Του εικαστικού Νίκου Ζήβα
Επαναδημοσιεύω ένα κείμενό
μου του 2021, με ελαφρά τροποποιημένη την 4η παράγραφο:
ΤΟ ΑΠΟΤΡΟΠΑΙΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΗΣ ΑΣΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗΣ
ΚΑΙ Ο ΘΡΙΑΜΒΟΣ ΤΟΥ ΠΛΑΣΤΟΥ
1.Η επιταχυνόμενη ανάπτυξη
εδώ και μισό αιώνα εκ μέρους των κέντρων της Εξουσίας, ενός μοντέλου Βιομηχανοποιημένης
Αστικοποίησης, το οποίο τώρα έχει πάρει ανεξέλεγκτες διαστάσεις παγκοσμίως,
διαπερνώντας όλες τις χώρες και τα κράτη, χωροθετεί τον συνεχώς αυξανόμενο
πληθυσμό σε τεράστιες πόλεις - μαντριά, διαιρεμένες σε οικιστικές ζώνες
πλουσίων, μικροαστών και πληβείων, με τα τουριστικοποιημένα ιστορικά τους
κέντρα, αγορασμένα από τους ολιγάρχες, χωρίς κατοίκους και γειτονιές, σε
τεχνητές πόλεις - τομείς, κατανάλωσης ελεύθερου χρόνου, και στις ζώνες εργασίας
γραφείων και εργοστασίων. Ταυτόχρονα η ύπαιθρος παγκοσμίως εγκαταλείπεται και
χρησιμοποιείται κατ' επιλογήν ως βιομηχανοποιημένος χώρος παραγωγής τροφής
(γιγαντιαίες υπερεντατικές γεωργικές καλλιέργειες και κτηνοτροφία εργοστασιακού
τύπου μεγάλης κλίμακας), και μονάδων παραγωγής και τροφοδοσίας ενέργειας για
τους μαντρωμένους πληθυσμούς.
2. Οι τεχνολογικές συνεχείς
καινοτομίες δίνουν τη δυνατότητα πλαστοποίησης του αυθεντικού, της πραγματικής
ζωής, γαλουχόντας τις γενιές της εποχής μας στην εικονική φύση ή και στον
εικονικό ρόλο της. Η σχέση των σημερινών ανθρώπων της ψηφιακής κουλτούρας με
την πραγματικότητα της φύσης, μοιάζει απόμακρη και "ανέπαφη", είναι
κάτι ξένο για αυτούς. Όλα πλέον μπορούν να είναι τεχνητά και εικονικά, ακόμα
και ο αέρας που αναπνέουμε.
3. Η πυρπόληση της εύκρατης
ζώνης και η επέκταση της και σε πιο ψυχρές ζώνες δεν είναι αποτέλεσμα της
κλιματικής αλλαγής αλλά της κοινωνικής αλλαγής, που συντελείται όλα αυτά τα
χρόνια και τώρα βρίσκεται στο απόγειο της. Η εγκατάλειψη των περιαστικών δασών
έχει ως συνέπεια τη συσσώρευση τεράστιων ποσοτήτων εύφλεκτης ξηρής βιομάζας.
Έτσι οι σκοποί της επέκτασης των Γίγα-πόλεων πραγματώνονται, με την
οικοπεδοποίησή τους, και με μια σχετική ευκολία και αμεσότητα μέσω
"ατυχημάτων" είτε εμπρησμών, δημιουργώντας βέβαια και παράπλευρες
απώλειες, αφού συνήθως αναφλέγεται μεγάλο μέρος της περιαστικής ζώνης και
καταστρέφεται μέρος των βιομηχανικών, αγροτικών και οικιστικών ζωνών.
Ταυτόχρονα στα εγκαταλειμμένα δάση η πυρκαγιά είναι η μέθοδος για τη
βιομηχανοποίηση των κορυφογραμμών ή του εδάφους για την ενεργειακή ανάπτυξη
πράσινη ή μη. (Ανεμογεννήτριες, εξόρυξη ορυκτών). Η εμπειρία του real estate
έχει προχωρήσει και στις θάλασσες, διαιρώντας τες σε θαλασσοοικόπεδα με θέα,
στον πολλά υποσχόμενο, ενεργειακά, βυθό τους.
4.Δεν υπάρχει τόπος λοιπόν
στον κόσμο που να κρυφτεί κάποιος από το εμπορευματικό τέρας. Αυτό δεν μπορεί
να παράξει πολιτισμό και καταρρέει συνεχώς τρεφόμενο από την καταστροφή του. Οι
πυρκαγιές το εξυπηρετούν, ως μέρος αυτής της καταστροφικής ανατροφοδότησής του.
Το θέμα, λοιπόν, είναι εάν θα μπορέσει η κοινωνία να σωθεί από αυτήν την
κατάρρευση και με ποιον τρόπο. Η παραγωγή συλλογικής συνείδησης ως πυροκροτητή
της δράσης των αμήχανων και παθητικοποιημένων πληθυσμών, ως υποκειμένων της
Ιστορίας, είναι στις μέρες μας το ζητούμενο, η θέλησή μας δηλαδή για αλλαγή
μοντέλου ζωής και επαφής μας με το αληθινό και το φυσικό, ως συνθήκη της
καθημερινότητάς μας. Αυτή μας η θέληση όμως είναι ταυτόχρονα και μια μεγάλη
Χίμαιρα, μια Ουτοπία, που την εμποδίζει και την ανταγωνίζεται ο επερχόμενος
αναχρονισμός, ο οποίος πιθανόν θα οδηγήσει - μέσω της βαρβαρότητας - το
κοινωνικό γίγνεσθαι, προς μια νεομεσαιωνική τάξη πραγμάτων με υψηλή τεχνολογία
κοινωνικού ελέγχου....
ΠΗΓΗ: Ν. ΖΗΒΑΣ, 1.7.2024. ΑΡΧΕΙΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ, 2.7.2024.
ΣΧΟΛΙΑ
ΣΧΟΛΙΑ ΜΕΣΩ Facebook