Κι όμως, ναι! Συνέβη και αυτό! Επάνω ακριβώς στο αρχαίο θέατρο Τεγέας, εκτίσθη χριστιανική εκκλησία, όπου προσκυνούν όλοι... Φαίνεται να μην ενοχλείται κανείς... |
Έσταθι τάδε, κράνεια βροτοκτόνε, μήδ’ έτι λυγρόν
χάλκεον άμφ’ όνυχα στάζε φόνον δαΐων,
αλλ’ ανά μαρμάρεον δόμον ημένα αιπύν Αθάνας,
άγγελ’ ανορέαν Κρητός Εχεκρατίδα.
2.
Βουχανδής ο λέβης, ο δε θεις Εριασπίδα υιός,
Κλεύβοτος, α πάτρα δ’ ευρύχορος Τεγέα,
ταθάνα δε το δώρον, Αριστοτέλης δ’ επόησεν
Κλειτόριος, γενέτα ταυτό λαχών όνομα.[9]
Δηλ.:
«Ο λέβητας είναι για θυσίες βοειδών.
Και
τον αφιέρωσε ο γιος του Εριασπίδα ο Κλεύβοτος
που
έχει πατρίδα την χαρούμενη Τεγέα.
Στην
Αθηνά είναι δώρο που το κατασκεύασε
ο
Αριστοτέλης από την Κλειτορία,
έχων
το ίδιο όνομα με τον πατέρα του».
3. Σε αυτό κάμει λογοπαίγνιο
με τα ίππια και τα ήπια:
Ηνία δη τοι παίδες ενί, τράγε, φοινικόεντα
θέντες και λασίω φιμά περί στόματι
ίππια παιδεύουσι θεού περί ναόν άεθλα,
οφρ’ αυτούς φορέης ήπια τερπομένους.
4.
Ακρίδι, τα κατ’ άρουραν αηδόνι, και δρυοκοίτα
τέττιγι ξυνόν τύμβον έτευξε Μυρώ,
παρθένιον στάξασα κόρα δάκρυ, δισσά γαρ αυτάς
παίγνι’ ο δυσπειθής ώχετ’ έχων Αίδας.[10]
5.
Ουκέτι μ’ ως το πάρος πυκιναίς πτερύγεσσιν ερέσσων
όρσεις εξ ευνής όρθριος εγρόμενος,
ή γαρ σ’ υπνώοντα σίνις λαθρηδόν επελθών
έκτεινεν λαιμώ ρίμφα καθείς όνυχα.
6.
Μνάμα τόδε φθιμένου μενεδαΐου είσατο Δάμις
ίππου, επεί στέρνον τούδε δαφοινός Άρης
τύψε, μέλαν δε οι αίμα ταλαυρίνου δια χρωτός
ζέσσ’, επί δ’ αργαλέα βώλον έδευσε φονά.
7.
Ουκέτι δη πλωτοίσιν αγαλλόμενος πελάγεσσιν
αυχέν’ αναρρίψω βυσσόθεν ορνύμενος,
ουδέ παρ’ ευσκάλμοιο νεώς περικαλλέα χείλη
ποιφυξώ ταμά τερπόμενος προτομά,
αλλά με πορφυρέα πόντου νοτίς ωσ’ επί χέρσον,
κείμαι δε, ραδινάν τάνδε παρ’ ηιόνα.
8.
Πολλάκι τώδ’ ολοφυδνά κόρας επί σάματι Κλεινώ
μάτηρ ωκύμορον παίδ’ εβόασε φίλαν,
ψυχάν αγκαλέουσα Φιλαινίδος, α προ γάμοιο
χλωρόν υπέρ ποταμού χεύμ’ Αχέροντος έβα.
9.
Παρθένον Αντιβίαν κατοδύρομαι, ας επί πολλοί
νυμφίοι ιέμενοι πατρός ίκοντο δόμον,
κάλλευς και πινύτατος ανά κλέος, αλλ’ επιπάντων
ελπίδας ουλομένα Μοιρ’ εκύλισε πρόσω.
10.
Μάνης ούτος ανήρ ην
ζων ποτε, νυν δε τεθνηκώς
ίσον Δαρείω τω μεγάλω
δύναται.
11.
Λοίσθια δη τάδε πατρί
φίλω περί χείρε βαλούσα
είπ’ Ερατώ χλωροίς
δάκρυσι λειβομένα,
«Ω, πάτερ, ου τοι
έτ’ ειμί, μέλας δ’ εμόν όμμα καλύπτει
ήδη αποφθιμένης
κυάνεον θάνατος».
12.
Αντί τοι ευλεχέος
θαλάμου σεμνών θ’ υμεναίων
μάτηρ στήσε τάφω[11] τώδ’
επί μαρμαρίνω
παρθενικάν μέτρον τε
τεόν και κάλλος έχοισαν,
Θερσί, ποτιφθεγκτά δ’
έπλεο και φθιμένα.
13.
Ήβα μεν σε, Πρόαρχ’,
ένεσαν, πάι, δώμά τε πατρός
Φειδία εν δνοφερώ
πένθει έθου φθίμενος,
αλλά καλόν τοι ύπερθεν
έπος τόδε πέτρος αείδει,
ως έθανες προ φίλας
μαρνάμενος πατρίδος.
14.
Κύπριδος[12]
ούτος ο χώρος, επεί φίλον έπλετο τήνα
αιέν απ’ ηπείρου
λαμπρόν ορήν πέλαγος,
όφρα φίλον ναύτησι
τελή πλόον, αμφί δε πόντος
δεμαίνει λιπαρόν
δερκόμενος ξόανον.
15.
Ίζευ τάσδ’ υπό καλά
δάφνας ευθαλέα φύλλα
ωραίου τα’ άρυσαι
νάματος αδύ πόμα,
όφρα τοι ασθμαίνοντα
πόνοις θέρεος φίλα γυία
αμπαύσης πνοιά
τυπτόμενα Ζεφύρου.
16.
Θάεο τον Βορμίου
κεραόν τράγον, ως αγερώχως
όμμα κατά λασιάν
γαύρον έχει γενύων
κυδιόων, ότι οι θαμ’
εν ούρεσιν αμφί παρήδα
βόστρυχον εις ροδέαν
Ναΐς έδεκτο χέρα.
17.
Ξειν’ υπό ταν πτελέαν
τετρυμένα γυί’ ανάπαυσον.
αδύ τοι εν χλωροίς
πνεύμα θροεί πετάλοις,
πίδακά τ’ εκ παγάς
ψυχράν πίε, δη γαρ οδίταις
άμπαυμ’ εν θερινώ
καύματι τούτο φίλον.
Εξ αυτού Διός εστιν ο
φίλτατος έκχυτος ούτος,
μαρτυρίην δε φέρει την
επάνω νεφέλην.
Ερμείαν γαρ άνακτα
τέκεν νεφεληγερέτα Ζευς,
αυτάρ ο γ’ Ερμείας
Πάνα τον αιγελάτην.
18.
Ώλεο δήποτε, Μαίρα,
πολύρριζον παρά θάμνον,
Λοκρί, φιλοφθόγγων
ωκυτάτη σκυλάκων,
τοίον ελαφρίζοντι τεώ
εγκάτθετο κώλω
ίον αμείλικτον ποικιλόδειρος
έχις.
19.
«Οιχόμεθ’, ω Μίλητε, φίλη πατρί, τών αθεμίστων
τάν άνομον Γαλατάν
ύβριν αναινόμεναι,
παρθενικαί τρισσαί πολιήτιδες, άς ο βιατάς
Κελτών εις
ταύτην μοίραν έτρεψεν Άρης.
Ου γάρ εμείναμεν αίμα τό δυσσεβές ουδ’ υμέναιον,
Νυμφίον αλλ’ Αΐδην κηδεμόν’ ευρόμεθα».[13]
Απόδοση Γ. Λεκάκη:
«Φεύγουμε, φίλη Μίλητε, πατρίδα αγαπημένη,
την ύβρι μη ανεχόμενες των Γαλατών ανόμων.
Είμαστε τρεις πολίτισσες, και νέες, και παρθένες.
Στην μοίρα αυτή μας έτρεψαν οι Κέλτες και ο Άρης.
Διότι δεν εμείναμε το δυσσεβές στο αίμα,
ούτε υμέναιο νυφικό [μ' ερωτικά τραγούδια]!
Νυμφία και ευρήκαμε τον Άδη κηδεμόνα!».
ΣΧΟΛΙΑ
ΣΧΟΛΙΑ ΜΕΣΩ Facebook