Του συγγραφέα
Σωκράτη Σίσκου
Η αναφορά του Γάλλου πολιτικού και οπαδού των κομματικών ιδεολογικών θέσεων του στρατηγού Ντε Γκολ, του Φρανσουά Ασελινό, την οποία μνημονεύσαμε στο προηγούμενο άρθρο και τονίζει την τεχνοκρατική οργανωτική δομή της ΕΕ η οποία την οδηγεί, τη στρέφει προς τη δικτατορία (la vire à la dictature), δεν είναι τυχαία. Από τον πρώτο χρόνο ίδρυσης της Ευρωπαϊκής Οικονομικής Κοινότητας (ΕΟΚ), υπήρχαν οι φόβοι ότι ο οργανωτικός νους του σχεδίου ενοποίησης της Ευρώπης και πρώτος πρόεδρος της Κομισιόν Βάλτερ Χαλστάιν, εφάρμοζε το πλάνο του 1942 του ναζιστή υπουργού Βάλτερ Φουνκ για τη δημιουργία της «Γερμανικής Ενωμένης Ευρώπης». Είναι γνωστό ότι ο Φουνκ, ο οποίος καταδικάστηκε από το στρατοδικείο της Νυρεμβέργης κι’ εκτελέστηκε δι’ απαγχονισμού, είχε σχεδιάσει με τους συνεργάτες του των ειδικών ομάδων ερευνητών, σε μια από τις οποίες συμμετείχε και ο Χαλστάιν, τη δημιουργία μιας Ευρωπαϊκής Οικονομικής Κοινότητας η οποία θα είχε περίπου την οργανωτική δομή της σημερινής Ευρωπαϊκής Ένωσης. Κάποιες από τις προτάσεις του Φουνκ εφαρμόστηκαν ή μελετούνται από τα επιτελεία της ΕΕ, όπως π.χ. η δημιουργία ενιαίου ευρωπαϊκού νομίσματος με σημείο αναφοράς της ισοτιμίας του το ισχυρό γερμανικό μάρκο, η δημιουργία Κεντρικής Ευρωπαϊκής Τράπεζας στο Βερολίνο (σήμερα βρίσκεται στη Φρανκφούρτη), η δημιουργία ειδικών οικονομικών περιοχών (σήμερα συζητείται η δημιουργία τους ως «ειδικών ή ελεύθερων οικονομικών ζωνών-ΕΟΖ») κ.ά.
Στην εποχή ίδρυσης της ΕΟΚ και της δεκαετούς παντοδυναμίας του Βάλτερ
Χαλστάιν, ο τότε πρόεδρος της Γαλλίας στρατηγός Ντε Γκολ είχε εκφράσει τις
έντονες ανησυχίες του για το ρόλο του γερμανού προέδρου της Κομισιόν και τον
κατηγορούσε ότι οδηγούσε την Κοινότητα μακριά από τις ιδρυτικές της επιδιώξεις
για την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση. Σε συνέντευξη τύπου στο Μέγαρο των Ηλυσίων, στις
9 Σεπτεμβρίου του 1965, άσκησε δριμεία κριτική για τις μεθοδεύσεις του Χαλστάιν
και τον κατηγόρησε ότι βρισκόταν σε συνεχείς επαφές και συνεννοήσεις με τους
αμερικανούς προέδρους, χωρίς ειδικές εντολές και εξουσιοδοτήσεις από τα
κράτη/μέλη, αλλά και ενεργούσε ως απόλυτος άρχων ενός Υπερ-κράτους (Super-État)
με πρωτεύουσα τις Βρυξέλλες. Με αποφασιστικότητα ο Ντε Γκολ διαβεβαίωσε το
γαλλικό λαό ότι θα αγωνιζόταν για να προστατεύσει τη Γαλλική Δημοκρατία από έναν
τεχνοκρατικό Άρειο Πάγο από απάτριδες και ανεύθυνους (un aréopage
technocratique, apatride et irresponsable).
Ο Ντε Γκολ ήταν
πάντα δύσπιστος με τις προθέσεις των Αμερικανών για την ΕΟΚ, τη δημιουργία της
οποίας επιδίωκαν αλλά με πρόθεση να τη χειραγωγούν, όπως επίσης ήταν επιφυλακτικός
και με τις επιδιώξεις των Γερμανών με ναζιστικό παρελθόν (Β. Χαλστάιν, Λούντβιχ
Έρχαρτ (μετέπειτα καγκελάριος) οι οποίοι συμμετείχαν ενεργητικά στη
δημιουργία και οργάνωση της ΕΟΚ. Ειδικά για τον Χαλστάιν γνώριζε ότι είχε
συλληφθεί από τους Αμερικανούς, ως στέλεχος της Χιτλερικής Γερμανίας, αλλά αντί
να παραπεμφθεί σε δίκη στάλθηκε στις ΗΠΑ διότι θεωρήθηκε ότι ανήκει στην
κατηγορία «των εγκεφάλων» (σαν τον Βέρνερ Φον Μπράουν, τον μηχανικό εφευρέτη
των γερμανικών πυραύλων V-2), τους οποίους η
Αμερική θα τους χρησιμοποιούσε για να εξυπηρετήσει τα δικά της συμφέροντα, αφού
πρώτα «θα άσπριζε το σκοτεινό παρελθόν τους». Ήταν η επονομασθείσα «Επιχείρηση Paperclip» στα πλαίσια της οποίας, διακεκριμένοι ναζιστές
επιστήμονες ή διανοούμενοι, φυγαδεύτηκαν με απόλυτη μυστικότητα από την Ευρώπη
για να εργαστούν για λογαριασμό των ΗΠΑ.
Όπως μας πληροφορεί ένα δημοσίευμα των New York Times της 31 Μαρτίου του 1982, με το οποίο ενημέρωναν τους
αναγνώστες τους για το θάνατό του Χαλστάιν στη Στουτγάρδη σε ηλικία 80 ετών,
όταν είχε συλληφθεί το 1944 είχε θεωρηθεί ειδικής κατηγορίας αιχμάλωτος πολέμου
και εξουσιοδοτήθηκε να «εκπαιδεύει» άλλους αιχμαλώτους (προφανώς «εγκεφάλους»
στις ειδικότητές τους) σε ένα ειδικό πανεπιστήμιο φυλακισμένων (prison camp university). Ύστερα από 5
χρόνια εμφανίστηκε στη Γερμανία ως υφυπουργός του καγκελάριου Κόνραντ
Αντενάουερ και ειδικός σύμβουλος σε θέματα εξωτερικής πολιτικής. Έτσι σε λίγο
βρέθηκε, μαζί με τον καγκελάριό του, στη λίστα των 11 ευρωπαίων πολιτικών που
θεωρούνται οι «θεμελιωτές και πατέρες» της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Οι ΗΠΑ επηρεασμένες,
αμέσως μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, από ένα έντονο κλίμα αντικομμουνισμού,
διευκόλυναν την πολιτική επιβίωση κάποιων χρήσιμων γι’ αυτούς μεσαίων στελεχών
του Γ’ Ράιχ, τα οποία θεωρήθηκαν σκόπιμα ανεύθυνα για τις ναζιστικές θηριωδίες,
ώστε να χρησιμοποιηθούν (ως έμπιστα και φανατικά στελέχη) εναντίον της
κομμουνιστικής ιδεολογίας. Τέτοια στελέχη της Γερμανίας και της Αυστρίας, όπως
ο Β. Χαλστάιν, ο Κουρτ Βαλντχάιμ (γραμματέας ΟΗΕ), ο Λούντβιχ Έρχαρτ
(Καγκελάριος), ο Κούρτ Γκέοργκ Κίζινγκερ (καγκελάριος) κ.ά., βοηθήθηκαν από
τους Αμερικανούς και Ευρωπαίους για να καταλάβουν ισχυρά πόστα εξουσίας.
Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση του καγκελάριου Κουρτ Κίζινγκερ στην περίοδο
1966 ως 1969, ο οποίος στη χιτλερική Γερμανία ήταν στέλεχος του υπουργείου
προπαγάνδας του Γιόζεφ Γκέμπελς και έμπιστος σύνδεσμος του υπουργού με την
ομάδα εργασίας στην οποία ανήκε. Το 1944 είχε συλληφθεί και φυλακισθεί ως
εγκληματίας πολέμου, αλλά μετά από ενάμιση χρόνο αφέθηκε ελεύθερος διότι
(δήθεν) «κατά λάθος μπερδεύτηκαν τα στοιχεία της ταυτότητάς του με άλλον». Μετά
από 10 χρόνια εκλέχτηκε καγκελάριος της Δυτικής Γερμανίας. Το ζεύγος Μπεάτε και
Σερζ Κλάρσφελντ το οποίο, όπως ο Σιμόν Βίζενταλ, δημιούργησε ομάδα εντοπισμού
ναζιστών που βαρύνονταν με θανάτους Εβραίων στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, είχε
στα χέρια του ατράνταχτα στοιχεία για τη ναζιστική δράση του Κίζινγκερ. Η
Μπεάτε Κλάρσφελντ έγινε παγκοσμίως γνωστή αλλά και δέχτηκε σωρεία απειλών για
τη ζωή της, όταν στις 7 Νοεμβρίου 1968 χαστούκισε δημόσια τον «δολοφόνο
καγκελάριο» για το ρόλο του στο υπουργείο προπαγάνδας του Γκέμπελς.
Τέτοια στελέχη του
Γ’ Ράιχ είχαν κατακλύσει τη δημόσια διοίκηση της μεταπολεμικής Γερμανίας και
Αυστρίας, με την ανοχή των Αμερικανών και των Δυτικοευρωπαίων. Σε μια έρευνα
που πραγματοποιήθηκε από το γερμανικό «Zentrum für
Zeithistorische Forschung»
(Κέντρο Ερευνών της Σύγχρονης Ιστορίας), διαπιστώθηκε πως, μετά τον πόλεμο, το
54% των υπαλλήλων του γερμανικού υπουργείου εσωτερικών αποτελούνταν από παλιούς
Ναζί. Κυρίως έμειναν άθικτες οι δομές της ναζιστικής γραφειοκρατίας με τους
επονομασθέντες «Schreibtischmörder» (δολοφόνους
του γραφείου), οι οποίοι θεωρήθηκαν αθώοι γιατί έδιναν οδηγίες (από τα
γραφεία τους) για διάπραξη εγκλημάτων «μετά από εντολές των ανωτέρων τους». Η
διείσδυση παλαιών στελεχών των ναζί στην ΕΟΚ, τα οποία πλαισίωναν τον Χαλστάιν
σε όλη τη δεκαετία της προεδρίας του στην Κομισιόν, ήταν προφανές ότι θα
επηρέαζε τις λειτουργικές δομές της Κοινότητας. Αυτό το είχε διαπιστώσει
σύντομα ο Ντε Γκολ αλλά μεταγενέστερα και άλλοι πολιτικοί, οι οποίοι διέκριναν
έναν κρυφό, αρχικά, αυταρχισμό για να φτάσουν, αργότερα, να μιλούν για μια
μορφή «συγκαλυμμένης δικτατορίας». Στο θέμα αυτό ο βρετανός ευρωβουλευτής του
κόμματος των Ανεξαρτήτων Γκέραρντ Μπάττεν ήταν απόλυτος. Αφού ξεκαθαρίζει ότι
οι οργανωτικές δομές της Ευρωπαϊκής Ένωσης συμπίπτουν εντελώς με τα σχέδια των
επιτελών του ναζισμού Χ. Ζαχτ και Β. Φουνκ, προτείνει τη διενέργεια έρευνας από
το ευρωκοινοβούλιο για το ρόλο και της Λέσχης Μπίλντερμπεργκ (Bilderberg Group) στην προσπάθεια της ΕΕ να οδηγηθεί η
Ευρώπη, με την κατάλληλη οικονομική πολιτική, σε ένα Δ’ Ράιχ. Διότι κατά τον
Μπάττεν, ανέκαθεν «the global elite were keenly interested in creating a centralized and autocratic dictatorship
in Europe» (η παγκόσμια ελίτ ενδιαφερόταν έντονα για τη
δημιουργία μιας κεντρικής και αυταρχικής δικτατορίας στην Ευρώπη).
Στα προηγούμενα
άρθρα διερευνήσαμε τις καταστάσεις αντιπαλότητας και συγκρούσεων ανάμεσα στην
μέχρι τώρα μοναδική υπερδύναμη και στις αναδυόμενες νέες (2 προς το παρόν)
υπερδυνάμεις, οι οποίες συγκρούσεις επιχειρούν να ανατρέψουν τις σημερινές
ισορροπίες της παγκόσμιας κυριαρχίας. Μέσα σε αυτό το συγκρουσιακό κλίμα που
δημιουργεί αλληλένδετα παγκόσμια γεγονότα σε κράτη και κοινωνίες, επιχειρήσαμε
να ανιχνεύσουμε τις δομές οικονομικής και κοινωνικής οργάνωσης των κρατών της
Ευρώπης στα οποία ανήκει και η χώρα μας, δεδομένου ότι συνδέονται με κοινή τύχη
και κοινό μέλλον. Οι διαπιστώσεις είναι απογοητευτικές. Στις έξι δεκαετίες που
πέρασαν από την ίδρυση της ΕΟΚ και μέχρι σήμερα, οι ευρωπαίοι ηγέτες δεν είχαν
την πρόθεση να δημιουργήσουν τις προϋποθέσεις για να αναπτυχθεί στους πολίτες
των κρατών/μελών μια έστω υποτυπώδης ευρωπαϊκή συνείδηση για να δρομολογηθεί
μια πορεία προς τη συνομοσπονδοποίηση. Αντίθετα, επιδιώχθηκε μια πρόχειρη και
απρογραμμάτιστη πορεία νεοφιλελεύθερης οικονομικής ενοποίησης, με την έξαρση
των σοβινισμών και την παντελή απουσία ενός κοινού πολιτιστικού υπόβαθρου.
Χωρίς μια κοινή
ιδεολογική πολιτιστική βάση και χωρίς προσανατολισμούς με αξίες και ιδανικά, η
Ευρώπη ως σύνολο και μαζί της τα κράτη/μέλη, μεταβλήθηκαν σε μια κερδοσκοπική
αρένα με τεράστιες κοινωνικές ανισότητες και αίσθημα ανασφάλειας των πολιτών
από εσωτερικούς και εξωτερικούς κινδύνους. Οι ευρωπαϊκοί λαοί αποξενώθηκαν από
τους ηγέτες τους, διότι με αυταρχικές και αντιδημοκρατικές διαδικασίες
αποδομήθηκαν τα βασικά χαρακτηριστικά της δημοκρατικής αρχής της λαϊκής
βούλησης και κυριαρχίας. Δημιουργήθηκε ένα κάθεστώς με τεράστιες ανισότητες το
οποίο στέφεται προς μια αόρατη για τον απλό πολίτη κοινοβουλευτική δικτατορία.
Με θαυμάσιο τρόπο εφάρμοσαν τη συνταγή του Ναπολέοντα Βοναπάρτη ότι «καλή
πολιτική είναι να κάνεις τους λαούς να πιστέψουν ότι είναι ελεύθεροι», κι’ όταν
ακόμα οι πολίτες γνωρίζουν ότι οι μυστικές υπηρεσίες γνωρίζουν ή βλέπουν από
δορυφόρους ποια μάρκα τσιγάρου καπνίζεις όταν «ελεύθερος και χωρίς καταπίεση»
κάθεσαι και πίνεις τον καφέ σου στη βεράντα του σπιτιού σου. Για να θυμηθούμε
και τη φράση του στρατηγού Ντε Γκολ, δημιουργήθηκε ένα τεχνοκρατικό ηγετικό
διευθυντήριο, «ένας ανεξέλεγκτος Άρειος Πάγος από απάτριδες και ανεύθυνους»,
κυρίως από χρηματιστές και τραπεζίτες, οι οποίοι μετέτρεψαν τους πολίτες σε
καταναλωτές και διέλυσαν το κοινωνικό κράτος και το κράτος που πρόσφερε στους
πολίτες του την εγγύηση της ασφάλειας. Δημιούργησαν ένα καθεστώς ζούγκλας στην
οποία το κυρίαρχο θηρίο, το νέο παγκοσμιοποιημένο κράτος είναι, κατά την
ιταλίδα καθηγήτρια και συγγραφέα Ραφαέλα Σιμόνε, ένα «mostro mite» (ένα ήπιο, ένα γλυκομίλητο τέρας).
Αυτό το καλοσυνάτο τέρας, αγριεμένο από τις
οικονομικές και γεωπολιτικές συγκρούσεις για την παγκόσμια κυριαρχία, άρχισε
πλέον να δείχνει τα δόντια του, όπως τα αγριεμένα σκυλιά στη «Φάρμα των Ζώων»
του Τζορτζ Όργουελ και να δίνει σάρκα και οστά στο άλλο τέρας, στο «Λεβιάθαν».
Αυτό που ο άγγλος κληρικός Τόμας Χόμπς φαντάστηκε και δημιούργησε στα μέσα του
17ου αιώνα. Σήμερα είναι γνωστά, στους ειδικούς ερευνητές, όλα τα
στοιχεία της σκακιέρας των διακρατικών οικονομικών και γεωπολιτικών παιχνιδιών
και ο καθένας μπορεί να μεταβληθεί σε προφήτη και να δει το μέλλον της Ευρώπης
αλλά και της Ελλάδας. Όλοι φλυαρούν για μια ιδανική Δημοκρατία, η οποία όμως
δεν υπάρχει πλέον. Όπως δεν υπάρχει διαφορά, σε γενικό ιδεολογικό πλαίσιο,
ανάμεσα στη Δεξιά και στη σοσιαλιστική και ριζοσπαστική Αριστερά. Οι ιδεολογίες
μεταλλάχτηκαν σε δύσοσμο κράμα μέσα στη βρώμικη χαβούζα της παγκοσμιοποίησης.
Η Κομμουνιστική Αριστερά (με εξαίρεση την Ελλάδα),
έχει εξαφανισθεί από το ευρωπαϊκό πολιτικό προσκήνιο και είναι για τη Νέα Τάξη
ένας ανύπαρκτος κίνδυνος. Η εθνικιστική Δεξιά είναι αυτή που φοβίζει την
οικονομική ελίτ που κυβερνά τον κόσμο. Και γι’ αυτό είναι πλέον ταυτόσημες οι
ιδεολογικές θέσεις αυτής της μεταλλαγμένης Αριστεράς των εθνομηδενιστών με τη
Νέα Τάξη. Και οι δυο επιδιώκουν, για διαφορετικούς λόγους, την αποσύνθεση των
εθνικών και πολιτιστικών αξιών των λαών, την απαξίωση των οικογενειακών θεσμών,
τη διάλυση της θρησκευτικής συνοχής των λαών με μια πολυπολιτισμικότητα η οποία
αποσυνθέτει την ευρωπαϊκή πολιτιστική ταυτότητα και με τη δημιουργία
ανεξέλεγκτων από τους λαούς ύποπτων ομάδων εξουσίας (ανεξάρτητες αρχές,
χιλιάδες χρηματοδοτούμενες Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις, πολιτιστική προβολή
περιθωριακών και αναρχικών ομάδων, ανοχή σε αδίστακτους εγκληματίες στο όνομα
δήθεν ανθρωπιστικών κοινωνικών ευαισθησιών κ.ά.). Ένας από τους βασικούς
στόχους τους είναι η αποφυγή της γνήσιας συνταγματικής έκφρασης της λαϊκής
κυριαρχίας με την αποφυγή δημοψηφισμάτων, με τις βρώμικες πολιτικές συναλλαγές
ανάμεσα στους εκλεγμένους εκπροσώπους του λαού κλπ. Αυτό το γεγονός το
διαπιστώσαμε στα προπαγανδιστικά ιδεολογήματα των ελλήνων αναθεωρητών της
ιστορίας (εθνομηδενιστών), οι οποίοι αποτελούν τους διανοούμενους αυτής της
μεταλλαγμένης Ευρωαριστεράς. Εμφανίστηκαν, κυρίως, στα μέσα της δεκαετίας του
1990 και σταδιακά προωθήθηκαν σε βασικές θέσεις κρατικής εξουσίας (στην
Παιδεία, σε κέντρα Εξωτερικής Πολιτικής, σε υπηρεσίες κοινωνικής πολιτικής και
μαζικής ενημέρωσης κλπ). Τους είδαμε σε πρόσφατες πολιτικές εξελίξεις, αυτοί οι
φραστικά διακηρυγμένοι εχθροί των «ιμπεριαλιστών της Δύσης», να πανηγυρίζουν
μαζί με τους «ιμπεριαλιστές» για τη συμβολή τους στην ενίσχυση ενός κατ’ εξοχήν
ιμπεριαλιστικού στρατιωτικού συνασπισμού, όπως είναι το ΝΑΤΟ. Υπάρχει μια ανεξήγητη
για πολλούς ιδεολογική σύγχυση που αγγίζει τα όρια της παράνοιας! Αυτή τη νέα
πολιτική πραγματικότητα της ιδεολογικής ταύτισης της Νεοφιλελεύθερης Δεξιάς και
της Σοσιαλιστικής/Ριζοσπαστικής Αριστεράς, την απεικονίζει με εντυπωσιακό τρόπο
ο τίτλος ενός άρθρου που δημοσιεύτηκε στη «Le Monde» στις 24 Ιουνίου 2018 με τίτλο «Comment la droite récupère les intellectuels de gauche»
(Πως, με ποιο τρόπο, η Δεξιά ανακτά/περισυλλέγει τους διανοούμενους της
Αριστεράς).
Ίσως κάποιοι πνευματικά ανήσυχοι αναγνώστες
να επιδιώξουν μια πιο συστηματική διερεύνηση των γεγονότων. Η καλύτερη μέθοδος
έρευνας είναι αυτή που ξεκινά από το πορτοφόλι, με την ευρύτερη έννοια στην
οποία περιλαμβάνονται όχι μόνο τα άμεσα προσωπικά οφέλη της στιγμής, αλλά και
οφέλη από προηγηθείσες ή μελλοντικές επαγγελματικές «διευθετήσεις» (π.χ.
καθηγητική έδρα!) ή από μυστικές εκλογικές κομματικές συναλλαγές. Η τελευταία
αυτή περίπτωση, όπως π.χ. η μη παραίτηση ενός βουλευτή όταν ως αντιπρόσωπος
ενεργεί ιδεολογικά αντίθετα από αυτά που υποσχέθηκε στους ψηφοφόρους/εντολείς
του, είναι η πλέον ύποπτη χρηματισμού και η ηθικά αισχρότερη πολιτική πράξη σε
μια Κοινοβουλευτική Δημοκρατία. Αξιολογείται με τον ίδιο βαθμό ατιμίας, όπως
στην περίπτωση ενός δικηγόρου, ο οποίος ενεργεί προς ίδιον όφελος συνεργαζόμενος
με τον αντίδικο για να καταδικαστεί ο εντολέας του.
Τέτοιες είδους ατιμίες αντιμετωπίζουν οι λαοί
από τις ηγεσίες της ΕΕ και γενικά από την ελίτ της Δύσης. Η περίπτωση της
αλλαγής κυβέρνησης στα Σκόπια (τώρα «Βόρεια Μακεδονία») για να διευκολυνθεί η
πραγματοποίηση των σχεδίων των ΗΠΑ και της Γερμανίας, είναι εξαιρετικά
αποκαλυπτική. Οι ΗΠΑ ενήργησαν απλά για την ενίσχυση του ΝΑΤΟ στο υπογάστριο
της Ρωσίας. Η Γερμανία, η οποία για τον ίδιο δικό της σκοπό διέλυσε και τη
Γιουγκοσλαβία, ενδιαφέρεται εδώ και δυο αιώνες για τον λεγόμενο «Δρόμο του
Αξιού», ο οποίος θα την επιτρέψει να κυριαρχήσει στο Αιγαίο, εμποδίζοντας τις
ίδιες βλέψεις της Ρωσίας στο βόρειο χώρο της Μεσογείου. Είναι οι γεωστρατηγικοί
στόχοι δυο μεγάλων δυνάμεων, η αρχή των οποίων βρίσκεται στους σχεδιασμούς του
Φραγκίσκου Β’, αυτοκράτορα των Γερμανών και Αυστριακών στην Αγία Ρωμαϊκή
(Γερμανική) Αυτοκρατορία και από την άλλη πλευρά στην προσπάθεια της Μεγάλης
Αικατερίνης της Ρωσίας για κυριαρχία στο Αιγαίο και τον έλεγχο των Δαρδανελλίων.
Στα σχέδια της Γερμανίας σε αυτή τη χρονική
στιγμή, κατά την οποία συνέπιπταν τα συμφέροντά της και με τα γεωστρατηγικά
συμφέροντα των ΗΠΑ. ευνοούνταν και από τις ιδεολογικές αντιλήψεις των ελλήνων «ανακτημένων διανοουμένων» (intellectuels récupérés), οι οποίοι είχαν εθνομηδενιστικές θέσεις και
προθέσεις υπερβολικά ευνοϊκές για το σοβινιστικό καθεστώς του Νίκολα
Γκρούεφσκι. Αυτοί, εκτός από την μη αλλαγή της συνταγματικής ονομασίας της τέως
FYROM, δεν έθεταν επίσης θέμα αλυτρωτισμού,
γλώσσας, εθνικότητας, πλαστογράφησης της ιστορίας ή της ντισνεϊλαντικής
αρχαιοποίησης (antiquisation) της σκοπιανής πρωτεύουσας με τεράστια αγάλματα και αρχαιοελληνικές
διαρρυθμίσεις κτιρίων. Αυτή η ομάδα των Αριστερών Διανοουμένων, όπως ήδη έχουμε
επισημάνει πιο πάνω, εμφανίστηκε δυναμικά στην Ελλάδα στα μέσα της δεκαετίας
του 1990 και κατέλαβε σημαντικά πόστα εξουσίας στον κρατικό μηχανισμό και
κυρίως στα υπουργεία Παιδείας και Εξωτερικών.
Η γερμανίδα καγκελάριος Άνγκελα Μέρκελ
προσπάθησε, συνεπικουρούμενη και από τις ΗΠΑ, να σχηματίσει στα Σκόπια μια
κυβέρνηση συνεργασίας Γκρούεφσκι-Ζάεφ, η οποία θα μπορούσε να αποδεχθεί
μετριοπαθείς προτάσεις της ελληνικής πλευράς που δεν θα έθιγαν έντονα τα
πατριωτικά αισθήματα κυρίως των κατοίκων της ελληνικής Μακεδονίας και συνεπώς
μια τέτοια λύση θα μπορούσε να επιβιώσει πολιτικά. Στην πρόσφατη (Ιανουάριος
2019) έκθεση (report) της Μη Κυβερνητικής Οργάνωσης (ΜΚΟ) του Τζ
Σόρος «OPEN SOCIETY FOUNDATION» με τίτλο «North Macedonia: What Is Next?», την οποία συνέταξαν οι Ιωάννης Αρμακόλιας, Ιγκόρ Μπάντοβιτς,
Ντίμιταρ Μπέτσεφ και Μπόντο Βέμπερ, αναφέρεται ότι η Μέρκελ γνώριζε πως μια
τέτοια λύση (όπως διατυπώνεται στην Έκθεση/Report)
θα την αποδέχονταν οι Μακεδόνες Έλληνες «προοδευτικοί πολιτικοί» σαν το δήμαρχο
Θεσσαλονίκης Γιάννη Μπουτάρη. Αλλά επίσης και δεν θα αντιδρούσαν έντονα κάποιοι
εθνικά ευαίσθητοι Δεξιοί πολιτικοί και διανοούμενοι σαν το Νίκο Μέρτζο. Η
γερμανίδα καγκελάριος, παρά τις επίμονες προσπάθειές της απέτυχε (όπως
αναφέρεται στην Έκθεση) «to convince former prime minister Gruevski and his allies to accept the change of government and formation of a majority coalition» (να πείσει τον πρώην πρωθυπουργό
Γκρούεφσκι και τους συμμάχους του να δεχθούν την αλλαγή της κυβέρνησης και να
σχηματισθεί μια πλειοψηφία συνεργασίας).
Αυτή η
στάση του Γκρούεφσκι και των στελεχών του κόμματος VMRO-DPMNE τορπίλιζε τις επιδιώξεις της Δύσης
(Γερμανίας και ΗΠΑ). Και τότε τέθηκε σε εφαρμογή το σχέδιο αποπομπής του πριν
από οποιεσδήποτε μελλοντικές πολιτικές αλλαγές στην Ελλάδα. Ήταν η χρονική
στιγμή της μεγάλης ευκαιρίας. Ο Δεξιός Γκρούεφσκι έπρεπε να αντικατασταθεί
ταχύτατα με έναν «Ανακτηθέντα Αριστερό»,
με έναν Σοσιαλιστή. Κάποιοι δημοσιογράφοι ισχυρίζονται ότι η «Open Society Foundation» του Σόρος έλαβε από κρατικούς Οργανισμούς των ΗΠΑ (USAID, σύμφωνα με την έρευνα της Judicial Watch), με τη συνδρομή και του
τότε πρεσβευτή των ΗΠΑ στα Σκόπια Τζες Μπέιλι, το ποσό των πέντε περίπου
εκατομμυρίων δολαρίων για τις δαπάνες ανατροπής του Γκρούεφσκι και την άνοδο
στην εξουσία του Ζόραν Ζάεφ. Μετά από την επιτυχία του εγχειρήματος και με την
επίβλεψη της ΕΕ και των ΗΠΑ, ακολουθήθηκαν «όλες οι δημοκρατικές
διαδικασίες!!!» τις οποίες θα ζήλευαν ο Στάλιν και ο Γκέμπελς, για να φτάσουμε
ταχύτατα στη Συμφωνία των Πρεσπών. Κάποια παρόμοια γεγονότα διαδραματίστηκαν
και στην ελληνική Βουλή, με διάλυση τριών μικρών κομμάτων και μεταπη-δήσεις
βουλευτών στα δυο μεγάλα κόμματα εξουσίας, με συνέπεια κάποιοι να μιλούν για
«κυβερνητική πλειοψηφία/κουρελού». Οι ιστορικοί του μέλλοντος θα κρίνουν τις
ευθύνες των ηγετών και τις συνταγματικές παρανομίες για να επιτευχθεί το
επιθυμητό αποτέλεσμα από το ΝΑΤΟ και την ΕΕ.
Τα γεγονότα τα οποία προβάλαμε σε όλα τα
προηγούμενα άρθρα, μας οδηγούν σε μια δυσάρεστη αυτοεκπληρούμενη προφητεία. Η
πλειοψηφία των ευρωπαίων πολιτών, σε μια κατάσταση ψυχοπαθητικής απάθειας,
αρνήθηκε (μετά από πολύχρονη πλύση εγκεφάλου) την πίστη της σε πανανθρώπινες
αξίες και οι πνευματικοί και πολιτικοί της ηγέτες προσκύνησαν μαζικά το Νέο Θεό
του Μονεταρισμού και την ευδαιμονία του Άκρατου Καταναλωτισμού και οδηγούν τις
ευρωπαϊκές χώρες στο χάος και σε μια δύσκολα αναστρέψιμη καταστροφή. Είναι μια
προφητεία για την οποία δεν χρειάζονται προφήτες και μάντεις. Για αυτό όμως το
θέμα θα ήταν ενδεχομένως απαραίτητη μια συστηματικότερη κοινωνικοπολιτική
ανάλυση, για να επισημανθεί αυτή η εμφανής και ξεκάθαρη καταστροφική πορεία του
ευρωπαϊκού πολιτισμού. Διότι, όταν οι πολίτες γνωρίζουν το βάθος, την εξέλιξη
και τις αιτίες των πολιτικών γεγονότων που επηρεάζουν τη ζωή τους, τότε μόνον
θα προσπαθήσουν να επιλέ-ξουν τους ηγέτες εκείνους οι οποίοι θα έχουν το θάρρος
και την ικανότητα για να προστατεύσουν και αυτούς αλλά και την πατρίδα τους.
Είναι αυτό που επισήμανε ο ρωμαίος ποιητής Βιργίλιος για τον ευτυχισμένο
άνθρωπο και πολίτη, για τον «felix, qui potuit rerum
cognoscere cau-sas». Διότι μόνον ένας τέτοιος ενημερωμένος πολίτης μπορεί και έχει την ικανότητα να γνωρίζει και να
κατανοεί τις αιτίες των πραγμάτων, τις αιτίες των γεγονότων.
ΠΗΓΗ: ΑΡΧΕΙΟΝ
ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ, 20.2.2019.
ΛΕΞΕΙΣ: ΑΠΟΛΥΤΑΡΧΙΑ, ΑΠΟΛΥΤΑΡΧΙΚΕΣ ΔΟΜΕΣ, ΕΕ, ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗ, Σισκος, Ευρωπαικη Ενωση
ΣΧΟΛΙΑ
ΣΧΟΛΙΑ ΜΕΣΩ Facebook