Του ελληνιστή Κρεσέντσιο Σαντζίλιο
sa.crescenzio@gmail.com
Και τότε να που υπάρχουν και Ιταλοί που ασχολούνται με την
Ελλάδα, και με κάποια αναλυτική διάθεση εκφράζουν υποθέσεις και δυνατότητες πολύ
ευνοϊκών γι’ αυτήν εξελίξεων έχοντας υπόψη πως ο χώρος της διαμόρφωσής και των
συνεπειών τους δεν θα είναι μόνο η στενή «ελληνική σκακιέρα» αλλά θα επεκταθεί
και στο ευρύτερο ευρω-μεσογειακό και μεσο-ανατολικό πανόραμα.
Σήμερα όλοι
επικεντρώνονται πάνω σε ένα μεγάλο, ίσως το μεγαλύτερο, άγνωστο, δηλαδή
η αμερικανική εξωτερική πολιτική που θα ακολουθηθεί τα επόμενα τέσσερα χρόνια
από τον νέο Πρόεδρο Τζο Μπάιντεν.
Για εμάς αυτό το άγνωστο
τίποτα άλλο δεν είναι παρά το πώς θα εξελίξουν (προς όφελός τους) οι Αμερικανοί
την αντινομία των σχέσεων Ελλάδας/Τουρκίας που «εμπεριέχει» και διατηρεί μια
διαχρονική και χρονοβόρα διαμάχη στην οποία έως σήμερα και οι ΗΠΑ και η ΕΕ
πήραν ανοιχτά το μέρος της Τουρκίας αφήνοντας την Ελλάδα να πελαγοδρομεί μέσα
στις αρνητικές για την ίδια αμερικανο-κοινοτικές ιδεοληψίες, πλαστές παλιννωδίες
και σκληρές εναντιώσεις.
Ιδού, κιόλας στις 4 του Γενάρη του χρόνου που αρχίσαμε εμφανίστηκε στην Ιταλία, στον ιστότοπο Il Fatto Quotidiano, Το Καθημερινό Γεγονός, το πρώτο άρθρο (με συγγραφέα τον Φραντσέσκο Ντε Πάλο) το οποίο ούτε λίγο ούτε πολύ μας λέει (στον τίτλο του) ότι «οι ισορροπίες των μεσογειακών συμμαχιών μετατοπίζονται απ’ τη Τουρκία στην Ελλάδα», υπό την πρωταρχική έννοια ότι η νέα αμερικανική διοίκηση υπό Μπάιντεν «φαίνεται να είναι διατεθειμένη» να μετακινήσει το κέντρο βάρους των ενεργειών της στη Μεσόγειο υπέρ της Αθήνας»(η υπογράμμιση δική μας), η παρουσία της οποίας, συνεπώς, θα πρέπει να υποθέσουμε πως πρέπει να γίνεται κομβική στον διευρυμένο πίνακα του μεσογειακο-μεσανατολίτικου χώρου, και αυτό στα σχέδια των ΗΠΑ – πάλι να υποθέσουμε λογικά ως απόρροια των λεγόμενων του Ιταλού αναλυτή – εις βάρος της Τουρκίας και των παράνομων και έκνομων επεκτατικών επιδιώξεών της για μια «γαλάζια» ή «κόκκινη» ή άλλου χρώματος «πατρίδα» που ονειρεύεται υπό μορφή νέο-οθωμανικής επαναφοράς ή επανόρθωσης ο Ερντογάν και οι συν αυτώ «κολλητοί».
Δηλαδή, με λίγα λόγια, θα πρόκειται για μια αμερικανική πολιτική η οποία, στην ουσία, θα έχει στο νου να «προσαρμόσει» τη Τουρκία σε νέα, στενότερα «καλούπια», θέλει /δε θέλει, ήτοι οικονομικο-γεωγραφικο-στρατηγικές στενότερες διαστάσεις, μάλλον ακριβώς – στη πραγματικότητα – μέσα στα πλαίσια που όρισε γι’ αυτήν η Συνθήκη της Λωζάννης, πριν από περίπου εκατό χρόνια (γι’ αυτό και ο Ερντογάν «καίγεται» να την «αναθεωρήσει» όσο γίνεται γρηγορότερα στα μέτρα της Τουρκίας!), για να μην αναφερθούμε, όπως διαβάσαμε αρκετά πρόσφατα, σε κάποιες πολύ πιο ριζικές «ιδέες» που ξανα-κυκλοφορούν σχετικά με μια δεύτερη εφαρμογή, σε αρκετά μεγάλο βαθμό, της Συνθήκης των Σεβρών για μια, τελικά, οριστική «τακτοποιηση» των τουρκικών «προσδοκιών» σε επίπεδο συμβατό με το ισχύον, και πλέον εθιμικό, Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας που αφορά την αιγαιακή και την ανατολικο-μεσογειακή λεκάνη.
Είναι
ευνόητο πως – στον ειδικό χώρο όλης της ανατολικο-μεσογειακής λεκάνης τον οποίο
η Τουρκία, με αρωγούς τους «μεγάλους» Ευρωπαίους (Γερμανία, Ιταλία, Ισπανία,
Πολωνία, κλπ.), θέλει να καταστήσει δικό της mare
nostrum - αν ο Μπάιντεν θέλει και επιδιώκει «να
φερθεί έξυπνα», θα πρέπει να σπεύσει να «στήσει» και να οργανώσει ένα ισχυρό
αμυντικο-επιθετικό οχυρό τόξο Ελλάδας-Ισραήλ, με προεκτατικές διακλαδώσεις προς
Αίγυπτο και επήρεια στη Λιβύη, και προς ΗΑΕ / Σαουδαραβία, με επήρεια προς Κατάρ
πάνω στο οποίο βασίζεται και υπάρχει στρατιωτικά και οικονομικά η Τουρκία και
το οποίο αυτές οι δυο χώρες φαίνεται πως άρχισαν ήδη να «σουλουπώνουν αλλιώς».
Θα ήταν απολύτως παράλογο οι ΗΠΑ του Μπάιντεν να συνεχίσουν το «τραμπικό βιολί» και να στηρίζουν ακόμη μια Τουρκία που επί τέσσερα χρόνια τουλάχιστον τους «έψησε το ψάρι στα χείλη» - δηλαδή μια Τουρκία τελείως και εντελώς ανυπόληπτη και ποικιλοτρόπως εχθρική, και αντιθέτως να μην εκμεταλλευτούν στο έπακρον την μοναδική, στον χρόνο και στον χώρο, ευνοϊκή ευκαιρία που τους παρέχουν οι άκρως πιστές, φίλες και πρόθυμες «συνδυασμένες» χώρες όπως η Ελλάδα, το Ισραήλ, η Σαουδαραβία, τα ΗΑΕ, η Αίγυπτος, η Ιορδανία, το Κουβέιτ, ένας πολιτικο-στρατιωτικός άξονας μεγίστης στρατηγικής σημασίας ο οποίος παραδίδει στα αμερικανικά συμφέροντα και στην αμερικανική επιρροή μια τεράστια ζώνη από τα Βαλκάνια έως τον Περσικό Κόλπο, το Ιράν, τη Λιβύη και το Κέρας της Αφρικής, κάτι που ουδέποτε οι Αμερικανοί είχαν τη τύχη να απολαμβάνουν.
Με το δεδομένο - που οι Αμερικανοί πρέπει να «χωνέψουν» πια και να μη τρέφουν άλλες αυταπάτες - μιας Τουρκίας που με τον Ερντογάν έπαψε να είναι ο πιστός αντιρωσικός σύμμαχος και προμαχώνας του ΝΑΤΟ, ούτε και πρόκειται να επανέλθει τόσο γρήγορα στη «τάξη», και με το δεδομένο της πολλά υποσχόμενης εξομάλυνσης των σχέσεων του Ισραήλ με ΗΑΕ, Μπαχρέιν και Σουδάν, υπό τις αμερικανικές ευλογίες, οι ΗΠΑ άλλη λογική επιλογή δεν έχουν τώρα παρά την εμπράγματη αναβάθμιση της Ελλάδας ώστε, μαζί με το Ισραήλ, διαχρονικά και απαραίτητα ευνοούμενο, να δεσπόζουν σε όλη την ανατολική Μεσόγειο, συμπεριλαμβανομένου και του Αιγαίου.
Το
Ισραήλ με τα drones του και με πραγματικές στρατιωτικές «συναναστροφές» με την
Ελλάδα τώρα τελευταία φαίνεται πως έδωσε το input στην γενική αντι-τουρκική καταλυτική στρατιωτική ενίσχυση.
Σε
αυτόν τον σχεδιασμό το αμερικανικό στρατηγικό τόξο πηγαίνει απ’ την
Αλεξανδρούπολη-Σύρο-Κρήτη ως τη Κύπρο, και πρέπει
να εκφράζει μια ανεπανάληπτη βούληση απόλυτης ισχύος και επιρροής που
«κλειδώνει» τις τουρκικές αλαζονικές επιδιώξεις στα φυσικά τους οριακά σύνορα
εντός των μικρασιατικών ακτών και των ελληνικών ανατολικών νησιών.
Η
Κύπρος, που «προστέθηκε» πρόσφατα, συμπληρώνει την βασική γραμμή που φτάνει έως
τις ακτές του Ισραήλ και πιο μέσα στην Ιορδανία.
Στην
ίδια περιοχή όμως υπάρχουν και τα συμφέροντα και γεωπολιτική σχέδια της
Γαλλίας.
Και επειδή, όπως ξέρουμε, η Γαλλία σφόδρα αντιτίθεται στη τουρκική παρουσία και επέκταση, όπως πολύ πιθανόν να συμβαίνει (συμβεί) και με τις ΗΠΑ του Μπάιντεν αν αυτός δεν κάνει το μέγιστο λάθος να υποκύψει στις ζημιογόνες τουρκικές χίμαιρες, και επειδή αυτοί οι δυο μεγάλοι «κόκκοροι» είναι αδιανόητο να «μη τα βρουν» για μια δίκαια μοιρασμένη «ζώνη ευθύνης» στην ανατολική Μεσόγειο και για τον περιορισμό της Τουρκίας, καλό θα είναι – και μάλιστα πολύ καλό – η Ελλάδα και η Κύπρος ναι μεν να έχουν μια ενεργό συμμαχία με τις ΗΠΑ, αλλά αυτό να είναι με την απαράβατη προϋπόθεση ότι θα διατηρήσουν μια επίσης ενεργό και εκ των ουκ άνευ σχέση και με την Γαλλία στον στρατιωτικο-αμυντικό τομέα, που έτσι κι αλλιώς δεν βλάπτει τους Αμερικανούς, απεναντίας τους «συμπληρώνει» έναντι της ακραίας τουρκικής επιθετικότητας.
Η
Ελλάδα και τι δεν έδωσε στους Αμερικανούς! Ολόκληρη η χώρα είναι μια
αμερικανική βάση! Και τί πήρε; ΤΙΠΟΤΑ!!
Καιρός
λοιπόν είναι να πάρει και κάτι, αλλά
να είναι ουσιαστικό.
Επ’
ουδενί λόγω δεν νοείται να παραιτηθεί από την καταλυτική στρατιωτική ενίσχυση που θα της δώσουν τα γαλλικά Belharra και Rafale,
κάτι που δεν θα το βρει σε κανένα
αμερικανικό αντίστοιχο, και αυτό οι Αμερικανοί το ξέρουν πολύ καλά – επ’
ουδενί λόγω η Ελλάδα δεν έχει την πολυτέλεια να ακυρώσει την σχεδόν απεριόριστη
ισχυροποίησή της απέναντι στη Τουρκία, που θα της προσδώσουν αυτά τα απολύτως
αποτελεσματικά γαλλικά όπλα.
Κατά
τα άλλα, υπάρχουν ασφαλώς πολλοί άλλοι στρατιωτικοί τομείς όπου μπορούν να χρησιμεύσουν
άλλες αμερικανικές οπλικές
«προσφορές».
Στον
εξοπλιστικό τομέα στοιχεία υπέρτατης σοφίας και προνοητικότητας είναι η ενέργεια
υπερεθνικής διαφοροποίησης των οπλικών συστημάτων με το μεγάλο
πλεονέκτημα και όφελος ότι δεν καταντάς
να είσαι σκλάβος των μονοπωλίων και των
καλών/κακών διαθέσεων ενός και μόνου πάροχου που κάνει ό, τι θέλει και εσύ δεν
μπορείς να αντιδράσεις και τα περιμένεις όλα από τη καλή θέλησή του!!
Η Ελλάδα έχει απόλυτη ανάγκη τα Rafale με όλο τον οπλισμό τους, ΚΑΙ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΥΠΟΚΥΨΕΙ ΣΕ ΚΑΝΕΝΑΝ ΕΚΒΙΑΣΜΟ ΩΣΤΕ ΑΥΤΟ ΝΑ ΜΗ ΓΙΝΕΙ!
Ο
μόνος «αντικαταστάτης» τους θα μπορούσε να είναι τα F35,
και αυτά cum grano salis, με πολλές
επιφυλάξεις διότι τα ως άνω Rafale είναι ανίκητα
και εξουθενωτικά για κάθε εχθρό.
Επί πλέον
η Ελλάδα έχει απόλυτη ανάγκη των Belharra, τα μόνα που
μπορούν να της εξασφαλίσουν μια ουσιαστική άμυνα
περιοχής απεριόριστης δραστικής ισχύος. Ο μόνος, πιθανός, «αντικαταστάτης»
τους θα μπορούσαν να είναι τα Arleigh Burke, κι αυτά cum grano salis.
Έλα
όμως που οι κύριοι Αμερικανοί δεν θέλουν
να τα δώσουν στην Ελλάδα!!!
Πάντως,
και να μη τα δώσουν, τα πυραυλικά συστήματα των Belharra
υπερέχουν συντριπτικά των αμερικανικών και επομένως βασικό είναι το συμφέρον
της Ελλάδας να τα αποκτήσει, έχοντας ως ενδιάμεση λύση τα εξίσου αποτελεσματικά
FREMM.
Το
ξαναλέμε: το να διαθέτει η Ελλάδα τα Rafale και τις Belharra δεν σημαίνει πως δεν μπορεί να
προμηθευτεί και άλλα αμερικανικά οπλικά «μέσα», χωρίς αμερικανικούς εκβιασμούς
και καουμποΐστικα νταϊλίκια.
Και
πάλι το υπογραμμίζουμε: βασικότατο για την άμυνα της Ελλάδας είναι να
μην υποκύψει σε οποιοδήποτε εκβιαστικό καθεστώς και να μη κάτσει και την «τουμπάρουν» εγκαταλείποντας τις γαλλικές
φρεγάτες, μαζί με τις πάρα πολύ ευνοϊκές κατασκευαστικές προοπτικές για τα
ελληνικά ναυπηγεία, νομίζω ανώτερες σε αξία και εμπιστοσύνη από τις αμερικανικές.
Ο
δρόμος πρέπει να είναι μονόδρομος προς
τον κοινοτικό εταίρο.
Επιστρέφοντας
στο θέμα της αμερικανικής πολιτικής από εδώ και πέρα, η αναφορά στον προκάτοχο
Τραμπ είναι αναπόφευκτη.
Στα
τελευταία τέσσερα χρόνια η εθνική πολιτική των ΗΠΑ υποτάχθηκε ντροπιαστικά στην προσωπική οικονομική πολιτική
του Προέδρου Τραμπ, κάτι που είναι σίγουρο πως δεν θα συνεχιστεί με τον
Μπάιντεν.
Ο
Τραμπ με τις πολύ προσωπικές του σχέσεις και συμφέροντα με τα τουρκικά
συμφέροντα, όπως και ο γαμπρός του, με τον υιό και γαμπρό Ερντογάν,
εγκλημάτησαν εναντίον των ίδιων των Ηνωμένων Πολιτειών δίνοντας περίσσια έμφαση
στην τουρκική παρουσία, κάτι που υπερδιόγκωσε την αλαζονεία του Τούρκου
προέδρου και όλων των πολιτικών και στρατιωτικών παρατρεχάμενών του.
Θα
έχουμε όλοι παρατηρήσει πως αυτές τις μέρες οι ομιλίες όλων ανεξαιρέτως των
Τούρκων επισήμων είναι όλο «μέλι-γάλα», όλο προθυμία για νέες, ωραίες σχέσεις
με ΕΕ, όλο ετοιμότητα λύσης των «κακών» παρεξηγήσεων με Γαλλία, όλο γλύκες και
ταπεινότητες με τις ΗΠΑ!!
Βέβαια
ο λύκος και να αλλάξει προβιά, αλλάζει και χούι; Όχι! Οπότε…
Δυστυχώς
ο Τραμπ υπερέβη κατά πολύ τον Νίξον. Πιστεύουμε πως, μετά τα όσα έγιναν στο
Καπιτώλιο, όσα προηγήθηκαν και ακολούθησαν, ο Τραμπ θα πρέπει να κατηγορηθεί για
εσχάτη προδοσία, όχι μόνο γιατί πούλησε τα συμφέροντα της χώρας του στους
Τούρκους, αλλά και γιατί προσπάθησε φανερά και κρυφά να καταλύσει το
αμερικανικό κράτος, την δημοκρατία και την τάξη.
Τώρα,
για τον Μπάιντεν βασικό είναι να απαλλαγεί όχι μόνο από ό, τι είναι «τραμπικό»,
αλλά και από την οποιαδήποτε, έστω και ελάχιστη παρουσία του γαμπρού του πρώην.
Απ’ ό,τι φαίνεται, ευτυχώς που υπήρξε και συνεχίζει να υπάρχει μια αρκετά μεγάλη διάσταση μεταξύ Τραμπ και αμερικανικό στρατιωτικό κατεστημένο, κάτι που «βοήθησε» - μάλλον και κόντρα στον ανόητο Πρόεδρο – ώστε έγκαιρα να δρομολογείται ο διπλασιασμός της βάσης στη Σούδα με σκοπό την περαιτέρω σημαντική κίνηση που είναι:
1) η απαγκίστρωση, ίσως και ολική, από την περικυκλωμένη απ’ το άπιστο τουρκικό στοιχείο, βάση του Ιντσιρλίκ, και
2) το
«κτίσιμο» μιας παρουσίας σε κυπριακό έδαφος, όπου εστιάζεται και το γαλλικό
ενδιαφέρον κατά τα μέρη της Πάφου (με άμεση, έντονη δυνατότητα απειλής για τα
κατοχικά τουρκικά στρατεύματα).
Η
διοίκηση Μπάιντεν μπορεί να ανατρέψει άρδην όλες τις υπάρχουσες υπέρ της
Τουρκίας «τραμπικές» υποθήκες/καταστάσεις – καταστάσεις/υποθήκες που σίγουρα
πολύ έβλαψαν όχι μόνο τα οικονομικά συμφέροντα των ΗΠΑ, αλλά ακόμη πολύ
περισσότερο τα στρατιωτικά και στρατηγικά, παράλληλα διαστέλλοντας τη ρωσική
επεμβατική ικανότητα στην περιοχή.
Η πολύ πιθανή αλλαγή κλίματος επί Μπάιντεν (χωρίς βέβαια αυτό να είναι ως τώρα επιβεβαιωμένο), που οι Τούρκοι ίσως ένιωσαν κιόλας από τα πρώτα αποτελέσματα των εκλογών τον περασμένο Νοέμβρη και ακόμη πιότερο συνειδητοποίησαν με τα σπασμωδικά, προδοτικά για το αμερικανικό έθνος αντιδραστικά «καμώματα» του Τραμπ και τις γκαγκστερικές του συμπεριφορές, το αποκορύφωμα των οποίων είδαμε στα «γεγονότα» του Καπιτωλίου, υπήρξε μάλλον και το «ελατήριο» που τους ώθησε σε μια ξέφρενη απόπειρα απεγκλωβισμού με τη προσδοκία σύναψης κάποιας ευνοϊκής σχέσης με το Ισραήλ, μια προσπάθεια αμυντικού αντιπερισπασμού, σφήνας αντιστάθμισης των ενδεχόμενων προσεχών απωλειών υπέρ Ελλάδας (αν επαληθευθούν οι αναλύσεις του Ιταλού ερευνητή), και ταυτόχρονα μια ύποπτη απόπειρα ελαχιστοποίησης των ελληνο-ισραηλινών προοπτικών ίσα-ίσα σήμερα σε μια φάση που αγγίζει την ουσιαστικότερη «πλευρά» των εμπράγματων στρατιωτικών-στρατηγικών συνδέσεων των δυο χωρών.
Διόλου
απίθανο επίσης να έχει πολύ θορυβήσει τις τουρκικές ηγεσίες εξουσίας το
ενδεχόμενο επιλογής από τον Μπάιντεν του Brett McGurk, διπλωμάτη μακράς σταδιοδρομίας, ως Διευθυντή Μέσης
Ανατολής και Αφρικής στο Συμβούλιο Εθνικής Ασφάλειας του Λευκού Οίκου – μια
θέση από την οποία ο δεδηλωμένος αυτός εχθρός της Τουρκίας μπορεί να προξενήσει
μεγάλα πλήγματα σε όλα τα τουρκικά συμφέροντα, από το Ιράκ, τη Συρία, Ελλάδα,
Κύπρο έως τη Λιβύη, Κατάρ και Σομαλία.
Οι
Τούρκοι έχουν ένα βαρύ «άχτι» γι’ αυτόν τον Αμερικανό κιόλας από τις 6.12.2017
όταν είχαν εκδώσει ένταλμα σύλληψής του(!) με τη κατηγορία της συνεργασίας με
το ΡΚΚ, PYD και YPG.
Τώρα
που εξανεμίστηκε η ξετσίπωτη εύνοια του Τραμπ, η εντύπωσή μου είναι πως οι
Τούρκοι άλλη επιλογή δεν έχουν παρά να «βάλουν τα χέρια μπροστά» με μια
πανικόβλητη σειρά επαφών ειδικά με Κοινοτικούς και Γερμανούς αξιωματούχους,
κάτι σαν προσπάθεια τουλάχιστον να επιβεβαιωθούν ότι θα μπορέσουν να
αντικαταστήσουν στην Ευρώπη ό, τι σκέφτονται πως θα χάσουν απ’ την απώλεια των Αμερικανών.
Και
απ’ ό, τι φαίνεται, πριν ακόμη μάθουμε πώς θα πάνε τα πράγματα πέραν του
Ατλαντικού με τον νέο ένοικο του Λευκού Οίκου, κιόλας ο «πρόθυμος» (για να μη
πούμε άλλη λέξη) Μπορέλ και η «πρόθυμη» (για να μη πούμε άλλη λέξη) Βαν Ντερ
Λάινεν τρέχουν να προλάβουν οτιδήποτε αμερικανικό αρνητικό με περισσότερο από
θετικές ανταποκρίσεις τους προς έναν Ερντογάν με το νερό στο λαιμό.
Βέβαια,
η Μέρκελ θα είναι ακόμη εδώ έως τον ερχόμενο Σεπτέμβρη, έστω και χωρίς την
προεδρία της ΕΕ. Αλλά μαζί με την Κομισιόν της άλλης Γερμανίδας Φον Ντερ
Λάινεν, όλο και κάτι θα προσπαθήσουν να κάνουν μαζί με τον Μπορέλ για να σώσουν
τον Ερντογάν, και χωρίς τον Τραμπ!
Όλων
ετούτων δοθέντων και εάν έχουν κάποια βάση τα λεγόμενα του ιταλικού ιστότοπου,
είναι αυτονόητο πως αυτή τη φορά – που θα είναι και η πρώτη φορά στη σύγχρονη ελληνική ιστορία – περισσότερο από ποτέ η
Ελλάδα θα μπορεί να βρεθεί σε πλεονεκτική θέση και να αντιστρέψει όσα χαλεπά
της ετοιμάζει η Γερμανία και η Ε.Ε.
Θα
πρέπει όμως και ασφαλώς να διαχειριστεί με σοβαρότητα, νηφαλιότητα,
αποφασιστικότητα και σθένος όποιο ευνοϊκό ενδεχόμενο «πισωγύρισμα» των
Αμερικανών γίνει, έχοντας όμως τον σταθερό
σκοπό επίτευξης δυο στόχων απολύτως
ζωτικών για το μέλλον της: 1) οπωσδήποτε την στρατιωτικο-στρατηγική
συνεργασία με την Γαλλία και την απόκτηση των γνωστών, απαραίτητων εξοπλιστικών
στοιχείων, 2) οπωσδήποτε επίσης την παράλληλη
αμερικανική αμυντική συνδρομή που δεν
πρέπει με κανέναν τρόπο να αποκλείσει το γαλλικό παρόν.
Η Ελλάδα πρέπει να διαθέτει και να εκφράσει χωρίς περιστροφές την ανυποχώρητη βούληση να συντηρήσει μια διπλή γραμμή εξοπλιστικών σχέσεων με ΗΠΑ και Γαλλία, η καθεμία εκ των οποίων δεν θα επεμβαίνει στην άλλη, δεν θα εμποδίζει την άλλη και δεν θα υπονομεύει την άλλη: δυο οπλικές παρουσίες η καθεμία ως τέλειο συμπλήρωμα και ενίσχυση της άλλης, αποφεύγοντας σχολαστικά οποιαδήποτε ένδειξη ή απόπειρα επιβολής της μιας πάνω στην άλλη.
Αυτό
σημαίνει πως ελληνική κυβέρνηση και διπλωματία δεν πρέπει να ανέχονται πλέον
καμμία προσπάθεια εκβιασμού,
εκφοβισμού, εξαγοράς, κλπ. από καμία εκ των δυο πλευρών και ταυτόχρονα
πρέπει να είναι απολύτως προσηλωμένες στον
μοναδικό σκοπό ισχυροποίησης της εθνικής παρουσίας, δίχως καμμία ταλάντευση,
αμφιβολία, υποχώρηση, αργοπορία και προπαντός συμβιβασμό.
Αυτή
εξ άλλου είναι η πρωταρχική συμπεριφορά ενός κράτους που προπαντός σέβεται τον εαυτό του και θέλει πραγματικά η
αξιοπρέπειά του να μη γίνει κουρέλι και παιχνίδι στα χέρια κανενός!
Το στοίχημα είναι: θα τα καταφέρουν αυτή
τη φορά οι Έλληνες κυβερνώντες ή πάλι, για
πολλοστή φορά(!!), θα καθίσουν να τους… καβαλήσουν φίλοι και εχθροί;!(συγγνώμη
για την έκφραση, αν και ρεαλιστική).
Ας υπενθυμίσουμε ότι, εκτός απ’ την αντιμετώπιση ενδεχόμενων ή σίγουρων πιέσεων απ’ τους Αμερικανούς οι οποίοι κιόλας μάλλον θα νιώθουν πως η Ελλάδα είναι το τσιφλίκι τους(!), ο Έλληνας πρωθυπουργός και άλλοι κυβερνητικοί αξιωματούχοι θα πρέπει κάποια στιγμή να βάλουν οριστικό φρένο στις επεμβάσεις των Γερμανών που αποσκοπούν στην «επιβίωση» των Τούρκων φίλων και την εξουθένωση των Ελλήνων εχθρών, επεμβάσεις που ίσως γίνουν πιο φορτικές, τώρα που ορατός είναι ο κίνδυνος, με την ντροπιαστική αποχώρηση του «προστάτη» Τραμπ, σημαντικής αντι-τουρκικής αλλαγής κλίματος στην αμερικανική διοίκηση, έχοντας υπόψη επιπλέον ότι, με την δημοκρατική κυριαρχία στο Κογκρέσο και την κατά πολύ αναβαθμισμένη επιρροή του γερουσιαστή Μενέντεζ, αποδεδειγμένου φιλέλληνα και πολέμιου της σημερινής Τουρκίας, αρκετά θολή γι’ αυτήν φαντάζει η ατμόσφαιρα στα υψηλά κλιμάκια εξουσίας στις ΗΠΑ.
Y.Γ.
Είναι πολλοί (επιφανείς δημοσιογράφοι, μελετητές, πολιτικοί
αναλυτές, ειδικοί σχολιαστές) οι οποίοι πολλές φορές, αμέτρητες, με άρθρα στο
διαδίκτυο (οι εφημερίδες, «ναυλωμένες» απ’ τη κυβέρνηση ούτε ενδιαφέρονται,
ούτε καταδέχονται κάτι που δεν τους συμφέρει) έχουν επισημάνει με αφθονία
τεκμηριώσεων σε πρωθυπουργό και άλλους κυβερνητικούς παράγοντες τις πολλές
χρήσιμες, ωφέλιμες και αποδοτικές λύσεις για την Ελλάδα στις διαδικασίες
άσκησης της εξωτερικής πολιτικής –
άνδρες
με πλούσιες γνώσεις, εκτεταμένες σπουδές και στοχαστική εμπειρία εξέφρασαν
συμβουλές, παραινέσεις, υποδείξεις, κατευθυντήριες οδούς, παραγωγικές επιλογές
χορηγώντας έτσι ανιδιοτελώς στους Έλληνες κυβερνώντες
-
οι οποίοι δεν θα έπρεπε ποτέ να παραλείψουν να τους διαβάσουν και να
τους εμπεδώσουν! –
υπεράφθονα
στοιχεία υπεράσπισης και προβολής, υπεράνω και ενάντια των όποιων αντίξοων
αλλοδαπών αντιδράσεων, των απαράγραπτων εθνικών διεθνών συμφερόντων.
Το
κακό, το πολύ κακό είναι ότι αυτοί οι κυβερνώντες, συνήθως μέσα στη βλακώδη
έπαρση και αλαζονεία εξουσίας τους, αγνοούν αυτές τις πεπειραμένες και σοφές
φωνές, που δεν τους κοστίζουν και τίποτα, για να ακολουθήσουν άλλες φωνές,
συχνά προδοτικές, ανθελληνικές και καταστροφικές για την πορεία της Ελλάδας,
φωνές από άτομα που πληρώνονται κιόλας αδρά για να δώσουν τις «πουλημένες»
παρακινήσεις τους(!), τα αποτελέσματα των οποίων τα βλέπουμε σχεδόν καθημερινά.
Μπορούμε λοιπόν σήμερα να γνωρίζουμε το γιατί η θέση της Ελλάδας είναι τόσο πολιτικά επισφαλής και αδύναμη, και η μοίρα της διατρέχει τρομερούς κινδύνους.
ΠΗΓΗ: ΑΡΧΕΙΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ, 16.1.2021.
ΣΧΟΛΙΑ
ΣΧΟΛΙΑ ΜΕΣΩ Facebook