Η Παγκοσμιοποίηση και η Μεταμοντέρνα Αριστερά - του Σ. Β. Σίσκου

Η Παγκοσμιοποίηση
και η Μεταμοντέρνα Αριστερά

Του συγγραφέα Σωκράτη Β. Σίσκουsokr.siskos@gmail.com

Το βρετανικό INSTITUTE OF RACE RELATIONS είναι ένα αντιρατσιστικό ίδρυμα, το οποίο στηρίζει ιδεολογικά τον κλασσικό μαρξιστικό σοσιαλισμό. Η αντίθεσή του στη θεωρία της Μεταμοντέρνας Αριστεράς, για συνεργασία με την ταξική Δεξιά πλουτοκρατία της παγκοσμιοποίησης, με την ελπίδα να την διαδεχθεί «όταν πεθάνει πρόωρα στα χέρια της», θεωρείται από τον αρθρογράφο A. Sivanandan ουτοπική και κατακριτέα, όπως δείχνουν και τα παρακάτω αποσπάσματα (σε ελεύθερη μετάφραση) του άρθρου «Globalism and the Left» της 1.10.1998:

«… Εάν ο ιμπεριαλισμός είναι το τελευταίο στάδιο του καπιταλισμού, η παγκοσμιοποίηση είναι το τελευταίο στάδιο του ιμπεριαλισμού (globalism is the latest stage of imperialism) … { }… Το εθνικό κράτος δεν έχει κατακλυστεί (εντελώς) από το παγκόσμιο κεφάλαιο. Υπάρχει ακόμα εκεί χώρος για (ευκαιρίες και) ελιγμούς. Η πολιτεία εξακολουθεί να επιτρέπει αρκετή δημοκρατία για να διευκολυνθούμε στον αγώνα μας ενάντια στο κεφάλαιο. Η εργατική τάξη (στις αναπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες) εξακολουθεί να είναι ο παράγοντας της αλλαγής και η οργάνωσή της είναι το όχημα της αλλαγής. Να μην απομακρυνθούμε από οποιαδήποτε από αυτές τις αιώνιες αλήθειες, ισχυριζόμενοι ότι υπάρχει μια εποχική αλλαγή στον καπιταλισμό - τουλάχιστον τόσο σημαντική όσο η μετάβαση από τον εμπορευματικό στον βιομηχανικό καπιταλισμό - που απαιτεί να επανεξετάσουμε τις στρατηγικές μας. Να ευθυγραμμίσουμε εκ νέου τις δυνάμεις μας, αντί να υποκύψουμε στην ασθένεια της «μεταμοντέρνας Αριστεράς» (the post-modern Left) και όλων εκείνων που δηλώνουν, μαζί με τη Θάτσερ, ότι δεν υπάρχει εναλλακτική λύση στον καπιταλισμό. …{ }…Η παγκοσμιοποίηση, η οποία, σύμφωνα με αυτή τη «σχολή» (δηλαδή τη Μεταμοντέρνα Αριστερά που στηρίζει την παγκοσμιοποίηση) είναι ένα δεξιό σκάφος που προέρχεται από τη νεοφιλελεύθερη ιδεολογία, αλλά όμως θα πρέπει να υμνείς με ωσαννά (χαρούμενες ψαλμωδίες) τον καπιταλισμό, ενώ καταθέτεις πρόωρα (νεκρικά) στεφάνια σε έναν ζωντανό σοσιαλισμό που αναπνέει».



Η παρούσα συλλογή επιλεγμένων άρθρων ειδικής θεματολογίας, τα οποία από το 2017 και ως τις αρχές του 2021 δημοσιεύτηκαν, μαζί με εκατοντάδες άλλα άρθρα μου, σε ελληνικές και ομογενειακές εφημερίδες της Αμερικής, της Ευρώπης και της Αυστραλίας, αλλά και σε έξι συνολικά μικρούς τόμους, αναφέρονται σε καταστάσεις και γεγονότα που έχουν σχέση με την παγκοσμιοποίηση και τις επιδράσεις της στην Ελλάδα και στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Επειδή, από τις αρχές του 2021 διέκοψα κάθε συγγραφική και αρθρογραφική δραστηριότητα και τα κείμενα αυτά, αυτούσια, υπάρχουν σε κανονικές ψηφιακές εκδόσεις με ISBN, η παρούσα έκδοση θεωρώ ότι είναι μια άτυπη ενημερωτική συλλογή δημοσιευμένων κειμένων , η οποία δεν θα συμπεριληφθεί προσωρινά στο σύνολο των ψηφιακών έργων μου που βρίσκονται στην Εθνική Βιβλιοθήκη της Ελλάδος. Ελπίζω να φανεί χρήσιμη σε ιστορικούς, κυρίως, ερευνητές της παγκοσμιοποίησης, λόγω των τεκμηριωμένων στοιχείων της. Τα πάντα αναφέρονται με ονοματεπώνυμο και με καταγραφές αξιόπιστων πηγών, ώστε ο αναγνώστης να διευκολυνθεί στη δική του έρευνα για επιβεβαίωση και συγκρίσεις με τις δικές του πηγές. Η σειρά των άρθρων καθορίζεται από το έτος της δημοσίευσής τους στις εφημερίδες και δεν πραγματοποιήθηκε επανέλεγχος από εξειδικευμένο επιμελητή έκδοσης.

Κάποια από αυτά τα άρθρα, εξετάζουν τις παρεκκλίσεις της Ε.Ε. από την ολοκλήρωση μιας πραγματικής Ένωσης των λαών της Ευρώπης και κάποια άλλα την έλλειψη των πολιτιστικών στοιχείων συνοχής των Ευρωπαίων πολιτών. Αυτή η ανυπαρξία πολιτιστικής συνοχής εμφανίστηκε στην Ελλάδα με τη γιγάντωση ενός κύματος εθνομηδενισμού, ως αποτέλεσμα σύμπραξης ενός πρωτοφανούς σκληρότητας καπιταλιστικού οικονομικού και πολιτικού συστήματος (καθεστώτος) διακυβέρνησης του κόσμου από τους μεγιστάνες του πλούτου, με τη σύμπραξη επιλεγμένων

διανοουμένων της «Μεταμοντέρνας Αριστεράς» (the post-modern Left). Οι δυο αυτοί αντίθετοι ακραίοι διεθνιστικοί ιδεολογικοί πόλοι ενός διπρόσωπου Ιανού, δηλαδή η ασύδοτη πλουτοκρατία του νεοφιλελευθερισμού και η «πνευματική ιντελιγκέντσια» των προλεταρίων, συνεργάζονται αρμονικά στην κατάργηση του παραδοσιακού εθνικού κράτους και όλων των παραδοσιακών αρμών εξουσίας και πολιτιστικής συνοχής (ιστορία, γλώσσα, παραδόσεις και έθιμα, θρησκεία, οικογένεια, εθνική ταυτότητα, υπέρμετρη ανοχή στην ειδεχθή και στην επαγγελματική εγκληματικότητα κ.ά.).

Η ερμηνεία της Μεταμοντέρνας Αριστεράς για αυτή τη συνεργασία (με το αζημίωτο για την «ιντελιγκέντσια»!), βασίζεται στη διαπίστωση ότι, η κατάρρευση του κομμουνισμού στη Σοβιετική Ένωση ήταν το αποτέλεσμα της «Πάλης των Τάξεων», στην οποία νικητές αναδείχτηκαν οι πλούσιοι καπιταλιστές. Αυτή την ερμηνεία έδωσε και ο βασιλιάς των πετρελαίων και πλουσιότερος άνθρωπος του κόσμου το 2005, ο Γουόρεν Μπάφετ, όταν εξήγησε στους «The New York Times» για ποιο λόγο δεν έπρεπε να πληρώνουν φόρους οι πλούσιοι. Μα είναι απλό, είπε! Στην πάλη των τάξεων για τη σωτηρία της δημοκρατίας, «νίκησε η δική μας τάξη, η τάξη των πλουσίων». Συνεπώς ήταν δικαιολογημένα τα δικαιώματα φορολογικής ασυλίας στους μεγιστάνες νικητές.

Οι πλουσιοπάροχα αμειβόμενοι θεωρητικοί της Μεταμοντέρνας Αριστεράς, με θέσεις/κλειδιά στο καθεστώς της παγκοσμιοποίησης, εφησυχάζουν ιδεολογικά με το χιμαιρικό όνειρο ότι, στην πρόωρα καταρρέουσα παγκοσμιοποίηση, θα καταφέρουν να ελέγξουν τους αρμούς εξουσίας, για τη νεκρανάσταση της κυριαρχίας του προλεταριάτου.

Τα όνειρα είναι γλυκά, αλλά όταν κάποιος ξυπνά αντιλαμβάνεται την πραγματικότητα. Οι εξελίξεις στην Ευρώπη δείχνουν ότι, όλα τα διεθνιστικά οράματα ξεφτίζουν και ξαναζωντανεύουν οι ακραίοι εθνικισμοί. Θα έχουν μεγάλη τύχη οι επόμενες γενιές, αν γλιτώσουν από απάνθρωπες ιδεολογίες και ολοκληρωτικά καθεστώτα που κυριάρχησαν στο παρελθόν. Σήμερα (2022), αποκαλύπτονται οι διαμορφούμενες νέες ιδεολογικές τάσεις στην Ευρώπη, κυρίως στις δυο μεγάλες χώρες της Ε.Ε. Στη Γερμανία οι «Πράσινοι», οι ιδεολογικοί απόγονοι του Ντανιέλ Κον-Μπεντίτ και του Γιόσκα Φίσερ μιας Μεταμοντέρνας Αριστεράς, δεν έχουν κάποια πολιτική σχέση και ταύτιση απόψεων με την κλασσική Μαρξιστική Αριστερά. Κυνηγούν το διεθνιστικό όνειρο για να καταστούν οι κληρονόμοι της παγκοσμιοποίησης. Στη Γαλλία, η κατάρρευση των δυο βασικών κομμάτων εξουσίας στις προεδρικές εκλογές, μετατόπισε το εκλογικό τους σώμα στο θεωρούμενο ως τότε ακροδεξιό κόμμα και στη θέση του (για πρώτη φορά) δημιουργήθηκε άλλο ακροδεξιό κόμμα, με τα ιδεολογικά χαρακτηριστικά των ολοκληρωτικών κομμάτων που δημιουργήθηκαν μεταξύ των δυο Παγκοσμίων Πολέμων. Αν αυτή η τάση για την επαναδημιουργία του εθνικού κράτους συνεχιστεί, είτε με την ήπια πατριωτική μορφή του, είτε ως ακραίο εθνικιστικό κίνημα, θα είναι πλέον αναπόφευκτος ο θάνατος και της Παγκοσμιοποίησης αλλά και της Μεταμοντέρνας Αριστεράς.

Η Ευρώπη για αλλού ξεκίνησε και βρέθηκε αποτελματωμένη σε βρώμικα έλη. Το όραμα μιας συνομοσπονδιακής Ένωσης των ευρωπαϊκών λαών, με πολιτιστική συνοχή και δεσμούς αλληλεγγύης και αδελφοσύνης, φάνηκε από την αρχή ότι θα ξεστρατούσε και θα οδηγούσε σε μια παγγερμανική κυριαρχία. Τελικά οδήγησε σε μια απόλυτη κυριαρχική οικονομική και πολιτιστική υποταγή της Ευρώπης στις ΗΠΑ, με την αδρανοποίηση μιας ενιαίας εξωτερικής και αμυντικής πολιτικής και τη γιγάντωση της αμερικανικής επιρροής στην Ένωση μέσω του ΝΑΤΟ, κυρίως, στη Νέα (Ανατολική) Ευρώπη.

Αλλά και η ιδρυτική δομή της Ένωσης (της τότε ΕΟΚ), διευκόλυνε τις αμερικανικές στρατηγικές επιλογές, για μια αδύναμη Ευρωπαϊκή Ένωση. Ο πρόεδρος της Γαλλίας, ο στρατηγός Ντε Γκωλ, μίλησε αγανακτισμένος για έναν Άρειο Πάγο με ανεξέλεγκτες εξουσίες της Κομισιόν, με ηγέτες «ανεύθυνους και απάτριδες». Είχε ήδη εκλεγεί παραδόξως και με εκπληκτική ομοθυμία των κρατών/μελών, ως πρώτος πρόεδρος της Επιτροπής στην Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα ο Βάλτερ Χαλστάιν. Αυτός ο καταδικασμένος ναζιστής και εγκληματίας πολέμου, ο οποίος «αναμορφώθηκε», επί μια τετραετία, σε «University Prison» στις ΗΠΑ και παρέμεινε στο τιμόνι της Ευρωπαϊκής Κοινότητας για δέκα ολόκληρα χρόνια ως ο πρώτος πρόεδρός της, θεωρείται σήμερα ένας από τους «Πατέρες της Ευρώπης».

Μετά από σχεδόν μισόν αιώνα, εμφανίστηκε και κάθισε στο τιμόνι της Ευρωπαϊκής Ένωσης για δέκα (και αυτός)

χρόνια, ένας ισάξιος του Χαλστάιν, ο Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο. Αυτός ο Πορτογάλος πολιτικάντης, με τις οβιδιακές πολιτικές μεταμορφώσεις του από την κομμουνιστική αριστερά και ως τα «γεράκια» του Τζ. Μπους στον Πόλεμο του Κόλπου, ήταν ο ηγέτης της Ευρώπης και ταυτόχρονα τοποτηρητής της Γκόλντμαν Σακς («της Τράπεζας που κυβερνά τον κόσμο»). Σήμερα ως ανώτατο στέλεχος της τράπεζας στην Ευρώπη, αμείβεται με ποσά που τον κατατάσσουν στην κατηγορία των εκατομμυριούχων. Ως πληροφοριοδότης είναι εξαιρετικά πολύτιμος για την τράπεζα.

Στο διάστημα αυτών των δεκαετιών, οι ηγέτες των μεγάλων κρατών της Ε.Ε. την οδήγησαν από την απληστία για εξουσία, χρήμα και ικανοποίηση προσωπικών παθών, στο δρόμο της απολυταρχίας, την οποία είχε προβλέψει ο στρατηγός Ντε Γκωλ. Για όλους αυτούς τους άβουλους, ασήμαντους ή ανάξιους Ευρωπαίους ηγέτες, έχω πραγματοποιήσει συστηματικές έρευνες για τα σχετικά άρθρα μου, τα οποία ενσωματώθηκαν στο βιβλίο μου με τίτλο: «Η Ευρώπη και τα Ιδανικά της Νέας Τάξης». Τα κείμενα αυτά δεν είναι λιβελλογραφήματα ή προϊόντα σκανδαλοθηρίας, αλλά βασίζονται σε κείμενα γνωστών δημοσιογράφων, συγγραφέων, βιογράφων ή σε κείμενα των ίδιων των κρινόμενων ηγετών. Για να αντιληφθούν οι αναγνώστες τον τρόπο παρουσίασης των αποδεικτικών στοιχείων για τους ανάξιους Ευρωπαίους ηγέτες, θα παραθέσω ελάχιστα μόνο επιβαρυντικά στοιχεία για έναν πολιτικό αγύρτη, ο οποίος ανέτρεψε τις ευρωπαϊκές πολιτικές εξελίξεις το Μάη του 1968. Πρόκειται για τον Ντανιέλ Κον-Μπεντίτ, που η ευρωπαϊκή νεολαία τον λάτρεψε με το προσωνύμιο του «Κόκκινου Ντάνι». Αυτός ο «ήρωας» της γαλλικής νεολαίας της δεκαετίας του ’70, αποτελεί έναν από τους πιο αντιπροσωπευτικούς τύπους του σύγχρονου ευρωπαίου οπορτουνιστή πολιτικού. Μετά τα επαναστατικά γεγονότα στα πανεπιστήμια της Ναντέρ και της Σορβόννης, στο Παρίσι, κατέφυγε στη Φραγκφούρτη του Μάιν. Εκεί εύκολα διασυνδέθηκε με τους γερμανούς αναρχικούς και κυρίως με την ομάδα «Revolutionärer Kampf» (Επαναστατικός Αγώνας) του Γιόσκα Φίσερ, τον μετέπειτα γνωστό μας υπουργό εξωτερικών της Γερμανίας και λομπίστα του αγωγού «Ναμπούκο». Οι δυο τους συνεργάστηκαν στα πλαίσια του ιδεολογικού κινήματος «Sponti-Szene». Ήταν μια αναρχομαοϊκή οργάνωση, με βασικό κίνητρο δράσης τον «Σποντανεϊσμό» (την αυθόρμητη λαϊκή εξέγερση). Οι δυο τους μεταπήδησαν σταδιακά στους Οικολόγους/Πράσινους. Αργότερα, ο Φίσερ εντάχθηκε στο γερμανικό σοσιαλιστικό κόμμα, ενώ ο Κον-Μπεντίτ εκλεγόταν ευρωβουλευτής επί είκοσι, σχεδόν, χρόνια ως στέλεχος των Οικολόγων. Η τελευταία του πολιτική μεταλλαγή πραγματοποιήθηκε, όταν συνεργάστηκε με τον φιλελεύθερο πρώην πρωθυπουργό του Βελγίου Γκι Φέρχοφστατ. Μαζί δημοσίευσαν ένα μανιφέστο με τίτλο «Όρθια η Ευρώπη» (Debout l’Europe) για την αναγκαιότητα μιας ομοσπονδοποίησης της Ε.Ε. και για μια «μετα-εθνική» ευρωπαϊκή επανάσταση (pour une révolution post-nationale). Αυτό το μετα-εθνικό πανευρωπαϊκό όραμα, ήταν η αθέατη πλευρά της ανερχόμενης Μεταμοντέρνας Αριστεράς, η οποία με τον μεταεθνικό (ή αντεθνικό) χαρακτήρα της, μετατράπηκε σε βασικό πυλώνα της παγκοσμιοποίησης. Η πολιτική καταστροφή του Ντανιέλ Κον-Μπεντίτ που ακολούθησε, οφείλεται στην υπέρμετρη αλαζονεία του και στην απώλεια του μέτρου της κοινωνικής ευπρέπειας. Με σχεδόν υπερηφάνεια αποκάλυψε στην παγκοσμίως γνωστή λογοτεχνική εκπομπή του Μπερνάρ Πιβό, με τον ελληνικό τίτλο «Apostrophes», ότι ήταν παιδόφιλος. Στην παρουσίαση του βιβλίου του «Le Grand Bazar», ομολόγησε ανερυθρίαστα και με εξοργιστικό τρόπο τις φαντασιώσεις και τις πιθανές σεξουαλικές πράξεις του σε νήπια, όταν για ένα διάστημα εργάστηκε σε βρεφονηπιακό ίδρυμα της Φρανκφούρτης. «Ξέρετε» εξήγησε στον έκπληκτο και σοκαρισμένο Πιβό, «πόσο φανταστική είναι η σεξουαλικότητα ενός παιδιού; Είναι φανταστικό όταν ένα μικρό κοριτσάκι των πέντε χρόνων αρχίζει να σε ξεντύνει! Είναι φανταστικό γιατί πρόκειται για ένα παιχνίδι απόλυτα ερωτικό και μανιακό!». Αργότερα προσπάθησε να τα «μπαλώσει», αλλά δεν τον πίστεψε κανένας. Οι Οικολόγοι τον διέγραψαν από το κόμμα και οι πρώην αναρχικοί και «Πράσινοι» φίλοι του τον αποκάλεσαν δικηγόρο του καπιταλισμού και πολεμοκάπηλο, λόγω της υποστήριξης των επεμβάσεων της Δύσης στους πολέμους του Ιράκ, της Λιβύης και της Γιουγκοσλαβίας. Το αστέρι του 1968 έσβησε, απρόσμενα, στο σκοτάδι ενός βρωμερού βούρκου. Για την Ελλάδα, μια τέτοια Ευρώπη δεν είναι ικανή να προστατεύσει την ασφάλεια των πολιτών της, αλλά και τον πολιτιστικό της πλούτο. Η μεγάλη οικονομική κρίση του ευρώ (που τη βάφτισαν ελληνική!) και οι θέσεις του ιερατείου της Ένωσης από τις απειλητικές επεκτατικές βλέψεις της Τουρκίας, φανερώνουν τι μπορεί να συμβεί στο μέλλον αν δεν βασισθούμε αποκλειστικά στις δικές μας δυνάμεις και σε συμμαχίες με χώρες (οποιεσδήποτε χώρες) που έχουν τα ίδια συμφέροντα με εμάς στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο. Η τεράστια υπογεννητικότητα της χώρας μας και η απαξίωση των πολιτιστικών της αξιών, δημιουργεί τεράστιους κινδύνους, από την ισχυρή πολιτιστική, δημογραφική και μιλιταριστική ισχύ της Τουρκίας. Αν δεν αντιστραφούν οι εξελίξεις που εμφανίστηκαν με την απόλυτη κυριαρχία της παγκοσμιοποίησης, είναι βέβαιος ο μελλοντικός ακρωτηριασμός του εθνικού της κορμού στο Αιγαίο και στη Θράκη. Στην περίπτωση αυτή, η εγκληματική ανευθυνότητα της γενιάς μας προς τους κοντινούς ή μακρινούς απογόνους μας, θα είναι απεχθής και ασυγχώρητη. Δεν θα αρκεί μια απλή συγγνώμη, όπως του Γάλλου πολιτικού Μισέλ Ροκάρ, ο οποίος λίγους μήνες πριν πεθάνει και συναισθανόμενος τα εγκλήματα των πολιτικών εναντίον του λαού, έγραψε την περίφημη «Lettre aux générations futures, en espérant qu'elles nous pardonneront» (επιστολή στις μέλλουσες γενιές, με την ελπίδα πως θα μας συγχωρήσουν). Τα μεγάλα εθνικά εγκλήματα προς την πατρίδα είναι ασυγχώρητα.

ΠΗΓΗ: ΑΡΧΕΙΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ, 3.5.2022.

Παγκοσμιοποιηση, Μεταμοντερνα Αριστερα, βρετανικο ινστιτουτο INSTITUTE OF RACE RELATIONS ρατισμος αντιρατσιστικο ιδρυμα, ιδεολογια κλασσικος μαρξιστικος σοσιαλισμος θεωρια μοντερνα συνεργασια ταξη ταξικη Δεξια πλουτοκρατια αρθρογραφος Σιβανανταν Sivanandan ουτοπια 1998, ιμπεριαλισμος καπιταλισμος globalism imperialism εθνικο κρατος παγκοσμιο κεφαλαιο πολιτεια δημοκρατια αγωνας εργατικη ταξη εργατια αναπτυγμενη καπιταλιστικη χωρα αιγαιο θρακη αλλαγη οργανωση αληθεια εμπορευματικος βιομηχανικος ροκαρ ασθενεια post-modern Left Θατσερ, σχολη δεξιο νεοφιλελευθερη νεοφιλελευθερισμος σισκος, μπαροζο ντε γκωλ
Share on Google Plus

About ΑΡΧΕΙΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ

    ΣΧΟΛΙΑ
    ΣΧΟΛΙΑ ΜΕΣΩ Facebook

ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΤΕ ΜΑΣ ΣΤΑ ΜΕΣΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΔΙΚΤΥΩΣΗΣ