Του Παναγιώτη Τερπάνδρου Ζαχαρίου
Η λέξις «φόβος» ετυμολογείται
από το ρήμα «φέβομαι» που σημαίνει «φεύγω έντρομος, τρέπομαι εις φυγήν», και,
ως εκ τούτου, διατείνομαι ότι όντως προέκυψε από το ρήμα «φεύγω», εφ' όσον όταν
φοβάσαι συνήθως φεύγεις… Παρά τις ινδοευρωπαϊκές ετυμολογικές αοριστίες στα
περισσότερα λεξικά ως προς την ρίζα του «φεύγω», επίσης υποστηρίζω ότι αυτό, με
την σειρά του, γεννήθηκε από το πανάρχαιο ηχομιμητικό επιφώνημα «φεύ!» Από την
αρχαιότητα το συναντούμε σε φράσεις όπως «Φεύ της οδύνης και του πόνου» ή «Φεύ
και αλλοίμονο σε όσους μείνουν πίσω!». Το «φεύ» δηλώνει φόβο, αγανάκτηση,
οδύνη, ή ακόμα και οργή.
Φαίνεται ότι το προστριβόμενο
σύμφωνο Φ λειτουργεί ακόμη και σήμερον σε πολλές γλώσσες ως ξεφύσημα
ανακούφισης κατόπιν κάποιας φοβέρας. Φερ’ ειπείν, λέμε «Φου! Παρά τρίχα
γλιτώσαμε!». Στα αγγλικά το συναντάμε ως «phew!» που εκφωνείται εν στιγμή
ανακούφισης από κάτι δυσάρεστο. Το ότι αντί του F, γράφεται με ph δηλοί την
πιθανή του προέλευση από το Ελληνικό «φεύ», όπως πέρασε στα αγγλικά δια της
λατινικής γραφής. Το ίδιο «Φ» απαντάται και στο δωρικό Κρητικό επιφώνημα «Όφου,
όφου, όφου! Κακό και κακοντόπαθα ο παντέρμος!», ήτοι, «αλλοίμονον που έπαθα
αυτό το κακό που έπαθα»….
Ωστόσο, ο απόλυτος φόβος, με
την έννοια της τάσης για φυγή, εκδηλωνόταν στα πεδία μάχης της Ελληνικής
αρχαιότητος, όπου συχνώς οι άνδρες στην πρώτη γραμμή της φάλαγγας, βάσει
αναφορών, κυριολεκτικώς «τα έκαναν επάνω τους», γνωρίζοντας ότι με την πρώτη
κλαγγή των όπλων συγκρουόμενοι με την αντίπαλη φάλαγγα, οι περισσότεροι θα
έπεφταν νεκροί κατά τον δορατισμό. Και εφόσον τα πεδία μάχης γέννησαν τον
απόλυτο Φόβον, εμείς οι Έλληνες τον προσωποποιήσαμε ως γυιό του πολεμόχαρου
θεού Άρεως.
Όμως, παρά τον επικείμενο
θάνατο, οι οπλίτες έμεναν στις θέσεις των, επειδή περισσότερο από τον χάρο,
φοβόντουσαν την ατιμία και την κοινωνική κατακραυγή που θα εισέπραττε ένας
λιποτάκτης ρίψασπις! Εξ ου και η των Λακεδαιμόνιων ρήσις: «Η ΤΑΝ Η ΕΠΙ ΤΑΣ»,
δηλαδή «Ή επίστρεψε φέροντας την ασπίδα σου ή να σε φέρει επάνω της αυτή», το
οποίον σημαίνει ότι δεν υπήρχε κάτι πιο κατάπτυστο από τον άνανδρο ρίψασπι ο
οποίος θα υπέκυπτε στον φόβο σε σημείο που θα εγκατέλειπε έναν σκοπό για τον
οποίον αξίζει να πεθάνει κανείς. Έναν σκοπό ανώτερο από την ίδια την ζωή: αυτόν
της Ελευθερίας. Εξ άλλου, τι ανώτερο υπάρχει από το να ζεις και να πεθαίνεις
ελεύθερος από φόβους και περιορισμούς; Και τι αξίζει περισσότερο από το να
ελαύνεις εκεί που εράς, ήτοι, εκεί που αγαπάς;
Ο Ρήγας Βελεστινλής
(Φεραίος), ως αντάξιος απόγονος εκείνων, απηχεί αυτό το πνεύμα περίφημα στον
στίχο:
«Καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη
ζωή, παρά σαράντα χρόνια σκλαβιά και φυλακή»
Μεγάλο φίλτρο των ανθρωπίνων
ποιοτήτων ο Φόβος, λοιπόν. Τόσο οι ανδρειωμένοι όσο και οι δειλοί τον
αισθάνονται, με την διαφορά ότι οι πρώτοι τον αντιμετωπίζουν με αξιοπρέπεια,
μετατρέποντάς τον σε μάχιμη δύναμη αντίστασης, ενώ οι δεύτεροι είτε τρέπονται
εις φυγήν, είτε υποκύπτουν δουλοπρεπώς στον εξουσιαστή τους, συνδικαλιζόμενοι
με τους ομοίους των κάτω από μεσάζοντες...
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ για τον ΦΟΒΟ, ΕΔΩ.
Στις μέρες μας, όμως, ο Φόβος
δεν παρουσιάζεται ένοπλος σε φάλαγγα, αλλά ύπουλα, σαν καρκίνωμα.
Χαλιναγωγημένος από καιροσκόπους τεχνίτες της παραπλάνησης ελέγχοντες την
παγκόσμια τηλεθέαση, ο Φόβος υφέρπει στις οικίες μας όπως στην ταινία τρόμου
Poltergeist πρώτα μωραίνοντας, και μετά τρομοκρατώντας τους μωρόπιστους. Και
ναι, ο Φόβος μωραίνει με την βοήθεια της συζύγου του, που δεν είναι άλλη από
την Άγνοια. Και το ζεύγος είναι καρπερότατον, έχοντας γεννήσει αναρίθμητες
Θρησκείες, με τους ακολούθους και υποταγμένους της τελευταίας εκκολαπτόμενης
Θρησκείας να μασκοφορούν… Και επειδή η τροφή της φοβερής αυτής οικογενείας
είναι η απολωλαμένη ελευθερία του ανθρώπου, τα φοβισμένα πλήθη περιχαρακώνονται
σε αενάως αντιμαχόμενες αιρέσεις, με λίγες εξαιρέσεις...
Αυτές οι τελευταίες, και πιο
τρομερές, κόρες του Φόβου και της Άγνοιας Θρησκείες των «Πανδημιοφοβισμένων»
και των «Πανδημιο-αρνητών», αίτινες βρίσκονται σε αέναη τροχιά σύγκρουσης με
θύμα τον ίδιο τον πολιτισμό γύρω από τον πάλαι ποτέ άνθρωπο, έχουν φιμώσει την
λογική διανόηση του πλανήτου, όπως κάποτε φιμώθηκε και ο Σωκράτης.
Στην θέση των σοφών, η Νέα
Θρησκεία των «Ειδικών» επί των «πανδημιοφοβούμενων» αναδεικνύει τους
χαρακτηριστικούς της τύπους: Τον ψηφοθηρεύοντα πολιτικάντη, τον
κομματικο-αναθρεμμένο ακαδημαϊκό, και, κυρίως, τον μίσθαρνο, ρητορικώς ερωτώντα
δημοσιογραφίσκο που λειτουργεί ως «καρδινάλιος»...
Τώρα και πάνω από έναν
χρόνον, μονοδιαστάτως "σπουδαγμένα", ανέραστα ξόανα, που ούτε στα πιο
ευφάνταστά των όνειρα θα έβλεπαν την δημοσιότητα υπό άλλες συνθήκες, έχουν
επιλεκτικώς (τονίζω!) διοριστεί ως «ειδικοί», ήτοι, «αρχιμανδρίτες» για να
μαντρώνουν την θεοφοβούμενη ακολουθία των αδαών, καθηλώνοντάς τους με λεκτικά
τρομολάβαρα όπως «κρούσματα», «θανάτοι», «διασωληνωμένοι»…, τηι συνοδεία
τηλεοπτικών «εικόνων» επιταφίων και θανάτου να παρελαύνουν στο προσκήνιο.
Το ότι αυτές οι φάτσες
«ειδικών», πολλές εκ των οποίων θυμίζουν ιστορίες τρόμου από τον τάφο,
καλλωπίζονται και στήνονται στις οθόνες από τις 6 το πρωί έως τα μεσάνυχτα με
το ίδιο τρομολάγνο ρεπερτόριο πρέπει κανονικώς να θέσει ακόμη και τον πιο
βραδύνου σε υποψία ως προς το τι ετοιμάζεται για την ανθρωπότητα υπό το
πρόσχημα της κυβερνητικής προστασίας…
Όμως από τα πιο ποταπά
σενάρια του τηλεοπτικού «Ναού» που φιλοξενεί αυτήν την θρησκεία είναι οι από
κλίνης συνεντεύξεις θεραπευόμενων από τον ιό. Τα ΜΜΕ, εκμεταλλευόμενα την από
φύση του ανθρώπου ματαιοδοξία για αυτοπροβολή, προσφέρουν αφειδώς τηλεοπτικό
χρόνο σε κλινήρεις νέους που έχουν νοσήσει ώστε δια του φόβου ότι και οι νέοι
νοσούν να πείσουν περισσότερους «άπιστους»…
Και για να μην παρεξηγηθώ,
δεν αρνούμαι την ύπαρξη και επικινδυνότητα της τρεχούσης πανδημίας, έχοντας ο
ίδιος χάσει γνωστούς μου, ούτε αρνούμαι την ατομική ευθύνη του κάθε ενός να
προστατεύσει εαυτόν και τους τριγύρω του. Αυτό που αρνούμαι είναι η φαινομενική
«ανιδιοτέλεια» με την οποίαν όλο αυτό το συρφετό κόπτεται για την υγεία μας. Αρνούμαι
τα ακραία επιβαλλόμενα μέτρα, περί των οποίων εξ αρχής δήλωσα ότι όχι μόνον δεν
θα αποφέρουν καρπούς (επειδή ούτως ή άλλως θα ολοκληρωθεί ο φυσικός κύκλος του
ιού δια της ανοσίας της αγέλης) αλλά και ότι θα δημιουργήσει τέτοια προηγούμενα
κατά της οικονομίας και του πολιτισμού που θα σκλαβώσει την ανθρωπότητα στον
ανέραστο κόσμο της απόλυτης ιδιωτείας. Και από αυτήν την ιδιωτεία δεν θα
προκύψει ο «άνθρωπος» που κοινωνικοποιείται, θυμάται, αισθάνεται, παθιάζεται,
ερωτεύεται, αλλά ψηφιοποιημένα δίποδα απροσδιορίστου φύλου και ταυτότητος με
μόνο όραμα το μαμ, κακά και νάνι.
Δηλαδή ο ανελεύθερος
άνθρωπος. Πως αλλιώς; Όταν έχεις σκοτώσει τον έρωτα για την ζωή εστιαζόμενος
στον φόβο του θανάτου, δεν ελαύνεις προς κάποιο εράν ώστε να χαρακτηριστείς
«ελεύθερος».
Όσον αφορά τον εμβολιασμόν,
όχι μόνον έχω επιφυλάξεις ως προς τις μακρόχρονες παρενέργειες και την
αποτελεσματικότητα αυτού, αλλά πιστεύω και ότι και αυτός αποτελεί ένδειξη
υποταγής στην νέα Φοβική Θρησκεία που ήδη έχει διαχωρίσει την κεχαυνομένη
ανθρωπότητα σε αντιπαρατιθέμενες αιρέσεις «Εμβολιασμένων» και «Ψεκασμένων»…
Και πραγματικά, όπως και οι
Αβρααμικές θρησκείες δια του φόβητρου της κολάσεως στοχοποίησαν ως παρίες τους
«εθνικούς» (ήτοι, την συνοχή ανθρώπων με τα δικά τους ήθη) και όρισαν ως
«αμαρτία» κάθε «σαρκική επαφή», έτσι και αυτό το νέο δόγμα (μαζί με την
θρησκεία του άκριτου «Αντιρατσισμού») διατυμπανίζει την «κοινωνική
αποστασιοποίηση» ανθρώπων που συνέχοντο από κοινά στοιχεία, κάτι που θα θέσει
τέλος και στα δύο αυτά στοιχεία που κάποτε έδιναν χαρά σε πλαίσια
ανθρωποκεντρικών πολιτισμών.
Συνελόντι ειπείν, όπως και να
έχει, η εργαλειοποίηση του ιού για την εγκαθίδρυση ενός παγκόσμιου κρατισμού
είναι ένα σενάριο, το οποίον θα ζήλευε ακόμη και η πιο ευφάνταστη πλοκή σε
Οργουελιανό αριστούργημα...
Μετά από όλα αυτά, θα ήταν
άδικο, όμως, να μην προτείνω κάποια ελπίδα, κάποια λύση. Εξ άλλου, αυτός είναι
ο σκοπός μου. Η λύση είναι απλή και αδιαπραγμάτευτη και λέγεται Ελληνική
κοσμοθέαση. Και αυτή μπορεί να επιτευχθεί οικουμενικώς μόνον όταν η ανθρωπότητα
διεκδικήσει τις εθνικές της συνοχές μέσα από το Ελληνικό τρίπτυχο που δάμασε
την βαρβαρότητα: Γνώση, κάλλος και Έρως. Και τα τρία απαιτούν εθνικές και
κοινωνικές συνοχές δια της ατομικής υπευθυνότητας και του συλλογικού κόπου.
Κλείνοντας, θα ήθελα να
καθησυχάσω τους «αντισυνωμοσιολόγους» ότι δεν πιστεύω ότι όλα αυτά είναι
απόρροια συνωμοσιών, αλλά προκύπτοντα από την τάση των ανεύθυνων, φυγόπονων
μαζών να εναποθέτουν ό,τι απαιτεί κόπο και θάρρος σε προστάτες, είτε
μεταφυσικούς, είτε οικονομικούς, είτε υγειονομικούς.
Και οι καιροσκόποι, απλώς
ελλοχεύουν… Επειδή, τελικά, τα πάντα είναι θέμα ζήτησης και παραγωγής. Και,
ενίοτε, η ζήτηση είναι παθητική. Η παθητική ανθρωπότης παίρνει ό,τι της αξίζει.
Εάν μη τι άλλο, όπως η κοπριά
θρέφει το άνθος, η περιρρέουσα σήψις θρέφει την ανάγκη ποιητικής εκτονώσεως:
ΦΟΒΟΣ
Ω Φόβε πανδαμάτορα και του Πολέμου γόνε,
Λυσιμελές δειλών και των ανθρώπων δακρυγόνε…
Θρησκείας σύ γεννήτορα, στις μέρες μας θριαμβεύεις
Και υπηρέτες άθλιους παντού επιστρατεύεις.
Το τρομοβόρον άρμα σου οι χαμερπείς το σέρνουν
Και «Εφιάλτες» μίσθαρνοι τον κόσμο γυροφέρνουν.
Κι αν κάποτε αλώνιζες εις τα πεδία μάχης,
Τηλεοθόνες τώρα πια προσφέρουν βήμα να ‘χεις!
Ω σύζυγε της Άγνοιας, πατέρα των δογμάτων,
Τροφέ αετονύχηδων, γλοιωδών τε βδελυγμάτων,
Προάγεις μετριότητες κι ανέραστους θαμώνες
Και χρίζεις τους ως «ειδικούς»…, του όχλου κηδεμόνες…!
Κι αν «δόντι» δεις ότι πονά, στοχεύεις στο κεφάλι.
Συγκρούεις τους οδόντας με παραφροσύνη, ζάλη.
Συ πνίγεις κάθ’ ανάταση πολιτισμού και λόγου.
Καινά εισάγεις δόγματα του κάθε ψευδολόγου.
Και εις αυτά γραπώνεται ο κάθε φοβισμένος,
Παράσιτον στους κόλπους των, πλέον ευνουχισμένος.
PHOBOS (FEAR)
All-taming Phobos, son of war,
who humans drive to tears,
Knee-buckling god of cowards,
how thrive you in our times!
Along your path religions
sprout appeasing human fears,
and you recruit the lowliest
of men to host their climes.
Your terror-driven chariot’s
pulled by those who tend to crawl;
Your hirelings form an incubus
that ravishes the earth.
And though the battlefield was
once your favorite place of call,
You now prefer to show your
face on screens in every hearth.
Oh, faithful spouse of
Ignorance and father of blind faiths,
Opportunistic nourisher of
heinous human crime,
Promote thou mediocrities and
wretched, loveless wraiths
Appointing them as experts,
who, in truth, the truth begrime!
And when a tooth expresses
pain, your target is the head.
Afflictions, madness,
chattering teeth, your appetite they whet!
Civilization’s stifled through
your noxious spread of dread;
You new religions form to
soothe the fools that you beget.
And every frightened wretch on
these doth cling to lead no life,
A parasite in their domain castrated by your knife.
ΠΗΓΗ: ΑΡΧΕΙΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ,
7.4.2021.
ΣΧΟΛΙΑ
ΣΧΟΛΙΑ ΜΕΣΩ Facebook