Του ελληνιστή Κρεσέντσιο
Σαντζίλιο,
Αλήθεια, υπάρχει ένα εν εξελίξει λεγόμενο
«ελληνικό πείραμα»; Ένα «πείραμα» το οποίο από κάποια ημερομηνία άρχισε να
τίθεται σε πρακτική εφαρμογή και συνεχίζεται μέσα από τις πράξεις των διαφόρων
κατά το μάλλον ή ήττον «ενδοτικών» ελληνικών κυβερνήσεων έως τον σημερινό πρωθυπουργό
Κ. Μητσοτάκη και την τελευταία του «εφεύρεση», αυτή των ανεκδιήγητων αλλά
εξόχως ύποπτων ελληνικών «νατοϊκών νησιών», δηλαδή νησιά που ανήκουν στις χώρες
του ΝΑΤΟ!!
Βεβαίως, πριν από οποιαδήποτε άλλη συζήτηση,
είναι οφθαλμοφανές και αυτονόητο πως το ενδεχόμενο αυτό «πείραμα» πρέπει
άρρηκτα να συνδέεται με τις «δράσεις», «αντιδράσεις» «παραλήψεις» εκείνων των
κυβερνητικών θεσμών που κατά περιόδους διαθέτουν την διαμορφωμένη, απαιτούμενη και
ικανή εξουσία.
Ως εκ τούτου και κατά συνέπεια στην Ελλάδα οι
άρχοντες της εκτελεστικής εξουσίας παρατηρείται πως, μετά από κάθε εκλογή, οργανώνουν
νομοθετικά ένα τέτοιο πλαίσιο επιβολής που τους δίνει συνέχεια όλο και
περισσότερη ισχύ εφαρμογής και των πλέον αυθαίρετων, συχνά ανθελληνικών ιδεών
τους, τόση ώστε να πλησιάζουν επικίνδυνα τα χαρακτηριστικά μιας δικτατορικής
εξουσίας.
Έχοντας λοιπόν υπόψη την εμπειρία απτών
γεγονότων που ο καθένας μπορεί να γνωρίζει, διερωτόμαστε τότε εάν υπήρξε ποτέ
Έλληνας πρωθυπουργός (ή και βασιλιάς. στο παρελθόν) ο οποίος να μην έχει βλάψει
«ιστορικά» τη χώρα του, υπό την έννοια να μην έχει προκαλέσει ζημιές εθνικής
εμβέλειας που έγιναν «ιστορικές» και «ιστορικά σέρνονται» μέσα στις δεκαετίες
με απεριόριστες συνέπειες όχι μόνο στα πλαίσια των διεθνών συμφραζόμενων, αλλά
και στον ίδιο τον εσωτερικό κοινωνικό ιστό του πληθυσμού.
Θαρρείς και αυτοί οι πρωθυπουργοί ήταν (είναι)
δεόντως «μιλημένοι» για να προβούν σε ενέργειες βλαβερές για τα συμφέροντα της
Ελλάδας, διότι είναι εντελώς αδύνατον να σκεφτεί κανείς ότι τη στιγμή που αυτοί
οι ίδιοι δημιουργούσαν την ζημιογόνο πράξη δεν το αντιλαμβανόντουσαν ή δεν το
γνώριζαν, οπότε και η σκέψη πως αυτοί εκτελούσαν εκείνη τη πράξη βάση ενός επιβεβλημένου
σχεδίου στο οποίο δεν ήθελαν να αντισταθούν ευσταθεί εξ ολοκλήρου. Επ’
αυτού, προσβάλλει την νοημοσύνη μας η όποια δήθεν «δικαιολογία» τους ότι «δήθεν
δεν μπορούσαν να αντέξουν στις δήθεν ‘αφόρητες’ πιέσεις» που τους ασκούσαν οι
«φίλοι και σύμμαχοι»!
Δυστυχώς είναι αναμφισβήτητο – και κάτι που
δεν παρατηρείται σε καμία άλλη ευρωπαϊκή χώρα – πως ο κάθε κυβερνών (κάποιος
περισσότερο, κάποιος λιγότερο) είτε παραχώρησε σε ξένους παράγοντες
(χώρες) μέρος της ελληνικής εθνικής κυριαρχίας/εξουσίας και των ελληνικών
εθνικών δικαιωμάτων, είτε αρνήθηκε πράξεις/συμπεριφορές
δυνητικά/ουσιαστικά ικανές να αυξήσουν ή να επικυρώσουν διεθνώς ελληνικά εθνικά
δικαιώματα/συμφέροντα.
Υπάρχει η δυνατότητα να διακρίνει κανείς
κάποια, αρκετά έντονα ενδεικτική, απαρχή αυτού του ονομαζόμενου «πειράματος» την
τελευταία πενταετία του 20ού αιώνα/τη πρώτη πενταετία του 2000, μια
απαρχή που ήταν σαν μια ώθηση προς τα επόμενα συμβάντα εθνικής σημασίας και
συγκεκριμένη αφετηρία για τη μείωση ως και εξαφάνιση ελληνικών εθνικών
δικαιωμάτων έως τότε ισχυρών και αναγνωρισμένων.
Πιο αναλυτικά, νομίζουμε πως οι δύο τετραετίες
του Κωνσταντίνου Σημίτη υπήρξαν διεθνώς αξιοσημείωτα σημαδιακές και μάλλον
καταλυτικές ως προς την εμπέδωση της «διαδικασίας» της ελληνικής εθνικής
υποβάθμισης, κατρακύλας θα λέγαμε. Από εκεί και πέρα και σχεδόν σε τακτά
διαστήματα 4-5 ετών χρονικών «διαλειμμάτων» η απαξίωση και ουσιαστικά κατάργηση
της ελληνικής κυριαρχικής ταυτότητας και οντότητας έφερε οικτρά αποτελέσματα
επί Γιώργου Α. Παπανδρέου και Αλέξη Τσίπρα έως την σημερινή κυβερνητική
κατάσταση όπου, πώς να το κάνουμε; η Ελλάδα «τα έδωσε όλα», στη κυριολεξία, και
σε αντάλλαγμα, «δεν πήρε απολύτως τίποτα».
Η αρχική εξάλειψη/ακύρωση βασικών εδαφικών
ελληνικών δικαιωμάτων κυριαρχίας (συνέπειες: οι τουρκικές «γκρίζες ζώνες») είχε
σαν συνέχεια και την απώλεια ιδιοκτησίας αμέτρητων εξίσου βασικών υποδομών και
περιουσιών (σε όλη την Ελλάδα).
Τώρα, αν όλες αυτές οι «διαδικασίες»
αποδόμησης και αποσταθεροποίησης της Ελλάδας (προσοχή: μόνο της Ελλάδας
σε όλη την Ευρώπη!) είναι «κρυμμένο» μέρος ενός «πειραματικού σχεδίου» που
σταδιακά οι «ξένοι» εφαρμόζουν τις συνέπειες του οποίου έχουμε καθημερινά κάτω
από τα μάτια μας, τότε δεν είναι ούτε φαντασία, ούτε ψέμα, ούτε αδικία, ούτε
παραπληροφόρηση το να επισημάνουμε πως η Ελλάδα «δεν έχει πια ασημικά»,
το ελληνικό «κράτος», δηλαδή η ελληνική κρατική περιουσία δεν υπάρχει σχεδόν
πια: λιμάνια, αεροδρόμια, όλες οι χιλιάδες περιουσίες του ΤΑΙΠΕΔ (κινητές
αξίες, δικαιώματα διαχείρισης, οικονομικής φύσης, παραχώρησης σε τρίτους,
άσκησης ψήφου, ακίνητα ελληνικού δημοσίου), ποιος ξέρει επίσης και πόσες
επιχειρήσεις ορυχείων (και όπως ξέρουμε, η Ελλάδα είναι πλουσιότατη σε ορυκτά
πάσης φύσης, ως και πολύτιμες σπάνιες γαίες που οι ξένοι εποφθαλμιούν πώς και
πώς) βρίσκονται σε ξένα χέρια. Φτάνει να θυμηθούμε τί έγινε με την περίφημη
Σύμβαση Cooper, για την οποία βλ. ειδικά το εκτενές κείμενο του
υποφαινόμενου Η Σύμβαση Cooper, οι
σπάνιες γαίες και η πτώχευση της Ελλάδας – Ένα οδοιπορικό προς την ανυπαρξία, βλ. infognomon politics, 2.6.2020, μια
ακόμη Σύμβαση για την οποία οι Έλληνες πολίτες δεν έμαθαν ποτέ τίποτα.
Ας πάρουμε ένα τρανό, τραγικότατο και άκρως
εγκληματικό παράδειγμα της καταστροφής τεράστιων ελληνικών παραγωγικών μονάδων:
η εταιρεία ΧΡΩΠΕΙ, μοναδική στο είδος της, απέραντη πηγή ελληνικών
καινοτομιών, για την εξάλειψη της οποίας θα έπρεπε να λογοδοτήσουν δεκάδες
Έλληνες κυβερνητικοί αν πραγματικά υπήρχε κάποια σωστή δικαιοσύνη. Και ίσα-ίσα
τώρα τελευταία, παρακολουθούμε την τραγική «εκτέλεση» και της ΛΑΡΚΟ!
Από το 2009 και μετά έχουμε την εντύπωση πως η
Ελλάδα μεταβλήθηκε σε μια χώρα-κράτος περιορισμένης (πολύ περιορισμένης)
εθνικής ευθύνης και δεν ξέρουμε κατά πόσο σήμερα συνεχίζει αυτός ο περιορισμός
και σε ποιο βαθμό, ειδικά δεν ξέρουμε πόσο η ελληνική νομοθετική εξουσία είναι
εθνικά ανεξάρτητη ή ακόμη, και σε ποιο βαθμό, νομοθετεί ξένες «εμπνεύσεις».
Επομένως δεν ξέρουμε κατά πόσο η Ελλάδα έπαψε
να είναι ένα «κράτος-πολιτών» και έγινε ένα «κράτος-εμπορικό» («μια χώρα που
πωλείται σαν εμπόρευμα») όπου οι πολίτες έπαψαν να είναι η βάση ύπαρξης του
κράτους και αντικαταστάθηκαν από ένα σύστημα αγορών που ορίζει κάθε εξέλιξη ή
μη των πολιτών και της κοινωνικής συμβίωσης, όπως και των πολιτικών
στρατηγικών. Απ’ ό,τι συμβαίνει, πρέπει να συμπεραίνουμε πως δεν υπάρχει πια
«κράτος πολιτών»: οι πολίτες όλο και περισσότερο θεωρούνται «εχθροί του
κράτους», ωθούνται μέσα σε έναν φαύλο κύκλο αλλοτρίωσης που καταργεί την όποια
εποικοδομητική συλλογικότητα και προωθεί την απελπιστική ατομική απομόνωση προς
απόλυτο συμφέρον των διαφόρων κυβερνητικών εξουσιών.
Η Ελλάδα, με τις πράξεις/παραλείψεις των
κυβερνητών της απεμπόλησε όλα τα οικονομικά προνόμια ανεξαρτησίας, από την
άποψη ότι είναι υποχρεωμένη να συνάπτει οικονομικο-δημοσιονομικές συμφωνίες μόνο
με χώρες αρεστές και «εγκεκριμένες» από τους Αμερικανούς και Γερμανούς
«οδηγούς» μην έχοντας ταυτόχρονα κανένα δικαίωμα να κάνει το ίδιο με άλλες
χώρες που δεν είναι αρεστές σε Αμερικανούς και Γερμανούς, αν και οικονομικά
πολύ πιο συμφέρουσες.
Με «αρωγούς» τα ανυπέρβλητα γερμανο-αμερικανικά
συμφέροντα η Ελλάδα κιόλας από την Μεταπολίτευση (1974) είχε αρχίσει να
γκρεμίζει και να εξαρθρώνει όλες τις πιο ανθούσες βιομηχανίες της. Πολύ
πρόσφατα το ίδιο τέλος επιβλήθηκε με διάφορες «κομπίνες» και στη βιομηχανία
ζάχαρης, και έτσι τώρα η Ελλάδα αγοράζει ως και την «απλή» αλλά απαραίτητη ζάχαρη
από τα εξωτερικό (Γερμανία!), όταν πρώτα όχι μόνο ήταν αυτάρκης, αλλά έκανε και
εξαγωγές.
Η επιβολή στην Ελλάδα του συστήματος των
«πανωτοκίων»(ως το 1998) επέφερε την εξόντωση εκατοντάδων παραγωγικών μονάδων
και την εκτόξευση του χρέους. Στην γεωργία η επί ΠΑΣΟΚ μείωση των αγροτών από
2,5 εκατομμύρια σε 700.000 υπήρξε άκρως ζημιογόνο για τις ελληνικές εξαγωγές
Ούτε και χρειάζεται να υπενθυμίσουμε την
σχεδόν διάλυση της ελληνικής αμυντικής βιομηχανίας – όλο το αντίθετο έγινε στην
Τουρκία! – η οποία σήμερα βρίσκεται στην ελάχιστη, σχεδόν ασήμαντη παραγωγικότητά
της, έτσι ώστε η Ελλάδα να χρειάζεται να αγοράζει από τους ξένους
(Αμερικανούς, Γερμανούς, Γάλλους, Ιταλούς, κλπ) τουλάχιστον το 90% του
οπλοστασίου της (χερσαίου, ναυτικού, αεροπορικού).
Όπως δεν χρειάζεται να υπενθυμίσουμε («και
διηγώντας τα να κλαις») σε ποια δεινή αν όχι απελπιστική κατάσταση οι διάφοροι
κυβερνώντες διαχρονικά κατάντησαν τα ελληνικά ναυπηγεία, μεταξύ φθοράς και
αφθαρσίας θα ‘λεγε κάποιος «αισιόδοξος», μια παραγωγική κατηγορία που ήταν το
καμάρι της βαριάς ελληνικής βιομηχανίας.
Φαίνεται επίσης πως στο ίδιο πλαίσιο διάβρωσης
της ελληνικής χωρικής κυριαρχίας εντάσσεται και η απώλεια κυριαρχικού εδάφους
στη περίπτωση του αγωγού φυσικού αερίου Trans Adriatic Pipeline (TAP) όπου (ελπίζουμε να μην ισχύει αυτό) προβλέπεται μια λωρίδα
ελληνικού εδάφους φάρδους 7 χιλιομέτρων επί ολόκληρου του μήκους του αγωγού
Αλεξανδρούπολη-Αδριατική (547 χιλιόμετρα) να δοθεί στην αποκλειστική κυριότητα
των εταιρειών διαχείρισης: περίπου 4.000 τ.χλμ. εδάφους που αφαιρούνται από το
ελληνικό κράτος που παύει εκεί να έχει την παραμικρή δικαιοδοσία.
Και δεν θα αναφερθούμε εδώ σε ένα «πρόγραμμα»
Ειδικών Οικονομικών Ζωνών το οποίο κιόλας πριν από το 2015 επεξεργαζόταν η ΕΕ
για την Ελλάδα (και Ιταλία) με γερμανική πρωτοβουλία που είχε κάνει τον τότε
πρόεδρο των Ευρωπαίων Σοσιαλιστών Martin Schulz να πει: «Το ελληνικό κράτος θα πρέπει να δεχθεί ώστε
ευρωπαϊκοί θεσμοί να εφαρμόσουν μεταρρυθμίσεις σε ελληνικό έδαφος» με σχετικό
περιορισμό της ελληνικής κυριαρχίας, ενώ ο ίδιος ο πρωθυπουργός εκείνη την
εποχή (2014) πρωθυπουργός Α. Σαμαράς φαίνεται πως είχε συμφωνήσει και πού θα
«οργανώνονταν» αυτές οι Ε.Ο.Ζ.: σε Κρήτη, Νότια Πελοπόννησο, Θράκη, Ανατολική
Μακεδονία και Πειραιά: συνολικά σε ένα έδαφος περίπου 15.000 τ.χ. τελείως αποκομμένο
από την ελληνική εθνική επικράτεια.
Το «πρόγραμμα» σήμερα φαίνεται να είναι «εν
υπνώσει» αναμένοντας «καλύτερες μέρες».
Με λίγα λόγια λοιπόν το ‘παμε: η Ελλάδα έδωσε
τα πάντα όσα είχε στο παρελθόν, έχει στο παρόν και θα είχε στο μέλλον και σε
αντάλλαγμα, όπως δικαιούταν, δεν πήρε απολύτως τίποτα, εκτός από μια θλιβερή,
κενή δυνατότητα επιβίωσης με βάση δεδομένα καθορισμένα από τρίτους «φίλους και
συμμάχους». Ένα «φωτεινό» παράδειγμα; Η τελευταία, «μεγάλη» διατυμπανισμένη ελληνο-αμερικανική
δήθεν «αμυντική» συμφωνία με την οποία η Ελλάδα γέμισε με αμερικανικές μικρές
και μεγάλες βάσεις, οι ΗΠΑ πήραν ολόκληρη την Ελλάδα και δεν της έδωσαν ούτε
καν μερικά ψίχουλα, ούτε καν μια τόσο δα δέσμευση «πραγματικής» προστασίας της από
τουρκικές επιθέσεις, καλή ώρα η Ιταλία την οποία οι διάφορες
χριστιανο-δημοκρατικές και «σοσιαλιστικές» κυβερνήσεις γέμισαν με περίπου 80
καθεαυτού αμερικανικές βάσεις και μικρότερα «στρατιωτικά γραφεία» (και με
πυρηνικές βόμβες!), μια τεράστια εκ των οποίων (Aviano)
πολεμικό κέντρο και ορμητήριο των αμερικανο-βρετανικών αεροπλάνων τότε, το 1999,
που ισοπέδωναν την Σερβία και σκορπούσαν τον όλεθρο και θάνατο με τις κατά
εκατοντάδες βόμβες (απαγορευμένου) απεμπλουτισμένου ουρανίου – υπό τις
διαταγές των «ημέτερων» προέδρων και πρωθυπουργών, εγκληματίες πολέμου που
κανένα Διεθνές Δικαστήριο δεν συγκροτήθηκε ποτέ για να τους τιμωρήσει όπως θα
έπρεπε(!!), ενώ είναι πάντα πρόθυμοι να το κάνουν για τους… «άλλους υμέτερους»!
Κατά τα άλλα, οι κάθε τόσο παραπλανητικές
«κοινές ελληνο-αμερικανικές ασκήσεις», αληθινή στάχτη στα μάτια, καλά κρατούν.
Ως εδώ, και εν μέρει πάντως, το «υλικό» σκέλος
της πλήρους «στείρωσης» και εμπορευματοποίησης της χώρας Ελλάδας διεθνώς και
στο εσωτερικό της, μιας Ελλάδας που προορίζουν ως αποκλειστικό, τεράστιο,
«ανώδυνο» και (τελευταία βρήκαν πως οι Λειψοί είναι ο παράδεισος επί γης!) συμφέρον
«θέρετρο» διακοπών και διαμονής των υπεροπτών Δυτικών πατρώνων της, χωρίς
σχεδόν τίποτα το σημαντικό παραγόμενο από την ίδια εκτός από μια εκτεταμένη και
πρόθυμη «τουριστική βιομηχανία» και με σχεδόν τα πάντα εισαγόμενα από τις μεγάλες
«αγορές» αυτών των πατρώνων. Δηλαδή απλώς μια υπάκουη Ελλάδα του Τουρισμού και
των Υπηρεσιών και τίποτα άλλο!!
Αυτά όμως για τους πάτρωνες δεν αρκούν για να
εξουδετερώσουν μια χώρα με πολιτισμό 7.000 χρόνων τον οποίο όλοι
φθονούν. Πρέπει να αφαιρεθούν ή τουλάχιστον να αλλοιωθούν ή να περιοριστούν όσο
γίνεται περισσότερο μέσα στον ιστό του λαού της τα δύο θεμελιώδη στοιχεία
ύπαρξης του: η γλώσσα του και η ιστορία του και μαζί η σχετική «μνήμη»! Μια
προσπάθεια που παρατηρείται ήδη πως γίνεται εδώ και αρκετά χρόνια τώρα.
Με την συνδρομή Πολιτισμικών Quisling και ανούσιες δικαιολογίες οι Έλληνες
υπεύθυνοι για την Παιδεία (που κατάντησε να είναι αμάθεια και παραπαιδεία) φαίνεται
πως έθεσαν σε λειτουργία ένα συνολικό πρόγραμμα αφελληνισμού της
διδασκόμενης πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας παιδείας συνεχώς μειώνοντας την
ισχύ της ίδιας της ελληνικής γλώσσας (αρχαίας, και νέας) και ταυτόχρονα
συστηματικής απαξίωσης ή αφαίρεσης σημαντικότατων εθνικών ιστορικών περιόδων
κουτσουρεύοντας έτσι δραματικά τον αέναο ρου της χιλιόχρονης ελληνικής γλώσσας
και ιστορίας με γενικό αποτέλεσμα τη δημιουργία τρομερών οργανικών κενών
στην εκπαίδευση αλλά και στη ζωή των μαθητών: μια τραγική απώλεια γλωσσικής και
ιστορικής μνήμης!
Απ’ την άλλη μεριά η μπασταρδοποίηση της
ελληνικής γλώσσας με την σπαστική προώθηση των εγκληματικών greeklish αποσυντονίζει βαριά κα βαθιά την ελληνική νεολαία σε όλες
τις τηλεφωνικές και ιντερνετικές (κυρίαρχες τώρα) συναλλαγές της, δηλαδή στην
ίδια την καθημερινότητά τους, ενώ δεν γίνεται να μην αναφέρουμε και την
ταυτόχρονη ακραία και εξαντλητική κατάχρηση της αγγλικής γλώσσας με τη
παραμικρή «ευκαιρία», όχι μόνο στην κενότητα του ψεύτικου κοσμοπολίτικου life style, αλλά
προπαντός στις πιο κοινές, καθημερινές κοινωνικές εκφάνσεις, τα ΜΜΕ και το
εμπόριο – μια εξουθενωτική εισβολή των αγγλικών που αντικαθιστούν και τις πιο
απλές λεκτικές ελληνικές μορφές υποβαθμίζοντας τα μέγιστα την αξία της
ελληνικής γλώσσας.
Επ’ αυτού ας θυμηθούμε την ηλιθιοειδώς
αυτοσχέδια πρόταση της βουλευτίνας ΠΑΣΟΚ Α. Διαμαντοπούλου εν έτει 2001, να
καθιερωθούν τα αγγλικά ως «δεύτερη επίσημη γλώσσα του ελληνικού κράτους»! Μήπως
και ήξερε κάτι για κάποιο πρόγραμμα μελλοντικής μετατροπής της Ελλάδας στην 51η
Πολιτεία των ΗΠΑ στην Ευρώπη;
Πού να κοιτάξουμε λοιπόν και να μη φρίξουμε;
Πολλά δεινά έγιναν και γίνονται ώστε να μη σκεφτεί κανείς πως δεν είναι τυχαία
και δεν είναι μέρη/φάσεις ενός καλά επεξεργασμένου αλλότριου σκοπού για το
«μέλλον» της Ελλάδας, του ελληνικού λαού και γενικά για τον Ελληνισμό του οποίου
μεγάλη είναι η έγνοια μας.
Σε όσους το συνειδητοποιούν πλανάται ο φόβος
αυτού του «μέλλοντος» αφού δεν φαίνεται να υπάρχει καμία παραμικρή
αντίσταση/αντίδραση όπως θα έπρεπε.
Αλλιώς τί; «χαιρέτα μου τον πλάτανο», που
λένε!
ΠΗΓΗ: ΑΡΧΕΙΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ, 8.3.2023.
ΣΧΟΛΙΑ
ΣΧΟΛΙΑ ΜΕΣΩ Facebook