ΤΑ
ΑΜΦΙΛΕΓΟΜΕΝΑ ΘΕΜΑΤΑ
ΔΙΑ ΤΟΥ ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΟΥ
ΦΙΛΗΤΡΟΥ ΤΟΥ «ΦΥ-»
Του Παναγιώτη Τερπάνδρου Ζαχαρίου
To μεγαλείον μίας γλώσσας δεν
ευρίσκεται τόσο στον αριθμό των λημμάτων που διαθέτει, αλλά στην αναπαραγωγική
πλαστικότητα των εννοιολογικών μορίων που συγκροτούν τον κορμό της.
Κατά τρόπον μοναδικόν, τα μόρια που συγκροτούν τις Ελληνικές λέξεις οδηγούν τον ευφυή, σκεπτόμενον άνθρωπο σε απαράμιλλες αποκαλύψεις και διδαχές όταν αυτός/αυτή αναδιφά τις ρίζες αυτών. Εάν οι ελληνόφωνες μάζες δεν προσπερνούσαν αδιάφορα αυτές τις ρίζες ως προς την εννοιολογική τους δύναμη,μία δύναμη ικανή να ισιώνει την στραβομάρα του ανθρώπου όποτε αυτός παρεκκλίνει της λογικής, σήμερον θα μιλούσαμε για μία άλλη Ελλάδα.
Ένα από τα σημαντικότερα μόρια είναι το πρόθεμα «φυ», όπως λειτουργεί στις ομόριζες λέξεις φύσις, φυσάω, φύλλωμα, ευφυΐα, ιδιοφυΐα, φυτόν, φυσικόν, φυσιολογικόν και πλείστα άλλα λήμματα . Με άξονα το ρήμα «φύω» / «φύομαι», το οποίον σημαίνει ευδοκιμώ, φυτρώνω, ανθίζω κλπ, ευκόλως διακρίνουμε την αναφορά στην πρωτογενή γενεσιουργό δύναμη ενός αενάως αναφυόμενου σύμπαντος.
Κατά τρόπον μοναδικόν, τα μόρια που συγκροτούν τις Ελληνικές λέξεις οδηγούν τον ευφυή, σκεπτόμενον άνθρωπο σε απαράμιλλες αποκαλύψεις και διδαχές όταν αυτός/αυτή αναδιφά τις ρίζες αυτών. Εάν οι ελληνόφωνες μάζες δεν προσπερνούσαν αδιάφορα αυτές τις ρίζες ως προς την εννοιολογική τους δύναμη,μία δύναμη ικανή να ισιώνει την στραβομάρα του ανθρώπου όποτε αυτός παρεκκλίνει της λογικής, σήμερον θα μιλούσαμε για μία άλλη Ελλάδα.
Ένα από τα σημαντικότερα μόρια είναι το πρόθεμα «φυ», όπως λειτουργεί στις ομόριζες λέξεις φύσις, φυσάω, φύλλωμα, ευφυΐα, ιδιοφυΐα, φυτόν, φυσικόν, φυσιολογικόν και πλείστα άλλα λήμματα . Με άξονα το ρήμα «φύω» / «φύομαι», το οποίον σημαίνει ευδοκιμώ, φυτρώνω, ανθίζω κλπ, ευκόλως διακρίνουμε την αναφορά στην πρωτογενή γενεσιουργό δύναμη ενός αενάως αναφυόμενου σύμπαντος.
Ωστόσο, το ουσιαστικό «φύσις»
και το ρήμα «φυσάω/φυσώ» μας αναγάγουν στο ίδιο το πνεύμα της δημιουργίας, όπου
η λέξις «πνεύμα» παράγεται από το λήμμα «πνοή».
Άρα, είτε εμφυσούμε αξίες στα παιδιά μας είτε φυτεύουμε έναν κήπο, είτε
εμπνευόμεθα ως ποιητές, κατ’ ουσίαν, ως θεοί και εμείς, δημιουργούμε εκ φυσικού
πνεύματος. Ως εκ τούτου, κατά ποιητικόν τρόπον τινά, έκαστος ημών είναι
μικρόκοσμος της ίδιας δημιουργικής δύναμης που διαμορφώνει το σύμπανφυόμενο εκ
της εμπνεύσεως του πνεύματός του.
Και ενώ λίγοι έχουν κάνει αυτόν
τον φιλοσοφικο-γλωσσολογικό συσχετισμό μεταξύ φύσεως, φυσάω και πνοής, άκρως
ενδιαφέρον έχει το ότι το ρήμα «φυσάω» είναι ηχοποιητικής προελεύσεως από την
πνοή του ανέμου και των εκρήξεων. Το αξιοσημείωτο είναι ότι η αρχική σημασία
της λέξεως «πνεύμα» ήταν «πνοή, άνεμος», όπως έχει επιβιώσει στις λέξεις
«αναπνέω» και «πνευστά όργανα». Η αγγλική γλώσσα, δανειζόμενη την λέξη
«πνεύμα», χρησιμοποιεί αυτήν την αρχική σημασία για να αναφερθεί στα εργαλεία
που λειτουργούν με την ελευθέρωση συμπιεσμένου αέρος ως «pneumatic tools»
(πνευματικά εργαλεία), αυτό που εμείς δυστυχώς αποκαλούμε «κομπρεσέρ»!
Αυτή η εννοιολογική πλαστικότητα που διαθέτει η Ελληνική γλώσσα προσδίδει αξίες ως προς την πραγματική φύση των πραγμάτων δυσεύρετες ή ακόμα ανύπαρκτες σε άλλες γλώσσες. Δια του προθέματος «φυ-» στην λέξη «φύσις», οδηγούμεθα στο συμπέρασμα ότι ο κύριος σκοπός της Μητέρας Φύσεως είναι να εκτονώσει την ενέργειά της ως πνεύμα/πνοή δημιουργίας. Και επειδή το πνεύμα αυτό διέπεται από τους φυσικούς κανόνες της παραγωγής και αναπαραγωγής των ειδών που συγκροτούν την φύση, η Ελληνική γλώσσα έχει συνθέσει την μοναδική λέξη «φυσιολογικόν» για να εκφράσει την κατά φύσινεπιθυμητή κανονικότητα. Δηλαδή, την λογική της φύσεως.
Αυτή η εννοιολογική πλαστικότητα που διαθέτει η Ελληνική γλώσσα προσδίδει αξίες ως προς την πραγματική φύση των πραγμάτων δυσεύρετες ή ακόμα ανύπαρκτες σε άλλες γλώσσες. Δια του προθέματος «φυ-» στην λέξη «φύσις», οδηγούμεθα στο συμπέρασμα ότι ο κύριος σκοπός της Μητέρας Φύσεως είναι να εκτονώσει την ενέργειά της ως πνεύμα/πνοή δημιουργίας. Και επειδή το πνεύμα αυτό διέπεται από τους φυσικούς κανόνες της παραγωγής και αναπαραγωγής των ειδών που συγκροτούν την φύση, η Ελληνική γλώσσα έχει συνθέσει την μοναδική λέξη «φυσιολογικόν» για να εκφράσει την κατά φύσινεπιθυμητή κανονικότητα. Δηλαδή, την λογική της φύσεως.
Ως εκ τούτου,
η Ελληνική είναι η μοναδική γλώσσα που κάνει τον διαχωρισμό μεταξύ «φυσικού»
και «φυσιολογικού». Παράδειγμα: Ως «φυσική» νοείται η οποιαδήποτε εκδήλωση της φύσεως,
αλλά ως «φυσιολογικές» νοούνται μόνον οι φυσικές συνθήκες που εξασφαλίζουν την
βιώσιμη, υγιή ανάπτυξη των ζωντανών οργανισμών.
Η έκρηξη ηφαιστείων, λόγου χάριν, είναι φυσική εκδήλωση της φύσεως, αλλά
«Φυσιολογικόν» βίον ουδείς δύναται διάγει υπό αυτές τις συνθήκες. Και ο
καρκίνος είναι φυσικόν φαινόμενον, αλλά μη φυσιολογικόν ως προς την υγεία του
ανθρώπου.
Αξίζει να σημειώσουμε ότι αυτός ο εννοιολογικός διαχωρισμός μεταξύ του φυσικού και φυσιολογικού δεν υφίσταται σε άλλες γλώσσες. Στην αγγλική, φερ’ ειπείν, η έννοια «φυσικό» αποδίδεται με το λατινικής ρίζας «natural» και το «φυσιολογικό» με το επίσης λατινικής ρίζας «normal». Ενώ το natural παράγεται από το λατινικό «natura» (γέννηση), το “normal” προέρχεται από «norma», ένα εργαλείο που χρησιμοποιούσαν οι επιπλοποιοί ως κανόνα για να κόβουν στο ίδιο μέγεθος τα πόδια των εδράνων… Ως εκ τούτου, ουδεμία σχέση έχει με το τι είναι κατά φύσιν επιθυμητόν, όπως δηλοί η Ελληνική λέξις «φυσιολογικόν».
Και εδώ θα αναρωτηθείτε που θέλω να καταλήξω.
Και θα σας ειπώ: Στο απόλυτο φίλτρο. Η αρχική μορφή της λέξεως “φίλτρον” είναι “φίλητρον” εκ του φιλέω – αγαπώ. Εννοιολογικώς προκύπτει από την διαδικασία διαχωρισμού αυτού ον αγαπούμε από το μη επιθυμητόν, το άχρηστον. Άρα, θέλω να καταλήξω στο μοναδικό φίλτρο που μπορεί να αποσαφηνίσει κάθε απορία ως προς του τι είναι θεμιτόν και επιθυμητόν στους βίους μας, στις κοινωνίες μας και στα περιβάλλοντά μας. Στο μοναδικό φίλτρο δια του οποίου θα πρέπει να εξετάζουμε τις αξίες που θα εμ-φυσή-σουμε στα παιδιά μας.
Και αυτό δεν είναι άλλο από την λογική της φύσεως όπως δηλοί και η λέξις «φυσιολογικόν», η οποία λογική βασίζεται στο ευ-φύειν της ζωής.
Ας πάρουμε για παράδειγμα το αμφιλεγόμενο θέμα της υιοθεσίας παιδιών από ομόφυλα ζευγάρια, ή την θεσμοθέτηση των «χαρούμενων παρελάσεων» με ημίγυμνους άρρενες να φιλιούνται μεταξύ τους επάνω σε άρματα. Εάν παραμερίσουμε τις όποιες προκαταλήψεις, ιδεοληψίες και εμπάθειες στρέφουσες ανθρώπους υπέρ ή κατά τέτοιων εκδηλώσεων, εξεταζόμενοι τα πράγματαδια της λογικής της φύσεως, ανεξαρτήτως ιδεολογικών πεποιθήσεων, θέλωμεν συμφωνήσειν ότι ζωή ουκ «φύεται» από ομόφυλες συνενώσεις. Επίσης θα συμφωνήσουμε ότι εφόσον οι ανθρώπινες κοινωνίες είναι απόρροια πληθυσμών προκύπτοντες μόνον από την φυσιολογική συνένωση ετερόφυλων, θα συμφωνήσουμε και ότι οι άγονοι ομόφυλοι θεσμοί, ως αποδεκτή πρόταση για τα παιδιά μας, είναι επιζήμιοι για την ίδια την ύπαρξη της κοινωνίας και συνεπώς του ίδιου του πολιτισμού, εφόσον μόνο το έθος στο φυσιολογικόν καθορίζει το επιθυμητό ήθος ενός πολιτισμού.Το έθος στο μη φυσιολογικόν κατακερματίζει τον πολιτισμόν ως άνευ ήθους, ήτοι ανήθικον.
Συμπέρασμα: Θεσμοί μη δυνάμενοι εμφυσήσαι «πνοή» τηι βιολογικήι συνεχίσει παρεκκλίνουν της ανάπτυξης σε όλους τους τομείς, είτε πρόκειται περί οικονομίας, είτε περίκοινωνικής ομόνοιας, με ολέθριες συνέπειες στον πολιτισμόν.Άρα, θα πρέπει να απορρίπτονται ως θεσμοί πρότυπα για τα παιδιά μας.
Με αυτό δεν εννοώ ότι θα πρέπει να περιθωριοποιούμε τους ομοφυλόφιλους ως ανθρώπους, εφόσον είναι γνωστόν τοις πάσι ότι πολλοί εξ αυτών χαίρουν ιδιαιτέρας ευαισθησίας και συνεισφέρουν τα μάλα σε πολλούς τομείς. Τουναντίον, θα πρέπει να αναγνωριστεί το δικαίωμα του καθενός να ασκεί τις κατώτερες ή ανώτερες ερωτικές του επιθυμίες εντός των ορίων του ιδιωτικού του χώρου υπό την προϋπόθεσιν ότι μη φυσιολογικές επιλογές ουκέτι θα παρελαύνονται ως επικροτούμενα παραδείγματα προς μίμησιν.
Ουγιής πολιτισμός είναι απόρροια φυσιολογικών διαδικασιών επιλογής/απόρριψης. Ούτω, ό,τι δεν είναι φυσιολογικόν θα πρέπει να απορρίπτεται προς αποφυγήν της ανωμαλίας στους κόλπους του.
Και για να μην παρεξηγηθώ, η λέξις «ομαλός» ετυμολογείται από την ρίζα «ομού» που σημαίνει από κοινού, μαζί (όπως κάποτε λέγαμε «ελθέμεθ’ ομού» = έλα μαζί μου) Δηλώνει ότι τα πράγματα λειτουργούν κατ’ ευχήν όταν υπάρχει αρμονία ανάμεσα σεανθρώπους και πράγματα. Με την σειρά της, η λέξις «αρμονία» ετυμολογείται από το «αραρίσκω» που σημαίνει συνδέω, κολλάω, εξ ου και συναρμολογώ τους «αρμούς». Και επειδή κατά την λογική της φύσεως τα ομώνυμα απωθούνται και τα ετερώνυμα έλκονται, κατά τον μύθο, ον πολλάκις έχω αναφέρει, η Αρμονία ήτο η θυγατήρ των απόλυτων αντιθέτων των δύο φύλων όπως προσωποποιούνται από τον Άρη και την Αφροδίτη. Θεότητες αντίθετες μεν, συμβατές δε, εφόσον η σφριγηλότητα της αρρενωπότητος πρέπει να σμίξει με την ερωτική τρυφερότητα της θηλυκότητος ίνα γεννηθεί η απόλυτη Αρμονία!
Φίλοι μου, αυτό που ανέκαθεν διαχώριζε τους Έλληνες από τους απολίτιστους ήτο και είναι η ποιότητα σκέψεως που προσδίδει η Ελληνική γλώσσα στους ευφυείς συνανθρώπους μας. Και ναι, για να είσαι Έλληνας προαπαιτούμενο είναι η άριστη γνώση της Ελληνικής. Αλλά μη γελιόμαστε, μπορεί κάποιος να ομιλεί τέλεια Ελληνικά, αλλά εάν δεν αναδιφά τις καθοδηγητικές έννοιες των ετύμων της Ελληνικής, αυτός δεν απέχει από τους βάρβαρους, δηλαδή εκείνους που βαρβαρίζουν με άλλες λαλιές.
Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν διαθέτουν την σφαιρική αντίληψη να διακρίνουν τις έννοιες και να κάνουν αναγωγές μεταξύ των σημαινόντων και των σημαινόμενων. Ως εκ τούτου, τα έδρανα της Βουλής, αλλά και των πανεπιστημίων μας, συχνά στελεχώνονται από αρίστους χειριστές της Ελληνικής οι οποίοι, παντελώς ανίκανοι να κάνουν τους συσχετισμούς που θα τους οδηγούσαν στην ορθή βούληση, στην πράξη βαρβαρίζουν.
Υπό την αφηγηματοποιημένη αιγίδα του «προοδευτισμού», τώρα και 40 χρόνια έχουν συνασπιστεί τέτοιου είδους πολιτικοί, ακαδημαϊκοί και δημοσιογράφοι. Ως υποχείρια των επιτηδείων που εξυπηρετούν τα ξένα γεωπολιτικά συμφέροντα στην περιοχή μας, καλλιεργούν τις παρά φύσιν ιδεοληψίεςστα σχολεία μας με ολέθριες συνέπειες στον κοινωνικό ιστό.
Αποδομώντας τον φυσιολογικόν μηχανισμό επιλογής/απόρριψης, επιτρέπουν την νοσηρή συνύπαρξη ασύμβατων με την ομαλότητα στοιχεία, είτε πρόκειται περί αμφιλεγόμενου ήθους, είτε για αμφιλεγόμενες Ελληνοποιήσεις μη συμβατών και παρανόμως εισερχόμενων πληθυσμών.
Ίσως η παρά φύσιν εποχή μας να είναι νομοτελειακή. Ωστόσο, όσοι είναι σφαιρικώς σκεπτόμενοι οφείλουν να ισορροπούν μέσα από το πνευματικό υπερόπλο του πολιτισμένου κόσμου – την Ελληνική γλώσσα.
Αξίζει να σημειώσουμε ότι αυτός ο εννοιολογικός διαχωρισμός μεταξύ του φυσικού και φυσιολογικού δεν υφίσταται σε άλλες γλώσσες. Στην αγγλική, φερ’ ειπείν, η έννοια «φυσικό» αποδίδεται με το λατινικής ρίζας «natural» και το «φυσιολογικό» με το επίσης λατινικής ρίζας «normal». Ενώ το natural παράγεται από το λατινικό «natura» (γέννηση), το “normal” προέρχεται από «norma», ένα εργαλείο που χρησιμοποιούσαν οι επιπλοποιοί ως κανόνα για να κόβουν στο ίδιο μέγεθος τα πόδια των εδράνων… Ως εκ τούτου, ουδεμία σχέση έχει με το τι είναι κατά φύσιν επιθυμητόν, όπως δηλοί η Ελληνική λέξις «φυσιολογικόν».
Και εδώ θα αναρωτηθείτε που θέλω να καταλήξω.
Και θα σας ειπώ: Στο απόλυτο φίλτρο. Η αρχική μορφή της λέξεως “φίλτρον” είναι “φίλητρον” εκ του φιλέω – αγαπώ. Εννοιολογικώς προκύπτει από την διαδικασία διαχωρισμού αυτού ον αγαπούμε από το μη επιθυμητόν, το άχρηστον. Άρα, θέλω να καταλήξω στο μοναδικό φίλτρο που μπορεί να αποσαφηνίσει κάθε απορία ως προς του τι είναι θεμιτόν και επιθυμητόν στους βίους μας, στις κοινωνίες μας και στα περιβάλλοντά μας. Στο μοναδικό φίλτρο δια του οποίου θα πρέπει να εξετάζουμε τις αξίες που θα εμ-φυσή-σουμε στα παιδιά μας.
Και αυτό δεν είναι άλλο από την λογική της φύσεως όπως δηλοί και η λέξις «φυσιολογικόν», η οποία λογική βασίζεται στο ευ-φύειν της ζωής.
Ας πάρουμε για παράδειγμα το αμφιλεγόμενο θέμα της υιοθεσίας παιδιών από ομόφυλα ζευγάρια, ή την θεσμοθέτηση των «χαρούμενων παρελάσεων» με ημίγυμνους άρρενες να φιλιούνται μεταξύ τους επάνω σε άρματα. Εάν παραμερίσουμε τις όποιες προκαταλήψεις, ιδεοληψίες και εμπάθειες στρέφουσες ανθρώπους υπέρ ή κατά τέτοιων εκδηλώσεων, εξεταζόμενοι τα πράγματαδια της λογικής της φύσεως, ανεξαρτήτως ιδεολογικών πεποιθήσεων, θέλωμεν συμφωνήσειν ότι ζωή ουκ «φύεται» από ομόφυλες συνενώσεις. Επίσης θα συμφωνήσουμε ότι εφόσον οι ανθρώπινες κοινωνίες είναι απόρροια πληθυσμών προκύπτοντες μόνον από την φυσιολογική συνένωση ετερόφυλων, θα συμφωνήσουμε και ότι οι άγονοι ομόφυλοι θεσμοί, ως αποδεκτή πρόταση για τα παιδιά μας, είναι επιζήμιοι για την ίδια την ύπαρξη της κοινωνίας και συνεπώς του ίδιου του πολιτισμού, εφόσον μόνο το έθος στο φυσιολογικόν καθορίζει το επιθυμητό ήθος ενός πολιτισμού.Το έθος στο μη φυσιολογικόν κατακερματίζει τον πολιτισμόν ως άνευ ήθους, ήτοι ανήθικον.
Συμπέρασμα: Θεσμοί μη δυνάμενοι εμφυσήσαι «πνοή» τηι βιολογικήι συνεχίσει παρεκκλίνουν της ανάπτυξης σε όλους τους τομείς, είτε πρόκειται περί οικονομίας, είτε περίκοινωνικής ομόνοιας, με ολέθριες συνέπειες στον πολιτισμόν.Άρα, θα πρέπει να απορρίπτονται ως θεσμοί πρότυπα για τα παιδιά μας.
Με αυτό δεν εννοώ ότι θα πρέπει να περιθωριοποιούμε τους ομοφυλόφιλους ως ανθρώπους, εφόσον είναι γνωστόν τοις πάσι ότι πολλοί εξ αυτών χαίρουν ιδιαιτέρας ευαισθησίας και συνεισφέρουν τα μάλα σε πολλούς τομείς. Τουναντίον, θα πρέπει να αναγνωριστεί το δικαίωμα του καθενός να ασκεί τις κατώτερες ή ανώτερες ερωτικές του επιθυμίες εντός των ορίων του ιδιωτικού του χώρου υπό την προϋπόθεσιν ότι μη φυσιολογικές επιλογές ουκέτι θα παρελαύνονται ως επικροτούμενα παραδείγματα προς μίμησιν.
Ουγιής πολιτισμός είναι απόρροια φυσιολογικών διαδικασιών επιλογής/απόρριψης. Ούτω, ό,τι δεν είναι φυσιολογικόν θα πρέπει να απορρίπτεται προς αποφυγήν της ανωμαλίας στους κόλπους του.
Και για να μην παρεξηγηθώ, η λέξις «ομαλός» ετυμολογείται από την ρίζα «ομού» που σημαίνει από κοινού, μαζί (όπως κάποτε λέγαμε «ελθέμεθ’ ομού» = έλα μαζί μου) Δηλώνει ότι τα πράγματα λειτουργούν κατ’ ευχήν όταν υπάρχει αρμονία ανάμεσα σεανθρώπους και πράγματα. Με την σειρά της, η λέξις «αρμονία» ετυμολογείται από το «αραρίσκω» που σημαίνει συνδέω, κολλάω, εξ ου και συναρμολογώ τους «αρμούς». Και επειδή κατά την λογική της φύσεως τα ομώνυμα απωθούνται και τα ετερώνυμα έλκονται, κατά τον μύθο, ον πολλάκις έχω αναφέρει, η Αρμονία ήτο η θυγατήρ των απόλυτων αντιθέτων των δύο φύλων όπως προσωποποιούνται από τον Άρη και την Αφροδίτη. Θεότητες αντίθετες μεν, συμβατές δε, εφόσον η σφριγηλότητα της αρρενωπότητος πρέπει να σμίξει με την ερωτική τρυφερότητα της θηλυκότητος ίνα γεννηθεί η απόλυτη Αρμονία!
Φίλοι μου, αυτό που ανέκαθεν διαχώριζε τους Έλληνες από τους απολίτιστους ήτο και είναι η ποιότητα σκέψεως που προσδίδει η Ελληνική γλώσσα στους ευφυείς συνανθρώπους μας. Και ναι, για να είσαι Έλληνας προαπαιτούμενο είναι η άριστη γνώση της Ελληνικής. Αλλά μη γελιόμαστε, μπορεί κάποιος να ομιλεί τέλεια Ελληνικά, αλλά εάν δεν αναδιφά τις καθοδηγητικές έννοιες των ετύμων της Ελληνικής, αυτός δεν απέχει από τους βάρβαρους, δηλαδή εκείνους που βαρβαρίζουν με άλλες λαλιές.
Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν διαθέτουν την σφαιρική αντίληψη να διακρίνουν τις έννοιες και να κάνουν αναγωγές μεταξύ των σημαινόντων και των σημαινόμενων. Ως εκ τούτου, τα έδρανα της Βουλής, αλλά και των πανεπιστημίων μας, συχνά στελεχώνονται από αρίστους χειριστές της Ελληνικής οι οποίοι, παντελώς ανίκανοι να κάνουν τους συσχετισμούς που θα τους οδηγούσαν στην ορθή βούληση, στην πράξη βαρβαρίζουν.
Υπό την αφηγηματοποιημένη αιγίδα του «προοδευτισμού», τώρα και 40 χρόνια έχουν συνασπιστεί τέτοιου είδους πολιτικοί, ακαδημαϊκοί και δημοσιογράφοι. Ως υποχείρια των επιτηδείων που εξυπηρετούν τα ξένα γεωπολιτικά συμφέροντα στην περιοχή μας, καλλιεργούν τις παρά φύσιν ιδεοληψίεςστα σχολεία μας με ολέθριες συνέπειες στον κοινωνικό ιστό.
Αποδομώντας τον φυσιολογικόν μηχανισμό επιλογής/απόρριψης, επιτρέπουν την νοσηρή συνύπαρξη ασύμβατων με την ομαλότητα στοιχεία, είτε πρόκειται περί αμφιλεγόμενου ήθους, είτε για αμφιλεγόμενες Ελληνοποιήσεις μη συμβατών και παρανόμως εισερχόμενων πληθυσμών.
Ίσως η παρά φύσιν εποχή μας να είναι νομοτελειακή. Ωστόσο, όσοι είναι σφαιρικώς σκεπτόμενοι οφείλουν να ισορροπούν μέσα από το πνευματικό υπερόπλο του πολιτισμένου κόσμου – την Ελληνική γλώσσα.
ΛΕΞΕΙΣ: Ελληνικη γλωσσα, φυση, φυσιολογικο, φιλτρο, φιλτρον, φιλητρον, φιλητρο, φιλεω, αγαπω, φυσικο, ανηθικο, ηθικο, Τερπανδρου Ζαχαριου, ετυμολογια
ΣΧΟΛΙΑ
ΣΧΟΛΙΑ ΜΕΣΩ Facebook