Του Γιάννη Χ. Κουριαννίδη,
δημοτικού Συμβούλου Θεσσαλονίκης «Θεσσαλονίκη Πόλη Ελληνική»
Σε λίγες εβδομάδες θα
πραγματοποιηθούν οι εκλογές για αναδειχθεί η νέα κυβέρνηση της χώρας μας κάτι
που πιθανότατα δεν θα καταστεί εφικτό και θα προχωρήσουμε σε επαναληπτικές σε
σύντομο χρονικό διάστημα. Θα ακουστούν για άλλη μία φορά μεγάλα λόγια και
ανέξοδες υποσχέσεις, που θα απευθύνονται σε ένα λαό ευκολόπιστο «και πάντα
προδομένο».
Είναι πράγματι εντυπωσιακή η
ευκολία με την οποία πείθεται ο πολίτης από την παροχολογία και τις δημαγωγικές
κορώνες των επίδοξων σωτήρων του. Αυτό συμβαίνει γιατί υπάρχει ένα σημαντικό
έλλειμα ενημέρωσης, αλλά και μία κατευθυνόμενη παραπληροφόρηση.
Πόσοι άραγε από τους ψηφοφόρους,
που θα προσέλθουν στις κάλπες την 21η Μαΐου, γνωρίζουν ότι μία
βραδυφλεγής βόμβα είναι έτοιμη να σκάσει τα επόμενα χρόνια στην ελληνική
οικονομία, που θα έχει ως αποτέλεσμα να βάλει για άλλη μία φορά το κράτος το
χέρι του βαθιά στην τσέπη τους; Και μάλιστα με τρόπο πολύ πιο οδυνηρό από αυτόν
της μνημονιακής λαίλαπας της δεκαετίας του 2010…
Αυτό
είναι κάτι που αποκρύπτεται από τον ελληνικό λαό, μεθοδευμένα και ύπουλα, και
οι όποιες υπεύθυνες φωνές, που κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου και εισηγούνται
λύσεις, δεν βρίσκουν διέξοδο στα μέσα ενημέρωσης.
Ο κίνδυνος είναι υπαρκτός και
δεδομένος και αφορά για άλλη μια φορά τις ελληνικές τράπεζες. Όπως έχει κατ᾽
επανάληψη επισημάνει ο οικονομολόγος και συγγραφέας Παναγιώτης Αγγελόπουλος,
μία σειρά νομοθετικών παρεμβάσεων, από το 2012 έως και το 2019, αποσκοπούσε και
πέτυχε τελικά να αποκρύψει την πραγματική κατάσταση των ελληνικών τραπεζών, «η αποκάλυψη της οποίας θα οδηγούσε στην
απαίτηση άμεσων ανακεφαλαιοποιήσεων και γενικότερης εξυγίανσης των συστημικών
τραπεζών».
Αυτό συμβαίνει κυρίως διότι με τα
νομοθετήματα αυτά «κρύφτηκε κάτω από το χαλί» η τραπεζική παθογένεια που έχει
να κάνει με την υποτιθέμενη κερδοφορία των τραπεζών, που είναι τόσο ανύπαρκτη,
όσο και πλασματική. Γι᾽ αυτό εξάλλου δεν διανέμονται και μερίσματα στους
μετόχους. Τα όποια «κέρδη» υποτίθεται πως θα συμψηφιστούν με παλιές φορολογικές
υποχρεώσεις των τραπεζών, κάτι που το 2012 υπολογιζόταν ότι θα συμβεί μέχρι το
2017! Φυσικά, όχι μόνο κάτι τέτοιο δεν έγινε, αλλά με τον Ν. 4605 του 2019
μεταβλήθηκε το 5ετές όριο που προβλεπόταν γι᾽ αυτό σε … δεκαετές, υπολογιζόμενο
από 1.1.2020! Παράταση δηλαδή στο μαρτύριο ενός προδιαγεγραμμένου θανάτου, αφού
όλες οι κυβερνήσεις δεν έδειξαν διατεθειμένες να λάβουν μέτρα για την ανάσχεση
αυτής της πορείας ολέθρου.
Η απροθυμία των κυβερνήσεων να πείσουν
ιδιώτες να επενδύσουν στις ελληνικές τράπεζες τα κεφάλαιά τους, ώστε να
επανεκκινήσει η παραγωγική διαδικασία, δεν είναι άμοιρη της συντήρησης μιας
παθογένειας που έχει να κάνει με τη μη αξιοποίηση έμπειρου στελεχικού δυναμικού,
με αξιοκρατικά κριτήρια, αλλά και με την καταφυγή στο σύνηθες κορόιδο, δηλαδή
το Ελληνικό Δημόσιο, τουτέστιν τον Έλληνα φορολογούμενο, που θα κληθεί και πάλι
να πληρώσει το μάρμαρο της επικείμενης ανακεφαλαιοποίησης.
Ας μην ξεχνάμε, μάλιστα, ότι η πολυδιαφημισμένη πώληση των κόκκινων δανείων στα funds έγινε υπό την εγγύηση του Ελληνικού Δημοσίου (όλων ημών δηλαδή) σε ποσοστό 80%! Αυτό σημαίνει πως όσα χρήματα δεν καταφέρουν τελικά να εισπράξουν οι… win-win «επενδυτές», θα τα αναζητήσουν σε ποσοστό 80% από όλους εμάς! Τέτοιες συμφωνίες υπέγραψαν κάποιοι από τους «σωτήρες» μας, που χωρίς ντροπή θα ξαναδιεκδικήσουν την ψήφο μας στις 21 Μαΐου. Δεν μένει παρά να αποδείξουμε με την επιλογή μας, αν έχουμε μάθει από τα πάθη μας…
ΠΗΓΗ: εφημ. "Δημοκρατία", 12.4.2023. ΑΡΧΕΙΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ, 13.4.2023.
ΣΧΟΛΙΑ
ΣΧΟΛΙΑ ΜΕΣΩ Facebook