Η «Ωραία Ελένη»
και το Ελληνικό Δημόσιο Χρέος
Η παραπλάνηση ενός λαού
με νεογκεμπαιλική
προπαγάνδα
Τώρα που,
μετά από οχτώ χρόνια, αραίωσαν κάπως η κάπνα και τα αποκαΐδια μιας παρανοϊκής
πύρινης οικονομικής διαμάχης ανάμεσα στους Βόρειους και τους Νότιους «εταίρους»
της Ευρωπαϊκής Ένωσης, υπάρχει η αναγκαία νηφαλιότητα για να κρίνουμε με λογικά
επιχειρήματα τις τραυματικές συνέπειες αυτού του παραλογισμού, ο οποίος ξύπνησε
και πάλι τους ακραίους εθνικιστικούς βρικόλακες του παρελθόντος. Οι βουλευτικές
εκλογές του 2017 σε κάποιες χώρες της ΕΕ, φανέρωσαν πιο ξεκάθαρα ότι, οι
μεταπολεμικοί μόχθοι μισού αιώνα για ειρηνική συμβίωση και ευημερία των λαών
της Ευρώπης, μεταλλάχτηκαν μέσα σε ελάχιστα χρόνια, εξαιτίας μιας οικονομικής
κρίσης, σε μίσος, σε κερδοσκοπική απληστία, σε ταπεινωτικούς χαρακτηρισμούς με
εχθρική εμπάθεια, αλλά και σε διάβρωση των ευρωπαϊκών αξιών και αρχών, της
ιδέας της Δημοκρατίας, του κοινωνικού κράτους και της κοινοτικής αλληλεγγύης.
Η
αντιπαράθεση ανάμεσα στη μεγάλη Γερμανία και στη μικρή Ελλάδα είχε έναν έντονο
εχθρικό και αδυσώπητα σκληρό χαρακτήρα. Δεν έγινε καμιά προσπάθεια, μετά την
πτώχευση της Λίμαν Μπράδερς, για να λυθεί με «εταιρική σύνεση» το πρόβλημα των
κερδοσκοπικών κινδύνων για ένα πρόχειρα μελετημένο ευρώ, αλλά βγήκαν από τα
ντουλάπια οι σάλπιγγες του πολέμου. Οι εταίροι έγιναν εχθροί. Αντί να
κατηγορηθούν οι ανεύθυνοι έλληνες πολιτικοί που άσκησαν μια αξιοθρήνητη
οικονομική πολιτική που οδήγησε στη χρεοκοπία της χώρας, αλλά και οι ηγέτες των
ισχυρών χωρών της ΕΕ (Γερμανίας, Γαλλίας) που γνώριζαν το πρόβλημα των
δημοσιονομικών ελλειμμάτων και φρόντιζαν να το διογκώνουν με δωροδοκίες ελλήνων
αξιωματούχων και με εκβιαστικές πολιτικές παρεμβάσεις για την αύξηση των
πωλήσεων των βιομηχανικών προϊόντων τους (πολεμικό υλικό, απόσυρση παλιών
αυτοκινήτων για ενίσχυση των εισαγωγών κλπ), αυτοί οι ηγέτες της Ευρωζώνης
οργάνωσαν μια εκστρατεία ταπείνωσης και εξευτελισμού όλων των Ελλήνων.
Χρησιμοποιήθηκε η φασιστική πρακτική απαξίωσης ολόκληρου του ελληνικού λαού που
θα τη ζήλευαν ο Γκέμπελς και ο Στάλιν αφού, έστω δειλά και ψιθυριστά, ακόμα και
κάποιοι έντιμοι Γερμανοί, Γάλλοι ή Βρετανοί πολιτικοί και διανοούμενοι, μίλησαν
για τους αποδιοπομπαίους τράγους ή για τους νέους κατατρεγμένους εβραίους της
ΕΕ.
Ο Έλληνας ως
άτομο και γενικότερα η ελληνική κοινωνία διερευνούνταν με κακοήθεια και
διογκωμένα ψεύδη, με βάση στερεότυπα στα οποία διακρίνονταν και κάποια στοιχεία
κόμπλεξ κατωτερότητας. Είναι αυτό το κόμπλεξ κάποιων Βορειοευρωπαίων (που ο
Αντρέ Μπρετόν το χαρακτήρισε ως «ελληνική πολιτιστική κατοχή της Ευρώπης»), οι
οποίοι μη έχοντας ολοκληρωμένο γραπτό λόγο σχεδόν ως την περίοδο της
Αναγέννησης, δεν είχαν αναπτύξει ως τότε ιστορικές, φιλοσοφικές και
καλλιτεχνικές δημιουργίες. Γι’ αυτό σ’ αυτή την εκστρατεία κακοήθειας, εκτός
από τις αναφορές σε οικονομικά, κοινωνικά και πολιτιστικά ελαττώματα του
Έλληνα, γινόταν έντονη προσπάθεια να τονισθεί πως ο σημερινός Έλληνας δεν έχει
καμιά σχέση με την Αρχαία Ελλάδα. Η εφημερίδα
Die Welt της 15 Ιουνίου 2015 σε άρθρο της με τίτλο: «Η Ελλάδα
έχει καταστρέψει μια (ακόμα!) φορά την ευρωπαϊκή τάξη», έγραψε πως στις
φλέβες των σημερινών Ελλήνων (των «πρακτόρων του χάους», όπως τους χαρακτήρισε)
δεν ρέει ούτε σταγόνα αίματος των Αρχαίων Ελλήνων και συνεπώς «αφού δεν είναι κατ’ ευθείαν γραμμή γνήσιοι απόγονοι του Πλάτωνα, δεν
θα έπρεπε να γίνουν δεκτοί στην ευρωπαϊκή
οικογένεια», αφού δεν είναι γνήσιοι Ευρωπαίοι. Αλλά ποιοι Ευρωπαίοι έχουν τη
φυλετική καθαρότητα των αρχαίων προγόνων τους; Αν εξαιρέσουμε το γεγονός πως η
εφημερίδα παραπέμπει σε προπολεμικά ναζιστικά ιδεολογήματα, το γεγονός της
επίκλησης της φυλετικής καθαρότητας μας θυμίζει τα προπαγανδιστικά επιχειρήματα
του Τσόρτσιλ και των βρετανικών Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης για τις προγονικές
καταβολές των Γερμανών. Την περίοδο εκείνη δεν υπήρχε για τους Βρετανούς
γερμανικό έθνος, αλλά ένας «μεικτός λαός» από τους Ούνους απογόνους του Αττίλα
οι οποίοι ήρθαν σε επιμειξία με γερμανικές φυλές. Και ναι μεν αυτές οι λεκτικές
ακρότητες θα μπορούσαν να δικαιολογηθούν από τα έντονα μίση του πολέμου, όμως η
πτώχευση της Ελλάδας, ένα καθαρά οικονομικό γεγονός, απαιτούσε τέτοιου είδους
εχθρική επιχειρηματολογία που έθιγε και ταπείνωνε βάναυσα έναν ολόκληρο λαό;
Ένα οικονομικό συμβάν έδωσε την ευκαιρία στους φανατικούς για να
δημιουργήσουν ένα εχθρικό κλίμα ανάμεσα σε Γερμανούς και Έλληνες, με σκληρές
και άδικες κατηγορίες και καταγγελίες εναντίον ενός ολόκληρου λαού από τη μια
πλευρά και τις απαράδεκτες επισημάνσεις του εγκληματικού ναζιστικού παρελθόντος
της Γερμανίας από την άλλη. Δεν είναι άλλωστε η πρώτη φορά που ο πολιτισμός και
η ιστορία χρησιμοποιούνται από τις μεγάλες δυνάμεις για να παγιώσουν μύθους και
πολιτικές δολοπλοκίες. Το είδαμε και στο σημερινό μακεδονικό πρόβλημα. Οι
μορφωμένοι Γερμανοί, Γάλλοι, Βρετανοί ή Αμερικάνοι γνωρίζουν άριστα την
ευρωπαϊκή ιστορία. Κι’ όμως, η μεγαλύτερη πολιτιστική απάτη του 20ου
αιώνα που πραγματοποιήθηκε για γεωστρατηγικούς λόγους από το Στάλιν και τον
Τίτο για την ύπαρξη μακεδονικού έθνους και μακεδονικής γλώσσας, υιοθετήθηκε με
φανατισμό από την ΕΕ και τις ΗΠΑ. Με τέτοιες πολιτιστικές συμπεριφορές που
νομιμοποιούν ιστορικές απάτες, πως είναι δυνατόν να μιλάμε ανερυθρίαστα για
ευρωπαϊκή κουλτούρα ή για ευρωπαϊκές αξίες και ιδανικά;
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ άρθρα για την ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ, ΕΔΩ.
Οι αχαλίνωτες
φραστικές επιθέσεις των γερμανικών ΜΜΕ είχαν ξεπεράσει κάθε όριο οικονομικής
(υποτίθεται!) κριτικής. Η Εφημερίδα «Bild» της 27 Οκτωβρίου 2010, συνιστούσε στους
φαλιρισμένους, στους τεμπέληδες, στους φοροφυγάδες και σπάταλους Έλληνες να
πουλήσουν τα νησιά τους αλλά και την Ακρόπολη (Verkauft doch eure Inseln, ihr Pleite-Griechen... und die Akropolis gleich mit!). Με
αγαστή σύμπνοια ακολούθησαν και οι Βρετανοί οι οποίοι, ξεχνώντας το απάνθρωπο
ιμπεριαλιστικό και αποικιακό παρελθόν τους, μίλησαν για τον «ελληνικό
πολιτιστικό σοβινισμό» και πως οι ανάξιοι και τεμπέληδες Έλληνες θα έπρεπε να
στήσουν το άγαλμα του Λόρδου Έλγιν», ο οποίος έσωσε από την καταστροφική τους
μανία και αδιαφορία τα έργα τέχνης της Ακρόπολης. Ο αρχαιοκάπηλος που
θρυμμάτισε τα αριστουργήματα της ζωφόρου του Παρθενώνα, ήταν κι’ αυτός ένας από
τους «σωτήρες της Ελλάδας». Σ’ αυτόν τον οίστρο των μισελληνικών στερεοτύπων
είχε προηγηθεί, στο περιοδικό «Focus» της 22 Φεβρουαρίου 2010, η εξοργιστική εικόνα της Αφροδίτης της Μήλου με το
ανασηκωμένο δάχτυλο και τη λεζάντα «Betrüger in
der Euro-Familie» (απατεώνες στην Ευρω-οικογένεια). Αλλά ποιοι ήταν οι απατεώνες; Μα
φυσικά ο ελληνικός λαός και όχι οι ηγέτες του αλλά ούτε και οι ηγέτες του
διευθυντηρίου της Ευρωζώνης, οι οποίοι με τις αντιδημοκρατικές και τις
εγκληματικά και άσχετες με την οικονομική θεωρία αποφάσεις τους, έβαλαν
βραδυφλεγείς εκρηκτικούς μηχανισμούς στα θεμέλια της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης και
εκκόλαψαν το αυγό του φιδιού.
Οι πραγματικοί «Betrüger» έμειναν
ηθικά και πολιτικά άθικτοι. Οι Έλληνες ηγέτες που «μαγείρεψαν» το swap της
Goldman Sachs για να μπει η Ελλάδα στην Ευρωζώνη από το παράθυρο, εμφανίστηκαν
αγνοί και άμωμοι στο πλευρό του κιτρινόμαυρου γερμανικού τύπου και δήλωναν με
θράσος «πως κυβερνούν έναν διεφθαρμένο λαό». Οι Γερμανοί ηγέτες που βρίσκονταν
κρυμμένοι πίσω από τα ΜΜΕ, έδειξαν δήθεν ξαφνιασμένοι για την απάτη του swap
και την τραγική κατάσταση της ελληνικής οικονομίας. Οι θεατρινισμοί όταν
ξεπεράσουν κάποιο όριο προκαλούν θυμηδία ακόμα και σε κρετίνους. Είναι δυνατόν
τα οικονομικά επιτελεία της ΕΕ να μην γνώριζαν το ρόλο της Goldman Sachs στην
απάτη με το swap; Πρόκειται για την πασίγνωστη τραπεζική εταιρεία/χταπόδι η
οποία (κατά τους γάλλους δημοσιογράφους και συγγραφείς Marc Roche και Jérôme Fritel που δημοσίευσαν την ερευνητική
εργασία τους «Goldman Sachs: la banque qui dirige le monde»), κυβερνά και κατευθύνει τον κόσμο
και φυσικά και την ΕΕ. Τα περισσότερα από τα οικονομικά στελέχη της ΕΕ είτε
υπήρξαν διευθυντικά όργανα αυτής της τράπεζας είτε αμείβονταν ως λομπίστες για
να εξυπηρετούν τα συμφέροντά της. Οι γερμανοί πολιτικοί και οι άλλοι ευρωπαίοι
ηγέτες γνώριζαν την απάτη με το swap, αλλά και την αλήθεια για το γεγονός πως
οι Γερμανοί πολίτες δεν επιβαρύνονταν από τα δάνεια που δίνονταν για να
ανακάμψει η ελληνική οικονομία. Σκόπιμα λοιπόν και δίπλα στους Έλληνες «Betrüger» συμπαρατάχθηκαν και οι Γερμανοί «Betrüger» για να φανατίσουν, με τα ελεγχόμενα ΜΜΕ και την κίτρινη
προπαγάνδα, τον γερμανικό λαό εναντίον του ελληνικού λαού. Το εύρος αυτής της
προπαγάνδας ήταν απεριόριστο. Από τις οικονομικές και πολιτιστικές καταγγελίες
έφθανε και σε τελείως άσχετα και ασήμαντα γεγονότα, όπως η μουσική παράσταση
που θα περιγράψουμε στη συνέχεια. Ήταν μια πραγματικά φασιστική πλύση εγκεφάλων
του γερμανικού λαού.
Το 2014, στην κορύφωση της ελληνικής οικονομικής κρίσης, η όπερα
του Αμβούργου ανέβασε στη σκηνή την θαυμάσια όπερα μπούφα «La Belle Hélène». Αυτή η
οπερέτα του Ζακ Όφενμπαχ, από το 1864 που πρωτοπαίχτηκε στο Παρίσι, αποτελεί μια
από τις πλέον πολυσυζητημένες όπερες που προσελκύουν, μέχρι τις μέρες μας, το
μουσικόφιλο κοινό πολλών θεάτρων σε όλη την Ευρώπη. Ο λόγος είναι πως συνδυάζει
ένα πασίγνωστο σε όλο τον κόσμο μυθοποιημένο αρχαιοελληνικό ιστορικό γεγονός το
οποίο υπήρξε η αιτία του τρωικού πολέμου, με μια εκπληκτική σε ζωντάνια και
μπρίο μελωδική μουσική. Οι παραστάσεις αυτής της όπερας, με μια σκωπτική και
εύθυμη, μια «μπούφα» (ευτράπελη, κωμική, αστεία) παρουσίαση των ιστορικών
γεγονότων, άφησαν εποχή στο παρισινό θέατρο Σατλέ (Théâtre du Châtelet). Ιδιαίτερα εντυπωσιακή
ήταν η παράσταση του 2015 την οποία μετέδωσε και ο γαλλογερμανικός τηλεοπτικός
σταθμός TV ARTE, με τις αρχαιοελληνικές αμφιέσεις των ηθοποιών/τραγουδιστών και
στο ρόλο της Ωραίας Ελένης την πανέμορφη γαλλίδα σοπράνο Gaëlle Arquez.
 |
| H Gaëlle Arquez ως Ωραία Ελένη. |
Η παράσταση
στην όπερα του Αμβούργου δεν θα μπορούσε, από πλευράς μουσικής μελωδίας και
θεάματος, να συγκριθεί με τις διάφορες παραστάσεις του θεάτρου Σατλέ. Οι ισχνές
φωνητικές ικανότητες των πρωταγωνιστών και με μια Ελένη που θα μπορούσε να
είναι η γιαγιά της Ελένης της Σπάρτης, αποτελούσαν δυσμενή κριτήρια για την
αξιολόγηση της ποιότητας της παράστασης. Όμως, ο σκηνοθέτης είχε προσαρμόσει τα
δεδομένα του έργου σε μοντέρνα και σημερινά σκηνοθετικά στοιχεία,
παρουσιάζοντας π.χ. τον μάντη Κάλχα ως πλοίαρχο του καραβιού «Jupiter» (Δίας),
του οποίου το κυρίως κατάστρωμα και τα δυο υπερκαταστρώματα αποτελούσαν τους
υποτιθέμενους χώρους των βασιλικών ανακτόρων του Μενέλαου. Αλλά ο σκηνοθέτης
είχε και μια άλλη πιο σύγχρονη και επίκαιρη προσθήκη, κάτι σαν την απρόσμενη «ατάκα»
στις ελληνικές θεατρικές επιθεωρήσεις. Ελάχιστα λεπτά πριν από το τέλος της τρίτης
και τελευταίας πράξης του έργου, ο Μενέλαος πείθεται για να αφήσει την Ωραία Ελένη
να ταξιδεύσει μόνη για τα Κύθηρα για να εξευμενίσει τη θεά Αφροδίτη και να
σωθεί η Ελλάδα από την καταστροφική της κατάρα. Ο βασιλιάς της Σπάρτης ρωτά
«ποιος θα πληρώσει!» για τα έξοδα του ταξιδιού. Είναι μια ευρηματική προσθήκη
του σκηνοθέτη, επηρεασμένη από τη μεθοδευμένη προπαγάνδα της καγκελαρίας για να
πείσει το γερμανικό λαό πως «όλα τα οικονομικά βάρη για να σωθεί η Ελλάδα» τα
είχε επωμισθεί η Γερμανία και ο γερμανικός λαός. Για λίγο επικρατεί σιωπή, οι
τραγουδιστές μένουν ακίνητοι και η ορχήστρα δεν ακούγεται πλέον. Ο χώρος
σκοτεινιάζει και εμφανίζεται η Άνγκελα Μέρκελ, ολόιδια με το γνωστό της σωματότυπο,
με το ίδιο ντύσιμο και χτένισμα, να σπρώχνει ασθμαίνοντας ένα χειροκίνητο
καρότσι οικοδομικών υλικών υπερφορτωμένο με ευρώ και να διασχίζει αργά τη
σκηνή. Τα γέλια, οι φωνές επιδοκιμασίας και τα χειροκροτήματα διαρκούν αρκετά
δευτερόλεπτα. Είναι στιγμές ενθουσιασμού για τους θεατές, γι’ αυτούς τους
πνευματικά καλλιεργημένους και μουσικόφιλους γερμανούς πολίτες, οι οποίοι
πίστευαν ακράδαντα πως με τη «γενναιοδωρία» τους έσωζαν την Ελλάδα (μια χώρα
που δεν αξίζει τον οίκτο τους) από την καταστροφή. Άλλωστε, όλοι γνώριζαν από
την τηλεόραση και τις εφημερίδες τους, πως με τη αγνή και άδολη «βοήθεια
σωτηρίας», επιτελούσαν ως καλοί χριστιανοί το ζημιογόνο γι’ αυτούς καθήκον της
φιλανθρωπίας. Έχαναν τα λεφτά τους για να σώσουν τους Έλληνες τεμπέληδες από
την ολοκληρωτική πτώχευση και τον αφανισμό! Γι’ αυτούς δεν είχε καμιά σημασία
που τα ευρωπαϊκά στατιστικά στοιχεία αποδείκνυαν πως οι Έλληνες εργάζονται
περισσότερο απ’ αυτούς, αλλά και ούτε πως «η βοήθεια» δινόταν στο πρώτο
Μνημόνιο με τοκογλυφικό επιτόκιο.
Η καλά
οργανωμένη προπαγάνδα είχε μελετημένα διαχυθεί και στο μικρότερο γερμανικό
χωριό, με τρόπο και νοοτροπία γκεμπελικής μορφής. Αυτή η τακτική «της
δημοσιογραφίας των γουρουνιών» (σύμφωνα με τη γνωστή ρήση του γερμανού
πολιτικού Όσκαρ Λαφοντέν) αποσκοπούσε στο να πεισθούν οι γερμανοί πολίτες για
τις υπερβολικά μεγάλες οικονομικές θυσίες τους, σε μια άδολη και αγνή
προσπάθειά τους να σώσουν από την πτώχευση «τους κηφήνες του Νότου» και κυρίως «τους
τεμπέληδες Έλληνες». Αυτή η πλύση εγκεφάλου απέδωσε άφθονους καρπούς. Το
τονίζει στην ανοιχτή επιστολή του της 18 Ιουλίου 2015 «προς τους Γερμανούς
φίλους του» ο Ντομινίκ Στρος-Καν. Προσπαθώντας να ερμηνεύσει τη «γερμανική λογική», σημειώνει πως «η Γερμανία είναι φυλακισμένη σε ένα απατηλό
και ασυνάρτητο αφήγημα (παραμύθι) όσον αφορά στη λειτουργία της νομισματικής ένωσης,
με ευρύτατη αποδοχή από τους πολιτικούς κύκλους και το γερμανικό λαό». Αυτή
η ομοθυμία των λαϊκών κυρίως μαζών του γερμανικού λαού να πιστεύουν με
φανατισμό, χωρίς κριτική και συγκριτική έρευνα, τα προπαγανδιστικά επιχειρήματα
των ηγετών τους, έχει βαθιές και μακρόχρονες ρίζες που εκφράζονται με την εθνικιστική
πίστη για ενότητα ηγεσίας και λαού. Ας
δούμε όμως πόσες θυσίες έχει υποστεί ο γερμανός πολίτης σε μια χριστιανική προσπάθεια
της «Αγίας Καγκελαρίας» να σώσει την Ελλάδα από την καταστροφή!
Από το γερμανικό
μερίδιο στα δάνεια προς την Ελλάδα (για να σωθούν οι γερμανικές τράπεζες από τα
τοξικά ομόλογα) οι ωφέλειες για τη γερμανική οικονομία ήταν πολλαπλές. Οι
ελληνικές εφημερίδες έχουν κατά καιρούς δημοσιεύσει πληροφορίες πάνω σ’ αυτό το
θέμα, αλλά επειδή ο αυτοενοχοποιημένος έλληνας αναγνώστης έχει υποστεί, από
τους εγχώριους «προσκυνημένους φραγκολεβαντίνους», παράπλευρες επιδράσεις από
τη γερμανική προπαγάνδα και δεν εμπιστεύεται «τα ελληνικά επιχειρήματα», ας
ανατρέξουμε σε ξένα ΜΜΕ. Η μεγάλης κυκλοφορίας γαλλική συντηρητική εφημερίδα «Le
figaro» της 10 Αυγούστου 2015, δημοσίευσε ένα άρθρο με τίτλο: «Η ελληνική κρίση ωφέλησε σε μεγάλο βαθμό τη Γερμανία» (la crise grecque a largement profité à l'Allemagne), με το οποίο γνωστοποίησε
τα αποτελέσματα της έρευνας του γερμανικού Ινστιτούτου Οικονομικών Ερευνών (IWH)
Λάιμπνιτς (Institut für Wirtschaftsforschung Halle-Leibniz).
Τα στοιχεία που έφερε στο φως αυτή η έρευνα είναι συγκλονιστικά, αν συνυπολογισθούν
και οι άλλες πολλαπλές ωφέλειες οι οποίες δεν υπήρξαν αντικείμενο της έρευνας,
για τις οποίες θα μιλήσουμε στη συνέχεια. Σύμφωνα λοιπόν με το Ινστιτούτο IWH η Γερμανία είχε, από την αρχή
της ελληνικής κρίσης και ως το 2015, παραπάνω από 100 δισεκατομμύρια ευρώ κέρδος,
το οποίο αντιπροσωπεύει το 3% του Ακαθάριστου Εθνικού της Προϊόντος. Η
κερδοφορία αυτή προήλθε, λόγω της μελετημένης και σκόπιμα επιμηκυνόμενης
κερδοσκοπικής αστάθειας που προκλήθηκε στις Αγορές, με συνέπεια τη στροφή των
επενδυτών σε ασφαλή χρεόγραφα. Έτσι, τα γερμανικά ομόλογα εκδίδονταν με σχεδόν
μηδενικό επιτόκιο και φυσικά με μεγάλα κέρδη για τη γερμανική οικονομία. Αυτός
είναι ένας από τους λόγους που η Γερμανία απέκλεισε οποιαδήποτε σκέψη για την
έκδοση Ευρωομολόγων. Παράλληλα, η ευνοϊκή γι’ αυτήν νομισματική πολιτική της
Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, με τα μεγάλα επιτόκια δανεισμού στις
υπερχρεωμένες χώρες (και κυρίως στην Ελλάδα), διεύρυνε τα περιθώρια κέρδους της
Γερμανίας αφού δανειζόταν φθηνά (σχεδόν δωρεάν) και δάνειζε ακριβά.
Το μηνιαίο
γαλλικό περιοδικό οικονομικών και κοινωνικών ερευνών και αναλύσεων «Alternatives économiques» του
Γκιγιόμ Ντιβάλ, υπολογίζει και τις δευτερογενείς πολλαπλές ωφέλειες και
ανεβάζει τα συνολικά κέρδη της Γερμανίας από την
κρίση του ευρώ του 2008 και ως τον Αύγουστο του 2015, σε 193 δισεκατομμύρια
ευρώ, ενώ δεν συμπεριλαμβάνει τα τεράστια κέρδη από τις ληστρικές αγορές του
ελληνικού δημόσιου πλούτου (λόγω εκβιασμών για την υπογραφή των Μνημονίων),
όπως π. χ. είναι οι αγορές των 14 αεροδρομίων, των μετοχών του ΟΤΕ, η συμμετοχή
στην αγορά του ΟΛΘ κλπ). Το περιοδικό διευκρινίζει ότι τεράστια επίσης οφέλη
από αυτά τα κερδοσκοπικά παιχνίδια εις βάρος των χωρών του Νότου και κυρίως της
Ελλάδας, είχαν επίσης η Γαλλία και οι άλλες χώρες του Βορρά τη στιγμή που
επίσης διατυμπάνιζαν, πως οι δανειστές «έχαναν τα χρήματά τους για να σώσουν
την Ελλάδα». Με εξαίρεση τις περιόδους του ναζισμού και του σταλινισμού, ποτέ
άλλοτε η δημοκρατική Ευρώπη δεν έφθασε σε αυτό το επίπεδο μιας φασιστικού
επιπέδου μαζικής προπαγάνδας, παρασυρμένη από την παράνοια της κερδοσκοπικής
απληστίας. Το πλήγμα που δέχτηκε το όραμα της Ενωμένης Ευρώπης, από αυτή την κερδοσκοπική
μανία και την αναγέννηση των ακραίων εθνικισμών, το οποίο διέλυσε κάθε ίχνος
εταιρικής αλληλεγγύης θεωρείται, από πολλούς Ευρωπαίους, ως μη ιάσιμο και μη αναστρέψιμο.
Μακάρι να διαψευστούν οι απαισιόδοξοι!
Το γερμανικό
ινστιτούτο τονίζει πως, με δεδομένο το ύψος της γερμανικής συμμετοχής στα
δάνεια προς την Ελλάδα (ως και το 3ο μνημόνιο που έληξε στις 20
Αυγούστου 2018 υπολογίζονται στα 90 δις ευρώ), η Γερμανία θα ήταν και πάλι
κερδισμένη αν η Ελλάδα πτώχευε και δεν πλήρωνε ούτε ένα ευρώ από τα ποσά που
έχει δανεισθεί. Όμως, «οι θυσίες» του γερμανικού λαού από τη «βοήθεια για να
σωθεί η Ελλάδα» δεν τελειώνουν με τις διαπιστώσεις του γερμανικού Ινστιτούτου.
Οι εξαγορές ελληνικών κρατικών επιχειρήσεων και υποδομών σε εξευτελιστικές
τιμές, με δεσμεύσεις στα προαπαιτούμενα των μνημονίων και οι πιέσεις για
γρήγορες αποκρατικοποιήσεις, απέφεραν κέρδη στη γερμανική οικονομία αλλά και
έλεγχο βασικών τομέων της ελληνικής κρατικής μηχανής (επικοινωνίες, αεροδρόμια,
λιμάνια). Σήμερα, στην εποχή της παγκοσμιοποίησης, είναι γενικά αποδεκτή η
άποψη πως όποιος ελέγχει οικονομικά τις βασικές κρατικές και κοινωνικές δομές
εξουσίας μιας χώρας, είναι και ο αφανής κυρίαρχος αυτής της χώρας, με επιρροή
στη χάραξη της εθνικής της πολιτικής.
Υπάρχουν και
άλλα μικρότερα (για την Ελλάδα όμως τεράστια) κέρδη. Η γερμανική εφημερίδα
«Süddeutsche Zeitung» δημοσίευσε την πληροφορία πως, από τις υποτιμημένες
αγορές ελληνικών ομολόγων από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (η οποία ενήργησε
ως τοκογλύφος!) τα κέρδη των οποίων διαμοίρασε στις εθνικές κεντρικές τράπεζες
των δανειστών, η Γερμανία κέρδισε άλλα 1,34 δισεκατομμύρια, ενώ το πραγματικό
ποσό είναι υπερδιπλάσιο Τα κέρδη αυτά της ΕΚΤ η μεγάλης κυκλοφορίας γαλλική
οικονομική εφημερίδα «La Tribune» της 12 Αυγούστου 2017 μας πληροφορεί
ότι, από το 2012 και ως το 2016, ανέρχονταν στο ποσό των 7,8 δισεκατομμυρίων
ευρώ. Στην πραγματικότητα, επειδή αυτή η επαίσχυντη πράξη έχει χαρακτηρισθεί
από πλήθος ευρωπαίων πολιτικών και οικονομολόγων ως επιλήψιμη και ηθικά
ανέντιμη, κανένας δεν μπορεί να γνωρίζει το ακριβές τοκογλυφικό ύψος αυτής της
«εταιρικής ανεντιμότητας».
Παρά τις
υποσχέσεις πως ένα μέρος αυτών των χρημάτων θα επιστρέφονταν στην Ελλάδα, ούτε
η Γερμανία αλλά ούτε και οι άλλοι δανειστές φάνηκαν πρόθυμοι για την επιτάχυνση
των διαδικασιών επιστροφής. Αυτού του είδους η κερδοσκοπία προς φίλους,
συγγενείς ή «εταίρους» στα πλαίσια της κοινοτικής αλληλεγγύης, αποτελεί τη
χειρότερη μορφή ανεντιμότητας και τοκογλυφικής απληστίας. Διότι μια τέτοια
πράξη, όπως τόνισαν και κάποιοι γερμανοί πολιτικοί και οικονομολόγοι, ενώ έχει
μια επίφαση νομιμότητας είναι ανήθικη, απαράδεκτη και αντίθετη στην έννοια της
εταιρικής αλληλεγγύης. Η «La Tribune» της 25 Αυγούστου 2018 έγραψε
πως, όταν ο γερμανός υπουργός οικονομικών Όλαφ Σολτζ ερωτήθηκε από
δημοσιογράφους γι’ αυτά τα τεράστια κέρδη της Γερμανίας που πληρώνονται από
πεινασμένους φτωχούς Έλληνες, απάντησε ότι «υπάρχει μια παρανόηση πάνω σ’ αυτό
το θέμα». Διαβεβαίωσε πως κανένας δεν επιθυμεί να κερδίσει εις βάρος των
Ελλήνων και πως τα κέρδη της Γερμανίας ύψους 2,9 δισεκατομμυρίων ευρώ θα
επιστραφούν στο ελληνικό κράτος, όπως επίσης θα επιστραφούν και τα υπόλοιπα
κέρδη που διανεμήθηκαν από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα στις τράπεζες των
άλλων χωρών.
Με τη λήξη
και του Γ’ Μνημονίου στις 20 Αυγούστου του 2018, υπάρχει η ελπίδα πως τελικά θα
πραγματοποιηθεί, στα επόμενα χρόνια, κάποια διευθέτηση του ελληνικού δημόσιου
χρέους, με επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής και μείωση των επιτοκίων
δανεισμού. Με τα σημερινά δεδομένα, τα οποία φυσικά στο μέλλον θα
διαφοροποιηθούν προς θετική ή αρνητική κατεύθυνση, το συνολικό χρέος ανέρχεται
από το 2014 και ως την αποπληρωμή του το 2030 στα 322 δισεκατομμύρια ευρώ. Οι
τόκοι υπολογίζονται σε 158,5 δισεκατομμύρια. Αν υπολογίσουμε πως η γερμανική
συμμετοχή αντιπροσωπεύει ποσοστό κάπως μεγαλύτερο από το μισό του συνόλου των
χρεολυσίων, μπορούμε να υποθέσουμε πως, εκτός από τις προαναφερόμενες ωφέλειες,
η Γερμανία θα εισπράξει ως το 2030 και άλλα 80 και παραπάνω δισεκατομμύρια. από
τόκους.
Όταν η σωσίας της Μέρκελ
περνούσε ασθμαίνοντας από τη σκηνή της όπερας του Αμβούργου σπρώχνοντας ένα
καρότσι υπερφορτωμένο με ευρώ, κανένας έντιμος και καλόπιστος γερμανός θεατής,
αφιονισμένος από την τότε προπαγάνδα των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης, δεν θα
μπορούσε να φανταστεί πως αυτός ο πακτωλός των χρημάτων αρπάχτηκε, με μια
τεχνητή κερδοσκοπική επιμήκυνση της ελληνικής οικονομικής κρίσης, από τις
τσέπες των φτωχών Ελλήνων για να καταλήξει στο γερμανικό θησαυροφυλάκιο.
ΠΗΓΗ: ΑΡΧΕΙΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ, 30.8.2018
.
ΛΕΞΕΙΣ: Ωραια Ελενη, Ελληνικο Δημοσιο Χρεος, παραπλανηση, νεογκεμπαιλικη προπαγανδα, γκεμπαιλικη προπαγανδα, γκεμπαιλς, Σισκος, οικονομια, Ευρωπαικη Ενωση, 2017, ΕΕ, οικονομικη κριση, μισος, κερδοσκοπικη απληστια, Δημοκρατια, κοινωνικο κρατος, κοινοτικη αλληλεγγυη
ΣΧΟΛΙΑ
ΣΧΟΛΙΑ ΜΕΣΩ Facebook