Του
καθηγητή Χρίστου Γούδη
Η διάβρωση της
ελλαδικής κοινωνίας, κάτι που συνεχίζεται με εκθετικό ρυθμό τα τελευταία χρόνια,
δεν μας είναι αρεστή, κάνουμε ότι δεν τη βλέπουμε, το σύνδρομο της
στρουθοκαμήλου έχει καταντήσει σήμα κατατεθέν της χώρας μας, με χαρακτηριστικό
και τυπικό παράδειγμα την προσπάθεια των κατεστημένων τηλεοπτικών μέσων
ενημέρωσης να εξαφανίσουν, κατά την καθημερινή παρουσίαση των εφημερίδων στα
κανάλια τους, το ΜΑΚΕΛΕΙΟ, ένα κατ’ εξοχήν αποκαλυπτικό έντυπο της εκτεταμένης
και πολλαπλά διαπλεκόμενης διαφθοράς που μαστίζει την κοινωνία μας, και να
απαξιώσουν έτσι στον εσμό των τηλεθεατών τους την ύπαρξή του, στον χώρο του
Τύπου.
Παρά τις
προσπάθειές τους όμως, το λαϊκό ένστικτο έχει αγκαλιάσει την εν λόγω εφημερίδα,
τρίβοντας πολλές φορές τα μάτια του με τα όσα κατά τρόπο άμεσο και προκλητικό
καταγγέλλει. Το «μα είναι δυνατόν όλα αυτά να είναι αλήθεια;» έρχεται πολλές
φορές στο νου μας, όταν διαβάζουμε τα σημεία και τέρατα που αποκαλύπτει. Κανείς
μας δεν επιθυμεί να πέφτει θύμα συκοφαντιών και ψευδών ειδήσεων, όμως σε
περίπτωση που έτσι ήταν τα πράγματα, θα περίμενε κανείς σε ένα ευνομούμενο
κράτος να υπάρχουν αυστηρές διατάξεις περί Τύπου και δυνατότητα άμεσης
αυτεπάγγελτης παρέμβασης της Δικαιοσύνης για προάσπιση της αλήθειας. Υποθέτω
ότι τέτοια νομοθεσία υπάρχει, και το ότι μέχρι τώρα το ΜΑΚΕΛΕΙΟ δεν έχει
υποστεί καμία άμεση δίωξη με άμεσες επιπτώσεις στην απρόσκοπτη κυκλοφορία του, δημιουργεί
την αίσθηση στην κοινή γνώμη ότι πίσω από τους ενδεχομένως υπερβολικούς και
ουρανομήκεις καπνούς των πηχυαίων τίτλων του να σιγοκαίει η φωτιά της πικρής
αλήθειας μιας μείζονος κοινωνικής και εθνικής εκφυλιστικής σήψης και παρακμής.
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ για τα ΜΜΕ, ΕΔΩ.
Η σημερινή
(27/7/2020) απόπειρα δολοφονίας του εμβληματικού δημοσιογράφου της, Στέφανου
Χίου, έρχεται να ενισχύσει την αντίληψη ότι πράγματι «κάτι είναι (πολύ) σάπιο
στο βασίλειο της Δανιμαρκίας». Ότι για να αποκρυβεί η αλήθεια των αποκαλύψεων ο
μόνος τρόπος είναι οι σφαίρες των δολοφόνων ενάντια στην βιολογική ύπαρξη όσων
ακόμη τολμούν να την αποκαλύπτουν. Όσων ακόμη τολμούν να θέλουν να είναι και να
εκφράζονται ελεύθερα. Αυτών των ολίγων που για το σθένος και το απαράμιλλο
θάρρος τους προκαλούν τον θαυμασμό και τον σεβασμό μας. Όλοι οι άλλοι, οι
παρακεντέδες, οι παρατρεχάμενοι, και οι παρασιτούντες τσανακογλύφτες της κάθε
εξουσίας, χθόνιας ή υποχθόνιας, όλοι «όσοι το χάλκεον χέρι βαρύ του φόβου
αισθάνονται, ζυγόν δουλείας ας έχωσι. Θέλει αρετήν και τόλμην η ελευθερία»
ΠΗΓΗ: ΑΡΧΕΙΟΝ
ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ, 27.7.2020.
ΛΕΞΕΙΣ: Τυπος, Μακελειο, Στεφανος Χιος, Γουδης
ΣΧΟΛΙΑ
ΣΧΟΛΙΑ ΜΕΣΩ Facebook