Το «Ενοπτικόν» αποτελεί ένα
Εγκόλπιο Χρησμών σε καιρούς εσωτερικής αναζήτησης μέσα από σιβυλλικές ρήσεις
λακωνικής βραχυλογίας εκπορευόμενες σε κατάσταση θείας μανίας ή ιερής μέθης και
ιερής φωνής («ομφή») – κατάσταση
αποδιδόμενη στην αρχαιοελληνική μαντική με την λέξη «ενθουσιασμός» – οι οποίες
καθιζάνουν και κρυσταλλοποιούνται δίκην κατευθυντήριων «Δελφικών Παραγγελμάτων» εκφραζόντων το διπλούν Εψιλον των Δελφών (ЭЄ ή ЭIЄ) ως Ένθεες Εντολές (ЭЄ) Ενεργητικής Επιβίωσης (ЭЄ) και
Εποικοδομητικής Επικοινωνίας (ЭЄ) οριοθετώντας και χαράσσοντας δρόμο και τρόπο
ζωής μέσα από την αναβίωση της υπολανθάνουσας πολιτισμικής μας κληρονομιάς και
τους αναδυόμενους από τα βάθη των αιώνων φωτεινούς πίδακες του αειθαλούς,
μυστηριακού, και οργιώδους ελληνικού πνεύματος. Υπ’ αυτήν την έννοια το
Ενοπτικόν αποτελεί ένα Εγχειρίδιο Ευτυχίας, (ЭЄ), έναν κυματοδηγό ιχνηλάτησης
της Καλής Τύχης (Ευ-τυχία) των ανθρώπων, που από τα βάθη ενός ένδοξου
παρελθόντος, το οποίο αποτυπώνεται και μέσα από την εκτενή προβολή των πρότυπων
και πρωτότυπων έργων υψηλής αισθητικής που μας κληρονόμησε, προβλέπει και
σηματοδοτεί το μέλλον όλων όσων θα το συμβουλευθούν.
Η τωρινή έκδοση είναι η πρώτη για το ευρύ κοινό, οι δύο προηγούμενες ήταν αυστηρά συλλεκτικές με περιορισμένο αριθμό αντιτύπων.
ΔΕΙΤΕ την συνέντευξη του Χρ. Γούδη στον Γ. Λεκάκη
για το βιβλίο του, ΕΔΩ.
2. Το «Ενοπτικόν» είναι ένα εσωτερικό ερμητικό (ЭЄ) απόσταγμα αξόνων σκέψης, δράσης, πράξης και διαλογισμού που ο καθένας μπορεί ανά πάσα στιγμή να το συμβουλευθεί, αρκεί να εστιάσει, αντιληφθεί, αναλύσει και αποκρυπτογραφήσει ό,τι τον αφορά, όταν χρειασθεί να το συμβουλευθεί. Η σύλληψη της δομικής του συγκρότησης επιτρέπει την χρήση του κατά τριπλό τρόπο, παρέχοντας συμβουλές και προβλέψεις:
α) για την κάθε μέρα του χρόνου ξεχωριστά,
β) για την συγκεκριμένη χρονική στιγμή που θα επιζητήσει κάποιος την βοήθειά του, και
γ) για το τι του επιφυλάσσει εν δυνάμει η καλή του τύχη, αν γνωρίζει πώς να την χειρισθεί, με βάση την ημερομηνία και το έτος γεννήσεώς του.
3. Το «Ενοπτικόν» επί της ουσίας αποτελεί ένα «σύγχρονο αρχαιοελληνικό» (τί φαινομενική αντίφασις!) έργο, διορατικής πρόγνωσης και στοχαστικής μαντικής, αντίβαρο του «Ί-Τσίνγκ», του Κινεζικού Βιβλίου των Χρησμών ή ορθότερα «Βιβλίου των Αλλαγών» (και των ορθών πράξεων), βασισμένο σε βαθύτερες αρχές και αξίες που πρώτα ανεφύησαν στην φωτεινή ελληνική γη και στη συνέχεια αναπτύχθηκαν περαιτέρω στις χώρες του δυτικού πολιτισμού (και όχι μόνον), περιμένοντας να προσληφθούν από τους ανθρώπους για να καρποφορήσουν.
4.
Το «Ενοπτικόν» περιλαμβάνει κατ’ αρχήν την
απόκρυφη ποιητική εκφορά του διπλού Δελφικού
Έψιλον [ЭIЄ ή ЭЄ],
του μετασχηματισμένου διαχρονικού συμβόλου του Αγαθού (ΕΕ=«Ευ Εστίν») κάτω από
το πνεύμα ότι το Διπλούν Εν Δελφοίς Έψιλον
Ευ Εστίν ή ισοδύναμα, ότι το Διπλούν
Εν Δελφοίς Έψιλον = Ευ Εστίν. Το
«Ενοπτικόν» δηλαδή δεν είναι παρά η ενορατική πρόσληψις του
συμβόλου ЭЄ ως αποτύπωσις της
έννοιας του Αγαθού, της Ευτυχίας, της Καλής Τύχης και της Καλής Ελπίδος.
5. Το «Ενοπτικόν», μέσα στα πλαίσια αυτά, περιλαμβάνει επίσης «σιβυλλικούς» χρησμούς («ενθουσιασμοί»), υπό τον τίτλο Ενάριθμες Ενελίξεις, τίτλο με δύο «εψιλοντικές λέξεις», δύο δηλαδή λέξεις που αρχίζουν από Ε (Є) ή, αλλιώς εκφραζόμενο, από ένα διπλούν έψιλον (ЭЄ). Οι χρησμοί αναφέρονται στους ιερούς αριθμούς του Πυθαγόρα (Μονάς, Δυάς, Τριάς, Τετράς, Πεντάς ή Πεμπάς, Εξάς, Επτάς, Οκτάς, Εννεάς, Δεκάς) επεκτεινόμενους και στο Μηδέν. Το Μηδέν δομείται ποιητικά από μία στροφή με ένα στίχο που συντίθεται ομοίως από δύο εψιλοντικές λέξεις, δηλαδή από ένα διπλούν έψιλον (ЭЄ). Η Μονάς, δια της οποίας αναδύεται το «εγώ» του ανθρώπου, αποτυπώνεται με μία πυραμιδοειδή στροφή (ιερή μονάδα) συντιθέμενη από τέσσερις στίχους με συνολικά δέκα εψιλοντικές λέξεις, λέξεις δηλαδή που αρχίζουν πάντα από Ε (Є), τις δέκα ψηφίδες της πυθαγόρειου μυστικής μονάδας, της τετρακτύος. Εψιλοντική είναι κατ’ ακολουθίαν και η σύνθεση όλων των στίχων των υπολοίπων πυθαγόρειων αριθμών με την έννοια της χρήσης αποκλειστικά λέξεων που αρχίζουν από «έψιλον» (*).
(*) Η Μονάς συντίθεται από δέκα εψιλοντικές λέξεις:
1 λέξη στον πρώτο στίχο στην κορυφή,
2 στον δεύτερο στην πιο κάτω σειρά,
3 στον τρίτο, και
4 στον τέταρτο στη βάση,
οι οποίες σχηματίζουν, ως προβολή από έναν υψηλότερο τρισδιάστατο χώρο ιδεών και υπάρξεων, το πυραμιδοειδές ισόπλευρο και ισογώνιο «εντελές» τρίγωνο, έτσι ώστε 1+2+3+4=10 = η τετρακτύς του Πυθαγόρα. Η Δυάς συντίθεται από μία στροφή 2 στίχων, και κατά τον ίδιο τρόπο ακολουθούν η Τριάς, με μία στροφή 3 στίχων, η Τετράς, με μία στροφή 4 στίχων, η Πεντάς ή Πεμπάς με μία στροφή 5 στίχων, η Εξάς με μία στροφή 6 στίχων, η Επτάς με μία στροφή 7 στίχων. Ο κάθε στίχος όλων των ανωτέρω στροφών (πλην της μονάδος την οποία αναλύσαμε ξεχωριστά) συντίθεται πάντα από δύο εψιλοντικές λέξεις, ένα διπλούν έψιλον ЭЄ, δύο δηλαδή λέξεις που αρχίζουν από Ε (Є). Η Οκτάς συντίθεται από τέσσερις στροφές δύο στίχων η καθεμιά τους (4 Χ 2 = 8) με τον πρώτο στίχο κάθε στροφής να συντίθεται ομοίως από δύο εψιλοντικές λέξεις (ένα διπλούν έψιλον ЭЄ) και τον δεύτερο να συντίθεται από τέσσερις εψιλοντικές λέξεις (22 Є ή 2 ЭЄ), έτσι ώστε η κάθε δίστιχη στροφή να αντανακλά την εψιλοντική Οκτάδα (κατά το 2 Χ 4 = 8), η Εννεάς, από τρεις στροφές των τριών στίχων η κάθε μία (3Χ3=9) με κάθε στίχο της να συντίθεται πάντα από δύο εψιλοντικές λέξεις, και η Δεκάς από δύο στροφές των πέντε στίχων η καθεμιά τους (2 Χ 5 = 10) με κάθε στίχο της και εδώ να συντίθεται ομοίως από δύο εψιλοντικές λέξεις, ένα δηλαδή διπλούν έψιλον ЭЄ.
6. Το «Ενοπτικόν» επίσης περιλαμβάνει την Ελλάνιο Επίκληση (τίτλος επίσης με δύο εψιλοντικές λέξεις ή ένα ЭЄ) με 12 πίνακες χρησμών, σε αντιστοιχία με τους 12 μήνες του χρόνου, κάθε ένας από τους οποίους περιλαμβάνει πέντε δίστιχους χρησμούς, δηλαδή 5 Χ 2 = 10 συνολικά χρησμούς (η τετρακτύς του Πυθαγόρα και πάλι) ανά μήνα. Ο κάθε στίχος και εδώ συντίθεται πάντα από δύο εψιλοντικές λέξεις, ένα διπλούν έψιλον ЭЄ, δύο δηλαδή λέξεις που αρχίζουν από Ε (Є).
7. Το «Ενοπτικόν» περιλαμβάνει επιπλέον τα πυθαγόρειου συλλήψεως Επίχρυσα Έπη (τίτλος επίσης με δύο εψιλοντικές λέξεις ή ένα διπλούν έψιλον ЭЄ) με 31 δίστιχους χρησμούς, σε αντιστοιχία με τις 31 ημέρες (το μέγιστο των ημερών) του κάθε μήνα του χρόνου. Κατά πάγιο τρόπο, και εδώ ο κάθε στίχος συντίθεται πάντα από δύο εψιλοντικές λέξεις (ένα διπλούν έψιλον ЭЄ, δύο δηλαδή λέξεις που αρχίζουν από Ε).
8. Το «Ενοπτικόν» συνοδεύεται από το Ευκλείδειον Επίμετρον το οποίο παρέχει Ερμηνευτικές Εκδοχές των λιτών αινιγματικών αφορισμών του ποιητικού μέρους του έργου, υποστηριζόμενες από τα Επιβαλλόμενα Ερανίσματα αποφθεγμάτων, στοχασμών και γνωμικών που κατέγραψε η ανθρώπινη σοφία ανά τους αιώνες (σημειώστε ότι και οι τρεις τίτλοι του κεφαλαίου αρχίζουν επίσης με δύο εψιλοντικές λέξεις ή ένα διπλούν έψιλον ЭЄ). Το Ευκλείδειον Επίμετρον, αν και μπορεί να διαβασθεί και ως ανεξάρτητο και αυτόνομο στοχαστικό κείμενο, επιχειρεί παράλληλα να νοηματοδοτήσει και αποκρυπτογραφήσει τους χρησμούς, να τους «ξεκλειδώσει» με την παροχή του κατάλληλου κλειδιού (ευ-κλείδα), χωρίς αυτό να αποστερεί τον αναγνώστη από την δική του ερμηνευτική προσέγγιση. Τούτο διότι το έργο πρώτα συνελήφθη πρωτογενώς, χωρίς πλήρη συναίσθηση των γραφόμενων σε αυτό, και στη συνέχεια κατανοήθηκε η αναδυθείσα μορφολογική και εννοιολογική δομή του, η οποία, σε επόμενο στάδιο, επιχειρήθηκε να αποκρυπτογραφηθεί από τον ίδιο τον συγγραφέα κατά την αναζήτηση των όποιων βαθύτερων νοημάτων που ενδεχομένως περιείχε. Προς αποφυγή παρεξηγήσεων, αυτό δεν σημαίνει ότι το έργο είναι προϊόν εσωτερικής εκφοράς (ЭЄ) αυτόματης γραφής, δίκην έξωθεν επιφοιτήσεως (ЭЄ), αλλά προϊόν υποσυνείδητης έκρηξης ώριμων στοχασμών οι οποίοι υπολάνθαναν για μία μακρά χρονική περίοδο σε εμβρυακή κατάσταση, αναπτυσσόμενοι και μορφοποιούμενοι σταδιακά, μέσα από έναν κύκλο βιωμάτων, εμπειριών, γνώσεων, και των συνακόλουθων κριτικών αξιολογικών τους προσεγγίσεων. Είναι δηλαδή ένα είδος πνευματικού τοκετού ενός βρέφους, το οποίο στην πορεία εξελίσσεται εκδηλώνοντας την δική του ιδιοσυγκρασία, μια διαδικασία που διαπερνά την γραφή κάθε πνευματικής δημιουργίας. Με άλλα λόγια, όταν ξεκινάς μια τέτοια πνευματική περιπέτεια δεν ξέρεις που πρόκειται να καταλήξεις, δεδομένου ότι δεν έχεις εξαρχής ένα τελικό «οδηγό περίγραμμα» το οποίο εμπλουτίζεις έντεχνα, αυτό δημιουργείται καθ’ οδόν, δεν είναι μία ad hoc (επί τούτου) «προκάτ» κατασκευή με βάση ένα προηγηθέν αρχιτεκτονικό σχέδιο, ένα προκρούστειο πλαίσιο, αλλά ένας ζωντανός οργανισμός που προκύπτει στην πορεία υποχρεώνοντάς σε να κατανοήσεις την όποια λογική του. Εν προκειμένω, και στα πλαίσια των διευκρινίσεων σχετικά με την παραγωγή του πυρήνα του έργου, η συγκρότηση του ερμηνευτικού αυτού κεφαλαίου αποτελεί ζεύξη διόρασης, αρχαιογνωσίας, επιστήμης, αποκρυφισμού, ποίησης, και φιλοσοφίας, με την συνακόλουθη ανάδυση των μεταξύ τους αλληλεπιδράσεων, με αποτέλεσμα να υπερβαίνει νοηματικά τις επιμέρους συνιστώσες του, συνθέτοντας, μέσα από την «τάξη» που νομοτελειακά ανακύπτει από το «χάος» της διασποράς τους, μία αυτόνομη ολιστική προσέγγιση της γνώσεως. Η εκ νέου αναδίφηση του ποιητικού πυρήνα του έργου από τον μυηθέντα στα όσα αποκαλύπτει το Ευκλείδειον Επίμετρον, το οποίο αποσκοπεί να δράσει ως έναυσμα και για τον δικό του προσωπικό αναστοχασμό, θα του προσδώσει νέο φως, δεδομένου ότι το κεφάλαιο αυτό είναι κάτι σαν τον «δάσκαλο του Ρίλκε», του οποίου ο ρόλος είναι ν’ ανοίξει μια τρύπα στον φράχτη για να δουν οι μαθητές του τον έξω κόσμο. Το τι θα δουν εξαρτάται από το πόσο καλός είναι ο δάσκαλος στο να ανοίξει τη σωστή τρύπα στο φράχτη, έτσι ώστε να διευρύνει το πνευματικό και αντιληπτικό οπτικό πεδίο ενός εκάστου, για να ανακαλύψει όχι μόνο το γρασίδι στο λειβάδι αλλά και τον έναστρο ουρανό επάνω από αυτό, και ακόμη-ακόμη το ποια είναι η απόσταση του νερού από τη λάσπη. Το ίδιο καλός θα πρέπει να είναι ο δάσκαλος για να τους μυήσει στην μαγική (ταντρική) τέχνη του ελέγχου του εαυτού τους, στο πώς να βουτάνε στο βάθος της θάλασσας χωρίς να βρέχονται, στο πως να βουτάνε στους υπονόμους και να αναδύονται καθαροί, και στο πώς να ιππεύουν την τίγρη χωρίς ποτέ να πέφτουνε απ’ τα τινάγματά της, όσο απότομα κι αν είναι, γιατί, έτσι και πέσουνε, η άγρια θηλυκή φύση της θα τους κατασπαράξει. Όμως, σε κάθε περίπτωση, ότι δει κανείς θα το δει με τα δικά του μάτια, κι ότι κατορθώσει θα το κατορθώσει με την δική του δύναμη. Γιατί, πέραν και έξω απ’ όλα αυτά, υπάρχει για τον καθένα μας ένας μοναδικός δρόμος που κανείς άλλος δεν μπορεί να βαδίσει, εκτός από εμάς τους ίδιους, όπου κι αν μας οδηγήσει τελικά.
9. Το «Ενοπτικόν» κλείνει με το κεφάλαιο Ευχρησίας Επίχρισμα (τίτλος επίσης με δύο εψιλοντικές λέξεις ή ένα διπλούν έψιλον ЭЄ), κεφάλαιο που θα μπορούσε να ονομασθεί ισοδύναμα Χρήσις Χρησμών (τίτλος με δύο Χ, ή ένα διπλούν Χ το οποίο στην κατοπτρική του διπλή μορφή ΧΧ ταυτίζεται με ένα απλό Χ, δεδομένου ότι το κατοπτρικό είδωλο του Χ, το είδωλο δηλαδή του Χ μέσα από έναν καθρέφτη, είναι και πάλι Χ). Στο κεφάλαιο αυτό περιλαμβάνονται υποδείξεις για τον τρόπο με τον οποίο μπορεί κάποιος, αναζητώντας την Τύχη του, να κάνει μαντική χρήση των χρησμών, να τους επικαλεστεί δηλαδή και να τους συμβουλευτεί, όταν νιώσει την ανάγκη να το πράξει. Και δεν είναι λίγες εκείνες οι στιγμές στη ζωή μας που ο καθένας μας νοιώθει την ανάγκη να συμβουλευθεί ένα ιερό κείμενο, έναν εσωτερικό του φίλο, ή και να καταφύγει στην παραμυθία μιας στοχαστικής αφήγησης που στην ουσία δεν κάνει τίποτε άλλο από το να συζητά μαζί του το πρόβλημά του.
10.
Το «Ενοπτικόν» είναι στο σύνολό του ένα
ιερό αποκρυφιστικό, μυητικό και μεταιχμιακό πολυπολιτισμικό ποιητικό κείμενο,
γραμμένο σε καθαρά εσωτερική και αλληγορική «εψιλοντική γλώσσα», η οποία
κυριαρχείται κυριολεκτικά από λέξεις που αρχίζουν από «έψιλον» (Є), με την έννοια της διπλής εψιλοντικής
αποκρυπτογράφησης κατά την οποία μια λέξις που αρχίζει από έψιλον αποδίδει την
έννοιά της αντικατοπτριζόμενη μέσα από μία συγκεκριμένη οπτική (ΟΠΤΙΚ) σε λέξη
που αρχίζει επίσης από έψιλον, αποκαλύπτοντας την ενότητα (ΕΝ) της ουσίας (ΟΝ)
που υποκρύπτει η «φύσις των πραγμάτων» (De Rerum Natura), όπως άλλωστε υποδηλοί
και ο τίτλος του (ΕΝ-ΟΠΤΙΚ-ΟΝ).
11.
Αποτελεί παράλληλα έναν διφυή ερμητικό «εψιλοντικό
κώδικα» ενέργειας (τρόπου δράσης) που αναδύεται από το «πνεύμα του
τόπου» (spirit of the place) και επικοινωνίας (τρόπου ανθρώπινης
αλληλεπιδραστικής επαφής), των δύο δηλαδή θεμελιωδών ερμηνευτικών λέξεων του Є
οι οποίες ως ЭЄ εκφράζουν τα
δύο παράθυρα μέσα από τα οποία θεωρούμε τον εξωτερικό κόσμο, τις δύο
ουσιαστικές όψεις πρόσληψης του κόσμου τούτου, την ενεργειακή (κυρίαρχο των
φυσικών επιστημών) και την επικοινωνιακή (κυρίαρχο των επιστημών του ανθρώπου),
τις δύο δηλαδή «κουλτούρες» μέσα από τη σύζευξη των οποίων μπορεί κανείς να
αποκτήσει ολιστική θεώρηση των πραγμάτων. Ειρήσθω εν παρόδω ότι η
παιγνιώδης εναλλαγή των εψιλοντικών λέξεων με τα τρόπον τινά κατοπτρικά είδωλά
τους και η ταύτισις του αντικειμένου με το είδωλό του (όπου το αντικείμενο
μπορεί και αυτό να αποτελεί το είδωλο ενός άλλου υπερκόσμιου αντικειμένου σε
έναν υψηλότερο «χώρο» περισσοτέρων διαστάσεων από τον δικό μας, στα πλαίσια μιας
διαδικασίας ατέρμονων πολλαπλών ειδώλων ενός «υπέρτατου αντικειμένου» που
ενδεχομένως υπάρχει σε χώρο απείρων διαστάσεων, μιας Θείας Πλατωνικής Ιδέας
δηλαδή), αποτελεί την εννοιολογική πεμπτουσία του έργου. Ενός έργου με τα
χαρακτηριστικά ενός γλωσσικού (και όχι μόνο) πειράματος που επιδιώκει, μέσα από
την σύλληψη μιας μονοδιάστατης «εψιλοντικής» γλώσσας, την μετάδοση και διάδοση
της πληροφορίας (προσδιοριζόμενης ως εμπεριέχουσας λεκτική, ποιητική και αισθητική
πρωτοτυπία, αξία, και σημασία, έννοιες που πολλές φορές αναδύονται από τον
τρόπο, το ύφος, και την συνδυαστική και πολυεπίπεδη πλοκή της παρουσίασης ακόμη
και γνωστών πραγμάτων) με τελικό σκοπό την επανάκαμψη
και επανεκτίμηση (ЭЄ) της
ελληνικότητας στην διαμόρφωση του πνεύματος της εποχής μας (Zeitgeist).
Πέραν όμως του ιδιόρρυθμου
τρόπου σύνθεσης, η ποιητική γραφή του έργου δεν αποτελεί μόνον φορέα νοημάτων
αλλά και έκφραση μιας πολλαπλής αισθητικής μέσα: α) από την μουσικότητα της
ηχητικής σύνθεσης της απορρέουσας από τον συνδυασμό των εψιλοντικών λέξεων οι
οποίες υποκαθιστούν τα λεκτικά πλήκτρα ενός φανταστικού πιάνου δια μέσου του
οποίου εκπέμπονται οι νότες και οι παύσεις μιας αρμονικής μουσικής σύνθεσης,
και β) από την εικαστική διαμόρφωση, στο χώρο του χαρτιού της γραφής, των
στροφών και στίχων των εψιλοντικών λέξεων αλλά και των ποικίλων συμβόλων και
παραστάσεων που απεικονίζουν και σχηματοποιούν τα νοήματα των Πυθαγόρειων
αριθμών και των πολυμορφικών Μυθολογικών παραδόσεων της προπατορικής μας
κληρονομιάς.
Το ανά χείρας έμμετρο έργο (ЭЄ), αποτελεί κατ’ αυτόν τον τρόπο μια
νοηματική, μουσική, και εικαστική συνέλιξη (πολυδύναμη οργανική σύζευξη) της
λανθάνουσας ποιητικότητας που χαρακτηρίζει συνολικά την φύση της εσωτερικής ελληνοπρέπειας (ЭЄ) της ευέλικτης ελληνικής (ЭЄ) γραφής, της κατά Κοραή «Μάγισσας των
Ελλήνων γλώσσας».
Επί πλέον, το εκτενές επίμετρο (ЭЄ) που συνοδεύει σχολιογραφικά τον ποιητικό πυρήνα του
έργου (Ευκλείδειον Επίμετρον), πέραν
των πολύσημων συγκριτικών και συγκρητικών πολιτισμικών στοιχείων μιας
πολυμορφικής ανάλυσης, επίσης περιλαμβάνει και αυτόνομες θεωρήσεις, υπό μορφή
ένθετων μυητικών παρεμβάσεων – προαιρετικών σε πρώτη ανάγνωση και υποχρεωτικών
σε δεύτερη και τρίτη – επί θεμάτων ευρύτερου μεταφυσικού, αρχαιογνωστικού, και επιστημονικού
ενδιαφέροντος [περί της σχέσεως του Θεού
με την Επιστήμη, της σχέσεως ωραιότητος και συμμετρίας, του βαθύτερου κρυπτικού
υπαρξιακού νοήματος των αρχαίων μυστηριακών δρώμενων, της αρχαίας ελληνικής
θρησκευτικής Τέχνης και της μαγείας του Έρωτα «που κινεί τον ήλιο και τ’ άλλα
τ’ άστρα» κατά τον Δάντη (του Έρωτα ο οποίος υποκρύπτεται πίσω από τα
αριστουργήματα της υψηλής Τέχνης), της σπουδαιότητος και της ερμηνείας των
συμβόλων, της εννοίας των μαθηματικών, του τρόπου προσλήψεως της πληροφορίας από
τον ανθρώπινο εγκέφαλο, της μυστηριώδους φύσεως του φωτός, της κοσμολογικής
προελεύσεως του σύμπαντος κόσμου, αλλά και της πολλαπλής και πολύπλευρης
προσεγγίσεως της εννοίας του χρόνου], θεμάτων διανθισμένων από την
υποβλητικότητα της συμπαρομαρτούσης πολυμορφικής εικονοποιΐας τους, τα οποία
ανακύπτουν πολλές φορές με αφορμή μία και μόνο ποιητική λέξη του κυρίως έργου,
καθώς η κατανόησή τους σε κάποιο βαθύτερο επίπεδο και η ενδοφλέβια μύηση σε
αυτά αποτελεί προϋπόθεση sine qua non (εκ των ων ουκ άνευ) για κάθε σύγχρονη αντιληπτική
κατάδυση στα άδυτα της ανθρωπίνης γνώσεως.
Στόχος του παρόντος έργου είναι η διαμόρφωση ενός νέου «αναγεννησιακού ανθρώπου», ενός homo universalis, με ολιστική αντίληψη του κόσμου τούτου, εσωτερικού και εξωτερικού (ЭЄ), αλλά και η κατανόηση της εκάστοτε «γκρίζας ζώνης» που υπό μορφή πεπερασμένης ασυνέχειας οριοθετεί και συγχρόνως διαταράσσει την συνέχεια – φυσική, ψυχική και πνευματική – των πραγμάτων, των γεγονότων, και των καταστάσεων. Φιλοδοξία του συγγραφέα είναι, εκείνος που θα ασχοληθεί με αυτό το Opus Magnum Mysterium, με αυτή την Μεγάλη Μυστηριακή Αφήγηση – η οποία, δίκην ενός ερμητικού πολυμορφικού θεατρικού έργου με πρωταγωνιστές τους αυθεντικούς δημιουργούς του αναδεικνύει τα Μαντεία και τα Μυστήρια των Ελλήνων τα σχετικά με την φύση των θεών και των ανθρώπων φθάνοντας μέχρι τις σύγχρονες περί Κόσμου και Χρόνου αντιλήψεις – να βρεί τα εναύσματα για τον δικό του προσωπικό στοχασμό και αναστοχασμό, που θα τον μετατρέψουν σε έναν «άλλο» άνθρωπο για να δει τον κόσμο με «άλλα» μάτια και με «άλλα» μυαλά. Έναν κόσμο που πρέπει πράγματι να τον αλλάξουμε. Για να τον αλλάξουμε, όμως, πρέπει πρώτα να αλλάξουμε τον εαυτό μας.
ΠΗΓΗ: εκδοτικός οίκος «Έκτωρ», τηλ.: 6945-951.077, e-mail: info@hectorbooks.gr. ΑΡΧΕΙΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ, 10.2.2023.
ΣΧΟΛΙΑ
ΣΧΟΛΙΑ ΜΕΣΩ Facebook