Δαδούχος της ιστορίας του φωτός
Για την ημέρα της εαρινής ισημερίας
και της ποίησης 21.3.2021
Της ποιήτριας Ιωάννας Κόκλα
Στο σύθαμπο της ιστορίας του χρόνου, ύπουλα
και μεθοδικά ενεδύθησαν
οι ρουφιάνοι του μέλλοντος τις απλωμένες υφαντές φορεσιές μου,
που με τόσο μόχθο συνέθεσαν οι
προγιαστές προμήτορές
μου στον αργαλειό του κόσμου,
έχοντας στημόνι το φως και
υφάδι τον
μυροβόλο αγέρα της θάλασσας, στη
γη μου.
Ύπουλα και μεθοδικά ενεδύθησαν τις
κοντόπεπλες καλύπτρες της πάλης των ιαματικών
γυμνασίων μου, τις μακρόπεπλες φορεσιές της
ευσέβειας απ’ την ένθεη πορεία μου,
διασκορπίζοντας στο άσβεστο θάμπος ομίχλη, σ’ όλα
τα ενεργειακά
σημεία
τ’ ορίζοντα…
Ύπουλα και μεθοδικά ενεδύθησαν τις ολοκέντητες φορεσιές
των ιματίων
της ιακχαγωγού παρουσίας μου, μέσα απ’ τα
ξεσκέπαστα και υπαίθρια
θέατρα
της αίγλης και της φωσφόρου προγονικής μου ανάτασης.
Εκεί όπου πρωτόπεφτε η νιογέννητη ηλιαχτίδα
της ημέρας στα περιστύλια, στους θρόνους,
στα έδρανα, και που ακόμα δεν
σταμάτησε να
ακτινοβολεί και να στραφταλίζει
ανάμεσα στους απέραντους ωκεανούς της ανθρώπινης
διανόησης…
Εκεί όπου πρωτόπεφτε η νιογέννητη ηλιαχτίδα της ημέρας,
στα ολοκέντητα
χτένια
της ομορφιάς του αειπάρθενου κάλλους, στα
περίτεχνα δακτυλίδια και στα χάλκινα
κάτοπτρα τα στολισμένα με μαιάνδρους, με ρόδακες και σπείρες
χρυσές,
όλα πυρωμένα απ’ την καυτή ανάσα της τέχνης, των Καβειρέων
Τελχινών του Ηφαίστου…
Ύπουλα και μεθοδικά ενεδύθησαν οι «τρώκτες», οι γυρολόγοι αγύρτες του
άκρατου
πλουτισμού της βίας και του σκοταδισμού, και
άπληστα γυροφέρνουν τα σπασμένα
κομμάτια μου στις ρούγες των παζαριών, εκεί όπου αργυραμοιβοί και
πληρωμένοι
ντελάληλες με δόσεις εκπορνεύουν τις σχισμές απ’ την ικμάδα
της νιότης μου.
Ύπουλα και μεθοδικά παραχώνουν τους
αρχέγονους ήχους
των
σπαραγμών μου
και με εκλιπαρούν ακόμα και να σωπάσω, για
να πλουτίζουν
ανενόχλητοι
από τα κομματιασμένα μου μέλη, σε τιμή ευκαιρίας.
Την ανίερη λεηλασία του τεμαχισμένου μου
κορμιού την βάφτισαν δημοπρασία,
προσβάλλοντας και την πανίερη λέξη του άλλοτε
«δημοπρατείν»
τ’
αγαθά.
Η ψυχή της φεγγοβόλου ακμής μου σύρεται
κομματιασμένη αιώνες τώρα
στα Μαυσωλεία-φυλακές, στις μακρινές κι
ανήλιαγες χώρες τους…
Και Εγώ, με κομμένα τα χέρια τώρα πώς
θες να χαϊδέψω και να γαληνέψω
την φουρτουνιασμένη αντάρα της ψυχής
σας;
Πώς θες να ξεδιαλύνω την αβάσταχτη θλίψη
στα μάτια
σας, με σβησμένα
και ακρωτηριασμένα τα χαρακτηριστικά του
προσώπου μου;
Πώς θες να ιερουργήσω στους «ες έδαφος φέρειν» ναούς μου με
σχισμένα
τα μεσοφόρια, ρακένδυτη και καταφρονεμένη;
Πώς θες να σου ψιθυρίσω λόγια αγάπης ζεστά, τρυφερά, να
σου εμπνεύσω χάρη ερωτική,
όταν ασύστολα βιάζουν και
τούς πάλλοντες συλλαβισμούς της
αρχέγονης φωνής μου;
Πώς θες να σε γαλουχήσω με το φως της
ψυχής μου, όπου
ολοένα ξεκληρίζουν
τα νειάτα μου και υφαρπάζουν την
πνευματική μου
κληρονομιά;
Δεν βλέπεις; Δεν ακούς; Η χροιά της φωνής μου ολοένα
σβήνεται με τον συναγελασμό
των βαρβάρων και η βουβή ελεγεία των θρήνων μου, ψυχορραγεί
την ματωμένη μου
καρδιά…
ΠΗΓΗ: Απόσπασμα από το βραβευμένο έργο «Δαδούχος της ιστορίας του φωτός», ως μορφή καταγγελίας στην ανίερη λεηλασία της πνευματικής μας κληρονομιάς. ΑΡΧΕΙΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ, 21.3.2021.
ΣΧΟΛΙΑ
ΣΧΟΛΙΑ ΜΕΣΩ Facebook