Της ποιήτριας Ιωάννας Κόκλα, ionhrikos@yahoo.gr
Ο τόπος μας, ο δικός μας γενέθλιος τόπος της Λευκάδος γης,
με το φως και την ομορφιά του, με τις ιερές δονήσεις της πάλλουσας
ποιητικότατης ντοπιολαλιάς, της έχουσας καταβολές ολοφάνερες ακόμη κι απ’ την
Ομηρική εποχή, εγαλούχησε και τον αξιοσέβαστο ευαίσθητο άνθρωπο, πανάξιο
δάσκαλο, πνευματικό δημιουργό ποιητή-συγγραφέα, Κώστα Φωτεινό.
Πνιγερές οι αγωνίες που αναδύονται, αβάσταχτες στον νου και
στην καρδιά, αλλά ο πνευματικός δημιουργός της ποίησης και της ζωής, γνωρίζει
καλά, το ξέρει απ’ τα κατάβαθα της ψυχής του, ότι καταμπροστά θα πάει για να
ανταμώσει την αλήθειά του, την αλήθεια της συλλογικής συνειδητότητάς του, «πολιορκημένος» μεν αλλά «ανέπαφος», από την ασχήμια του ψεύδους
και της υποκρισίας:
Καταμπροστά να πάω, λέω, των ανέμων
ακροβατώντας στα πριν και στα μετά
ανισόρροπος ίσως, βέβαιος στην αβεβαιότητά μου,
αληθινός μέσα στο ψέμα μου
με πήλινο το κορμί και καίουσα την αλήθειά μου,
ο αμαρτωλός των καιρών κι ο αθώος των ημερών
πολιορκημένος κι ανέπαφος,
στο χείλος του ενδίδειν
του νου και του όχι, ακατανόητος…
Ο αισθαντικός ποιητής νοιώθει να αφυδατώνεται και να
στερεύει στην αβάσταχτη «φλυαρία των
ίσκιων του τίποτα»:
Αφυδατώθηκα μέσα στον πολύβουο κόσμο
πένης μες σε πλαστικά εδέσματα
με τη δίψα να φρύγει το στεγνό λαρύγγι
λάτρης του νερού κι όμως
ριζωμένος βαθιά στην άγονη πέτρα
με τις άγνωστες λέξεις να πιλατεύουν
το βαθύ στοχασμό ή ν’ αναπαύονται
στη φλυαρία των ίσκιων.
«Αδέσποτος» ξεμακραίνει
αφήνοντας τους τυχάρπαστους «να
γεωμετρούν ερήμην του», και όπως η αιωνόβια δρυς του ελληνισμού, επιθυμεί
να ριζώσει στη γη του:
…αυτός δραπέτης ρίζωσεν ως δρυς
στα πλούσια χώματα, με μιαν Αθηνά
να καίει το λύχνο του με του καρπού της το αντιφέγγισμα…
«Ασύστολος
ονειροπόλος»
καταλαγιάζει στην «ηρεμία του Φθινοπώρου»
με την ωραιότητα των πραγμάτων να είναι το βιός του και η ζωή του όλη. Και σ’
αυτή την φθινοπωρινή νηνεμία επέλεξε να ταξιδέψει η άδολη ψυχή του, στους ανέπαφους
κόσμους του επέκεινα…
Ο Λευκάδιος φιλόλογος-λογοτέχνης Κώστας Φωτεινός πορεύτηκε
εκούσια απομονωμένος απ’ τους αλλότριους θορύβους του «τίποτα», μα η «αγρυπνούσα ψυχή του» εμβαπτισμένη πλέον
στην απεραντοσύνη του φωτός, πορεύεται με τα αόρατα δεσμά της αληθινής ποίησης…
ΠΗΓΗ: ΑΡΧΕΙΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ, 11.9.2022.
ΣΧΟΛΙΑ
ΣΧΟΛΙΑ ΜΕΣΩ Facebook