Του Γιώργου Λεκάκη
Το έργο του Ιωάννη ΒΗΛΑΡΑ «Η
ρομεηκη γλοσα», που εκτυπώθηκε «στην Τηπογραφηα τον Κορφον», το 1814, θεωρείται
το πρώτο ελληνικό βιβλίο που τυπώθηκε σε φωνητική γραφή και χωρίς τόνους.
Ήταν σε σχήμα 16ο, σελ. να´.
Την αφιέρωσε στον προσωπικό
του φίλο, Ηπειρώτη διδάσκαλο Αθανάσιο Ψαλίδα.
Είχε ριζοσπαστικές απόψεις, πρότεινε
την κατάργηση της ιστορικής ορθογραφίας και την φωνητική ορθογραφία. Αυτήν την
γραμματική του μάλιστα, την αναπτύσσει σε δυο σελίδες.
Ο Ιωάννης Βηλαράς (γεννήθηκε στα Κύθηρα, το 1771 - πέθανε στο Τσεπέλοβο Ζαγορίου Ιωαννίνων, 1823) ήταν ιατρός[1] (υιός ιατρού) λυρικός
και σατυρικός δημοτικιστής[2] ποιητής
και πεζογράφος. Έγραψε «Διαλέξεις περί ἑλλήνων ποιητῶν τοῦ ΙΘ' αἰῶνος», εν Αθήναις,
τυπ. Σακελλαρίου 1916 – 1917, κ.ά. Μετέφρασε και αρχαία ελληνικά αποσπάσματα:
Πλάτωνος «Κρίτων» (1922), Θουκυδίδη «Επιτάφιος», 1923. Ομήρου «Βατραχομυομαχίαι»,
1919.
ΠΗΓΗ: Ηλιού 1814.42, Legrand & Pernot, 861. Γ. Λεκάκης «Ελληνικη Βιβλιογραφια». ΑΡΧΕΙΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ,
9.5.2021.
[1] Προσωπικός ιατρός του Βελή πασά, υιού του Αλή πασά, τον
οποίο ακολούθησε στην Πελοπόννησο και την Θεσσαλία, του χαρεμιού του, αλλά και
του ιδίου του Αλή πασά. Κατάφερε να κερδίσει την εύνοια του Αλβανού πασά. Και
τον ετίμησε αφιερώνοντάς του τιμητικό επίγραμμα στον «φιλοπρόοδο και φωτισμένο
κυβερνήτη»! – βλ. και «Επιστολές πρός τον Αλή Πασά» (έκδ. 1982). Και Γ. Κορδάτο:
«Ο Βηλαράς τιμούσε τον Αλή γιατί ήταν φιλοπρόοδος και υποστήριζε τη μεσαία τάξη
και τη φτωχοαγροτιά» (..) «δεν έβλεπε στο πρόσωπο του Αλή τον τύραννο, αλλά το
φωτισμένο κυβερνήτη» («Ιστορία της Νεοελληνικής λογοτεχνίας. Από το 1453 ως το
1961», εκδ. Επικαιρότητα, Αθήναι, 1983).
[2] Βλ. «Ἡ δημοτιστική ἀντίθεση στήν Κοραϊκή "Μέση ὁδό"»,
εκδ. Οδυσσέας, Αθήναι, 2022.
ΣΧΟΛΙΑ
ΣΧΟΛΙΑ ΜΕΣΩ Facebook