ΔΙΑΒΑΣΤΕ τι λέει το υπ. Πολιτισμού για την ΔΗΛΟ:
«Δεν υπήρχαν δημόσια αποχωρητήρια,
οι γυναίκες που κυκλοφορούσαν
δεν είχαν πολλές αναστολές,
“τόπος κόπρου μεστός”,
δεν υπήρχε πρόβλεψη για τα απορρίμματα…
Η Δήλος δεν ήταν τίποτα παραπάνω
από μία μικρή, κακοκτισμένη
και βρώμικη εμπορική πόλη»…
Των Γιώργου Λεκάκη – Απόστολου Τσακρίδη
Το υπουργείο Πολιτισμού διαπράττει Ύβρι κατά της Ιερής Νήσου του
Απόλλωνος, Δήλο, με πινακίδα, με υποτιμητική περιγραφή για την Συνοικία του
Θεάτρου της νήσου. Διαβάζοντας την περιγραφή της Αρχαιολογικής Υπηρεσίας για
την συνοικία… σε πινακίδα που διαβάζουν προφανώς όλοι οι επισκέπτες του νησιού,
Έλληνες και αλλοδαποί… μπορείς εύκολα να αισθανθείς ότι το κείμενο είναι γραμμένο
έτσι, λες και θέλει να υποβαθμίσει το Ιερότερο Νησί του αρχαίου ελληνικού
κόσμου. Η Συνοικία του Θεάτρου παρομοιάζεται με μεσαιωνική σκοτεινή πόλη… ενώ ο
χώρος του ιερού του θεού Σάραπι χαρακτηρίζεται ως χώρος βρομερός και γεμάτος
από κόπρο…
Πολλοί φίλοι που επισκέφθηκαν τον Αρχαιολογικό Χώρο της Δήλου και έμειναν έκπληκτοι διαβάζοντας την σχετική περιγραφή, αμέσως μας την προώθησαν με φωτογραφία, γιατί δεν τους πιστεύαμε... Και πράγματι την διαβάσαμε και έτσι είναι... Σας την αντιγράψαμε για να μπορεί να την διαβάσει ο κάθε Έλληνας και να αντιληφθεί το πνεύμα του κειμένου μιας "ενημερωτικής" πινακίδας, που βρίσκεται εντός σπουδαίου ελληνικού αρχαιολογικού χώρου…
Αν αυτή είναι μια πινακίδα ενημερώσεως και εν τέλει «διαφημίσεως» ενός ιερού αρχαιολογικού τόπου, από το επίσημο ελληνικό κράτος, δια χειρός του τότε επί κεφαλής της τοπικής Αρχαιολογικής Υπηρεσίας, κ. Π. Χατζηδάκη, δεν μπορώ να φανταστώ τι άλλο μπορώ να περιμένω από τους αρχαιολόγους, υπεύθυνους για να μας δείξουν και να μας ενθουσιάσουν για έναν τόπο, με τον οποίο ξέρω ότι δένονται και δίνουν τα πάντα γι’ αυτόν…
Κι αν τέτοια κατάντησε κάποτε η Δήλος, φρονώ, πως όταν επισκέπτεται κανείς έναν τόπο, πρέπει να ενημερώνεται για την ακμή του και όχι για την παρακμή του...
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ για την ΔΗΛΟ, ΕΔΩ.
Είναι ανάγκη σε μια πινακίδα, επεξηγηματική ενός χώρου, ενός ιερού
νησιού, να αναγράφονται όλα αυτά; Αυτά είναι θέματα που εξετάζονται σε συνέδρια…
Με ποια εντύπωση φεύγει ο αλλοδαπός – ή και Έλλην - επισκέπτης, που την
διαβάζει στο νησί, χωρίς να ξέρει την ιερότητά του για τους αρχαίους Έλληνες;
Γιατί, για τους κυβερνήτες των νέων Ελλήνων, είναι φανερό, πως δεν έχει καμμιά ιερότητα
πια…
Μιας Δήλου, που φαίνεται, το βλέπεις πια, ότι είναι – δυστυχώς –
εγκαταλελειμμένη, υποβαθμισμένη, θλιβερό απομεινάρι μιας αλλοτινής αίγλης…
ΔΕΙΤΕ τι διοργανώθηκε στην ΔΗΛΟ, ΕΔΩ και ΕΔΩ.
Ιδού, λοιπόν, τι λέει μια
επίσημη πινακίδα, στην ίδια την Δήλο, που διαβάζουν όλοι να μορφώσουν άποψη περί
της Δήλου…
Η Συνοικία
του θεάτρου
"Στην εύφορη νότια Ρήνεια εντοπίστηκε μια αρχαία πόλη που εγκαταλείφθηκε
στα τέλη του 5ου αι. π.Χ., όταν ένα τμήμα του λόφου στον οποίο ήταν
κτισμένη αποκόπηκε και κατακρημνίστηκε στη θάλασσα.
Πολύ πιθανόν, την περίοδο που η Δήλος διατηρούσε ακόμη τον αποκλειστικά
Ιερό χαρακτήρα του, αυτή ήταν η πόλη στην οποία κατοικούσαν όσοι δεν είχαν
άμεση σχέση με την λειτουργία του Ιερού. Φαίνεται πως μετά την καταστροφή
κάποιοι εγκαταστάθηκαν στην Δήλο. Από το τέλος του 5ου αι. π.Χ.,
εκτός από τους ιερείς και τους υπηρέτες που ήταν απαραίτητοι για τη λειτουργία
του τεράστιου Ιερού, υπήρχαν αρκετοί κάτοικοι στο νησί. Ενδεικτικό για τον
αριθμό των κατοίκων, αλλά και των επισκεπτών στην περίοδο των εορτών, είναι το
γεγονός ότι στις αρχές του 3ου αιώνα, εποχή που το θέατρο είναι
ακόμη καθαρά «ανδρική υπόθεση» (ποιητές, χορηγοί, ηθοποιοί και θεατές είναι
όλοι άνδρες), οικοδομήθηκε ένα θέατρο 6.500 θέσεων.
Η πόλη που σήμερα αντικρίζει ο
επισκέπτης αναπτύχθηκε στις πλαγιές των έξι χαμηλών λόφων που περιβάλλουν τη
μικρή κοιλάδα του Ιερού μέσα σε λίγες δεκαετίες, μετά το 166 π.Χ. και την
κήρυξη της ατέλειας. Αποτέλεσμα της γρήγορης αυτής ανάπτυξης ήταν η άναρχη οικοδόμηση, χωρίς πολεοδομικό
σχέδιο, και χωρίς κανονικό ρυμοτομικό σύστημα, πράγμα που είναι περισσότερο
φανερό στη «Συνοικία του Θεάτρου», την παλαιότερη συνοικία της πόλης. Εκεί
κατοικούσαν κυρίως οι απόγονοι των Αθηναίων κληρούχων, μικρογαιοκτήμονες που
αποτελούν μια υποτυπώδη «αριστοκρατική» τάξη, που απεγνωσμένα προσπαθεί να
σταθεί μέσα στην οικονομική ολιγαρχία, η οποία ελέγχει πλέον το νησί.
Ασχολούνται με το εμπόριο ενώ παράλληλα καλλιεργούν σιτηρά και αμπέλια στα
κτήματα τους, εκτρέφουν μελίσσια, αιγοπρόβατα, βοοειδή και χοίρους. Τα σπίτια
τους είναι οργανωμένα αρχοντόσπιτα με ευθλιπτήρια και ληνούς για την σύνθλιψη
σταφυλιών, κελάρια και αποθήκες με μεγάλους πίθους για την αποθήκευση του
μούστου και των καρπών.
Η συνοικία αυτή είναι η πιο ακριβή περιοχή της πόλης και γι’ αυτό όσοι
καταφέρνουν να μείνουν εκεί προσπαθούν να επιτύχουν τη μεγαλύτερη δυνατή
εκμετάλλευση των οικοπέδων με αποτέλεσμα να υπάρχει μεγάλη ποικιλία στις
κατόψεις των σπιτιών και οι δρόμοι να είναι στενοί και ακανόνιστοι. Η συνοικία
περιλαμβάνει πλούσιες και μέτριες κατοικίες, την μία πλάι στην άλλη χωρίς
ταξικό διαχωρισμό. Σε πολλές περιπτώσεις δύο μικρές κατοικίες ενώνονται για να
εξυπηρετήσουν ανάγκες των νέων ιδιοκτητών. Μπροστά στα σπίτια είναι μικρά
μαγαζιά στα οποία οι δούλοι πουλούσαν τα προϊόντα του κυρίου τους και υπάρχει
πόρτα επικοινωνίας με το υπόλοιπο σπίτι. Όταν τα μαγαζιά ενοικιάζονται σε
κάποιον έμπορο οι πόρτες αυτές είναι κλεισμένες με τοίχο.
Τα ψηλά σπίτια δεν άφηναν τον ήλιο να φωτίσει τους
στενούς, ακανόνιστους δρόμους οι
οποίοι θα ήταν σκοτεινοί, υγροί και γεμάτοι λάσπες τους χειμωνιάτικους μήνες. Η Συνοικία του Θεάτρου με
την άναρχη οικοδόμηση και τους ακανόνιστους δρόμους της θυμίζει εύκολα
μεσαιωνικές πόλεις. Σ’ όλη την πόλη
πάντως υπάρχει πλήρες αποχετευτικό σύστημα. Οι αγωγοί των σπιτιών ενώνονται με
τους κεντρικούς αγωγούς που διασχίζουν κατά μήκος όλους τους δρόμους. Τα λύματα
χύνονται στη θάλασσα.
Εξαιτίας της μορφολογίας του
εδάφους οι στενοί πλακοστρωμένοι δρόμοι της Συνοικίας του Θεάτρου και οι
χωματόδρομοι των άλλων συνοικιών είναι ανηφορικοί και έχουν κατά διαστήματα
σκαλοπάτια. Στους δρόμους αυτούς δεν μπορούσαν βέβαια να κινηθούν άμαξες, αλλά
ούτε ζώα επειδή και στις δύο πλευρές τους υπήρχαν καταστήματα και η κίνηση ήταν
μεγάλη σ’ όλη τη διάρκεια της ημέρας. Ο εφοδιασμός των καταστημάτων και οι
βαριές μεταφορές πιθανόν γινόταν από το ηλιοβασίλεμα ως την αυγή.
Σε κανένα από τα καταστήματα της
πόλης δεν υπάρχει αποχωρητήριο κι ούτε υπάρχουν δημόσια αποχωρητήρια σε κάποια
από τις τέσσερις μεγάλες αγορές ή στο Ιερό. Οι γυναίκες που κυκλοφορούσαν σ’
αυτές τις περιοχές ήταν πολύ λίγες και οι άνδρες, αν θυμηθούμε τον Βλέπυρο και
τον Φειδιππίδη από τις κωμωδίες του Αριστοφάνη, δεν φαίνεται να είχαν πολλές
αναστολές. Η περιοχή στην οποία κτίστηκε
το πρώτο Σαραπίειον περιγράφεται ως «τόπος κόπρου μεστός» και στους
οικονομικούς απολογισμούς του Ιερού αναφέρονται συχνά ποσά που δόθηκαν για τον
καθαρισμό του Ιερού και την απομάκρυνση της κόπρου. Για τον καθαρισμό της πόλης
δεν φαίνεται να υπήρχε καμία μέριμνα, όπως δεν υπήρχε πρόβλεψη για τα
απορρίμματα. Σε σύγκριση με τις σύγχρονες τις πόλεις και ιδιαίτερα με την
Αλεξάνδρεια, η Δήλος δεν ήταν τίποτα παραπάνω από μία
μικρή, κακοκτισμένη και βρώμικη εμπορική πόλη. Το μόνο που την έκανε
ξεχωριστή ήταν η ύπαρξη του αρχαίου ιερού και οι μύθοι της".
ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ ΑΜΕΣΑ, ΕΔΩ και ΤΩΡΑ
την ΑΠΟΜΑΚΡΥΝΣΗ της εν λόγω πινακίδας,
από την Ιερά Δήλο...
ΠΗΓΗ: ΑΡΧΕΙΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ, 1.9.2020.
 |
| Η πινακίδα, όπως εκτίθεται στην Δήλο, και... εκθέτει το ιερό νησί... |
ΣΧΟΛΙΑ
ΣΧΟΛΙΑ ΜΕΣΩ Facebook