Του Γιώργου Λεκάκη
Ο βρικόλακας (και όχι βρυκόλακας < ετυμολογείται από τον βρίκελο = Ὁ μὴ δυνάμενος κοινωνεῖν ἢ μηδὲν δεόμενος δι' αὐτάρκειαν οὐθὲν μέρος πόλεως, ὥστε ἢ θηρίον ἢ θεός (LSJ) – που ονομάτισε το αρχαίο ελληνικό τρομακτικό προσωπείο υποκριτού) ή βορβόλακας ή βουρβούλακας(*) / βουρδούλακας / βουρβούλακκας / βουρδούλακκας, είναι ένα επιβλαβές, αν και νεκρό πλάσμα, στην ελληνική λαογραφία. Είναι οι απέθαντοι, οι άθανοι, οι άσκιοι… - ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ για τους ΒΡΙΚΟΛΑΚΕΣ, ΕΔΩ.
Οι αρχαίοι
Έλληνες πίστευαν ότι οι νεκροί είναι σε θέση να αναγεννηθούν και να υπάρχουν σε
μια κατάσταση, που δεν είναι ούτε ζωντανή, ούτε νεκρή, αλλά «άθανη». Ταφές τέτοιων
ύποπτων να επιστρέψουν έχουν ανακαλυφθεί και στον αρχαίο ελληνικό κόσμο.
Τα αρχαιότερα
παραδείγματα είναι από την Κύπρο και χρονολογούνται στην νεολιθική περίοδο (4500
- 3900/3800 π.Χ.) στην Χοιροκοιτία[1],
στην Αργολίδα, στην νεκρόπολη της πόλεως Καμαρίνα[2]
Σικελίας, την Αττική[3],
τον Πόντο, την Ζάκυνθο[4], στο δημοτικό μας τραγούδι και θέατρο, κ.α.
Η πίστη στην
κατάσταση βρικόλακα ήταν ακόμα κοινή στην Ελλάδα του Β' Παγκοσμίου Πολέμου,
ιδιαίτερα στις αγροτικές περιοχές. Κατά την διάρκεια του Μεγάλου Λιμού εξ αιτίας
της γερμανικής Κατοχής, το 1941-1942, όταν τουλάχιστον 300.000 Έλληνες πέθαναν
από την πείνα, τα νεκροταφεία ήταν τόσο γεμάτα που πολλές οικογένειες
αναγκάστηκαν να θάψουν τους αγαπημένους τους έξω από τους ιερούς χώρους των
νεκροταφείων, σε ομαδικούς τάφους. Οι θαμμένοι σε με ιερό έδαφος πιστευόταν ότι
επέστρεφαν για να στοιχειώσουν τους ζωντανούς ως βρικόλακες. Αυτή η πιθανότητα
προκαλούσε μεγάλη αγωνία σε εκείνες τις οικογένειες που δεν κατάφεραν να θάψουν
τους νεκρούς τους στα νεκροταφεία των εκκλησιών και μερικές οικογένειες έλαβαν
προληπτικά μέτρα για να αποτρέψουν τους αγαπημένους τους γίνονται βρικόλακες: Αποκεφάλιζαν
τα πτώματά τους ή απέκοπταν μέλη αυτών! (*)
Τώρα, σιδερένιες ακίδες 20,3 εκατ. μαρτύρησαν ταφή βρικόλακα / βαμπίρ του 19ου αιώνα κοντά στην Μυτιλήνη…
Οι σκουριασμένες
σιδερένιες ακίδες είχαν τρυπήσει τον λαιμό, την λεκάνη και τον αστράγαλο ενός
σκελετού, που βρέθηκε σε ένα τουρκικό νεκροταφείο, κοντά στο βόρειο λιμάνι της
Μυτιλήνης, στο νησί της Λέσβου.
Ο
καλοδιατηρημένος σκελετός ενός μεσήλικα, ήταν καρφωμένος στο φέρετρό του. Ερευνητές
από το Πανεπιστήμιο της Βρετανικής Κολομβίας και την 10η Εφορεία
Προϊστορικών και Κλασσικών Αρχαιοτήτων Ελλάδος, ανακάλυψαν τον σκελετό, σε μια
κρύπτη, με επένδυση από πέτρες, που ήταν σε κούφωμα του αρχαίου τείχους της πόλεως.
Έκαναν ανασκαφές σε οικόπεδο κρατικής ιδιοκτησίας, σε μια μελέτη της αρχαιολογίας
της Μυτιλήνης.
Σύμφωνα με
ταξειδιώτες του 18ου και του 19ου αιώνα, οι νεκροί οι οποίοι
ήταν… ύποπτοι για να γίνουν… βρικόλακες καρφώνονταν στα φέρετρά τους, για να
μην αναστηθούν. Το ότι ένας μουσουλμάνος είχε ταφεί με αυτόν τον τρόπο έχει
ιδιαίτερο ενδιαφέρον, καθώς τέτοιες ταφές ήταν κατά κύριο λόγο χριστιανική
πρακτική.
Γενικώς οι
αρχαιολογικές ανασκαφές στην Λέσβο έχουν αποκαλύψει δύο ταφές βρικολάκων σε
πρώιμα νεκροταφεία. Και οι δύο ήταν μεσήλικες άνδρες θαμμένοι σε ειδικές
κρύπτες, με αιχμές 20 εκατοστών στον λαιμό, την βουβωνική χώρα και τους
αστραγάλους - μια τυπική μέθοδος σε όλα τα Βαλκάνια[5],
αντιμετώπισης ενός υπόπτου βρικόλακα. Ο δε Βρετανός αντιπρόξενος Τσαρλς Νεύτων
στα «Ταξείδια και Ανακαλύψεις στο Λεβάντε» (**) αναφέρει ένα νησί, στα ανοικτά
της Λέσβου, στο οποίο οι Έλληνες της εποχής του (δεκαετία 1850) έθαβαν τους βρικόλακές
τους.
Στα νεώτερα χρόνια έχει αναφερθεί και η ταφή βρικόλακα στην Μύκονο, το 1701 / 1702. Η ιστορία αναφέρθηκε το 1718 από τον Γάλλο περιηγητή Joseph Pitton de Tournefort, ο οποίος είδε την εκταφή και την «σφαγή» ενός ύποπτου βρικόλακα στο ελληνικό κυκλαδονησι.
ΠΗΓΗ: H. Williams «The Vampire of Lesbos - Uncanny Archaeology», AJA, Μάρτιος/Απρίλιος 1994, σελ. 22. Γ. Λεκάκης "Λεξικόν των παραδόσεων". ΑΡΧΕΙΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ, 3.2.2000.
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ:
- Αλάτιος Λ., Έλλην εκ Χίου, βιβλιοθηκάριος του Βατικανού Λ. «De
quorundam Graecorum Opinationibus», 1645.
- (*) Mazower M. «Inside Hitler's Greece: The Experience
of Occupation, 1941-44», εκδ. Yale University
Press, 1995.
- (**) Newton Sir Charles Thomas, Sir Dominic Ellis
Colnaghi «Travels and Discoveries in the Levant», εκδ. Day & Son Limited, 1865.
- Πολίτης Ν. «Παραδόσεις».
- Ριχάρδος Φρ. Π. «Relation de
l'Isle de Sant-erini», 1657.
[1] Με λυγισμένα σώματα θαμμένα σε λακκοειδείς τάφους καθηλωμένα με μυλόπετρες, στο κεφάλι, είτε στο στήθος τους, για να παγιδεύσουν το σώμα στον τάφο του)
[2]
[3] Βρέθηκε ασβεστοκάμινος, που χρησίμευσε ως τάφος δύο τεμαχισμένων ατόμων. Το πρώτο σώμα ανήκε σε μια γυναίκα, η οποία κόπηκε οριζόντια στην μέση, με τα δύο μισά να τοποθετούνται παράλληλα μεταξύ τους, σε πρηνή θέση! Μαζί της ήταν θαμμένο ένα μικρό πιθάρι που περιείχε ένα μόνον νόμισμα, από την εποχή του αυτοκράτορα Κωνσταντίνου και ένα μέρος από το διαμελισμένο αριστερό πόδι ενός ενήλικου αρσενικού. Μετά την εναπόθεση, οι σκελετοί σφραγίστηκαν σκόπιμα στον ασβεστοκάμινο από μεγάλους βράχους – βλ. "Walking Dead and Vengeful Spirits", στο Popular Archaeology.
[4]
[5]
(*) Στην Χίο τους λένε "βουρβουλάκους", και "φυλάκους" (= φυλακισμένους) "είναι η ψυχή που γυρίζει". - βλ. Τόπος Καταγραφής Άγιον Γάλα Χίου, 1962. ΠΗΓΗ: Λ. Α. αρ. 2456, σελ. 374, Άννης Ιω. Παπαμιχαήλ, Ευρετήριο και είδος πηγής 2456, Αρχείο χειρογράφων.
ΣΧΟΛΙΑ
ΣΧΟΛΙΑ ΜΕΣΩ Facebook