Μια απίστευτη ιστορική
μαρτυρία
για το ολοκαύτωμα του Διστόμου
από τον επί κεφαλής
του Διεθνούς
Ερυθρού Σταυρού στην Ελλάδα
για την σφαγή από τους Γερμανούς ναζί
και μετάφρασή
της στα γερμανικά
Μετάφραση στα Γερμανικά από
τον Δαμιανό Βασιλειάδη,
ιδρυτικό μέλος του Εθνικού Συμβουλίου του
Εθνικού Συμβουλιου διεκδίκησης των οφειλών της Γερμανίας
προς την Ελλάδα
Ο επί κεφαλής του Διεθνούς
Ερυθρού Σταυρού στην Ελλάδα Στούρε Λιννέρ, Σουηδός, στο βιβλίο του: «Η Οδύσσεια
μου», γράφει για την σφαγή του Διστόμου:
«Παντρευτήκαμε στις 14
Ιουνίου.
Ο υπεύθυνος της ελληνικής επιτροπής, Εμίλ Σάντστρομ, παρέθεσε γαμήλιο
γεύμα προς τιμήν μας. Αργά το βράδυ με πλησίασε και με απομάκρυνε από τα γέλια
και τις φωνές, προς μια γωνιά, όπου θα μπορούσαμε να μιλήσουμε οι δυο μας. Μου
έδειξε ένα τηλεγράφημα που μόλις είχε λάβει:
Οι Γερμανοί έσφαζαν για τρεις
μέρες τον πληθυσμό του Διστόμου, στην περιοχή των Δελφών, στην συνέχεια
πυρπόλησαν το χωριό. Πιθανοί επιζώντες είχαν ανάγκη άμεσης βοήθειας.
Το Δίστομο ήταν μέσα στα όρια
της περιοχής, την εποχή εκείνη, που ήμουν αρμόδιος να τροφοδοτώ με τρόφιμα και
φάρμακα. Έδωσα με την σειρά μου το τηλεγράφημα στην Κλειώ να το διαβάσει,
εκείνη έγνεψε κι έτσι αποχωρήσαμε διακριτικά από την χαρούμενη γιορτή.
Περίπου μια ώρα αργότερα
ήμασταν καθ’ οδόν μέσα στην νύχτα. Απαιτήθηκε ανυπόφορα μεγάλο χρονικό
διάστημα, έως ότου διασχίσουμε τους χαλασμένους δρόμους και τα πολλά μπλόκα για
να φτάσουμε, χαράματα πια, στον κεντρικό δρόμο, που οδηγούσε στο Δίστομο. Από τις
άκρες του δρόμου ανασηκώνονταν γύπες από χαμηλό ύψος, αργά και απρόθυμα, όταν
μας άκουγαν που πλησιάζαμε. Σε κάθε δέντρο, κατά μήκος του δρόμου και για
εκατοντάδες μέτρα, κρεμόντουσαν ανθρώπινα σώματα, σταθεροποιημένα με
ξιφολόγχες, κάποια εκ των οποίων ήταν ακόμη ζωντανά. Ήταν οι κάτοικοι του
χωριού, που τιμωρήθηκαν με αυτόν τον τρόπο: θεωρήθηκαν ύποπτοι για παροχή
βοήθειας στους αντάρτες της περιοχή, οι οποίοι επιτέθηκαν σε δύναμη των Ες Ες.
Η μυρωδιά ήταν ανυπόφορη.
Μέσα στο χωριό σιγόκαιγε
ακόμη φωτιά στα αποκαΐδια των σπιτιών. Στο χώμα κείτονταν διασκορπισμένοι
εκατοντάδες άνθρωποι κάθε ηλικίας, από υπερήλικες έως νεογνά. Σε πολλές
γυναίκες είχαν σκίσει τη μήτρα με την ξιφολόγχη και αφαιρέσει τα στήθη, άλλες
κείτονταν στραγγαλισμένες, με τα εντόσθια τυλιγμένα γύρω από τον λαιμό.
Φαινόταν σαν να μην είχε επιζήσει κανείς…
Μα να! Ένας παππούς στην άκρη
του χωριού! Από θαύμα είχε καταφέρει να γλιτώσει τη σφαγή. Ήταν σοκαρισμένος από
τον τρόμο, με άδειο βλέμμα, τα λόγια του πλέον μη κατανοητά. Κατεβήκαμε στην
μέση της συμφοράς και φωνάζαμε στα ελληνικά: «Ερυθρός Σταυρός! Ερυθρός Σταυρός!
Ήρθαμε να βοηθήσουμε».
Από μακριά μας πλησίασε
διστακτικά μια γυναίκα. Μας αφηγήθηκε ότι ένας μικρός αριθμός χωρικών πρόλαβε
να διαφύγει προτού ξεκινήσει η επίθεση. Μαζί με εκείνη αρχίσαμε να τους
ψάχνουμε. Αφού ξεκινήσαμε οι τρεις μας, διαπιστώσαμε ότι {η γυναίκα} είχε
πυροβοληθεί στο χέρι. Την χειρουργήσαμε αμέσως με χειρουργό την Κλειώ. Ήταν το
ταξίδι του μέλητός μας…!
Λίγον καιρό αργότερα η επαφή
μας με το Δίστομο θα αποκτούσε και έναν αξιοσημείωτο επίλογο.
Όταν τα γερμανικά στρατεύματα
κατοχής αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν την Ελλάδα, δεν πήγαν και τόσο καλά τα
πράγματα, αφού μια γερμανική μονάδα κατάφερε να περικυκλωθεί από αντάρτες
ακριβώς στην περιοχή του Διστόμου. Σκέφτηκα ότι αυτό ίσως θεωρηθεί από τους
Έλληνες ως ευκαιρία για αιματηρή εκδίκηση, πόσω μάλλον που η περιοχή εδώ και
καιρό είχε αποκοπεί από κάθε παροχή βοήθειας σε τρόφιμα. Ετοίμασα λοιπόν
φορτηγά με τα αναγκαία τρόφιμα, έστειλα μήνυμα στο Δίστομο για την άφιξή μας κι
έτσι βρεθήκαμε στο δρόμο για εκεί, για άλλη μια φορά, η Κλειώ κι εγώ.
Όταν φτάσαμε στα όρια του
χωριού, μας συνάντησε μια επιτροπή, με τον παπά στην μέση. Έναν παλαιών αρχών
πατριάρχη, με μακριά, κυματιστή, λευκή γενειάδα. Δίπλα του στεκόταν ο αρχηγός
των ανταρτών, με πλήρη εξάρτηση. Ο παπάς πήρε τον λόγο και μας ευχαρίστησε εκ
μέρους όλων που ήρθαμε με τρόφιμα. Μετά πρόσθεσε: «Εδώ είμαστε όλοι
πεινασμένοι, τόσο εμείς οι ίδιοι, όσο και οι Γερμανοί αιχμάλωτοι. Τώρα εάν, εάν
εμείς λιμοκτονούμε, είμαστε τουλάχιστον στον τόπο μας. Δώστε τους το φαγητό που
έχετε μαζί σας, έχουν μακρύ δρόμο μπροστά τους».
Σ’ αυτή την φράση γύρισε η
Κλειώ το βλέμμα της και με κοίταξε. Υποψιαζόμουν τι ήθελε να μου πει με αυτό το
βλέμμα, αλλά δεν έβλεπα πλέον καθαρά.
Απλά στεκόμουν κι έκλαιγα…».
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ για το ΔΙΣΤΟΜΟ, ΕΔΩ.
Μετάφραση στα Γερμανικά
Distomo.
«Wir heirateten am 14 Juni. Der Verantwortliche der griechischen
Abteilung Emil Santstrom, hat uns deswegen mit einem Mittagsessen beehrt. Am
späten Abend hat er mich vom Gelächter und dem Lärm in eine Ecke geführt, wo
wir ungestört sprechen konnten. Er hat mir ein Telegramm gezeigt, dass er kurz
vorher bekommen hatte: Die Deutschen metzelten drei Tage Land die Bewohner von
Distomo in der Nähe von Delphi nieder. Anschließend haben sie das Dorf
niedergebrannt. Wahrscheinlich überlebten das Massaker manche Bewohner, die
unbedingt unmittelbar Hilfe brauchten. Distomo war im Bereich meiner
Verantwortung, um es mit Lebens - und Arzneimittel zu versorgen. Ich gab meiner
Frau Klio das Telegramm zu lesen. Sie nickte, und so entfernten wir uns von der
fröhlichen Feier. In ungefähr eine Stunde waren wir unterwegs in der Nacht. Wir
haben eine beschwerliche lange Zeit, bis wir die beschädigten Straßen und die
vielen Straßensperren durchfuhren, um am frühen Morgen zu der Zentralstrasse zu
gelangen, die nach Distomo führte. Vom Straßenrand flogen in niedriger Höhe,
langsam und widerwillig Geier, als sie uns bemerkten. An jedem Baum neben der
Straße und in einer Distanz von vielen Hundert Meter hängten menschliche
Körper, gefestigt mit Bajonetten. Manche waren noch am Leben. Es waren die
Bewohner vom Dorf, die auf dieser Art und Weise bestrafft wurden. Sie wurden
für Hilfe an die Partisanen dieses Bereiches verdächtigt, die eine Truppe des
SS angegriffen hatten. Der Geruch war unerträglich. Im Dorf selbst brannte noch
Feuer in dem Rest der verbannten Häuser. Auf der Erde lagen zerstreut hunderte
Menschen jeden Alters, von Greisen bis Säuglinge. Vielen Frauen haben die
Soldaten den Bauch mit den Bajonetten zerschnitten und die Brust
herausgerissen. Andere lagen gewürgt, umwickelt mit ihren Gedärmen um ihren
Hals. Es schien, als ob keiner das Massaker überlebte. Aber doch! ein Greiser
an Rande des Dorfes! Wie aus Wunder hat er das Gemetzel überlebt. Er war im
Schock - Zustand vor Grauen, mit leeren Blicken, der ein unverständliches Zeug
sprach. Wir stiegen mitten in das Unheil und riefen auf Griechisch: „Rotes
Kreuz!“, Rotes Kreuz!“ Wir kamen, um zu helfen“. Von der Ferne nährte sich eine
Frau. Sie erzählte uns, dass sich eine kleine Zahl Dorfbewohnern vor dem
Angriff davon geflohen war. Zusammen mit ihr begannen wir, sie zu suchen. Auf
der Suche haben wir festgestellt, dass die Frau auf die Hand geschossen wurde.
Wir haben sie operiert. Klio hat sie operiert. Es war die unsere
Hochzeitsreise… Einige Zeit später hätte es einen erwähnenswerten Epilog gehabt.
Als die deutschen Truppen gezwungen wurden, Griechenland zu verlassen,
ging alles nicht reibungslos. Eine deutsche Einheit wurde von griechischen
Partisanen umzüngelt, genau im Bereich von Distomo. Ich dachte, dass diese
Tatsache von den Griechen als große Gelegenheit gehalten würde, blutige Rache
zu üben. Zumal dieses Gebiet von jeder Hilfe an Lebensmittel abgeschnitten war.
Ich habe nun die nötigen
Lebensmittel bereitet, schickte nach Distomo eine Nachricht, dass wir
kommen, und so befanden wir noch einmal auf dem Weg, Klio und ich, Richtung
Distomo. Als wir an Dorfeingang erschienen, kam uns ein Komitee des Dorfes, mit
dem Popen in der Mitte, entgegen. Der Pope, ein richtiger Patriarch nach alten
Prinzipien, mit langen, weißen, Wellenbart. Neben ihm stand der
Partisanenführer mit voller Ausrüstung. Der Pope nahm das Wort und bedankte
sich bei uns, dass wir mit Lebensmittel zu ihnen kamen. Er erzählte weiter:
Hier sind wir alle hungrig, sowohl wir selbst, als auch die Deutschen
gefangene. Gewiss, wenn wir Hungernot erleiden, sind wir doch in unserem Ort.
Die Deutschen haben nicht nur den Krieg verloren, sind außerdem weit von ihrer
Heimat entfernt. Geben Sie ihnen das Essen, das Sie mitgebracht haben, denn sie
haben einen langen Weg vor sich.
Bei diesem Ausdruck von dem Popen, hat Klio ihren Blick auf
mich gewand und schaute mich an.
Ich vermutete, was sie mir mit diesem Blick sagen wollte, aber ich sah nicht
mehr klar. Ich stand dabei und weinte…».
ΠΗΓΗ: ΑΡΧΕΙΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ, 9.6.2020.
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ για την γερμανική Κατοχή βλ.
βιβλία του Γ. Λεκάκη:
- «Ντοκουμέντα
Γενοκτονίας», 2016.
- «Οι
σφαγές, οι λεηλασίες και οι ιεροσυλίες των ναζί κατά της ορθόδοξης Ελλάδας»,
2016.
- «Οι
ελληνικές απαιτήσεις ισχύουν. Ντοκουμέντο: Η απόρρητη έκθεση του γερμανικού
Κοινοβουλίου για τις οφειλές προς την Ελλάδα», εκδ. «Επίκαιρα-Α. Α.
Λιβάνης», 27.3.2014.
Καιρός
να επιστρέψουν και οι Γερμανοί τα βιβλία που έκλεψαν από την Ελλάδα επί Κατοχής…
ΛΕΞΕΙΣ: ολοκαυτωμα του Διστομου, Διεθνης Ερυθρος Σταυρος, σφαγη του Διστομου, Γερμανοι ναζι, γερμανικα, Βασιλειαδης, Λιννερ, Λινερ, Σουηδος, Οδυσσεια, Διστομο Βοιωτιας, Σαντστρομ, Δελφοι, πυρποληση
ΣΧΟΛΙΑ
ΣΧΟΛΙΑ ΜΕΣΩ Facebook