προέδρου του Πολιτιστικού Συλλόγου «Δάειρα»
Τὸ Κέντρον Ἐλευσινιακῶν Μελετῶν
«ΔΑΕΙΡΑ» διοργάνωνε πάντα τὴν πρώτη Κυριακὴ ἑκάστου ἔτους Περιήγησι στὸν ἱερὸ τῆς
Ἐλευσῖνος χῶρο μετὰ Διδασκαλίας περὶ Ἐλευσινίων Μυστηρίων.
Ὑπὸ Ἀπαγόρευσιν τελεῖ ὅμως πλέον
κάθε Πολιτιστικὴ ἐκδήλωσις... (Δὲν θὰ πεθάνουμε ἀπὸ «κόβιντ», ἀλλὰ κινδυνεύουμε
σοβαρὰ ἀπὸ τὴν ἄκρατη «κρατικὴ φροντίδα»)!
Ἄν εἴχαμε Ἑλληνική Παιδεία θὰ σκεπτόμασταν
ὡς ὁ παπποῦς Αἴσωπος διδάσκει:
«Ὄρνις ποτε ἠσθένει. Αἴλουρος δὲ
προκύψας ἔφη. - Πῶς ἔχεις; εἰ χρήζεις τινός, ἐγώ σοι δώσω, μόνον ὑγίαινε. Ἡ δὲ ἔφη.
- Ἐὰν σὺ ἀπέλθῃς, ἐγώ σοι λέγω, οὐδαμῶς ἀποθνήσκω».
(Κάποτε μία κότα ἀσθένησε, κι ἕνας
αἴλουρος καμώθηκε πὼς θέλει νὰ τὴν σώσῃ "γιὰ νὰ τὴν φάῃ βεβαίως". -Πῶς εἶσαι
φιλενάδα; Ἐὰν κάτι χρειάζεσαι, ἐγὼ θὰ στὸ δώσω. Τὴν ὑγεία σου θέλω. Αὐτὴ τότε ἀπάντησε:
-Ἐὰν ἐξαφανιστῇς, ἐγὼ σοῦ λέω, δὲν πρόκειται νὰ πεθάνω"!
Ἀπὸ τὴν μία μᾶς καταχρεώνουν, σκορπῶντας
ἄφθονο Χρῆμα (δανεικό βεβαίως, ποὺ ἐμεῖς τελικά θὰ πληρώσουμε μὲ αἷμα), ἀπὸ τὴν
ἄλλη μᾶς δουλοποιοῦν μὲ χουντικούς περιορισμούς (δικαιολογίες ἕνα σωρὸ βρίσκουν
τὰ ἀπολυταρχικὰ καθεστῶτα, ἀλλὰ ἡ COVIDIOT πάει μὲ χίλια).
«Ὄνος ἄγριος, ὄνον ἰδὼν ἥμερον ἔν
τινι εὐηλίῳ τόπῳ, προσελθὼν αὐτὸν ἐμακάριζεν, ἐπί τε τῇ εὐεξίᾳ τοῦ σώματος, καὶ
τῇ τῆς τροφῆς ἀπολαύσει. Ὕστερον δὲ ἰδὼν αὐτὸν ἀχθοφοροῦντα, καὶ τὸν ὀνηλάτην ὄπισθεν
ἑπόμενον καὶ ροπάλοις αὐτὸν παίοντα, ἔφη. Ἀλλ' ἔγωγε οὐκ ἔτι σε εὐδαιμονίζω. Ὅρῶ
γὰρ, ὡς οὐκ ἄνευ μεγάλων κακῶν τὴν εὐδαιμονίαν ἔχεις».
(Ὄνος ἄγριος-ἐλεύθερος βλέπει ἕναν
ἥμερο γάιδαρο νὰ τρώει σὲ εὐήλιο χωράφι, καὶ τὸν μακάριζε σκεπτόμενος πόσο ὡραῖο
σῶμα ἔχει καὶ τὶ καλὴ τροφὴ ἀπολαμβάνει... Σὲ λίγο ὅμως τὸν βλέπει φορτωμένο καὶ
ξυλοκοπούμενο ἀπὸ τὸ ἀφεντικό του. Τότε μονολογεῖ: Δὲν σὲ μακαρίζω πλέον. Βλέπω
πὼς ἡ «εὐδαιμονία» σου περιλαμβάνει καὶ μεγάλα κακά).
Μᾶς ἀπαγορεύουν τὴν Ἐργασία καὶ
μᾶς δίνουν ἀντὶ Ἐσόδων διαβιώσεως ἕνα Ἐπίδομα (ἀπὸ χρῆμα δανεικό... τοὺς παρακαλᾶμε
κιόλας). Στὴν ἀρχὴ μᾶς ἀρέσει ποὺ καθόμαστε καὶ τρῶμε τζάμπα... Ἀλλὰ τὸ Ταμεῖο καραδοκεῖ
καὶ μᾶς τὰ παίρνει ΟΛΑ.
«Ἕν τινι ταμείῳ μέλιτος ἐκχυθέντος,
μυῖαι προσπτᾶσαι κατήσθιον. Ἐμπαγέντων δὲ τῶν ποδῶν αὐτῶν, ἀναπτῆναι οὐκ εἶχον.
Ἀποπνιγόμεναι δὲ, ἔλεγον. Ἄθλιαι ἡμεῖς! ὅτι διὰ βραχεῖαν βρῶσιν ἀπολλύμεθα».
(Ἔτρεξε λίγο μέλι καὶ ἔπεσαν οἱ
μῦγες νὰ φᾶνε. Ἀλλὰ κόλλησαν τὰ πόδια τους στὸ μέλι, καὶ δὲν μποροῦσαν νὰ πετάξουν.
Πνιγόμεναι δὲ ἔλεγον: Εἴμαστε ἄθλιες! Γιὰ λίγο μέλι, χάνουμε τὰ πάντα). Ποιὸς θὰ
βάλῃ τὸν Αἴσωπο πάλι στὰ ΣΧΟΛΕΙΑ μας;...
Κλείνουμε τὸ σημείωμα μὲ ἐπίκαιρα
Κάλαντα ἀπὸ τὴν Αφροδίτη Μάνου.
«Αρχιμηνιά κι αρχιχρονιά
Παραμονή με καταχνιά
κι ανή- κι ανήμερα με μπόρα
για διακό- για διακόσια χρόνια
τώρα
Από τη μια οι Βαυαροί
Από την άλλη οι βάρβαροι
Κι ο Έ- κι ο Έλληνας στη μέση
να κρατιέ- να κρατιέται να μην
πέσει
Σήκω πατρίδα μια στιγμή
Όρθια κι ίσια το κορμί
Τη δο- τη δόξα την τιμή σου
και ποια ή- και ποια ήσουνα θυμήσου...
Και εις έτη πολλά»!
ΠΗΓΗ: ΑΡΧΕΙΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ, 5.5.2021.
ΣΧΟΛΙΑ
ΣΧΟΛΙΑ ΜΕΣΩ Facebook