Από τις εκδόσεις ΤΣΟΥΚΑΤΟΥ(*) κυκλοφόρησε το βιβλίο του Μάνου Κιλημάντζου «Η Αίθουσα του Χρόνου».
Ανάμεσα στα περιεχόμενά του διαβάζουμε:
ΚΕΦΑΛΑΙΟ
1
ΜΕΓΑ ΤΟ
ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΗΣ ΚΡΑΤΟΣ
Hellas Liberty
Το θωρηκτό Γ. Αβέρωφ
Η τριήρης Ολυμπιάς
Ο
τελευταίος καπετάνιος
ΚΕΦΑΛΑΙΟ
2
ΟΙ
ΑΡΧΟΝΤΙΣΣΕΣ ΤΟΥ ΜΩΡΙΑ
Μυκήνες
Η Ακρόπολη
της Τίρυνθας
Σπήλαιο
Φράχθι
Το κάστρο
του Άργους (Λάρισα)
Αρχαία
Δειράδα
Πελλάνα
Ο Μυστράς
Η μαγεία
του Ταϋγέτου
Το παλάτι
του Νέστορα
Η αρχαία
Μεσσήνη
Ο
Επικούριος Απολλων
Η Νέδα
Ο Λάδωνας,
το φράγμα και η λίμνη του
Η αρχαία
Ήλιδα και το Μουσείο της
Φράγμα
Πηνειού
Η αρχαία
Νεμέα
Η αρχαία
Ολυμπία και το Μουσείο της
Κάστρο
Κυλλήνης (Χλεμούτσι)
Μυκηναϊκό
νεκροταφείο & οικισμός Βούντενης
Λυκόσουρα
Λύκαιον
Όρος
ΚΕΦΑΛΑΙΟ
3
ΤΑ
ΠΝΕΥΜΑΤΑ ΤΗΣ ΑΤΤΙΚΟΒΟΙΩΤΙΑΣ
Κεραμεικός
Μονή
Καισαριανής
Παλιός
σιδηροδρομικός σταθμός Πειραιά
Πύλη
Ηετιωνος
Ιερό Πτώου
Απόλλωνος
Ακρόπολις
αρχαίας Ακραιφνιας
Ο Αη
Γιώργης του Ακραιφνίου
Κωπαΐδα
Ο θολωτός
τάφος του Μινύου στον Ορχομενό
Αρχαίο
θέατρο Ορχομενού
Η Μονή
Κοίμησης της Θεοτόκου Σκριπούς
Αρχαίες
Πλαταιές
Καταρράκτης
Πέτρας
Κάστρο (Γλας)
Το φρούριο
της Φυλής
Σπήλαιο
Πανός (μία απόπειρα)
Μια βόλτα
στον φάρο και το Ηραίον της Περαχώρας
Το κάστρο
των Αιγόσθενων
Αρχαίο
κάστρο Ελευθερών
Ιερά
Ελευσίς
ΚΕΦΑΛΑΙΟ
4
ΣΑΛΑΜΙΝΑ!
Η ΙΜΕΡΤΗ ΝΗΣΟΣ
Μυκηναϊκό
ανάκτορο
Το σπήλαιο
του Ευριπίδη και το ιερό του Διονύσου
Οι
ανεμόμυλοι στον λοφο του Αγίου Νικολάου
Ο Αη
Γιώργης , η Σπιναλόγκα της Σαλαμίνας
Αμπελάκι.
Η αρχαία Σαλαμίνα των κλασσικών χρόνων
Το
στρατιωτικό νοσοκομείο της Επανάστασης
Το
Καμινάκι στον όρμο του Αμπελακιού
Γερμανικές
οχυρώσεις στην Σαλαμίνα
Επάκτια
γερμανική πυροβολαρχία, ακρωτήριο Καράς
Άγγελος
Σικελιανός, ο παγκόσμιος Έλληνας
Αγησίλαος Λεοντακιανάκος, ο σιωπηλός μάρτυς του κελιού 1
Λέει ο συγγραφέας
Μάνος Κιλημάντζος:
«Πού και πού με
πιάνει κάτι και μου ’ρχεται να σκάσω.
Τότε είναι που
ψάχνω να βρω τα κλειδιά της αίθουσας του Χρόνου. Εκεί που όλα φαίνονται – και
είναι! – σωστά.
Καβαλάω λοιπόν την
μηχανή μου και εξαφανίζομαι, προς μεγάλη απελπισία της Κατερίνας που πρέπει να
ανέχεται τα βίτσια μου.
Δεν πάω όμως κάπου
στην τύχη. Εχω προηγουμένως τσεκάρει κάποια μέρη που με κάνουν να ονειρεύομαι.
Εχω διαβάσει γι αυτά και είμαι έτοιμος.
Και εκεί πλέον
είμαι ελεύθερος να ταξιδέψω στον χωροχρόνο.
Να περπατήσω κάθε
γωνιά και να αφήσω την φαντασία μου να πλάσει ιστορίες.
Να ταυτιστεί αν
θέλετε με τον χώρο και με όσα πλάσματα τον μοιράστηκαν πριν από μένα.
Κι όπως γράφω και
στον πρόλογο τα μέρη που γίνονται κομμάτια της περιπλάνησής μου είναι σκόρπια.
Σαν μία δέσμη φακού που πέφτει με διαφορετική γωνία κάθε φορά σε ένα πλήθος
καθρέπτες.
Δεν θα διαβάσετε
κάποιες “ξεναγήσεις”.
Δεν θα διαβάσετε
κάποιες “περιηγήσεις”.
Θα διαβάσετε για
χώρους αγαπημένους, όπως τους βίωσα εγω και όπως τους στόλισα με την φαντασια
μου.
Προσπάθησα να κάνω
ένα ταξίδι μέσα στον χώρο και τον χρόνο και ελπίζω να καταφέρω να σας κάνω
συνταξιδιώτες μου.
Το βιβλίο το χώρισα
σε 4 κεφάλαια.
Αρχή κάνω με την
θάλασσα! Απο εκεί που ξεκίνησε η ζωή στον πλανήτη.
Και καταπιάνομαι με
4 πλεούμενα που κέρδισαν την καρδιά μου. Το Θωρηκτό Αβέρωφ που δεν χρειάζεται
συστάσεις, το HELLAS LIBERTY που απετέλεσε την βαση του θαύματος της Ελληνικής
Εμπορικής Ναυτιλίας, την τριήρη που ούτε αυτή χρειάζεται συστάσεις και ένα
πλεούμενο για το οποίο θεωρώ τον εαυτό μου ως τον τελευταίο του καπετάνιο.
Συνεχίζω με τις
αρχόντισες του Μωριά. Μέρη που με κάνουν να ονειρεύομαι. Μέρη που το καθένα
χρειάζεται πολλούς τόμους για να τα καλύψει κανείς. Πραγματικές αρχόντισες!
Το επόμενο κεφάλαιο
είναι για τα πνεύματα της ΑττικοΒοιωτίας. Τόσο κοντινά μας αλλά και τόσο λίγο
γνωστά. Εδω γεννήθηκε ο Ελληνικός πολιτισμός. Αυτός που οι ξένοι περηφανεύονται
αφελώς να ονομάζουν “Δυτικο πολιτισμό”.
Και κλείνω το βιβλίο με ένα νησί! Το πιο αγαπημένο μου απ’όλα ! Την Σαλαμίνα μου, για την οποία θα μπορούσα να αφιερώσω ολόκληρο βιβλίο και όχι μόνο ένα κεφάλαιο.
Αυτά μπορώ να σας
πω για την Αίθουσα του Χρόνου.
Τα υπόλοιπα θα τα μάθετε διαβάζοντας το βιβλίο!
 |
| Από την παρουσίαση του βιβλίου. |
ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΕΣ:
Το βιβλίο αυτό το
αφιερώνω στην δική μου Κατερίνα , στον γιό μου τον Στέλιο και στην εγγονούλα
μου την μικρή Κατερίνα
Δεν θα πω κάτι
άλλο, πέραν των πολλών ευχαριστιών μου στις εκδόσεις ΤΣΟΥΚΑΤΟΥ , τον Δημήτρη
για την αποδοχή και την εκτυπωση, την Πέπη για την επιμέλεια των κειμένων και
την Στεφανία για την σελιδοποίηση και το στήσιμο.
Θα ευχαριστήσω
βέβαια και τον φίλο Φώτη , τον Γιώργο και τον Κάρολο για την μεγάλη τιμή που
μου έκαναν να σας παρουσιάσουν το βιβλίο.
Τέλος να
ευχαριστήσω όλους εσάς για την παρουσία σας.
Παρουσία που για να
πω την αλήθεια με γεμίζει άγχος για το κατα πόσον αυτό το βιβλίο θα
ανταποκριθεί στις προσδοκίες σας.
Ευχαριστώ!».
ΠΡΟΛΟΓΟΣ Γ. Λεκάκη:
 |
| Από την παρουσίαση... ΔΕΙΤΕ την εισαγωγή του Γ. Λεκάκη, ΕΔΩ. |
Ο φίλος μου ο Μάνος, είναι ένας ταξειδευτής –
όχι περιηγητής, πολύ δε περισσότερο, όχι τουρίστας… Κάνει ταξείδια, με άλλα
λόγια βλέπει εν τάξει τα μέρη που επισκέπτεται… Με ποια όμως τάξη;
Το ζήτημα είναι ταξικό…
Με την τάξη της ψυχής του, της δικής του
ψυχής…
Όχι με την άποψη των άλλων… Δεν μεταφέρει
απόψεις, γνώμες, επιστημονικές βαρύγδουπες ανακοινώσεις, κενές λόγου και νου…
Αλλά μας λέει τι αυτός βλέπει…
Τα μάτια της (κάθε) ψυχής δεν ξεγελιούνται…
Γι’ αυτό τα συστήματα έχουν φροντίσει να μας τα καταστήσουν ανάπηρα… Αλλά
τυφλός δεν είναι αυτός που απλώς δεν βλέπει, αλλά αυτός που είναι «τυφλός τα τ’
ώτα, τε τον νουν, τε τ’ όμματι ει»…
Ο Μάνος απέχει από την χειραγώγηση, από την
μεταφορά γνώσεων. Δεν είναι φορτηγό. Είναι ταξειδιάρης. Καβαλάει την μηχανή του
και πάει. Ξέρει πως η ίτυς του τροχού της, είναι και η ίτυς της ασπίδος του….
Βγάζει την φωτογραφία από την γωνιά που θέλει
αυτός, κι όχι από την γωνιά που κόβει επιταγή ο Ήλιος.
Ο Μάνος είναι ένας ελεύθερος άνθρωπος,
αρθρογράφος, κειμενογράφος… Δεν εγκλωβίζεται, δεν στριμώχνεται, δεν
κατευθύνεται. Δεν εγκαθίσταται στο (εγ)κατεστημένο. Δεν του αρέσει η φυλακή, η
παπαγαλία, η αντιγραφή, η μίμηση. Δεν είναι γραφειογλύφτης…
Κι όταν κάνει λάθος, χαμογελάει, και
διορθώνει την πορεία στον χάρτη, και νέος δρόμος εμφανίζεται απλώς εμπρός του…
Δεν ταξειθυτεί…
Αν οι συγγραφείς ταξειδιωτικών έργων
λειτουργούσαν σαν τον Μάνο, το εύρος της ιστορίας του τόπου που περιγράφουν θα
μεγάλωνε, θα φούσκωνε, θα έμπαινε σε νέα χάη, θα απογειωνόταν…
Αλλά δεν το κάνουν. Όχι γιατί δεν μπορούν ή
δεν θέλουν. Απλώς γιατί θέλουν να είναι αρεστοί στο (εγ)κατεστημένο, να
συντρώγουν μαζί του, να συμπαίζουν μαζί του, να κρατούν την τσάντα του κυρίου
Καθηγητή…
Μενοινή του είναι να φύγει. Όχι να
επιστρέψει.
Δεν ξέρω αν φταίει η καταγωγή του γι’ αυτήν
του την βουρλισμένη ελευθεριότητα. Κατάγεται από τα Βουρλά. Τις αρχαίες
Κλαζομενές. Στους μόνους που οι αυστηροί με όλους και με όλα Σπαρτιάτες
επέτρεψαν και να ασχημονούν ακόμη! Δεν τα βάζεις εύκολα με Ίωνες Κλαζομενίους.
Οι Βουρλιώτες ακούγοντας "Τέλια", χορεύουν ιστορικό αναστατικό ζεϋμπέκικο, για
τους χαμένους συμπατριώτες τους… Δεν κλαίνε την μοίρα τους, πανδάκρυτοι
σκυφτοί, κοιτώντας την γη… Κι αυτό κάνει την μεγάλη διαφορά: Πού κοιτάς όταν
χορεύεις… πού καρφώνεις τα μάτια σου… Όταν χορεύεις και όταν ταξειδεύεις είναι
το ίδιο… Χορεύεις όπως ταξειδεύεις… Χορεύεις αν ταξειδεύεις… Και τ’ ανάποδο…
Ο Μάνος για όλα τα παραπάνω ιύζω πως είναι
φίλος μου.
Εύχομαι κι άλλα ταξείδια, Μάνο…
ΠΗΓΗ: Εκδόσεις
ΤΣΟΥΚΑΤΟΥ, Μαυρομιχάλη 84 & Καλλιδρομίου, 114 72 Αθήνα, τηλ.
210-88.17.341, τηλ/πο 210-88.18.992.
ΣΧΟΛΙΑ
ΣΧΟΛΙΑ ΜΕΣΩ Facebook