ αὐτῶν ὅσα βλέπουν, τίποτε δέν παρατηροῦν, τίποτε δέν ἀναλογίζονται καί τίποτε δέν ἐξετάζουν μέ προσοχή, ὁ δέ ἄνθρωπος συγχρόνως καί βλέπει, τοῦτο δέ εἶναι τό ἔχω δεῖ, καί παρατηρεῖ μέ προσοχή καί λογίζεται αὐτό τό ὁποῖον ἔχει δεῖ. Ἀπ΄ ἐδῶ καί εἰς τό ἐξῆς, ἀπό ὅλα τά θηρία(τά ζῶα) ὁ ἄνθρωπος ὀρθῶς ὠνομάσθη ἄνθρωπος, διότι ἔχει τήν ἰκανότητα νά διακρίνη μέ τόν νοῦν αὐτά τά ὁποία ἔχει δεῖ».

Ὁράω-ῶ, ἑώρων, ὄψομαι, εἶδον, ἑώρακα, ἑωράκειν, παρακείμενος β! ὄπωπα, ὑπερσυντέλικος β! ὀπώπειν.
ἑώρακεν: παρακείμενος γ πρόσωπον τοῦ ὁράω-ῶ
ὄπωπε (ν): β! παρακείμενος γ πρόσωπον τοῦ ὁράω-ῶ
ἐπι-σκοπέω-ῶ=παρατηρῶ, ἐξετάζω, προσέχω, ἐρευνῶ, ἐπιβλέπω, μελετῶ
ἀθρέω-ῶ= βλέπω μετά προσοχῆς, παρατηρῶ, διακρίνω, ἐξετάζω
ἀναθρῶ= παρατηρῶ μέ προσοχήν, βλέπω πρός τά ἐπάνω
θρώσκω=πηδῶ, ἀναπηδῶ, τινάζομαι, ὁρμῶ, ἐφορμῶ.
ἀναθρώσκω=ἀναπηδῶ, τινάσσομαι ἐπάνω
πέπονθεν=παρακείμενος τοῦ πάσχω
ἀναθρε+οπ+ος>ἀνθρε+οπ+ος>ἄνθρωπος
τούτων τοίνυν ἓν καὶ τὸ τῶν ἀνθρώπων ὄνομα πέπονθεν, ὡς ἐμοὶ δοκεῖ. ἐκ γὰρ ῥήματος ὄνομα γέγονεν, ἑνὸς γράμματος τοῦ ἄλφα ἐξαιρεθέντος καὶ βαρυτέρας τῆς τελευτῆς γενομένης.
 Ἀφαιρέθηκε ἕνα ἄλφα, συναιρέθηκαν ε+ο σέ ω καί τό βαρύτονον ἀρχικό ἄλφα μετατράπηκε σέ ὀξύτονο.
 Σοφωτέρα ἐρμηνεία τῆς λέξεως ἄνθρωπος ἀπό αὐτήν πού δίδει ὁ Πλάτων δέν δύναται νά ὑπάρξη.
 Ἄνθρωπος μία λέξις ἀρχαιοΕλληνική, πού ἀπευθύνεται ἀπό Ἕλληνας μόνον πρός Ἕλληνας, διότι οἱ ἄλλοι ἀπλούστατα ἦσαν βάρβαροι. Ὁ κάθε λαός ἔχει τό δικαίωμα νά αὐτοπροσδιορίζεται ὅπως ἐπιθυμεῖ. Ὁ μέγιστος Εὐριπίδης λέγει: «βαρβάρων δ᾽ Ἕλληνας ἄρχειν εἰκός, ἀλλ᾽ οὐ βαρβάρους, μῆτερ, Ἑλλήνων· τὸ μὲν γὰρ δοῦλον, οἳ δ᾽ ἐλεύθεροι» «Ἰφιγένεια ἡ ἐν Αὐλίδι, 1400».
 Δηλ. ὀρθόν εἶναι, νά κυβερνοῦν οἱ Ἕλληνες τούς βαρβάρους, καί ὄχι οἱ βάρβαροι τους Έλληνες, διότι οἱ μέν εἶναι δοῦλοι, οἱ δέ ἐλεύθεροι.
 Ὁ Πλάτων διά νά δώση καί ἕναν ὀντολογικόν ὁρισμόν τοῦ ἀνθρώπου λέγει ὅτι:
«ὁ ἄνθρωπος εἶναι ὄν δίπουν καί ἄπτερον». Καί πράγματι ἔτσι εἶναι, παρατηρόντας τό ζωϊκόν βασίλειον θά διαπιστώσωμεν ὅτι πράγματι τοῦτον εἶναι ἀληθές. Ὅ ἄνθρωπος εἶναι ἕνα ζῶον μέ δύο πόδια, χωρίς πτερά. Τόν ἀκούει ὅμως καί κάποιος ἄλλος, ἕνας σαρκαστής, ὁ Διογένης ὁ κυνικός ὁ ὁποῖος τί κάμει! ξεπουπουλιάζει μίαν κότα καί περιφερόμενος περί τήν Ἀκαδημίαν τοῦ Πλάτωνος φώναζε: ἰδού ὁ ἄνθρωπος τοῦ Πλάτωνος. Ὁ Πλάτων ἐξηναγκάσθη νά ἀλλάξη τόν ὁρισμόν.
Δηλ. ὁ Σωκράτης μᾶς λέγει ὅτι διά νά χαρακτηρισθεῖ κάποιος ὡς ἄνθρωπος ὁφείλει νά ἔχη ὁρισμένα χαρακτηριστικά, ὁρισμένας ἰδιότητας, νά δύναται νά παρατηρῆ, νά ἐρευνᾶ, νά μελετᾶ, νά σκέπτεται, νά συλογίζεται νά δύναται νά διακρίνη καί νά συγκρίνη. Π.χ ἄπαντες θά συμφωνήσωμεν εἰς τήν κάτωθι ἐρώτησιν! ἐάν εἰς κύων οὐρήσει εἰς κίονα τοῦ Παρθενῶνος ἤ εἰς κίονα τῆς Δ.Ε.Η διακρίνει πού οὐρεῖ; ὅλοι θά ἀπαντήσωμεν πῶς διά τόν κύνα, καί ὁ ἕνας κίων ἀλλά καί ὁ ἄλλος κίων τό ἴδιο τοῦ φαίνονται. Ἀλλά καί πάλιν θά συμφωνήσωμεν ὅτι ἐάν ἐκπαιδεύσομεν τόν σκῦλον, αὐτός θά μάθη νά μήν οὐρεῖ εἰς τόν κίονα τοῦ Παρθενῶνος. Μήπως ὑπάρχουν ἄνθρωποι πού δέν μαθαίνουν;
 Ἀλλά μήπως καί μερικά ὄντα δίποδα καί ἄπτερα ἔχουν <λογικήν > καί ἔνστικτον κατώτερον τῆς κότας. Διότι ἡ κότα ὅταν ἔχει τά δικά της μικρά πουλάκια τά προστατεύει καί τά βάζει κάτω ἀπό τάς φτερούγας της, οὔτως ὀργανώνει τήν ἰδικήν της οἰκογένειαν. Θά ἐπιτεθῆ ἀκόμη καί σέ ἀετόν ἐάν πάει νά προξενίση κακόν εἰς τά δικά της πουλάκια. Ἐάν δέ ἄλλα πουλάκια, ἀπό ἄλλη κότα πηγαίνουν νά εἰσέλθουν είς τήν ἰδικήν της οἰκογένεια τά ἀπομακρύνει.
 Καί ἐνῶ αὐτά πράττει ἡ κότα ἀπό ἔνστικτον, ὁ λόγιος, ὁ σοφός καί μεγάλος Ἕλληνας Ἰσοκράτης (436-338) πρός τιμήν τῆς 100ης Ὀλυμπιάδος γράφει τόν ΠΑΝΗΓΥΡΙΚΟΝ του καί λέγει: «ταύτην γὰρ οἰκοῦμεν οὐχ ἑτέρους ἐκβαλόντες οὐδ᾽ ἐρήμην καταλαβόντες οὐδ᾽ ἐκ πολλῶν ἐθνῶν μιγάδες συλλεγέντες, ἀλλ᾽ οὕτω καλῶς καὶ γνησίως γεγόναμεν ὥστ᾽ ἐξ ἧσπερ ἔφυμεν, ταύτην ἔχοντες ἅπαντα τὸν χρόνον διατελοῦμεν, αὐτόχθονες ὄντες»
Δηλ. «Εἰς αὐτήν τήν χώραν κατοικοῦμεν χωρίς νά ἐκδιώξωμεν ἄλλους, οὔτε ἤταν ἔρημος καί τήν καταλάβαμεν, οὔτε ἀπό πολλά ἔθνη ὡς μιγάδες ἐδῶ συγκεντρωθήκαμεν, ἀλλ΄ οὕτως καλῶς καί γνησίως ὑπάρχομεν, ὥστ΄ἐξ αὐτῆς ἀκριβῶς γεννηθήκαμεν, ταύτην κατέχοντες καθ΄ὅλον τόν χρόνον ἐξακολουθοῦμεν νά ζῶμεν, καθ΄ὅτι εἴμαστε αὐτόχθονες».
 Τά φαυλο-κιναιδο-κάναλα καί ὁ ἀνθελληνικά τάχα αριστερά κόμματα μέ πολλαπλάς ψυχολογικάς ἐπιθέσεις ὅπως: θά πάρης βραβεῖον ΝΟΜΠΕΛ ἐάν θά βάλης λαθροεισβολεῖς εἰς τό σπίτι σου, δέν εἶσαι φιλάνθρωπος πού δέν τούς δέχεσαι, εἶσαι ξενόφοβος κ.λ.π, κατόρθωσαν νά σοῦ διασαλεύσουν αὐτό τό ἀρχέγονον ἔνστικτον τῆς αὐτοσυντηρήσεως, ὑπαρκτόν ἀκόμη καί εἰς τά σκουλίκια. Αὐτοί Μισοῦντες τήν Ἑλλάδα καί τήν Ἱστορίαν της, πού εἶναι ἠ Πατρίς τῶν μεγαλυτέρων Ἡρώων καί φιλοσόφων τῆς ἀνθρωπότητος, ἐπιδιώκουν νά τήν μετατρέψουν σέ ἕνα χῶρον μιγάδων. Εἰσβάλλουν οἱ λαθροεισβολεῖς εἰς τήν Πατρίδαν σου, καί τά ἀνθελληνικά δίποδα καί ἄπτερα ζῶα τούς ὑποδέχονται μέ τριαντάφυλλα. Μήν παραμένεις ἀπαθής παρά τά ὅσα δεινά ἔχεις ὑποστεῖ ἀπό αὐτήν τήν εἰσβολήν. Καιρός εἶναι νά ἀποκτήσωμεν αὐτό πού μᾶς ἀφαίρεσαν οἱ μισέλληνες, νά ἀποκτήσωμεν τουλάχιστον τό ἔνστικτον τῆς κότας.
Ἕλληνες ὀφείλομεν νά συνεχίσωμεν νά ὑπάρχωμεν καί δέν πρέπει νά ἀφανισθῶμεν. Καί πρέπον καί δίκαιον καί ὀρθόν εἶναι, νά συνεχίσωμεν νά ὑπάρχωμεν διότι εἴμεθα τό «κάλλιστον καί ἄριστον γένος ἐπ’ἀνθρώπους», ὅπως εἶπεν ὁ Αἰγύπτιος ἱερεύς εἰς τόν Σόλωνα διά τούς Ἕλληνας, ὅταν οὖτος εἶχεν ἐπισκεφθεῖ τήν Αἴγυπτον.

 Ἔθνος = Fεθ+νος - ἔθος = ἔθιμον, συνήθεια, ἦθος.
Τό F εἶναι τό ἀρχιοελληνικόν δίγαμμα.

Τὸ γὰρ ἦθος ἀπὸ τοῦ ἔθους ἔχει τὴν ἐπωνυμίαν. ἠθικὴ γὰρ καλεῖται διὰ τὸ ἐθίζεσθαι.
Ἀριστοτέλης

Καί τό ψήφισμα τῶν Ἀθηναίων λέγει: «αὖτις δὲ τὸ Ἑλληνικόν, ἐὸν ὅμαιμόν τε καὶ ὁμόγλωσσον, καὶ θεῶν ἱδρύματά τε κοινὰ καὶ θυσίαι ἤθεά τε ὁμότροπα».
Δηλ. τό Ἑλληνικόν Ἔθνος χαρακτηρίζαται ἀπό κοινά χαρακτηριστικά πού εἶναι: τό ὄμαιμον, τό ὁμόγλωσσον, τά κοινά ἱδρύματα τά ἀφιερωμένα εἰς τούς θεούς καί οἱ θυσίες, καθώς καί τά ὁμοειδῆ ἤθη καί ἔθιμα.
Δηλ. ὁ Ἐθνικιστής Ἕλλην, σέβεται, ἀγαπᾶ, τιμᾶ καί ἐκτιμᾶ τήν ἔνδοξον Ἱστορίαν τῶν προγόνων του καί ὑπερασπίζεται τήν Πατρίδαν του, τήν Ἐλευθερίαν του, τά ἤθη καί ἔθιμα του.
 Βεβαίως τῇ βάσει ὀρισμοῦ, οἱ ἀνθέλληνες ἐξαιροῦνται τοῦ ὀρισμοῦ δηλ. δέν εἶναι ἄνθρωποι, καί ὡς ἐκ τούτου δύνανται νά ὑπαχθοῦν εἰς αὐτόν τῆς Λατινικῆς προελεύσεως, δηλ. ὅτι εἶναι χωματένιοι, ἤ τόν ἄλλον τοῦ Πλάτωνος, δηλ. ὅτι εἶναι ζῶα δίποδα, ἄπτερα καί ἀνθελληνικά...

ΠΗΓΗ: ΑΡΧΕΙΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ, 7.4.2020.

ΛΕΞΕΙΣ: Σωκρατης, ανθρωπος, Πλατων, Πλατωνας, κρατυλος, Αντισθενης, χομο, Αριστοτελης, Μπαραμπουτης, ελλην, ελληνας, Ισοκρατης, Ολυμπιαδα, ολυμπια, ΠΑΝΗΓΥΡΙΚΟΣ
Share on Google Plus

About ΑΡΧΕΙΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ

    ΣΧΟΛΙΑ
    ΣΧΟΛΙΑ ΜΕΣΩ Facebook

ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΤΕ ΜΑΣ ΣΤΑ ΜΕΣΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΔΙΚΤΥΩΣΗΣ